[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 24
[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม
[ทักษะ] <
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย
[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 20) ซินเธีย (เลเวล 20) บุย (เลเวล 36)
◇◆◇
“ราชา! “
เสียงนั้นคือหัวหน้าดรูอิด ‘กิซาร์’ ที่ร้องเรียกราชา
คุซานเบิกตากว้าง ในขณะที่โอเกอร์ลอร์ดฉีกร่างของราชาแล้วโยนเขาไปที่กำแพง
“ไป…ช่วยราชา!” กิซาร์ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวัง เพื่อปลุกพวกก็อบลินที่เหลือให้ตื่นจากความมึนงง
หัวหน้าเผ่าทั้งสี่และก็อบลินจากหมู่บ้านกิวิ่งเข้าไปหาโอเกอร์ลอร์ด ขณะที่คุซานและกิซาร์รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของราชา มันเป็นภาพที่โหดร้ายและน่าสยดสยอง
ความกล้าของเขาไหลทะลักออกมาจากบาดแผล และเลือดทั้งหมดที่หลั่งออกมา …ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังจะตาย ในความเป็นจริงหัวใจของเขาหยุดเต้นไปแล้ว
…ราชาตายแล้ว
ราชาผู้แบกรับก็อบลินไว้ ราชาผู้ซึ่งจะช่วยเผ่ากอร์ด็อบ ราชาผู้ซึ่งจะต้องตัดผ่านเส้นทางสู่ลอร์ดแห่งความเสื่อมโทรม – ราชาผู้นั้นกำลังจะตายต่อหน้าคุซาน
คุซานพูดไม่ออกและกิซาร์ก็พยายามจะลุกขึ้นยืน
“…ไม่”
เขาล้มลงเพราะไม่สามารถยืนขึ้นได้ ในขณะที่ใบหน้าของเขาซีดเผือด
“…ไอ้สาร – เลว…”
สิ่งที่ออกจากริมฝีปากของเขา คือน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะสาปแช่งต่อทุกสิ่ง คำพูดแต่ละคำเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ราวกับว่าเขากำลังสาปแช่งคนตายจากนรกให้กลายเป็นผีเร่ร่อน โดยไม่สนใจสิ่งอื่น เขาจึงวิ่งไปหาโอเกอร์ลอร์ด
มันเป็นการกระทำที่ประมาทโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของตัวเอง มีขวานหินขนาดใหญ่ฟันลงมาและเป็นกิโก อะมัทสึกิที่ป้องกันเขาไว้
“ราชาเป็นยังไงบ้าง!?” กิโกถามกิซาร์ที่คุกเข่าอยู่ในตอนนี้ แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้
กิโกพยักหน้าและพูดอย่างไม่พอใจ “ศัตรูของราชาจะจ่ายค่าตอบแทน!”
เสียงนั้นดังไปทั่วทั้งสนามรบและทุกคนก็ชะงักเมื่อได้ยิน
“ฮ่าฮ่าฮ่า…นั่นคือราชาของพวกเจ้าเหรอ?” โอเกอร์ลอร์ดหัวเราะ “ไอ้ขี้ขนาดที่วิ่งไปรอบ ๆ อย่างน่าสมเพช เจ้ารู้ไหม? เขาขอร้องให้ข้าไว้ชีวิตเขาด้วยซ้ำ”
ความขุ่นเคืองเต็มไปในหมู่ก็อบลิน
“สำหรับบาปในการทำให้ราชาของเราต้องอับอาย จงชดใช้ด้วยชีวิตของเจ้าซะ!” หอกนากาของอลูฮาลิฮาลปะทุขึ้นด้วยสายฟ้าสีม่วง
“ไม่ว่าจะยังไง ข้าจะตอบแทนผู้ที่กอบกู้หมู่บ้านของเรา” กิลมิและนาร์ซายิงธนูของพวกเขา
“…ความพ่ายแพ้ของข้า!” สร้อยแห่งโทสะจมลงที่ผิวหนังของรัสกา ความโกรธเต็มไปในตัวและกล้ามเนื้อของเขาก็โป่งพอง “…ข้าควรจะเป็นคนที่เอาชนะเขาได้!”
