Goblin Kingdom – ตอนที่ 75

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 24

[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B – >> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <> <<สัญชาตญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา II>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 20) ซินเธีย (เลเวล 20) บุย (เลเวล 36)

◇◆◇

“กู…กูรูวววววววว!!”

จิตวิญญาณอันบ้าคลั่งกรีดร้องจากภายใน ลมหายใจที่ร้อนราวกับเปลวไฟปะทุจากริมฝีปาก ร่างกายของผมร้อนขึ้นเหมือนมีเปลวไฟและไอน้ำพุ่งออกมาจากแขนขวา

ผมกำลังลุกไหม้

เวริดที่ขดอยู่รอบแขนขวาเหมือนจะดิ้นรนด้วยความร้อน

ผมเจาะเท้าลงไปที่พื้นและกำหมัด

“รูกูอาาาาาา!!”

จิตวิญญาณของนักรบคลั่งได้ส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ร้าย

จากนั้นผมก็ถีบพื้นและสภาพรอบข้างก็หายไป

ขวานหินแกว่งมาที่ผมด้วยพลังที่รุนแรง ผมรู้ว่าถ้าผมโดนมันทุกอย่างจะจบลง

เมื่อทักษะของผมกลับมาและความเจ็บปวดก็หายไป ผมสามารถทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้อีกครั้ง!

ก่อนที่ขวานจะปะทะมา ผมก็บังคับร่างกายให้เอี้ยวหลบไปทางขวา ขวานผ่านร่างของผมไป ขณะผมพบว่าตัวเองอยู่ตรงหน้าของโอเกอร์ลอร์ด

“โอร๊าาาา!”

ด้วยพลังทุกอย่างที่รวบรวมมา ผมเหวี่ยงหมัดขวาโดยไม่สนใจความเจ็บปวดจากกำปั้นที่ไหม้เกรียม ฝังเข้าไปในปากของโอเกอร์

เสียงของสิ่งของที่แตกหักดังขึ้น

หมัดของผมบิดงอเป็นการแลกเปลี่ยน แต่ความบ้าคลั่งก็ร่ำร้องออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ

ผมไม่รู้ว่าอะไรหรือทำไม บางทีโอเกอร์ลอร์ดอาจได้รับพรจากเทพเจ้าหรือบางสิ่งบางอย่าง แต่ผมไม่สามารถแม้แต่จะสร้างขีดข่วนให้มันได้

ผมไม่แข็งแกร่งพอ

ความสำนึกนั้นมาถึง ทุกสิ่งที่ผมทำมาก็พังทลายลง

มือที่ถูกบดขยี้ของผมร้อนฉ่า

––– ความสิ้นหวัง?

สำหรับก็อบลินตัวหนึ่งที่จะเอาชนะโอเกอร์ลอร์ด…

ผมกำลังจะตาย?

ความสิ้นหวังนั้นดูเหมือนจะแทรกซึมแม้กระทั่งจิตวิญญาณของนักรบคลั่ง ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนว่าวิญญาณของผมถูกกระชากออกไป

––– ไม่ ผมไม่อยากตาย

ผมเปิดใช้งาน <<กบฏ>> และผมก็ควบคุมจิตใจของตัวเอง

ผมหันหน้าหนีจากลอร์ดโอเกอร์

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

เมื่อผมสังเกตเห็น เหงื่อก็เปียกโชกไปทั้งตัว

มันจะฆ่าผม มันจะเหวี่ยงขวานลงมาเพื่อฆ่าผม

––– ไม่! ผมไม่อยากตาย!

โยนร่างของตัวเองลงกับพื้นแล้วคลานไป ผมวิ่งหนีจากจุดศูนย์กลางแห่งความตายอย่างสิ้นหวัง มีขวานเหวี่ยงลงมาอีกครั้ง ทำให้เหงื่อเย็นชุ่มแผ่นหลัง ผมรู้สึกหนาวเหน็บ กล้ามเนื้อของผมหดเกร็ง ลมหายใจของผมขาดห้วง

––– ผมไม่อยากตาย!

