Chapter 102: ถ้ำก้นทะเล
เหมือนกับว่าคนเหล่านี้ยอมรับฟานเฟยในฐานะสมาชิกใหม่ ตอนนี้ที่มีปรมาจารย์ตกปลา 10 คนรวมทั้งหานเฟยด้วย นั่นหมายความว่าหานเฟยได้เข้าสู่แวดวงเพื่อนกลุ่มใหม่อย่างเป็นทางการ
เฉินเจียเอ่อร์ถามว่า “น้องชายหานเฟยคุณกลายเป็นผู้เก็บเกี่ยววิญญาณได้ยังไงในเวลาไม่ถึงสามเดือนเนี่ย? น่าเสียดายที่คุณไม่ได้ไปที่เมือง!”
เฉินหลิงยังกล่าวอีกว่า “หานเฟยคุณสามารถเป็นผู้เก็บเกี่ยววิญญาณแค่ในกลุ่มของเราได้มั้ย ฉันนึกไม่ออกเลยว่าพลังการต่อสู้ของเราจะดีขึ้นแค่ไหนถ้าเรามีผู้เก็บเกี่ยววิญญาณ”
เฉาเฟยยังกล่าวอีกว่า “หานเฟยด้วยพรสวรรค์ของคุณในฐานะผู้เก็บเกี่ยววิญญาณตอนนี้คุณจะมีที่อยู่ในเมืองแน่นอน คุณจะไม่ไปจริงๆเหรอ”
มีเพียงฉาวต้าเปยเท่านั้นที่ยึดฮัด “การไปในเมืองไม่ได้ดีเสมอไป ผู้คนในเมืองต้องไปที่การประมงระดับหนึ่งเหมือนเราเพื่อรับประสบการณ์ด้วย! เมื่ออยู่กับเราหานเฟยสามารถรวบรวมประสบการณ์และฉันพนันได้เลยว่าเขาจะไม่แย่ไปกว่าใครในเมืองเลย!”
หานเฟยประหลาดใจ “ผู้คนในเมืองก็ใช้การประมงระดับหนึ่งด้วยหรอ”
ฉาวต้าเปยตอบว่า “ใช่แล้ว ไม่งั้นพวกเขาจะไปที่ไหนได้ล่ะ? แต่เราไม่สามารถรุกรานผู้คนจากเมืองเหล่านี้ได้ พวกเขามักจะปรากฏตัวเป็นกลุ่มและนําโดยปรมาจารย์ตกปลา ข้อดีอย่างเดียวก็คือโดยทั่วไปพวกเขาจะไม่คิดริเริ่มที่จะแย่งเหยื่อกับชาวบ้าน แน่นอนว่าเราไม่สามารถฉกเหยื่อของพวกเขาได้เช่นกัน”
หานเฟยรู้สึกสบายใจ “โอ้! ดูเหมือนว่าฉันคิดถูกที่จะไม่ไปในเมือง นักเรียนในเมืองได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี พวกเขาไม่ได้เป็นอิสระและไม่ได้สัมผัสกับการต่อสู้จริงเลยสิ”
เฉาเฟยอธิบายว่า “นั่นไม่จริงเสียทีเดียว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มาเป็นกลุ่มคุณก็ไม่สามารถจัดการพวกเขาได้ง่ายๆ ในความเป็นจริงคุณจะไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้เลย”
หานเฟยครุ่นคิด น่าเบื่อ ถ้ามีคนคอยจับตาดูฉันตลอดเวลาที่ฉันออกทะเลฉันก็จะทําอะไรไม่ได้อย่างอิสระสิ
จู่ๆเฉินหลิงก็ถามว่า “หานเฟยคุณได้เรียนรู้ทักษะจิตวิญญาณการตกปลาที่แท้จริงระดับที่สองแล้วหรือยัง? ฉันคิดไม่ออกจริงๆว่าคุณพัฒนาเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร! แม้ว่าคุณจะได้เรียนรู้ระดับที่สามของทักษะการตกปลาวิญญาณที่แท้จริงแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะพัฒนาเร็วขนาดนี้!”