แสงอันบ้าคลั่งเปล่งประกายออกมาจากดวงตาของกิโก อะมัทสึกิ ความบ้าคลั่งที่มาพร้อมกับการคุ้มครองของเทพดาบ และสิ่งเดียวที่หลงเหลือคือความภักดีของเขาที่มีต่อราชา ความบ้าคลั่งนั้นเชื่อมโยงกับความพ่ายแพ้ในอดีต มันกัดกินเข้าไปในจิตใจของเขา
“ข้าจะ -” เขาปลดปล่อยการโจมตีด้วยดาบของตัวเอง “ฟันศัตรูของราชา…”
“แกต้องตาย” ผู้ฝึกสัตว์กิกิและกิจิผู้ลอบเร้น พวกเขารู้ว่าตัวเองไม่มีพลังมากพอต่อหน้าโอเกอร์ลอร์ด แต่พวกเขายังชี้ดาบไปที่มัน
“ข้าจะไม่ให้อภัย ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าอย่างแน่นอน!” กิซาร์สาปแช่งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาหยิบก้อนหินขึ้นมาและบดขยี้มัน
พายุทอร์นาโดปรากฏขึ้นรอบตัวเขา พวกมันกลายเป็นมังกรสายลมที่อาละวาด
“…แกต้องตาย!!!”
◇◆◇
คุซานยังแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
‘โอเกอร์ลอร์ดนั้นแข็งแกร่ง’ นั่นเป็นสิ่งที่เธอรู้อยู่แล้ว แต่ดูเหมือนเธอก็ยังดูถูกมันมากเกินไป
พายุมังกรที่กิซาร์เหวี่ยงออกไป คลื่นสีดำของรัสกา และหอกของอลูฮาลิฮาลไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนแก่มันได้
“ก๊า ก๊า ก๊า!”
โอเกอร์ลอร์ดเอาแต่หัวเราะกับความพยายามของพวกเขา
ราวกับมันบอกว่าพวกเขาอ่อนแอ
ราวกับจะบอกว่าตัวเองเป็นผู้แข็งแกร่ง
โอเกอร์ลอร์ดเยาะเย้ยพวกเขา
…มันน่ารำคาญ
เธอถือเดทคริสตัลไว้ในมือที่สั่นเทา หากเธอใช้มัน พวกเขาอาจจะมีโอกาสชนะ
แต่ราคาที่ต้องจ่ายคือชีวิตของเธอเอง
และถ้าเธอตายไป เธอจะไม่ได้พบกับลอร์ดแห่งความเสื่อมโทรม เธอจะไม่ได้ยินเสียงของเขาอีก เสียงที่เธอหลงใหลจนถึงขั้นคลั่งไคล้ …เธอจะสูญเสียมันไปตลอดกาล
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปทุกคนจะต้องตาย
เธอมองไปที่เยลโล่พ่อของเธอ
ผิวของเขาซีดมากและในฐานะสมาชิกของเผ่ากอร์ด็อบ เขาต้องแบกรับบาปจากการปล่อยให้โอเกอร์บุกเข้ามา
…เพราะเผ่ากอร์ด็อบอ่อนแอ จึงไม่มีชนเผ่าใดในสี่เผ่าที่ฟังคำเตือนของพวกเขา
แม่ของเธอ พี่สาวของเธอ …ทุกคนเกิดมามีผิวซีดเผือด ไม่มีใครได้รับการยกเว้น และในที่สุดพวกเขาก็เสียชีวิตจนเหลือเพียงแต่คุซาน
เธออยากจะวิ่งหนี แน่นอนว่าทั้งสามเผ่าสามารถซื้อเวลาได้นานพอ นานพอที่เธอจะวิ่งหนีไปได้
เธอก้าวถอยหลัง
“มาสเตอร์คุซาน?”
