Chapter 41: ธุรกิจบาร์บีคิว
หานเฟยประหลาดใจ อาจมีพืชที่เหมือนกันในจักรวาลนี้หรือเปล่านะ
แม้ว่าสตรอเบอร์รี่นี้จะใหญ่เท่ากำปั้น แต่ก็ยังคงเป็นสตรอเบอร์รี่อยู่
หลี่กังกล่าวว่า “หือ ลูกพี่ นี่คือผลไม้สีแดง ฉันเคยซื้อมาก่อน ฉันคิดว่ามันเป็นผลไม้ทางวิญญาณ แต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรหลังจากที่ฉันกินมัน เว้นแต่ว่ามันอร่อยมาก”
หลี่กังเม้มริมฝีปากระหว่างแนะนำผลไม้นี้ อย่างไรก็ตามสตรอเบอร์รี่นั้นแพงเกินไปสำหรับเขา เขาไม่สามารถซื้อมันได้มากนัก
หานเฟยหัวเราะเบาๆ มันคงจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากถ้ามันจะมีปฏิกิริยาอะไร สตรอเบอร์รี่จะเป็นผลไม้ทางวิญญาณได้ยังไงกัน
หานเฟยสังเกตอย่างระมัดระวัง แต่มันก็ทำให้เขาพูดไม่ออก เขาเห็นถั่วลิสงใหญ่พอๆกับแอปเปิ้ล และองุ่นใหญ่เท่าแตงโม ผลไม้ทั้งหมดนี้มีขนาดใหญ่กว่าที่เขาเคยเห็นมาก่อนหลายเท่า
นอกจากนี้ยังมีดอกไม้มากมายที่หานเฟยจำได้ หากพวกมันอยู่บนโลกเดิมของเขา สีที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกมันจะทำให้พวกมันเป็นของประดับที่หายากและล้ำค่าที่สุด
จากพืชหลายพันชนิดที่นี่หานเฟยสามารถจดจำพืชได้ถึงร้อยชนิด
“เดี๋ยวก่อน..มันฝรั่งหรอ”
ดวงตาของหานเฟยเป็นประกายเมื่อเขาค้นพบมันฝรั่งในโลกนี้
จากนั้นหานเฟยเห็นแครอทพริกและกระเทียม …
“กระเทียม…”
หานเฟยจำกุ้งย่างได้เมื่อเห็นกระเทียม เขากลืนน้ำลายทันที
ด้วยความผิดหวังของหานเฟยสินค้าในสถานที่แห่งนี้ไม่สามารถหาซื้อได้สำหรับเขา เขาคิดว่าหัวหน้าหมู่บ้านอาจไม่สามารถซื้อได้
ต่อมาหานเฟยได้ค้นพบพืชอื่น ๆ อีกหลายสิบชนิดที่เขารู้จัก นอกจากนี้ยังมีอีกหลายพันชนิดที่เขาไม่รู้จัก
หายใจถี่หานเฟยเดินมาหาชายชราและถามว่า “คุณปู่ คุณปู่จะทำยังไงถ้าขายพวกนี้ไม่ได้ล่ะครับ”
ชายชราดื่มเหล้าของเขาไปพักใหญ่ก่อนที่เขาจะตอบอย่างเฉื่อยชาว่า “พวกมันจะถูกทิ้งไว้ที่นั่นถ้าขายไม่ได้ พวกมันจะเติบโตขึ้นอีกครั้งในภายหลัง”
หานเฟยตกตะลึง พวกเขาถูกทิ้งถ้าขายไม่ได้? มันไม่เป็นการสูญเปล่าหรอ
ชายชราเหลือบมองไปที่หานเฟย “คุณต้องการมันใช่ไหม ส่งเงินให้ฉันสิ”
หานเฟยกล่าวว่า “ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น”
ชายชราโบกมือ “ออกไปจากที่นี่ซะถ้าคุณไม่มีเงิน คุณกำลังรบกวนการพักผ่อนของฉัน”
หานเฟยมืดมน เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะกลับมือเปล่า เขาเกือบจะแน่ใจแล้วว่าชายชรานั้นผิดปกติหรือสถานที่นั้นน่าจะถูกปล้นไปนานแล้ว
หลังจากเงียบไปนานหานเฟยถามว่า “คุณปู่ดูเหมือนว่าไม่มีใครดูแลสวนของคุณ คุณต้องการให้ฉันช่วยไหม”
ชายชราพูดโดยไม่ลืมตา “ไอ้เด็กน้อยเอ้ย ไว้ค่อยมามาคุยกันเมื่อสัตว์วิญญาณของคุณถูกปลุกให้ตื่น!”