ทุกคนมองไปที่หานเฟย เมื่อพวกเขาอยู่ในการประมงระดับหนึ่งพวกเขาไม่ได้ถามอะไรเขา แต่ตอนนี้พวกเขาอยากรู้จริงๆว่าทําไมเด็กคนนี้ถึงแข็งแกร่งมากตั้งแต่อายุยังน้อย เขาฆ่าปรมาจารย์ตกปลาสองคนได้อย่างง่ายดายเพียงลําพังและยังคงสภาพเดิมจากการโจมตีของปลาปักเป้าซึ่งทําให้พวกเขาอิจฉาจริงๆ
ฉันจะลืมพัฒนาทักษะของฉันได้ยังไง?! ไม่ฉันยังไม่ได้เรียนตกความเปล่าระดับที่สอง ตอนนี้ฉันยังใช้ตกความว่าเปล่าระดับแรกอยู่
อย่างไรก็ตามภายใต้สายตาที่อยากรู้อยากเห็นของทุกคนหานเฟยเกาหัวของเขาและพูดว่า “ฉันไม่มีเวลาเรียนระดับสอง แต่ความเร็วในการฝึกฝนแตกต่างกันไปในแต่ละคนนะ! แแถมมันยังเกิดข้อผิดพลาดระหว่างการทดสอบมรดกทางจิตวิญญาณครั้งล่าสุดของฉันดังนั้นคุณปูผู้นําจึงทดสอบฉันอีกครั้ง ปรากฏว่าฉันมีมรดกทางวิญญาณระดับสามคุณภาพปานกลาง”
จากนั้นทุกคนก็เข้าใจ ไม่น่าแปลกใจเลย ด้วยมรดกทางจิตวิญญาณเช่นนี้เขาจึงมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะศึกษาในเมือง และถังเกอยังให้ทรัพยากรบางอย่างแก่เขาก่อนที่เขาจะจากไปดังนั้นจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่หานเฟยจะมาถึงจุดสูงสุดของปรมาจารย์ประมงขั้นแรกในเวลาอันสั้น
แต่คนส่วนใหญ่ยังคงประหลาดใจ ถึงกระนั้นความเร็วในการฝึกฝนของเขาก็ยังเร็วเกินคนคทั่วไป
หานเฟยเบี่ยงประเด็นอย่างรวดเร็ว “แล้วเราจะไปทะเลกันอีกเมื่อไหร่”
“เราจะไม่ไปดีกว่านี้ในเดือนนี้ หรือถ้าจะไปหมู่บ้านน้ำสวรรค์คงต้องว่อนๆหน่อย แต่หานเฟย คุณสามารถตกปลาในเขตเปลี่ยนผ่านระหว่างการประมงระดับที่หนึ่งและระดับสองได้นะ ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของคุณคุณจะไม่มีปัญหาในโซนเปลี่ยนเขตการประมง”
ในตอนเย็นหลังจากอาหารค่ำเสร็จสิ้น
หานเฟยไปหาหัวหน้าหมู่บ้านทันที เขายังไม่มีระดับที่สองของทักษะจิตวิญญาณการตกปลาที่แท้จริงดังนั้นเขาต้องได้รับมันก่อน
บ้านของผู้นําหมู่บ้าน
หานเฟยร้องเรียก “คุณปู่ผู้นํา”
หัวหน้าหมู่บ้านประหลาดใจ “หานเฟยคุณไม่ได้ไปทานอาหารค่ำกับเฉาเฟยและคนอื่นๆเหรอ? คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?”
“ท่านปู่ฉันเป็นปรมาจารย์ตกปลาอยู่แล้ว แต่ยังไม่ได้รับระดับที่สองของทักษะจิตวิญญาณการตกปลาที่แท้จริง คุณมีหรือเปล่า”
หัวหน้าหมู่บ้านประหลาดใจ “ห้ะ”
เด็กคนนี้ยังไม่เคยฝึกฝนทักษะการตกปลาวิญญาณที่แท้จริงระดับที่สองเลยหรอ? มันไม่น่าเชื่อ! เขาสามารถอัพเกรดได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องมีทักษะการตกปลาวิญญาณแท้จริงระดับสองงั้นหรอ? แม้ว่าเขาจะมีมรดกทางจิตวิญญาณคุณภาพระดับกลางระดับสาม แต่ความเร็วในการฝึกฝนของเขาเร็วเกินไป! ความเร็วในการเรียนรู้เช่นนี้เป็นไปได้สําหรับผู้ที่มีมรดกทางจิตวิญญาณระดับสี่เท่านั้น!