เป็นครั้งแรกตั้งแต่กลายเป็นก็อบลินที่ผมรู้สึกกลัว

“ก๊าก๊าก๊าก๊า …”

โอเกอร์ลอร์ดหัวเราะ ขณะที่มันยกขวานขึ้น

“กลัวข้าสิ! จงวิ่งหนี! วิ่งหนีไป! “

ผมได้ยินเสียงโอเกอร์ลอร์ดหัวเราะ หัวใจของผมสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

—ผมกลัว! ผมกลัว! ผมกลัว!

ความกลัวที่ซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในหัวใจ …ตอนนี้มันเป็นอิสระ

“อ๊าอ๊า อ๊า!?”

“ก๊า ก๊า ก๊า! รับมันไป! “

ผมหลบโอเกอร์ลอร์ดที่กำลังเล่นกับผมอย่างสิ้นหวัง

ผมคลานไปบนพื้นและวิ่งไปเหมือนแมลง

ผมไม่สนใจสหายของผม ผมไม่สนใจก็อบลิน ผมไม่สนใจอีกสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไป ผมไม่อยากตาย!!

◇◆◇

“น่าสมเพช” เทพธิดาแห่งนรกพึมพำ ขณะที่เธอมองผ่านกระจก ราวกับว่าความกระตือรือร้นทั้งหมดจนถึงตอนนี้เป็นเรื่องโกหก เสียงของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“พิชแบล็ค ‘เวริด’ ”

“เจ้าคิดว่ายังไง?”

งูแดงตาเดียวปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ เขาเป็นผู้รับใช้ของเทพธิดาแห่งนรก ที่ควรจะพันรอบแขนขวาของก็อบลินตัวนั้น

“มันน่าเบื่อ”

“…ใช่”

งูก้มหัวอย่างอ่อนน้อม ขณะที่เขามองเข้าไปในกระจก มันเป็นฉากที่ไม่น่าดู ก็อบลินร้องอย่างสิ้นหวัง ขณะที่เขาทรุดตัวและคลานลงไปกับพื้น มันยากที่จะเชื่อว่าก็อบลินตัวนี้เป็นคนที่เขาเคยเรียกว่าน้องชาย

“ข้าโง่เองที่คาดหวังอะไรบางอย่าง” เทพธิดาบ่น

จากนั้นงูแดงก็สงสัย นี่คือรูปแบบที่แท้จริงของสิ่งมีชีวิตไม่ใช่หรือ เพื่อลดความกลัวและเพื่อหลบหนีจากความตาย –––

“เจ้าหยุดช่วยเขาได้แล้ว”

“…มันจะไม่เป็นไรหรือ?”

“ข้าจะไม่ว่าเจ้า ข้าเบื่อแล้ว”

สิ่งที่แน่นอนคือการทำให้อารมณ์ของเทพธิดาดีขึ้น

สิ่งเดียวที่ช่วยเหลือก็อบลินตัวนี้อยู่คือ อีเธอร์ของพิชแบล็ค ‘เวริด’ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ก็อบลินตัวนั้นคงตายไปนานแล้ว

เขามีความรักต่อน้องชาย แต่คำสั่งของมารดาถือเป็นที่สิ้นสุด

“…ตามที่ท่านต้องการ”

“ข้าจะส่งเขาไปยังสถานที่ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าที่เขาจากมา จิตวิญญาณของเขาจะถูกบดขยี้จนไม่เหลือซาก “

เจตนาฆ่าสะท้อนออกมาจากดวงตาสีทองของเธอ ตอนนี้เทพธิดาแห่งนรกกำลังโกรธมาก

◇◆◇

ทำไมร่างกายของผมถึงไม่ขยับ

ทำไมหายใจจึงลำบาก

ทำไมผมถึงสู้กับสัตว์ประหลาดแบบนี้?

ทำไมผม…

ทันใดนั้นด้วยเหตุผลบางอย่าง อีเธอร์ทั้งหมดที่อยู่ในร่างก็หายไป

ผมมองดูขณะที่ขวานของโอเกอร์ลอร์ดที่ฟาดลงมา–––

“ราชา! “

…ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเสียงสุดท้ายที่เรียกผมนั้นเป็นของใคร

◆◇◇◆◆◇◇◆

อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่ม ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล (ตอนนี้แปลถึงตอน 400 กว่าแล้วนะครับ)

https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/