Goblin Kingdom – ตอนที่ 77

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 72

[คลาส] ลอร์ด, หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <> <<จิตวิญญาณผู้ท้าทาย>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B+>> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> << การจ้องมองจากปีศาจ >> << จิตวิญญาณของราชัน >> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา I>> << นัยน์ตาชั่วร้ายของงูตาเดียว>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <> <<สัญชาตญาณ>> <<ครอบครัวของพระเจ้า>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 20) ซินเธีย (เลเวล 20) บุย (เลเวล 36)

◇◆◇

พวกเขาโจมตีใส่โอเกอร์ลอร์ดทีละคน แต่โอเกอร์ลอร์ดก็ยังไม่ได้รับบาดเจ็บ

“กูรูอาาาาาาาาา!”

ทุกครั้งที่มีเสียงคำรามดังจากปากโอเกอร์ลอร์ด ทักษะที่พวกเขาใช้อยู่จะถูกยกเลิก

กิซาร์ยิงเวทมนตร์ไปที่มัน ในขณะที่กิโก อะมัทสึกิโจมตีอย่างระมัดระวังด้วยดาบที่เหลือเพียงเล่มเดียว แต่ราวกับว่ามันได้รับความคุ้มครองจากพระเจ้าอันแข็งแกร่ง ทำให้มันไม่ได้รับบาดเจ็บ

ไม่ว่าจะเป็นจากด้านหน้า ด้านหลังหรือแม้แต่ขาก็ไม่สามารถทิ้งรอยขีดข่วนใด ๆ ไว้บนร่างกาย

“…นี่มันบ้าอะไรกัน” รัสกาบ่นผ่านลมหายใจที่ขาดห้วง การใช้รา กิลเลียนสร้างภาระหนักให้กับเขา

“มันอาจเป็นเพราะการคุ้มครองจากพระเจ้า” คิ้วของอลูฮาลิฮาลขมวดขึ้น มันแปลกเกินไปด้วยซ้ำ ที่นี่คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของก็อบลิน ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของลอร์ดแห่งความเสื่อมโทรมที่พวกเขาเคารพ

ไม่มีใครสามารถเข้ามาในสถานที่นี้ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขา

ถ้าเป็นเช่นนั้น …

“ไม่” อลูฮาลิฮาลส่ายหัวเพื่อหยุดความคิดของตัวเอง

“ข้าจะโจมตีมัน คุ้มกันข้าด้วย! ” เจ้าหญิงนาร์ซากล่าว

ก็อบลินอีกสองคนพยักหน้าและเจ้าหญิงนาร์ซาดึงสายธนูด้วยมือที่สั่นเทา

“ศรขนนก!”

หัวของลูกศรเผาไหม้ด้วยเปลวเพลิงขนาดเท่ากำปั้น

ดวงตาเป็นจุดอ่อนของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด แม้แต่โอเกอร์ลอร์ดก็ไม่ควรจะเป็นข้อยกเว้น แต่มันอยู่สูงเกินไป

ไม่ว่าจะเป็นอลูฮาลิฮาลที่ขี่สัตว์อสูรหรือรัสกาที่มีรูปร่างสูงใหญ่ ไม่มีใครสามารถสร้างบาดแผลให้กับโอเกอร์ลอร์ดตัวนี้

มันอันตรายเกินไปที่จะเดิมพันทุกอย่างในนัดเดียว หากพวกเขาแม้แต่คนเดียวได้รับบาดเจ็บ ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็จะลดลงอย่างมาก

“อย่ารีบร้อน เราจะทำอย่างช้า ๆ และมั่นคง” อลูฮาลิฮาลกล่าว

รัสกา อลูฮาลิฮาลและกิลมิปกป้องนาร์ซาอยู่ ขณะที่เธอยิงลูกศร

“เจ้ากล้า!” โอเกอร์ลอร์ดเริ่มหงุดหงิด เมื่อพวกเขาโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง “แผ่นดินจงสั่นสะเทือนเพื่อข้า! (Grand Slam) ”

ขวานที่ฟาดลงมาทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน มันทำลายสมดุลของก็อบลินที่เข้าชาร์จ ลูกศรของนาร์ซาและกิลมิจึงพลาดเป้าหมายไป

“หัวใจของข้าแล่นผ่านไปตามสายลม (Windea) ”

