Chapter 1: ชายหนุ่มผู้จมน้ำ
“ดึงมันขึ้นมา! เราจะรวยกันแน่ๆถ้าเราดึงมันขึ้นมาได้!”
ท่ามกลางคลื่นที่โหมกระหน่ำหานเฟยตะโกนสู้กับสายลมที่พัดโถมมาที่เรือของเขาอย่างตื่นเต้น
“ใครจะรู้เราอาจได้รู้แล้วก็ได้ว่ามีอะไรอยู่ในแผนที่นั่นในวันนี้”
หานเฟยเป็นนักล่าขุมทรัพย์ในทะเล เมื่อเจ็ดปีก่อนเขาได้แผนที่สมบัติโบราณขึ้นมาโดยบังเอิญขณะตกปลา แผนที่นั่นทำให้เขาหลงใหลเป็นอย่างมากและบอกเขาว่ามีความลับอันยิ่งใหญ่ซึ่งอาจเป็นซากเรืออับปางในยุคกลางในจุดที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่ ถ้าเขาสามารถนำสมบัติจากตรงจุดนั้นมาได้เขาจะใช้ชีวิตที่เหลือโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินเลย
หานเฟยก้มหน้ามองทะเล เรือของเขาถูกล้อมรอบด้วยปลานับไม่ถ้วนรวมถึงฉลามหลายร้อยตัว
ตึง!
ทันใดนั้นกะลาสีเรือคนหนึ่งตะโกนว่า “ท่าไม่ดีแล้วครับเจ้านาย! มีบางอย่างฉุดเราลง! มันยังมีชีวิตอยู่!”
ว่า “ยังมีชีวิตอยู่อีกหรอ! มันจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงหลังจากผ่านไปหลายร้อยปีแล้ว” หานเฟยตะโกนตอบ
โครม!!!
แรงมหาศาลหักกระดูกงูของเรือทำให้หานเฟยและลูกเรือต่างกระเด็นไปที่ราวกั้นอย่างแรง
“เร็วเข้า! ตัดเชือก!” ลูกเรือร้องตะโกน
หานเฟยตะโกนด้วยดวงตาแดงก่ำ “ช่างแม่ง! ดึงขึ้นมา! ยังไงพวกเราก็กำลังจะตายอยู่ดี! ฉันอยากจะเห็นมันก่อน!”
หานเฟยรู้ว่าเขาคงถึงฆาตหลังจากได้ยินเสียงแตกของเรือ ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นบ้าอย่างสมบูรณ์และมุ่งมั่นที่จะเห็นสมบัติให้จงได้
กะลาสีเรืออีกคนสาปแช่ง “ช่างแม่งบ้านคุณสิ! ฉันมาที่นี่เพื่อหาเงินไม่ใช่เพื่อฆ่าตัวตายโว้ย!”
เมื่อได้รับอันตรายที่ไม่คาดคิดทุกคนต่างก็ตื่นตะลึง
คลื่นซัดสาดบนพื้นผิวของมหาสมุทรอย่างแรง
แต่อย่างไรก็ตามหานเฟยไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งใดเลยนอกจากเพียงเงาใต้น้ำ “มันคืออะไรน่ะ”
สิ่งของทรงกลมยาวหลายเมตรพุ่งขึ้นสู่ผิวน้ำ…ทำไมมันถึงดูเหมือน..น้ำเต้า
ในฐานะชาวประมงมืออาชีพเขารู้จักมหาสมุทรเหมือนที่เขารู้จักบ้านของตัวเองและเขามั่นใจว่ามันไม่ใช่น้ำเต้า ไม่มีน้ำเต้าใดที่จะคงสภาพไว้ได้หลังจากแช่ในน้ำทะเลเป็นเวลาหลายปี เขาเชื่อว่าน่าจะเป็นซากเรือที่มีรูปร่างคล้ายน้ำเต้ามากกว่า
ฮึ่ม…
คราวนี้แรงมหาศาลพุ่งขึ้นอีกครั้งและพลิกเรือ หานเฟยตกลงไปในมหาสมุทร
อย่างไรก็ตามบางสิ่งก็ได้เกิดขึ้นในวินาทีถัดไป …
เสาน้ำหนาพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและเรือก็ลอยขึ้นทันที
หานเฟยลอยขึ้นไปบนฟ้าด้วยเสาน้ำนั่น
หัวปลาขนาดมโหฬารโผล่กลางน้ำ
เขาสาบานได้ว่าเขาไม่เคยเห็นปลาตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน หัวของมันใหญ่กว่าเรือของเขามาก แม้แต่วาฬสีน้ำเงินที่ใหญ่ที่สุดก็ยังเทียบไม่ได้เลย..
…
แม้จะเวียนหัว แต่หานเฟยรู้สึกว่ามีบางอย่างดึงเขาลงไปในมหาสมุทร เขาทั้งตื่นเต้นและกลัวเมื่อนึกถึงสัตว์กระหายเลือดที่อยู่ที่มหาสมุทรนี้
เขาเห็นปูยาวหลายเมตรวิ่งมาหาเขาตอนที่เขากำลังจะตาย
..ห้ะ..มันควรจะเป็นปลาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงต้องเป็นปูล่ะ นี่คือความคิดสุดท้ายของหานเฟย
…..