หัวหน้าหมู่บ้านมองไปรอบ ๆ “รอสักครู่!”
หานเฟยได้ระดับที่สองของทักษะจิตวิญญาณการตกปลาที่แท้จริงเขาแค่พลิกดูหนังสือและไม่ได้พยายามท่องจํา การเรียนทักษะห่วย ๆ นี้ทําให้เขาเสียเวลาเปล่า
อย่างไรก็ตามเมื่อเขากลับถึงบ้านหานเฟยก็ตกตะลึง
<ทักษะที่ได้รับ> ทักษะจิตวิญญาณการตกปลาที่แท้จริง (ไม่สมบูรณ์)
<ระดับสอง> ตะขอพริบตา (ไม่สมบูรณ์)
<หมายเหตุ> ทักษะสากลที่พบมากที่สุดในสมัยโบราณ เมื่อเวลาผ่านไปมันก็ไม่สมบูรณ์อีกต่อไปและต้องใช้ 100,000 จุดของพลังวิญญาณในการเรียนรู้ให้สําเร็จ
<ทักษะที่เหนือกว่า> ตกความว่างเปล่า
<ระดับสอง> ตะขออัศจรรย์ (ไม่สมบูรณ์)
<ระดับการสําเร็จ> 0/100000
จู่ๆใบหน้าของหานเฟยก็มืดลง ฉันใช้พลังวิญญาณเพียง 1,000 จุดเมื่อฉันฝึกระดับแรก แต่ต้องใช้ 100,000 จุดสําหรับระดับที่สองงั้นหรอ? แต่ตอนนี้ฉันมีแค่ 90,006 จุดเอง!
หานเฟยน้ำตาแทบไหลและรู้สึกหดหู่ทันที
หานเฟยครุ่นคิดนานถึงหนึ่งชั่วโมง เขาใช้พลังวิญญาณมากเกินไป ตอนนี้เขาต้องรวบรวม 100,000 จุดของพลังวิญญาณเพื่อเรียนทักษะตกความว่างเปล่า แล้วจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่เมื่อเขากลายเป็นปรมาจารย์การตกปลาขั้นกลาง? แล้วการต่อสู้ที่ต้องใช้พลังวิญญาณด้วยล่ะ? แล้วเจ้าดําและเจ้าข่วที่ต้องการพลังวิญญาณเพื่อเป็นอาหารล่ะ? แล้วถ้าเขาต้องเรียนรู้ทักษะอื่น ๆ ล่ะ
หานเฟยเอามือกุมหัว พลัง! ฉันต้องการพลังวิญญาณ!
ฉันจะไปตามล่าหาสมบัติอีกครั้งดีมั้ยเนี่ย? แต่สมบัติของเหรินเทียนเฟยซ่อนอยู่ในแหล่งประมงระดับสาม…เดี๋ยวก่อนนะยังมีสถานที่ที่ฉันยังไม่ได้สํารวจนี่นา
หานเฟยรีบขุดแผนที่หนังปลาของหลี่จื้อและมองไปที่ถ้ำก้นทะเลที่ทําเครื่องหมายไว้หลี่จื๊อยังไม่เคยมาที่นี่ ฉันจะไปที่นั่นดีไหมนะ
หานเฟยพร้อมที่จะไปโดยไม่รอช้า เขายังไม่ต้องการที่จะไปที่การประมงระดับหนึ่ง หากมีคนพบว่าเขาอยู่คนเดียวเขาอาจจะถูกปิดล้อม แม้ว่าเขาจะสามารถสํารวจเขตผสมระหว่างการประมงธรรมดาและการประมงระดับหนึ่ง แต่เขาคิดว่าเขาควรสํารวจสถานที่ที่ยังไม่ได้สํารวจในการประมงธรรมดาก่อนดีกว่า
หานเฟยมั่นใจมาก เขาคิดว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดในการทําประมงทั่วไปน่าจะเป็นหลุมฝังเรือ และถ้ำก้นทะเลจะไม่อันตรายไปกว่าหลุมฝังเรือ แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็น ตอนนี้เขาเป็นปรมาจารย์ตกปลาแล้ว!