บรรยากาศสั่นสะเทือนและพายุทอร์นาโดสี่ลูกก็โผล่ขึ้นมารอบตัวเขา พวกมันปะทะกับร่างโอเกอร์ลอร์ด ก่อนที่จะถูกปัดเป่าออกไป แต่นั่นก็เพียงพอที่จะหยุดมันไว้ชั่วขณะ

“ให้ตายเถอะ…การโจมตีของเราแทบจะหยุดมันไม่ได้เลย” กิซาร์เริ่มร้อนรน เมื่อรู้สึกถึงอีเธอร์ที่กำลังแห้งเหือด

มีความหวังเพียงเล็กน้อยที่จะได้รับชัยชนะตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้การต่อสู้เริ่มหมดหวัง แต่ยัง…พวกเขาไม่สามารถหยุดได้

ผู้สังหารราชาไม่สามารถให้อภัย

“ท้องฟ้า จงสั่นสะเทือนเพื่อข้า! (Ru Grand Slam) ”

แต่ในช่วงเวลาแห่งความลังเลนั้น เสียงของโอเกอร์ลอร์ดก็ดังขึ้น

ขวานของมันฉีกอากาศ ขณะที่มันร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง ขวานไม่ได้แตะลงพื้น แต่แผ่นดินก็สั่นสะเทือน และคลื่นอากาศก็ซัดเข้าหาพวกก็อบลินที่กลายเป็นหิน

พวกก็อบลินต่อที่ต่อสู้มาตลอดเวลา พวกเขามีแต่บาดแผลและร่างกายที่ฟกช้ำ

ไม่มีคำพูดใด ๆ เมื่อการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะหยุดพวกเขาได้ กิซาร์เองก็รู้สึกย่ำแย่ไม่แพ้กัน ในตอนนี้อีเธอร์ของเขาใกล้จะหมดลง

“…พวกเราไร้เรี่ยวแรงจนไม่สามารถแก้แค้นให้ราชาได้” ร่างของกิซาร์สั่น ขณะที่เขาบังคับให้ตัวเองยืนขึ้นและเมื่อเขาทำเช่นนั้น เขาก็เห็นโอเกอร์ลอร์ดตั้งเป้าหมายไปที่อลูฮาลิฮาล

“…เหมือนลมแรง เหมือนพายุหมุนวน (Wind Cutter) ”

กลุ่มฝุ่นฟุ้งขึ้น ขณะที่ใบมีดสายลมสองเล่มพยายามหยุดโอเกอร์ลอร์ด แต่ราคาที่ต้องจ่ายคืออีเธอร์ก้อนสุดท้ายของเขา

“ถ้าเจ้าอยากตายนักล่ะก็ ข้าจะเริ่มจากเจ้าก่อน” โอเกอร์ลอร์ดเยาะเย้ยเมื่อเข้ามาใกล้ จากนั้นมันก็เหวี่ยงขวานลงมา

เมื่อเขารู้สึกถึงความตายที่จะมาเยือนและเขาก็ยิ้มขึ้น

“ราชา…ข้า…”

“ร่างกายของข้าเปรียบเสมือนไต้ฝุ่น (Accel) !”

จากนั้นในช่วงเวลานั้น …แผ่นหลังที่คุ้นเคยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

“เป็นไปไม่ได้…”

เสียงแห่งความคิดถึง บทร่ายที่คุ้นเคย … ราวกับว่า …

“ความฝันหลังความตายของท่านเป็นยังไงบ้าง?”

ราชาหันมาหาเขาและหัวเราะ

“ข้าจะฟังคำบ่นของเจ้าในภายหลัง”

นี่ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด ทันทีที่เขาตระหนักถึงสิ่งนั้น อารมณ์ที่ไม่อาจอธิบายได้ก็ปะทุออกมาจากภายใน

เมื่อกี้คืออะไร? ความร้อนแผดเผาที่พุ่งออกมาจากภายในเติมเต็มทุกส่วนของร่างกายเขา

“ยังสู้ไหวไหม? กิซาร์?” ราชาถาม แต่แผ่นหลังของราชาราวกับบอกเขาว่า ลุกขึ้นมาสิ! ลุกขึ้นมาสู้พร้อมกับเขา!!

แผ่นหลังอันสง่างามที่เต็มไปด้วยศักดิ์ศรี แผ่นหลังที่เขาสาบานว่าจะเดินตาม ด้วยมือที่สั่นเทาและแขนที่หมดแรง แม้ว่าขาร้องขอให้เขาหยุด แต่กิซาร์กลับลุกขึ้นยืน

“…แน่นอน ท่านคิดว่าข้าเป็นใครกัน?”

