Chapter 115: หัวหน้าทีม
ความเร็วของหานเฟยนั้นเร็วมากก่อนที่ชายข้างหลังเขาจะตอบสนองมีดสองเล่มของหานเฟยก็เสียบเข้าที่ไหล่ซ้ายและขวาของเขาตามลําดับ
“อัก!”
“ไอ้”
“ไอ้อ้วน! แกวอนหาที่ตายแล้ว”
” ตายซะ”
ในขณะนี้มีคนทั้งหมด 5 คนพุ่งลงมาบนเรือหาปลาสีขาวของหานเฟย นอกจากเด็กคนนี้ที่ถูกหานเฟยแทงแล้วยังมีเด็กผู้ชายอีก 4 คน
หานเฟยประหลาดใจ ทําไมพวกเขาถึงอายุเท่าเขาเลยล่ะ?
“ฆ่าเขาซะ”
เด็กชายทั้งสี่ต่างก็ตะครุบหานเฟย สองในสี่คนเริ่มโจมตีด้วยการระเบิดพลังงานจิตวิญญาณ หนึ่งในนั้นถือคันธนูและง้างลูกศรอยู่บนเอ็นและอีกอันหนึ่งกําลังแทงดาบในมือของเขาที่หานเฟย
“โฮโฮ!”
หานเฟยห่อหุ้มมีดสองเล่มของเขาด้วยพลังวิญญาณ และเริ่มโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณ ทันใดนั้นเองโดยมีหานเฟยเป็นศูนย์กลางอากาศก็ระเบิดออกไปในทุกทิศทาง
“เป็นไปได้ยังไง?”
เด็กชายทั้งสี่ตกใจเมื่อพบว่าหานเฟยไม่ได้รับบาดเจ็บหลังจากถูกยิงด้วยลูกศร แทงด้วยดาบ และโดนเบ็ดฟาดอย่างแรง
“ฉันจะฟาดให้ตายเลยคอยดู”
หานเฟยเล็งไปที่หนึ่งในพวกเขาที่เรียกเขาว่าอ้วน มีดสองเล่มหมุนอยู่ในมือของเขาแล้วสับลงอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า
ฟิ้ว…แกร๊ง!!
เด็กชายมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วมาก เขาปกป้องตัวเองทันทีด้วยเกราะพลังวิญญาณ จากนั้นก็หลอมรวมกับสัตว์วิญญาณของเขา หานเฟยเห็นเงาของเต่าผสานเข้ากับร่างกายของเด็กชายคนนี้
อย่างไรก็ตามเขายังคงถูกฟาดโดยหานเฟยและเสื้อผ้าของเขาก็ขาดออกจากกันเผยให้เห็นบาดแผลที่ยาวเปื้อนเลือด
ในเวลานี้เฉินเจียเอ๋อร์และเชินหลิงได้หลอมรวมกับสัตว์ทางวิญญาณของพวกเธอ และคลุมเบ็ดของพวกเธอด้วยพลังวิญญาณและรีบเข้าไปช่วย
“ พาดพัน…”
เด็กชายถือดาบถอยกลับทันใดนั้นสาหร่ายจํานวนมากก็โผล่ออกมาจากด้านข้างของเขาและพยายามที่จะเข้ามาพันเชินหลิงและเฉินเจียเอ๋อร์
ใบหน้าของเฉินเจียเอ๋อร์เปลี่ยนไปอย่างมาก “หญ้าพันวิญญาณ? คุณมาจากในเมืองหรอ”
เงากุ้งปรากฏขึ้นตรงหน้าเฉินเจียเอ๋อร์และพยายามที่จะตัดหญ้าพันวิญญาณด้วยก้ามของมัน
เด็กถือดาบตะโกนว่า “มัด!”
แผ่นหญ้าที่พันด้วยวิญญาณขยับทันทีโดยมัดเฉินเจียเอ๋อร์และเชินหลิงไว้ ก้ามทั้งสองของกุ้งของเฉินเจียเอ๋อร์ถูกหญ้าพันธนาการไว้และเธอไม่มีพลังที่จะต้านทาน
เมื่อเห็นฉากนี้หานเฟยหยิบเบ็ดปและกระโดดขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือด้วยเท้าข้างเดียวจับเบ็ดไว้ในมือแน่นแล้วเหวี่ยงไปที่เด็กชาย
เด็กชายไม่ตกใจเลย แผ่นหญ้าพุ่งมาที่เขาอย่างรวดเร็ว
“ระเบิด!”
