Chapter 18: สงครามที่เกิดจากเต่า
หวังเจ๋อสงสัยเกี่ยวกับความสามารถของหานเฟยในการดูดซับพลังวิญญาณ เขาไม่เคยเห็นใครที่สามารถดูดซับได้เร็วเท่านี้มาก่อน มันเป็นความสามารถพิเศษของเขาหรอ แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมหานเฟยถึงไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้มาจนถึงวันนี้ล่ะ
หวังเจ๋อกล่าวว่า“ โจมตีฉัน”
หานเฟยลังเล “อาจารย์ผมไม่ต้องการเสียพลังวิญญาณไปกับอาจารย์น่ะครับ”
หวังเจ๋อกล่าวว่า “คุณจะทำตามที่ฉันขอทำ ไม่ต้องพูดมากน่า”
หานเฟยพูดอย่างหดหู่ “อาจารย์ผมไม่มีเบ็ดนะครับ ผมยืมเหอเสี่ยวยูเอาเมื่อสักครู่”
หวังเจ๋อครุ่นคิดสักครู่และพูดว่า “งั้นรอตรงนี้แหละ”
หลายนาทีต่อมาหวังเจ๋อกลับมาและตันเบ็ดเหล็กให้หานเฟย “ตีฉัน”
หานเฟยรู้ดีว่าเขาไม่สามารถหนีออกจากสิ่งนี้ได้ สิ่งที่เขาทำได้คือการเสียพลังวิญญาณของเขาไปโดยเปล่าประโยชน์
เกิดเสียงดังสนั่นจากการกระทบอย่างหนัก
โครม! โครม! โครม!
หวังเจ๋อกั้นมันด้วยเบ็ดของเขาอย่างสบายใจ การทุบการกวาดและการเจาะของหานเฟยไม่สามารถทำร้ายวังเจ๋อได้เลย
หานเฟยตกใจมาก ปรมาจารย์การตกปลาที่ยิ่งใหญ่และนักตกปลาลึกลับจะแข็งแกร่งแค่ไหนกันนะถ้าปรมาจารย์ตกปลาแข็งแกร่งมากขนาดนี้
หวังเจ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ร่างกายของคุณดีพอๆกับนักตกปลาระดับหก นี่เป็นพรสวรรค์ที่ได้รับมาตามธรรมชาติหรอ”
แต่เขารีบส่ายหัว มรดกทางจิตวิญญาณของหานเฟยนั้นอยู่ในระดับหนึ่งคุณภาพสูง ความสามารถดังกล่าวไม่สามารถช่วยได้มากนัก นอกจากนี้ยังต้องดูว่าเป็นพรสวรรค์ของหานเฟยหรือไม่
หวังเจ๋อกล่าวว่า “นายควรหยุดสร้างปัญหาให้เพื่อนร่วมชั้นดีกว่า เนื่องจากนายเก่งในการต่อสู้นายควรใช้เวลาในการประมงทั่วไปให้มากขึ้น ลองปล่อยเบ็ดให้ลึกเกินห้าเมตรดูสิ แต่ต้องลึกไม่เกินแปดเมตรนะ”
หานเฟยถามว่า “อาจารย์ตอนนี้ผมไม่ควรเรียนรู้เทคนิคการต่อสู้หรอ”
หวังเจ๋อรู้สึกขบขัน “เทคนิคการต่อสู้หรอ นายต้องการเรียนรู้เทคนิคการต่อสู้เพิ่มหรอนายยังใช้ Sweeping Stick ไม่คล่องเลยมาหาฉันเมื่อพลังวิญญาณของนายตื่นขึ้นหรือเมื่อนายไปถึงระดับเจ็ด!”
หานเฟยล้มเลิกความคิดที่จะเรียนรู้เทคนิคการต่อสู้ชั่วคราว ศิลปะการต่อสู้ที่เขามีเป็นเทคนิคการต่อสู้ที่ค่อนข้างโหดร้าย หานเฟยพอใจกับมันมาก
ถังเกอยังไม่กลับมา เขาไม่ได้ส่งข้อความใดๆหลังจากที่ฟางเจ๋อพาเขาไป
หลังจากกินซุปกลืนวิญญาณไปเกือบสี่สิบชามหานเฟยแทบจะล้นไปด้วยพลังวิญญาณ แต่มันเป็นเพียงภาพลวงตา
ข้อมูลในหม้อชำระล้างของปีศาจเพิ่มสูงขึ้น
เจ้าของ: หานเฟย
ระดับ: สี่ (นักตกปลาระดับกลาง)
พลังวิญญาณ: 1488 (139)
มรดกทางจิตวิญญาณ: ระดับหนึ่งคุณภาพสูง (อัพเกรดได้)
ความสามารถหลัก: ตกความว่างเปล่า กระบวนท่าที่ 1: ตะขอจูบ (ระดับมนุษย์คุณภาพระดับเทพ)
หานเฟยรู้สึกตื่นเต้นกับการกักเก็บพลังงานจิตวิญญาณของเขา เขาต้องการเพิ่มเทคนิคที่ยอดเยี่ยมอีกอย่างหนึ่ง แต่ระดับของเขายังต่ำเกินไปสำหรับเขาที่จะฝึกฝนเทคนิคการต่อสู้อื่น ๆ
..
ในตอนเช้าหานเฟยออกจากท่าเรือพร้อมกับถือเบ็ดไปด้วย
ท่าเรือมีชีวิตชีวาเช่นเคย
มีถนนสายหลักสามสายไปยังท่าเรือและทุกเส้นเต็มไปด้วยผู้คน นอกจากนี้ยังมีท่าเรืออีกห้าแห่งที่เจริญรุ่งเรืองเช่นเดียวกับท่าเรือนี้
เขาเดินผ่านร้านขายหอยหอม เป็นที่นิยมอย่างน่าประหลาดใจ
หานเฟยเดาะลิ้นของเขา เขาไม่รู้ว่ามีคนรวยมากมายขนาดนี้
หอยทากหอมเป็นหอยที่อาศัยอยู่ที่ก้นมหาสมุทร ปลาบางตัวสะสมพวกมันและชาวประมงส่วนใหญ่ได้มาจากการจับปลาเหล่านั้น
แน่นอนว่าชาวประมงที่ชอบผจญภัยบางคนจะดำลงไปในน้ำและขุดพวกมันจากก้นมหาสมุทรแม้ว่าก้นมหาสมุทรจะเต็มไปด้วยอันตรายเช่นงูเข็มขัดหรืองูทะเลที่มีพิษก็ตาม
อย่างไรก็ตามผลตอบแทนเป็นแรงจูงใจที่ดีที่สุด
หานเฟยไม่เร่งรีบในวันนี้ดังนั้นเขาจึงสังเกตสิ่งต่างๆอีกสักหน่อย จากนั้นเขาก็รู้ว่าอาหารส่วนใหญ่ที่นี่นึ่งหรือต้มโดยไม่ต้องปรุงรสใดๆ เขาจะโชคดีไหมนะถ้าเขาเปิดร้านบาร์บีคิวที่นี่
ก่อนที่หานเฟยจะสามารถพิจารณาความคิดนี้ฝูงชนก็ส่งเสียงโห่ร้องอยู่ไกลๆบนถนนสายหลัก
ผู้คนหลายสิบคนก็เดินมาทางหานเฟยโดยมีชายวัยกลางคนเป็นศูนย์กลาง
เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ขึ้นหานเฟยก็เห็นเต่ายักษ์อยู่บนไหล่ของชายคนนั้น เขามองไปที่มันและข้อมูลก็โผล่ขึ้นมา
เต่าเนื้อยักษ์
เก้า
ปกติ
188 จุด
เพิ่มเลือด; ขยายหลอดเลือดดำ
เปลือกหมัด
หานเฟยประหลาดใจ มันเป็นสิ่งมีชีวิตระดับสูงสุดที่เขาเคยเห็น พลังงานทางจิตวิญญาณที่มีอยู่นั้นมหาศาล
โห…
หลายคนอ้าปากค้างเสียงดัง
ใครบางคนอุทานว่า “โอ้พระเจ้า เต่าเนื้อยักษ์! คุณได้มันมาได้ยังไงกัน”
มีคนเข้ามาหาชายวัยกลางคนและพูดว่า “พี่ครับไข่มุกคุณภาพปานกลางห้าเม็ดเป็นราคาที่ยุติธรรมนะ ทำไมคุณไม่ขายให้ฉันล่ะ”
ชายวัยกลางคนส่ายหัวอย่างดื้อดึง “เต่าตัวนี้มีไว้สำหรับลูกชายของฉัน ฉันจะไม่ขายมัน”
ชายที่อยู่ข้างๆเขาซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นพ่อค้าแนะนำว่า “พี่ชายลูกชายของคุณอยู่ระดับไหน เขาต้องการอาวุธหรือเทคนิคการต่อสู้หรือไม่ เราสามารถซื้อขายแลกเปลี่ยนกันได้นะ”
จากนั้นฝูงชนก็ถูกแหวกออก
ชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสีขาวมาพร้อมกับคนรับใช้มากมาย
เมื่อเห็นพวกเขาก็มีคนตะโกนทันที “ตระกูลหวัง! ครอบครัวของนายประมงห้าคน!”
มีคนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันบอกแล้วว่าผู้นำตระกูลหวังเป็นปรมาจารย์ด้านการประมงอยู่แล้ว”
“เต่าเนื้อยักษ์ตัวนี้จะเป็นของตระกูลหวังอย่างแน่นอน”
ชายหนุ่มยิ้มให้ชายวัยกลางคน “ลุงทำไมคุณไม่ขายเต่าให้ฉันล่ะ ฉันจะเสนอไข่มุกคุณภาพระดับกลางแปดเม็ดและน้ำมันขัดตัวหัวปลาหนึ่งขวดเลย”
ชายคนนั้นประหลาดใจกับข้อเสนอ
ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะพูดอะไรก็มีคนอีกกลุ่มเดินเข้ามาจากอีกด้าน
พ่อค้าข้างหานเฟยรีบเคลียร์ทาง “นั่นมันหลี่หูมาสเตอร์หนุ่มแห่งแก๊งค์พยัคฆ์! หลีกทาง!”
พยัคฆ์เป็นแก๊งที่มีชื่อเสียงมากในหมู่บ้านน้ำสวรรค์หัวหน้าแก๊งมีจิตวิญญาณสัตว์ที่ไม่ค่อยมีใครเห็นซึ่งปกป้องเขาในการประมงระดับหนึ่ง ในท้องทะเลแม้แต่ปรมาจารย์ด้านการตกปลายังต้องแสดงความเคารพเขา
หลี่หูจ้องมองชายหนุ่มจากตระกูลหวัง “หวังไป่ยู่ตระกูลหวังบุกรุกอาณาเขตของพยัคฆ์หรือเปล่า”
หวังไป่ยู่ไม่ได้โกรธอะไร แต่เพียงหัวเราะเยาะเขา “พยัคฆ์ได้รับอนุญาตให้ขัดขวางข้อตกลงที่ยุติธรรมที่ท่าเรือด้วยหรอ หรือว่าพวกพยัคฆ์คิดว่าไม่มีใครในหมู่บ้านน้ำสวรรค์สามารถปราบพวกเขาได้กันนะ”
หลี่หูกล่าวว่า “ทำไมคุณไม่ถามเขาว่าเขากล้าขายให้คุณหรือเปล่า”
ชายวัยกลางคนก็สะดุ้งทันที เขาไม่สามารถทำให้พยัคฆ์โกรธได้
หวังไป่ยู่กล่าวว่า “งั้นทำไมคุณไม่ซื้อไปล่ะ ฉันสามารถปล้นคุณได้ในภายหลัง มันจะช่วยฉันประหยัดเงินได้มาก”
ทุกคนต่างนิ่งหลังจากได้ยินประกาศอันไร้ความปรานีของเขา
หลี่หูยิ้ม “ลองปล้นฉันสิ”
ชายวัยกลางคนค่อนข้างน่าสงสาร เขาสามารถบดขยี้เด็กทั้งสองได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่กล้าแตะต้องพวกเขาเลยเพราะภูมิหลังครอบครัวของพวกเขา
“พวกคุณสามารถแบ่งเต่าเท่าๆกันก็ได้นี่นา!”
ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายขัดแย้งกันจู่ๆก็มีคนแนะนำเรื่องนี้
ทันใดนั้นทุกคนก็มองไปที่ที่มาของเสียงนั้น