การได้ยืนหยัดเข้าร่วมกับราชาในการต่อสู้ ไม่มีความสุขใดยิ่งใหญ่ไปกว่านี้แล้ว

แม้เขาจะไม่มีเรี่ยวแรงอีกต่อไป แม้ว่าอีเธอร์ของเขาจะเหือดแห้ง แต่เขาก็จะยืนหยัดกับราชา –––

จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงสายลมที่พัดเข้ามา…

◇◆◇

ผมเรียกใช้ accel และกระแทกร่างของตัวเองเข้ากับโอเกอร์ลอร์ด มันที่ไม่ระวังจึงกระเด็นไป และผมใช้โอกาสนั้นเพื่อตรวจสอบกิซาร์

“ความฝันหลังความตายของท่านเป็นยังไงบ้าง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่ผมไม่คุ้นเคย ดูเหมือนเขาจะรู้เรื่องการตายและกลับมามีชีวิตของผม เป็นเรื่องปกติที่เขาจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา

“ข้าจะฟังบ่นของเจ้าในภายหลัง” ผมบอกเขา

บาดแผลที่กระจายอยู่ตามร่างกายและอีเธอร์ที่แห้งเหือด แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก

“สู้ได้ไหม? กิซาร์?”

ลุกขึ้นสู้กิซาร์ ผมต้องการพลังของเขาเพื่อเอาชนะสิ่งนั้น

“…แน่นอน ท่านคิดว่าข้าเป็นใครกัน?”

“นี่คือ…” กิซาร์พึมพำ และแม้ว่าผมจะคอยจับตาดูโอเกอร์ลอร์ด แต่เมื่อผมหันกลับไป ตรงนั้นผมเห็นกิซาร์ที่กำลังคุกเข่าและมีแสงสีดำปกคลุมอยู่ทั่วร่างกาย

เขา…กำลังเลื่อนคลาส!?

รูปร่างหน้าตาที่เหมือนมนุษย์อยู่แล้ว มันเปลี่ยนไปทำให้คล้ายมนุษย์มากขึ้น ผิวสีขาวอมฟ้าของเขาเป็นสิ่งเดียวที่บอกว่าเขายังเป็นก็อบลิน

มือที่มีห้านิ้วและส่วนสูงเพียงหน้าอกของผมเท่านั้น เขามีขนาดตัวที่เล็ก แต่มันก็ไม่ได้มากเกินไปสำหรับมนุษย์ …เขามีใบหน้าที่หล่อเหลา

ให้ตายเถอะ ถ้าเทียบกันแล้ว ผมแย่กว่าสัตว์อสูรจริง ๆ

ค่าสถานะ

[ชื่อ] กิซาร์

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 3

[คลาส] ชาแมน,หัวหน้าหน่วยย่อย

[ทักษะ] <<การจัดการเวทมนตร์>> <<สามคำร่าย>> <<ยกเลิกคำร่าย>> <<คำแนะนำของเทพเจ้าแห่งปัญญา>> <<การป้องกันแห่งสายลม>> << ผู้ติดตามของราชัน >> << การควบคุมสายลม>> <<การควบคุมอีเธอร์>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพเจ้าแห่งลม

[แอตทริบิวต์] ลม

คลาสของเขาเปลี่ยนจากดรูอิดเป็นชาแมน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นค่าสถานะของเขาใช่ไหม?

“มันเป็นเวลานานมากแล้ว จนข้าลืมไปว่ามันรู้สึกยังไงเมื่อวิวัฒนาการ” กิซาร์วิเคราะห์ตัวเองอย่างสงบ เขาเทียบได้กับก็อบลินชั้นสูง ดังนั้นผมจะตั้งชื่อใหม่ให้กับเขา

“ราชา” เขาร้องเรียก “มันกำลังมา”

ไม่จำเป็นต้องถามว่าเกิดอะไรสำหรับเสียงที่ดังขึ้น

“คุ้มกันข้าด้วย” ผมบอกเขา

“ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง” เขาตอบ

และเช่นนั้นเอง ม่านแห่งการต่อสู้ของผมกับโอเกอร์ลอร์ดก็ถูกดึงออกมาอีกครั้ง

◇◆◇◆◇◆◇◆