ขณะที่หานเฟยโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณอีกครั้งหญ้าก็ถูกทําลาย และเด็กชายถือดาบก็ถอยกลับไปห้าหรือหกก้าวก่อนที่จะหยุด
ในขณะนี้หานเฟยถูกล้อมรอบไปด้วยพวกเขาทั้งห้าคน แม้ว่าหานเฟยจะทําให้พวกเขาสองคนจะได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขาก็ยังสามารถต่อสู้ได้ เด็กชายที่ถูกหานเฟยแทงที่ไหล่ได้กินยาและพร้อมที่จะแก้แค้นขณะที่เขาจ้องมองเขาอย่างดุร้าย
หานเฟยสับสน “ฉันจําได้ว่าพวกเขาบอกว่าคนในเมืองจะไม่โจมตีเรานี่!”
แต่เด็กชายถือดาบพูดว่า “เราแค่อยากได้ปลาขุดสมบัติ แต่คุณกล้าทําร้ายเพื่อนของฉันได้อย่างไร ตอนนี้คุณต้องตาย”
หานเฟยเกาท้อง “นั่นหมายความว่าคุณสามารถโจมตีเราได้ แต่ถ้าเราต่อสู้กลับเราควรจะถูกฆ่า..หรอ?”
เด็กชายที่ได้รับบาดเจ็บจากหานเฟยตะโกนว่า “ไอ้เจ้าหมูถ้าเจ้าเอาปลาขุดสมบัติ มาให้พวกข้าคุกเข่าขอร้องข้า ข้าอาจจะคิดไว้ชีวิตเจ้าได้นะ”
หานเฟยยังคงเกาท้องของเขา “ไว้ชีวิตฉัน? กล้ามาพูดได้ยังไงกัน? คุณลืมไปหรือเปล่าว่าคุณเพิ่งถูกฉันเล่นไป”
เด็กชายที่ถือธนพูดอย่างใจเย็นว่า “ระวังตัวด้วย เจ้าไขมันนี้มีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งมาก เขากันการโจมตีทั้งหมดของเราด้วยร่างกายของเขาเอง เราไม่ได้ทําลายเกราะป้องกันของเขาด้วยซ้ํา”
เฉินเจียเอ๋อร์พูดขึ้น “ไม่ยุติธรรมเลย การประมงระดับหนึ่งไม่ได้เป็นของพวกคุณ คุณกลั่นแกล้งพวกเราแบบนี้ได้ยังไง”
เด็กชายถือดาบตอบว่า “ก็อย่างที่คุณพูด การประมงระดับหนึ่งไม่ได้เป็นของใครดังนั้นจึงเป็น เรื่องปกติที่เราจะแย่งชิงปลาขุดสมบัติของคุณ”
เฉินเจียเอ่อร์โกรธ แต่เธอก็ยังพูดกับหานเฟยว่า “หานเฟยอย่าไปยุ่งกับหญ้าที่พันกันวิญญาณ มันจะดูดพลังวิญญาณของคุณ”
หานเฟยพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันรู้”
หานเฟยมองไปที่ท้องฟ้า “ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนยังไม่ลงมา ดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจว่าคุณจะชนะนะ”
เด็กชายเยาะเย้ย “ถ้าเราไม่สามารถเอาชนะหมูอย่างคุณได้เราจะถูกเรียกว่าพรจากสวรรค์ได้อย่างไร”
ใบหน้าของหานเฟยเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเรื่อยๆ และริมฝีปากอ้วนของเขาก็สั่น “คุณรู้อะไรไหม? ฉันเกลียดคนที่เรียกฉันว่าอ้วน คนที่อยู่ในท้องฟ้าจงฟังให้ดี ถ้าคุณยังไม่ลงมาฉันจะฆ่าพวกนี้ อย่าโทษฉันที่ไม่เตือนคุณ”
“ฆ่าเราหรอ? ในความฝันของคุณงั้นหรอ?”
ในช่วงเวลาต่อมาพวกเขาก็เคลื่อนไหว แต่หานเฟยก็เช่นกัน ทันใดนั้นเขาก็เปิดใช้งาน “คันเบ็ดปีศาจคลั่งและเบ็ดของเขาเร็วมากจนมองเห็นเพียงเงา เด็กชายทั้งห้าตะลึง
“ระเร็วจัง”
“ไขมันตัวนี้ไวขนาดนี้ได้อย่างไร”
หานเฟยไม่ได้กําหนดเป้าหมายใครนอกจากผู้ชายที่ถือคันธนู ธนูของเขาเกือบทะลุผิวหนังของเขา
” ตายซะ!”
เสียงดังลั่น ..
เด็กชายสามคนกําลังปกป้องเด็กชายที่ถือธนู แต่ด้วยความน่ากลัวพวกเขาแทบจะไม่สามารถต้านทานการโจมตีของไขมันได้ ความเร็วของเขาไม่ตรงกับรูปร่างของเขาเลย!
ข้างหลังเขาหานเฟยรู้สึกว่าหญ้าพันวิญญาณแอบคลานมาหาเขาอีกครั้ง เขาหลบและจากนั้นทุกคนจ้องมองอย่างหวาดผวาเขาก้าวเท้าขึ้นไปบนสายลมและบินขึ้นไปในอากาศ
วินาทีนั้นทุกคนตะลึง ผู้ชายคนนี้ที่อ้วนมากสามารถก้าวขึ้นไปในอากาศได้หรอ?!
“ระเบิด!”
หานเฟยฉีดพลังวิญญาณ 300 จุดเข้าไปในการโจมตีครั้งนี้ ซึ่งเป็นพลังงานทางจิตวิญญาณเกือบทั้งหมดที่ปรมาจารย์ตกปลาขั้นแรกสามารถมีได้ เด็กผู้ชายที่มีสัตว์วิญญาณเป็นเต่าก็เดินไปข้างหน้าและคํารามและมีเงาเต่าปรากฏขึ้นในอากาศและดูเหมือนจะพยายามขัดขวางการโจมตีนี้
ตูม!
แกรัก!
กระดองเต่าแหลก เด็กชายก็ลอยลงไปทะเลเหมือนว่าวที่ไร้เชือก
หานเฟยมั่นใจว่าการโจมตีครั้งนี้ทําให้มือของเด็กชายขาดและหากไม่มีมือเขาจะเป็นแค่ชิ้นเนื้อที่ตายแล้วหลังจากที่ตกลงไปในน้ํา
แต่หญ้าที่พันด้วยวิญญาณหลายตัวปรากฏขึ้นในอากาศ และเด็กคนนั้นก็ถูกเด็กที่ถือดาบดึงกลับไปด้านหลังเขา
“คุณคิดว่าฉันตายไปแล้วเหรอ”
หานเฟยโยนไม้เท้าลงและเหยียบอากาศทันที มีดคู่ของเขารวดเร็วราวกับสายฟ้าและตัดหญ้าที่พันวิญญาณออกไปอย่างรวดเร็ว
แต่สิ่งที่ทําให้หานเฟยประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือเด็กชายที่ถือคันธนูโบกคันเบ็ดในมือของเขาโอบร่างของเด็กชายด้วยสายเบ็ดแล้วดึงเขากลับมาอีกครั้ง
ในช่วงเวลาที่เด็กชายถูกดึงกลับมาหานเฟยสังเกตเห็นว่านอกจากเกราะป้องกันพลังงานวิญญาณแล้วทั้งสองยังมีเกราะเสริมอีกชั้นซึ่งถักทอจากพลังวิญญาณ
“หม? ไม่เลว!”
หานเฟยเหลือบมองกลับไปที่เด็กชายถือดาบ “แล้วคุณเป็นหัวหน้าเหรอ?”
เด็กชายถือดาบขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าอ้วนคนนี้จะแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่เขาก็ยังคงพูดอย่างหยิ่งยโสว่า “อืมดูเหมือนว่าคุณจะไม่โง่อย่างที่ฉันคิดนะ”
“น่าเสียดายที่คุณไม่มีนักรบวิญญาณไม่มีนักล่าและไม่มีผู้รวบรวมวิญญาณในทีมของคุณ อะไรทําให้คุณคิดว่าคุณสามารถเอาชนะฉันได้”
หานเฟยขยับอีกครั้ง แต่คราวนี้แทนที่จะโจมตีเด็กที่ถือธนูเขาพุ่งไปที่เด็กถือดาบ เฒ่าเจียงเคยกล่าวไว้ว่าในทีมผู้นําและผู้รวบรวมวิญญาณเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุด ถ้าพบพวกเขาเขาควรจะฆ่าพวกเขาโดยเร็วที่สุด
ใบหน้าของเด็กชายถือดาบเปลี่ยนไปและหญ้าพันวิญญาณพุ่งเข้าหาหานเฟยอย่างบ้าคลั่ง อย่างไรก็ตามต่อหน้าหานเฟยที่รวดเร็วราวกับผีหญ้าพันวิญญาณนั้นไม่มีประโยชน์ใดๆ และถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เด็กชายถือดาบรู้ดีว่าเขาไม่สามารถหยุดหานเฟยได้เขาจึงควบคุมหญ้าพันวิญญาณเพื่อห่อหุ้มตัวเองแล้วอ้อมกลับไปหาเด็กที่ถือธนู
หานเฟยเกาท้อง “เป็นการเคลื่อนไหวที่ชาญฉลาด!”
หานเฟยมองไปบนท้องฟ้าและพูดอีกครั้งว่า “นี่คนที่อยู่บนท้องฟ้า ถ้าคุณไม่ลงมาตอนนี้ ฉันจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด ฉันเคยเตือนคุณสองครั้งแล้วนะ”
“เจ้าอ้วนเจ้ากล้าดียังไง!”
“เจ้าอ้วนเจ้าเป็นแค่ปรมาจารย์ตกปลาขั้นกลาง ฉันเดาได้เลยว่าพลังวิญญาณของเจ้าจะหมดแล้ว! เจ้าก็แค่ขู่น่า!”
เมื่อเห็นคนบนท้องฟ้ายังไม่ลงมาหานเฟยก็โกรธ
“ระเบิด! ระเบิด! ระเบิด!”
หานเฟยโกรธมาก เขาไม่ต้องการเปิดเผยความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา เด็กเหล่านี้ไม่ได้อ่อนแอ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่ก็ไม่ได้พ่ายแพ้อย่างย่อยยับ
อย่างไรก็ตามเมื่อพลังวิญญาณของเขาระเบิดออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดทุกคนก็ตกตะลึง
พวกเขาสามารถทนต่อการโจมตีหนึ่งครั้งจากไขมันคนนี้ได้ แต่สองครั้งล่ะ หรือสามล่ะ?
เมื่อหานเฟยฟานพลังระเบิดครั้งแรกเกราะพลังวิญญาณและบาเรียร์ครอบป้องกันของเด็กผู้ชายที่ถือเบ็ดทั้งสองก็แตกเป็นเสี่ยงๆ
ด้วยการโจมตีครั้งที่สองของเขาหานเฟยไม่สนใจลูกศรบินสวนมาและพุ่งตรงไปยังเด็กผู้ชายที่ถือเบ็ดทั้งสอง เบ็ดของเด็กชายคนหนึ่งถูกหานเฟยเฟยฟาดจนงอและมือของเขาก็แตก
ด้วยการโจมตีครั้งที่สามของเขาหญ้าพันวิญญญาณที่พยายามปกป้องเด็กผู้ชายถูกทําลายโดยการโจมตีเพียงครั้งเดียวของหานเฟยเด็กชายถือดาบถูกฟาดลอยออกไปและอาเจียนเป็นเลือด แต่โชคดีที่หยาพันวิญญาณรับเขาไว้ได้ทันเวลาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ตกลงไปในทะเล
แต่ดูเหมือนพวกเขาจะหาเวลาให้กับเด็กชายที่ถือธนูได้ เด็กชายถือธนูก้าวขึ้นไปบนราวบันไดและกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วลูกศรยาวสามลูกในมือของเขากลายเป็นแสงวาบสีขาวสามดวงที่ยิงไปที่หานเฟย.