เมื่อเธอได้ยินเสียงเยลโล่ เธอก็แข็งค้าง
…เธอคือ “คุซาน”
หัวหน้าเผ่ากอร์ดอบ ชื่อนี้ที่ผูกมัดเธอไว้ ถ้าเธอวิ่งหนีไป พี่น้องทั้งหมดของเธอจะต้องตาย …พี่ชายและพี่สาวที่เคยมอบอาหารให้เมื่อเธอยังเด็ก และแม้กระทั่งพรรคพวกที่ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน …จะไม่มีใครมีชีวิตรอด
––– เธอจะทำมัน
สีหน้าประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของเยลโล่ เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากเธอใช้สมบัติศักดิ์สิทธิ์
“เจ้าแน่ใจใช่ไหม? “
เธอพยักหน้าให้เขา ขณะที่เธอเติมพลังให้กับเดทคริสตัล
◇◆◇
ร่างกายของผมหนักอึ้ง ราวกับว่าผมกำลังย่ำผ่านบ่อโคลน
ตาของผมหนักและมีความหิวโหยปะทุอยู่ภายใน ผมแทบจะทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหว
“อ อ อ๊าอ๊า…”
เสียงที่ไม่เป็นคำพูดดังออกมาจากริมฝีปากของผม
ผมอยากนอน
ถ้าผมหลับ ทุกอย่างก็จะจบลง
ผมคิดกับตัวเอง ขณะที่ผมเบื่อกับความเจ็บปวดอันรุนแรงพอ ที่ดับได้แม้กระทั่งจิตวิญญาณของผม
สายลมอันแห้งแล้งของฤดูใบไม้ร่วงที่เคยพัดผ่าน เหมือนกับมีใบไม้ปลิวผ่านลำคออันแหบแห้งของผม
“อ อ อ๊าอ๊าอ๊า …”
เมื่อลืมตา ก็มีเปลวไฟปรากฏขึ้นต่อหน้า
“อ อ อ๊าอ๊า”
มันอยู่ภายใต้ผม
––– นี่คืออะไร?
จากนั้นเมื่อผมมองขึ้นไป ผมเห็นว่าท้องฟ้าเป็นสีแดง แท้จริงแล้วเป็นโลกกลายเป็นแผ่นดินที่ไหม้เกรียมและท้องฟ้าก็เผาไหม้ด้วยความโกรธ
––– ทำไมถึงแสดงสิ่งนี้ให้ผมเห็น?
นี่คือนรกเหรอ?
จากนั้นผมก็ล้มลง เปลวไฟที่ปะทุหมุนวนเป็นพายุลูกใหญ่ สร้างเป็นเสาเปลวเพลิงและผมก็ตกลงไป
ผมตกลงไปในทะเลสาบที่ความมืดมิดปกคลุมไปทั่ว มันมืดเหมือนตอนอยู่ในถ้ำและในความมืดนั้น ผมเห็นดาบเล่มหนึ่งที่ฝังอยู่ในซากศพ
งูตาเดียวพันรอบดาบนั้น งูตัวนั้นมองมาที่ผมและเมื่อเราสบตากัน ก็มีภาพบางอย่างพัดพาเข้ามาในความคิด
“อา—“
––– ข้าจะไปช่วยราชา! ข้าจะไปช่วยเขา!
นั่นคือเสียงของใคร?
” ––– “
––– รับทั้งหมดของข้าไป
นี่คือใคร?
” อ–อ๊า––”
––– แต่เจ้าต้องสู้! เจ้าต้องสู้สิ ราชาก็อบลิน!!
“อ อ๊ะ”
––– ผู้ปกครองแห่งตะวันออก โปรดช่วยหมู่บ้านของเราด้วย
––– ข้าจะติดตามเจ้า…ในตอนนี้
––– เผ่าพาราดัวจะยกหอกในนามของท่าน
––– เราไม่มีกรรมใดต่อกัน แต่ข้าขอร้อง ได้โปรดช่วยเราด้วย
“อ อ๊ะ-”
–––ฆ่าข้าซะ ถ้าท่านไม่ทำมัน สักวันหนึ่งท่านจะตายด้วยน้ำมือของข้า
“กว๊าาาา!”
…มีผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ แต่ทำไมเธอถึงร้องไห้กัน?
ความทรงจำของผมซ้อนทับกับความโศกเศร้าของเธอ มันเป็นผู้หญิงที่ผมลืมชื่อไปแล้ว
ผมต้องการช่วยเธอ
ผมต้องการเช็ดน้ำตาและตัดต้นตอแห่งความเศร้าโศกของเธอ ไม่มีเหตุผลว่าทำไม มันเป็นเพียงสิ่งที่ผมต้องทำในฐานะลูกผู้ชาย
“เร เชีย…”
เธอบอกผมว่าอะไรนะ เธอขอให้ผมฆ่าเธอ
สู้สิ ผมบอกให้เธอสู้ตามความตั้งใจของตัวเองไม่ใช่เหรอ
“เรเชีย…”
ผมกำลังทำอะไรอีก?
ผมยืนต่อหน้าและบอกให้เธอลุกขึ้นสู้กับพระเจ้า
…แม้ว่าผมจะเป็นเพียงมอนสเตอร์ แต่ไม่มีอะไรเลยเหรอที่ผมสามารถทำเพื่อช่วยเธอได้!?
“เรเชียยยยยยย!!!!”
จากลำคอที่แห้งผาก ผมเอ่ยชื่อผู้หญิงที่ผมลืมไปแล้ว ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ผมยืนอยู่ต่อหน้าดาบที่มีงูพันอยู่
ผมยื่นมือออกไปในความมืดและดึงมันออกมา
◇◆◇
“ก๊า ก๊าาา กูรูอาาาา!”
เมื่อเดทคริสตัลเปล่งแสงสีจาง ร่างของราชาก็เริ่มชักกระตุก ร่างที่ควรจะตายไปแล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และความเจ็บปวดนั้นดูเหมือนจะเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้
แขนขวาที่ถูกบดขยี้ ร่างกายที่แตกหัก มีเสียงดังขึ้น ขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มรักษาตัวเอง
แต่ราชายังคงสั่น แม้บาดแผลของเขาจะหายดีแล้วก็ตาม
แขนขวาที่สั่นเทาเอื้อมไปบนท้องฟ้า
“กว๊าาาาาาาา”
น้ำลายที่ไหลออกมาจากปาก และความเจ็บปวดที่สั่นสะเทือนร่างกายอย่างรุนแรงจนดวงตาของเขาไม่สามารถลืมขึ้นได้ ราวกับร่างกายที่เป็นเหมือนหุ่นที่ถูกดึงขึ้นมา
“กูวอูราาาาาา”
“กูรูอาาาาาาา”
แววตาของเขาเหมือนกับคนที่ถูกดึงกลับมาจากดินแดนแห่งความตายด้วยความเจ็บปวด ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาพร้อมกับสติสัมปชัญญะที่สมบูรณ์
“กูรูอาาาาาาา!”
ท้องฟ้าและผืนดินสั่นสะท้านเมื่อเขาร้องคำราม
นั่นคือเสียงร้องคำรามของคนตาย
คุซานรู้ว่าเธอต้องทำอะไร เดทคริสตัลสามารถทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ แต่ผู้ที่ฟื้นขึ้นมาจะสูญเสียสติสัมปชัญญะ …เมื่อผู้ร่ายสละชีวิตของตัวเอง ผู้ที่ฟื้นคืนจะกลับมามีสติได้อีกครั้ง
ความหิวโหยที่ไม่อาจแก้ไข ความทรมานของคนตาย เธอต้องละทิ้งชีวิตของตัวเองไป มิฉะนั้นเขาจะตายลงอีกครั้ง
…นั่นคือเหตุผลที่เขาต้องกินคนที่ทำให้เขาฟื้นขึ้นมา
คาถานี้สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน แต่ตลอดช่วงเวลานั้นมีเพียงสองคนที่ใช้มัน คือคุซานผู้ก่อตั้งและคุซานในปัจจุบัน
ก็อบลินคลั่งที่ฟื้นคืนชีพช่างน่ากลัว แม้นั่นจะเป็นลักษณะที่แท้จริงของก็อบลิน แต่นั่นไม่ใช่ราชาที่คุซานรู้จัก
เธอยื่นมือออกไปเพื่อถ่ายทอดความคิดของเธอให้กับราชา
“โปรดรับจิตวิญญาณของข้าไปเพื่อเอาชนะความตาย”
เหมือนกับสัตว์อสูร ราชาก็อบลินก็แยกเขี้ยวใส่เธอ
“…ข้าแต่ราชาก็อบลิน”
“กูรูอาาาา …ข้า…”
ราชากำลังจะกินเธอ แต่เขาก็หยุดลงเมื่อเธอเรียกเขา
“ข้าเป็นใคร…? “
เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ความหิวอันรุนแรงทรมานเขาด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถจินตนาการ แต่เขายังพูดกลับมา
“…ท่านคือราชาก็อบลิน ราชาที่จะช่วยพวกเราให้รอดพ้น ตอนนี้ได้โปรดรับข้าไป และกลับมาจากดินแดนแห่งความตายด้วย”
“ข้าคือราชา…?!?”