ในตอนกลางคืนเขาก็ได้ออกเรือประมงสีขาว
ทะเลมีลมกระโชกแรงและลมก็หอน สภาพอากาศเช่นนี้หาได้ยากในการทําประมงทั่วไป ในช่วงคลื่นที่แปรปรวนหานเฟยกระโดดลงทะเลโดยตรงและนําเรือประมงสีขาวเข้าสู่หลอมจักรวาลและลงน้ำด้วยตัวเอง
ด้วยแสงประกายที่ระหว่างคิ้วของหานเฟยเจ้าดําและเจ้าขาวถูกปล่อยออกมา
“เจ้าดําไปหาอะไรกิน”
เจ้าขาวถูกับหานเฟยและอาเจียนออกมาเป็นจํานวนมาก มันมีพลังวิญญาณเกือบพันจุดและหานเฟยกลืนมันเข้าไปในอีกเดียว
แม้ว่าผิวน้ำทะเลจะขรุขระ แต่ก้นทะเลก็ยังคงสงบและเงียบ
ตอนนี้หานเฟยไม่จําเป็นต้องปกป้องตัวเองด้วยเกราะป้องกันพลังวิญญาณอีกต่อไป ด้วยทักษะมังกรพเนจรปลาธรรมดาเช่นงูเข็มขัดไม่สามารถจับทําอะไรเขาได้อีกต่อไป นอกจากนี้กับเจ้าดําก็ไม่มีปลาใดสามารถเข้ามาใกล้เขาได้
หานเฟยดําดิ่งลงไปประมาณ 100 เมตร แต่ยังไม่ถึงจุดต่ำสุด
หม..ดูเหมือนสถานที่แห่งนี้อยู่ลึกกว่าที่อื่นๆของเขตการประมงทั่วไป
หานเฟยลงไปอีกประมาณ 100 เมตรก่อนที่จะเห็นเงาของหินบางส่วนด้านล่างลางๆ
เขาพุ่งลงไปอีก 50 เมตรก่อนที่จะลงไปถึงด้านล่างในที่สุด เขามองไปรอบ ๆ และมีหินขรุขระมากมายอยู่รอบ ๆ สถานที่แห่งนี้ขยายกว้างออกไปอย่างน้อยหลายสิบไมล์
หานเฟยลองปรับแรงดันน้ำ หลังจากแน่ใจว่ามันจะไม่ทําให้เขามีปัญหาใด ๆ เขาก็เริ่มกระโจนผ่านป่าหินนี้อย่งรวดเร็ว
เนื่องจากมีถ้ำก้นทะเลอยู่บนแผนที่จึงต้องมีอยู่ที่นี่ ฉันต้องหาถ้ำให้เจอก่อน
อันที่จริงถ้ำห่งนี้หาได้ไม่ยาก ในไม่ช้าหานเฟยก็พบมัน แต่เมื่อเขาเห็นถ้ำขนาดใหญ่นี้เขาก็ลังเล เขาควรจะเข้าไปหรือไม่?
ในตอนนี้หานเฟยรู้แล้วว่าทําไมไม่มีใครเคยสํารวจถ้ำนี้มาก่อน ถ้ำนี้ดูน่าขนลุกเกินไป ดูเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น ช่องเปิดเป็นวงกลมเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณห้าสิบเมตร สิ่งที่แปลกที่สุดคือถ้ำดิ่งลงไปในแนวตั้ง หานเฟยสามารถมองเห็นกําแพงหินของถ้ำนี้ซึ่งเรียบมาก
ถ้ำนี้ถูกขุดด้วยฝีมือคนหรือเปล่า? มันดูลึกไปหน่อย ฉันควรจะลงไปไหมนะ?
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย
