Chapter 13: ฟาดเต็มแรง
หานเฟยยังได้เรียนรู้ว่าท่อนไม้ไผ่ของเหอเสี่ยวยูเป็นสมบัติที่ได้จากทะเล มันดีกว่าเบ็ดตกปลาเหล็กของเขาดังนั้นเขาจึงต้องการยืมมัน
เสี่ยวยูกำท่อนไม้ไผ่ของเธอแน่นในขณะที่หานเฟยพูดถึงมัน
หานเฟยรู้สึกขบขัน “ฉันแค่จะฝึกกับมัน ฉันจะส่งคืนให้คุณที่โรงอาหารในภายหลัง”
เสี่ยวยูไม่เชื่อทั้งหมด “พ่อของฉันจะฆ่าฉันน่ะสิ”
ใบหน้าของหานเฟยเปลี่ยนไปเมื่อเขาหยิบคันไม้ไผ่ซึ่งหนักกว่าเบ็ดตกปลาเหล็กอย่างเห็นได้ชัด
หานเฟยเข้าใจทันทีว่าตอนนี้เสี่ยวยูอ่อนให้กับเขาไม่เช่นนั้นเขาคงจะพิการไปแล้วเมื่อเขาโดนไม้นี่ตีเขา
…
หานเฟยจำได้ว่าเขาจำเป็นต้องใช้หนี้นี่นา
หูคุนและหานเฟยไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกัน ในขณะนี้ชั้นเรียนของหูคุณกำลังมีแบบฝึกหัด ผู้ที่ต้องการเป็นศิษย์ของฟังเจ๋อ ล้วนได้รับการฝึกฝนอย่างหนัก
หานเฟยมาที่พื้นที่ฝึกฝนพร้อมกับคันไม้ไผ่
ในทันใดนั้นผู้คนจำนวนมากที่อยู่แถวนั้นก็เห็นหานเฟย
หูคุนรู้สึกเศร้าใจที่เห็นหานเฟย
ลู่หลิงชี่ก็ประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นเธอก็มองไปที่หูคุน รู้สึกว่าหานเฟยแตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อย
โดยไม่สนใจอะไรชายหนุ่มหานเฟยตะโกนใส่หูคุน “หูคุนมาที่นี่”
ก่อนที่หูคุนจะตอบชายหนุ่มก็ตะโกนอีกครั้ง “นายไม่ได้ยินเหรอหรือนายหลงทางอยู่”
หานเฟยยิ้มในที่สุด “หรือจะให้ฉันบอกว่าคุณเป็นคนงี่เง่า กลัวฉันหัวหดไปแล้วหรอ” “ถ้างั้นใครก็ได้มาฝึกกันหน่อยดีกว่า”
ทุกคนเงียบลง
สาวๆหลายคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ หานเฟยกล้าดูถูกใครบางคนตอนนี้แล้วหรอ
หูคุนแสยะยิ้มคิดว่าหานเฟยตายอย่างแน่นอน นี่เป็นพื้นที่ฝึกฝนที่ที่อนุญาตให้ดวลกันได้ เขาไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังทำอะไร
ใครบางคนอื่นผิวปาก “โห..จางหนิงเขาไม่เคารพคุณเลยนะ”
“จางหนิงฉันคงเข้าไปจัดการเขาแล้วถ้าฉันเป็นคุณ!”
“จางหนิงคุณทนไม่ได้ที่ชาวประมงระดับสองดูถูกคุณแบบนี้ใช่ไหม”
ชายหนุ่มชื่อจางหนิงเดินออกมาหาหานเฟยแล้วยิ้มเยาะ “ได้สิๆ เนื่องจากคุณมาพร้อมกับไม้คุณต้องอยู่ที่นี่เพื่อฝึกฝนใช่ไหม งั้นเรามาเล่นเกมกันเถอะ ฉันจะแสดงให้คุณเห็นช่องว่างระหว่างเรา”
“นั่นจางหนิงนี่..ไม่ได้การละ” ลู่หลิงชี่อุทาน
จากนั้นเธอก็หันไปหาหานเฟย “หนีไปเลยคุณอยู่ในระดับที่แตกต่างกันเกินไป คุณไม่สามารถเอาคนระดับสี่ได้”
หานเฟยแสยะยิ้ม “ไม่เป็นไร เฉันได้เรียนรู้เทคนิคต่างๆมาในวันนี้ นี่เป็นโอกาสดีที่ฉันจะได้ฝึกฝน”
จางหนิงรีบพูดว่า “ปล่อยพวกเราไว้คนเดียวลู่หลิงชี่ ฉันจะไม่ใช้อาวุธอะไรหรอก”
ขณะที่จางหนิงกำลังจะก้าวไปข้างหน้าหานเฟยก็ตบเขาด้วยท่อนไม้ไผ่ของเขา
จางหนิงตะโกน “ทีเผลอนี่น..”
บั๊ค!
โครม!
“อั๊ก…คอฉันหัก! คอฉันหัก!”
จางหนิงย่อตัวลงคุกเข่าและร้องไห้และเอียงศีรษะ หานเฟยเร็วเกินกว่าที่เขาจะหลบได้ในตอนนี้และไหล่ของเขาก็โดนไม้ของหานเฟย กระดูกไหปลาร้าของเขาเคล็ด
เมื่อมองไปที่จางหนิงที่กำลังร้องไห้หานเฟยพูดกับทุกคนว่า“ เขาเป็นคนเรียกร้องการต่อสู้ เขาพูดมากเกินไปและไม่ได้ใช้อาวุธใด ๆ มันเป็นความผิดของฉันหรอ”
ทุกคนอึ้ง พวกเขาไม่รู้ว่าเขาแข็งแกร่งขนาดนี้เลย
มีคนตะโกนว่า“ไม่ใช่แล้ว ความแข็งแกร่งและความเร็วของเขาไม่ใช่ระดับสองเลย แต่อย่างน้อยก็ระดับสี่แล้ว”
หูคุณและลู่หลิงชี่ทั้งคู่เปลี่ยนสีหน้า หานเฟยถึงระดับสี่แล้วหรอ
หานเฟยกล่าวว่า “ฉันไม่ได้บอกว่าฉันอยู่ในระดับสองสักหน่อย หูคุนมาที่นี่ได้รึยัง…”
“เดี๋ยว”
“นายคิดว่าจะหนีได้อย่างสบายๆหลังจากที่ทำเพื่อนร่วมชั้นของเราเจ็บหรอ”
ผู้ชายตัวสูงเดินออกมาพร้อมกับคันเบ็ดในมือยกเว้นว่ามันจะมีคุณภาพแย่กว่าไม้ไผ่ของหานเฟย
ชายคนนั้นชี้ไปที่หานเฟย “เมื่อกี้นายเล่นทีเผลอนี่หว่า ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงอวดดีนักเมื่อนายอยู่แค่ระดับสี่เท่านั้น”
จากนั้นชายคนนั้นก็ขยับเข้าสู่ท่าป้องกันด้วยเบ็ดของเขา
หานเฟยหัวเราะเบาๆและกระโดดเหวี่ยงท่อนไม้ไผ่ก่อนที่เขาจะทุบมันลง เขาถูกเหอเสี่ยวหยูทุบตีทุกเช้าและรู้ว่ามันทรงพลังเพียงใด
ชายคนนั้นยกคันเบ็ดขึ้นสู้กับหานเฟย
ปั๊ค!!
ชายคนนั้นก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วมือของเขาชา หานเฟยอยู่ระดับสี่จริงๆหรอ ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?
ลู่หลิงชี่และหูคุนกระพริบตาอย่างตกตะลึง
หานเฟยไม่ได้ให้โอกาสผู้ชายคนนี้ต่อสู้กลับเลย เขาเหวี่ยงท่อนไม้ไผ่ไปมาโดยไม่ต้องใช้กลเม็ดใด ๆ
พั๊วะ! พั๊วะ! พั๊วะ!
หลังจากตีสองสามครั้งเบ็ดของชายคนนั้นก็งอ
โครม…
ชายคนนั้นล้มลงบนพื้นหลังจากโดนหานเฟยตี
…
“นายมาที่นี่เพื่อท้าทายฉันใช่ไหม”
ผู้ชายอีกคนเดินถือเบ็ดออกมา หานเฟยเหล่เล็กน้อย นี่คือชาวประมงระดับห้าที่ล้อเลียนเขามากกว่าหนึ่งครั้งก่อนหน้านี้
อย่างไรก็ตามหานเฟยไม่ได้กลัว เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นมาหาเขาเขาก็แค่จู่โจมอย่างเต็มที่
โครม…
ทุกคนปิดหูเนื่องจากเสี่ยงที่ดังมาก
หานเฟยรู้สึกยินดี ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งมาก
หานเฟยกระแทกท่อนไม้ไผ่อย่างไม่หยุดยั้ง ตอนนี้เขาโดนไม้ของศัตรูอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เป็นอะไรเพราะนักตกปลาระดับสี่มีความแข็งแกร่งพอสมควร เขาได้รับฝึกฝนโดยเสี่ยวยู มาระยะหนึ่งแล้ว
บางคนถึงกับตกตะลึง “ผู้ชายคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดเหรอ ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้”
ในการต่อสู้เมื่อเห็นว่าการตีนั้นไร้ประโยชน์หานเฟยจึงตัดสินใจที่จะใช่ท่า ‘กวาด’ ที่เสี่ยวยูสอนให้เขาเขาปล่อยให้หูคุนฟาดหลังของเขาก่อนที่เขาจะซัดคืนเต็มแรง
พั๊วะ!
“อ๊าก…แขนฉันหัก! มันหัก!”
เสี่ยวยูคงจะรู้สึกสนุกถ้าเธออยู่ที่นี่ ท่าของของเธอเน้นไปที่เทคนิค แต่หานเฟยเพียงแค่ตีและกวาดด้วยความแรงเต็มที่
เมื่อเห็นชายหนุ่มร้องไห้อยู่บนพื้นหานเฟยก็แสยะยิ้ม “หูคุนถ้าคุณไม่ออกมาฉันจะรายงานเรื่องนายให้อาจารย์รู้นะ”