ขณะที่ร่างกายของเขายังคงสั่น เขาก็ทรุดคุกเข่าเพื่อพยายามหยุดตัวเองไม่ให้กินคุซาน
“…ถ้าท่านอดกลั้น ท่านจะเสียสติ ได้โปรดทำตามความปรารถนาของท่านด้วย”
ถ้าเขาบังคับตัวเองไม่ให้กินเธอ เขาจะเสียสติ นั่นเป็นคำบอกจากผู้ก่อตั้งเมื่อใช้คาถา
“เจ้าเข้าใจไหม…มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?
ราคาที่ต้องจ่ายสำหรับการใช้เดธคริสตัลคือความตาย เธอใช้สิ่งนั้นโดยรู้ผลที่จะตามมา
“ท่านคือราชา ท่านคือราชาของพวกเราเหล่าก็อบลิน”
“…ถ้าข้าเป็นราชา ข้าก็ไม่ควรจะยอมแพ้ต่ออะไรแบบนี้!!”
คุซานตัวเล็ก ๆ เต็มใจที่จะสละชีวิตเพื่อช่วยเขา
แต่ถึงกระนั้น ราชาก็พยายามกินเธอเพื่อเอาชีวิตรอด?
ความภาคภูมิใจของเขาไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น
“ข้าคือราชาก็อบลิน! ข้าจะไม่ยอมสยบต่อมัน! ข้าคือราชาผู้ที่จะครองโลก! การยอมให้กับสิ่งเหล่านี้ (ความเจ็บปวด) เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัย!!!”
ราชาร้องคำรามราวกับว่าจะดึงพละกำลังทั้งหมดจากร่างกาย เปลวไฟสีดำพวยพุ่งออกมาจากรอยสักรูปงูที่แขนขวา
“กูรูวอาาาาาา!”
เขาดึงอีเธอร์ออกจากเวริดอย่างรุนแรง
“ไม่มีทาง…ท่านเป็นอะไรไหม?”
“เจ้าก็น่าจะรู้ เจ้าเป็นคนทำให้ข้าฟื้นขึ้นมาใช่ไหม? ข้าจะไม่ทนอีกต่อไป ข้าจะแสดงให้เห็นว่าราชาของเจ้าเป็นอย่างไร!”
…ตอนนั้นเองที่ราชาสามารถเข้าใจทักษะและอีเธอร์ที่ควรจะถูกผนึกในป้อมปราการได้
◇◆◇◆◇◆◇◆
เลเวลเพิ่มขึ้น
24 -> 72
[ทักษะ] <<กบฏ>> พัฒนาเป็น <<จิตวิญญาณผู้ท้าทาย>>
––– การโจมตีทางจิตลดลงอย่างมาก
––– ความเสียหายและการป้องกันต่อเผ่าพันธุ์ที่มีคลาสสูงขึ้นไปจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก
––– สามารถขโมยพลังของเทพเจ้าที่คุ้มครองคุณได้
[ทักษะ] <<ดวงตามรกตของงู>> และ <<ดวงตาของงูสีชาด>> พัฒนาเป็น <<นัยน์ตาชั่วร้ายของงูตาเดียว>>
––– คุณสามารถอ่านค่าสถานะของผู้ที่มีคลาสต่ำกว่าคุณได้
––– หากจำนวนผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณมากกว่า จุดอ่อนของศัตรูจะถูกเปิดเผย
[ทักษะ] <<ครอบครัวของพระเจ้า>> เนื่องจากคุณขโมยพลังของเวริด คุณจึงได้รับทักษะนี้
––– ความต้านทานทางจิตที่มีต่อเทพเจ้าองค์อื่นที่ไม่ใช่เทพธิดาแห่งนรกเพิ่มขึ้น
––– ความต้านทานต่อเทพธิดาแห่งนรกลดลง
––– เสน่ห์ต่อสมาชิกในเผ่าพันธุ์เดียวกันจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก
◇◆◇◆◇◆◇◆