…
“ฟุ…แค่ก.แค่ก…”
ราวกับมีใครบางคนเรียกเขามาจากระยะไกล “หานเฟยตื่น! นี่ตื่นเถอะ!”
หลังจากที่พ่นน้ำออกมาเขาไม่รู้ว่ามีน้ำมากแค่ไหนแต่ในที่สุดหานเฟยก็ตื่นขึ้นจากการหมดสติ หัวของเขาปวดร้าวและเต็มไปด้วยภาพและความทรงจำแปลกๆนับพันที่ไม่ได้เป็นของเขา
หานเฟยลืมตาขึ้นมองท้องฟ้า
มหาสมุทรอันไร้ขอบเขตทอดยาวสุดขอบฟ้าสว่างไสว ดวงอาทิตย์อัสดงสีแดงฉานปกคลุมครึ่งหนึ่งของท้องนภา เมฆที่กระจัดกระจายห้อยลงมาจากท้องฟ้าเหมือนผมยาวที่รุงรัง
ฟู่ว…
“ฉันอยู่ที่ไหน..บนท้องฟ้านั่น..มันอะไร…”
หานเฟยตกใจมาก ปลาขนาดมหึมาเมื่อสักครู่และดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อในตอนนี้นั้นดูเกินจริงสำหรับเขามาก
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่แค่นั้น
บึ้ม!!
หลังจากการระเบิดชายวัยกลางคนโผล่ขึ้นมาจากน้ำบนปูยักษ์พร้อมเบ็ดตกปลาขนาดใหญ่ในมือ
หานเฟยตกใจมาก ปูนั้นลอยอยู่บนผิวน้ำและชายวัยกลางคนยืนอยู่บนนั้นอีก ในขณะที่เขาเหยียบลงไปบนผืนน้ำ คลื่นระลอกคลื่นกระจายออกไปในมหาสมุทรพร้อมกับลมที่น่ากลัว
น้ำกระเซ็นขึ้นและมีปลากระเด็นโผล่ออกจากมัน ปลามีความยาวสองเมตรมีครีบที่ดูเหมือนปีก มันยังมีหินสีเขียวอยู่ทั่วตัว
ฟิ้ว ฟิ้วๆ
ทันใดนั้นหินสีเขียวทั้งหมดบนตัวปลาก็พุ่งเข้าหาชายคนนั้น
“ก้ามปูของราชาปู!”
ชายคนนั้นคำรามและลดตัวลงแล้วปล่อยหมัดออกไป ทันใดนั้นเงาก้ามปูก็ถูกผลักออกพัดเบ็ดตกปลาและก้อนหินลอยขึ้นพร้อมกัน ปลายาวสองเมตรถูกหั่นเป็นซีก ครึ่งหนึ่งของมันหล่นมาตกต่อหน้าหานเฟย
ตาของหานเฟยเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“ฮึ…”
ชายวัยกลางคนท้อใจ “ถูกเต่าเขียวดึงลงไปในมหาสมุทร…นายกำลังฝันกลางวันแล้วหล่ะถ้าคิดว่าจะผ่านการทดสอบด้วยความสามารถแค่นี้”
ชายหนุ่มคนหนึ่งข้างๆหานเฟยรีบอธิบาย “อาจารย์หวังเจ๋อครับ เป็นเพียงเพราะแขนของหานเฟยได้รับบาดเจ็บจากปลาดาบเมื่อวันก่อน…”
ชายวัยกลางคนโบกมือ “ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ฉันฟัง ปลาในมหาสมุทรไม่ฟังเหตุผลของพวกนายหรอก นักตกปลาระดับสองอย่านนั้นไม่มีอะไรดีเลย”
จนกระทั่งช่วงเวลานี้หานเฟยรู้ตัวว่าเขานอนอยู่บนเรือแปลกๆ มีเรือแปลกๆเหมือนกันหลายสิบลำจอดอยู่ในมหาสมุทรใกล้ ๆ และมีเด็กหลายคนในชุดแปลก ๆ ยืนอยู่บนเรือ
เด็ก ๆ ทุกคนสวมเสื้อผ้ารัดรูปซึ่งดูเหมือนชุดดำน้ำยกเว้นว่าเสื้อผ้าของพวกเขาไม่มีถังออกซิเจน เด็กๆเหล่านั้นมองมาที่เขาอย่างดูถูก
วินาทีถัดมาเมื่อเขาเห็นมือของตัวเองดวงตาของเขาก็กระตุก
อ้ะ..อะไรกัน..ทำไมมือฉันเล็กจัง
ฉันย้ายมาอยู่ในอีกร่างหรือยังเนี่ย?
ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดอย่างเป็นห่วงว่า “ไม่เป็นไรตราบใดที่คุณสบายดีก็เพียงพอแล้ว”
ก่อนที่หานเฟยจะถาม ชายวัยกลางคนก็ก้าวออกมาและจอดเรือที่ว่างเปล่าต่อหน้าทุกคนจากนั้นเขาก็พูดกับคนที่อยู่บนเรือหลายสิบลำพร้อมกับหนังสือในมือ
“ชางซิงนักตกปลาระดับสี่ ผลการตกปลา: ปลาข้างเหลืองคุณภาพต่ำ”
“ลู่หลิงชี่นักตกปลาระดับห้า ผลการตกปลา: เต่าเขียวคุณภาพปานกลาง”
“ถังเกอนักตกปลาระดับเจ็ด ผลการตกปลา: กุ้งก้ามกรามหนวดคุณภาพสูง”
ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อในผลลัพธ์
“อะไร? กุ้งก้ามกราม? เขาทำได้ยังไง? กุ้งหนวดเป็นที่รู้จักกันในชื่อกุ้งแห่งความตาย มันมีพลังทำลายล้างมากกว่าปลาใบมีด เขาจับได้จริงหรอ”
บางคนกล่าวอย่างอิจฉาว่า “ถังอยู่แค่ระดับหกเมื่อเดือนที่แล้ว แต่ตอนนี้เขาอยู่ในระดับเจ็ดแล้ว มันเร็วมาก”
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอากำปั้นแนบอกและแสดงความคิดเห็นว่า“ ว้าว! ถังเกอสุดยอดมาก! เขาคืออัจฉริยะของโรงเรียนเรา! เขาเกือบจะมั่นใจได้ว่าจะเป็นนักตกปลาในภายหลังแน่ๆ”
ขณะที่ผู้คนกระซิบกันหานเฟยมองไปที่ชายหนุ่มข้างๆเขา – ถังเกอ
หลังจากหายใจเข้าลึกๆ หานเฟยระลึกได้ถึงความทรงจำมากมายที่ไหลเข้ามาในหัวเขา
ถังเกอเพื่อนที่ดีของเขาได้รับการช่วยเหลือจากพ่อของเขาเมื่อแปดปีก่อนและเป็นเพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่นั้นมา พ่อของเขาเสียชีวิตในโลกที่ไม่มีใครรู้จักในการประมงระดับสาม ถังเกอ ดูแลเขาตั้งแต่นั้นมา
หานเฟยสูดหายใจลึกๆอีกครั้ง เขาได้สันนิษฐานว่าเขาคงได้เข้ามาอยู่ในร่างของคนที่เป็นศพไร้ประโยชน์ที่จมน้ำ อย่างไรก็ตามโลกนี้ดูน่าสนใจ
จากนั้นหวังเจ๋อมองไปที่หานเฟยและพูดว่า “หานเฟย นักตกปลาระดับสอง ไม่มีอะไรเลย นอกจากนี้หานเฟยเป็นคนเดียวที่ถูกเต่าเขียวดึงลงไปในมหาสมุทร เขาสอบตก และถ้าเขาไม่สามารถผ่านการทดสอบตกปลาได้ในหนึ่งเดือนนับจากนี้เขาจะถูกไล่ออก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
หลายคนหัวเราะเกี่ยวกับหานเฟยในฐานะเพื่อน
“หานเฟยได้โปรดหยุดใช้ทรัพยากรของถังเกอโดยเปล่าประโยชน์ คุณมีแต่จะรั้งเขาไว้” หญิงสาวคนหนึ่งตะโกนดุหานเฟย
ถังเกอโกรธมากและกำลังเถียงกับเธอแต่หานเฟยดึงแขนเขาไว้
ตอนนี้ความทรงจำของเขาถูกหลอมรวมเข้ากับความทรงจำของเจ้าของร่างเก่าเรียบร้อยแล้วเขาก็ไม่อยากจะนอนอยู่ตรงนั้นโดยแสร้งทำเป็นตาย โลกนี้ช่างแปลกประหลาดมาก แต่ในฐานะนักผจญภัยที่เคยต่อสู้กับทั้งโจรสลัดและฉลามบนท้องทะเล หานเฟยไม่กลัวโลกนี้เลย
หานเฟยยิ้มเยาะ “ฉันกินปลาสีเหลืองของคุณได้หรือเปล่าเนี่ย”
ทุกคนเงียบลงทันที
ถังเกอมองไปที่หานเฟยด้วยความแปลกใจ เพราะโดยปกแล้วหานเฟยเป็นคนที่เงียบขรึมตั้งแต่พ่อของเขาจากไป เขาแทบไม่ได้พูดคุยกับใครเท่าไรเลย
หญิงสาวแทบจะกระโดดด้วยความโกรธหวังว่าจะฉีกปากของหานเฟยออกจากกันด้วยเบ็ดตกปลา
ในขณะนี้หูคุนพูดอย่างเหยียดหยามว่า “เฮ้หานเฟย! ใช้เวลาของนายรู้สึกดีกับตัวเองไปเถอะ แต่หนึ่งเดือนนับจากนี้นายจะไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเท่าเทียมกับเราในฐานะนักตกปลาระดับต่ำด้วยซ้ำ”