หานเฟยเหล่และพูดว่า “..โอเค”
หานเฟยมองย้อนกลับไปหลายครั้งระหว่างทางกลับและนึกภาพว่าเขาจะทำอาหารอะไรได้บ้างจากวัตถุดิบในสวน เขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ท้ายที่สุดเขาจะต้องใช้เวลาอีกนานในโลกที่เลวร้ายนี้ …
หลี่กังแต่รู้สึกสับสน “ลูกพี่ชายชราเส็งเคร็งคนนั้นค่อนข้างอวดดี เลย ทำไมเราไม่จัดการเขาเลยล่ะ นอกจากนี้ผลไม้วิญญาณเหล่านั้นแทบใช้ไม่ได้ผล คุณจะทำฟาร์มให้เขาจริงๆหรอ”
หานเฟยกล่าวว่า “จัดการเขาหรอ นายรู้ไหมว่าอะไรที่อันตรายที่สุดสำหรับพวกอันธพาล”
“ฮะ”
หานเฟยอธิบายว่า “ขาดความอ่อนไหว ฉันรับรองว่าเขาสามารถโยนนายลงทะเลได้ด้วยมือเดียวหากนายไปทำให้เขาเดือดร้อน”
“อะไรกัน ฉันไม่คิดอย่างนั้น! ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครต่อสู้กับชายชรามาก่อน!”
ด้วยความขี้เกียจที่จะอธิบายเพิ่มเติมหานเฟยเพียงถามว่า “คุณคิดว่าวิธีหาเงินที่เร็วที่สุดคืออะไร”
หลี่กังพูดโดยไม่คิดว่า “เก็บค่าคุ้มครองไง”
“..เห้อ!…”
หานเฟยครุ่นคิดขณะที่เขาเดิน เขาไม่สามารถตกปลาได้หากไม่ได้รับอนุญาตให้ไปที่มหาสมุทรและเขาไม่สามารถเข้าถึงพลังงานทางจิตวิญญาณได้หากไม่มีกระแสน้ำของปลา แม้ว่าเขาจะมีน้ำยาขัดตัวปลาเหล็กสิบขวด แต่ก็อาจไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะก้าวไปสู่จุดสูงสุดของระดับหก
เขาไม่สามารถดื่มซุปวิญญาณกลืนในโรงเรียนได้เช่นกัน เขาต้องไปซื้อปลาที่ตลาดมั้ย
ไม่! มันแพงเกินไป! ฉันหวังว่าฉันจะเปิดร้านอาหารบาร์บีคิวได้อย่างไร!
หายใจเข้าลึกๆ หานนเฟยพูดว่า “ก็ได้ มีทางเดียว ไปซื้อแอลกอฮอล์หน่อยซิ”
หลี่กังถามว่า “ซื้อเท่าไหร่ดีลูกพี่”
ฮันเฟยกล่าวว่า “เอาล่ะเริ่มต้นให้ฉันสักร้อยกิโลแล้วกัน”
“ห้ะ…”
หลี่กังตกตะลึง อะไรนะ? ร้อยกิโล?
หานเฟยกล่าวว่า “นายจะทำตามที่ฉันบอก”
“ครับลูกพี่”
…
หนึ่งวันต่อมาในที่สุดหานเฟยก็ทำถังเหล้าอย่างหนัก แอลกอฮอล์ส่วนใหญ่บนเกาะลอยอยู่ในระดับต่ำ หลังจากทำงานหนักมาทั้งวันเขาก็ทำให้แอลกอฮอล์บริสุทธิ์และสร้างถังเหล้าที่มีห้าสิบดีกรี
หานเฟยกล่าวว่า “เสี่ยวกังมานี่ซิ”
หลี่กังที่ฟื้นฟูพละกำลังได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ เขากระโดดขึ้นมาและพูดว่า “ครับลูกพี่”
หานเฟยกล่าวว่า “ลองชิมดูสิ”
หลี่กังไม่รู้ว่าหานเฟยทำอะไร เขารู้แค่ว่าเหล้าที่ซื้อมาเหลือเพียงสี่สิบกิโลกรัมเท่านั้น
เมื่อหานเฟยรินเหล้าออกมาลี่กังก็ประหลาดใจกับกลิ่นหอม “ ลูกพี่แอลกอฮอล์นี้มีกลิ่นหอมมาก”
หลี่กังหายใจเข้าด้วยความหลงใหลและดื่มของเหลวในชาม
“อา! อ่าห์! มันลุกเป็นไฟ!”
หลี่กังคิดว่าหานเฟยพยายามฆ่าเขา ลำคอของเขาดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ..แต่..ทำไมมันถึงรู้สึกดีขนาดนี้ล่ะ
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีหลี่กังก็หายใจแรงพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ
“ลูกพี่…เอื๊ก…”
แบมโครม!
หานเฟยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจหลังจากที่ Li Gang ล้มลงบนพื้น ถ้าชายชราคนนั้นกินจะเป็นยังไงน้า?
…
หานเฟยกลับไปที่ไร่พร้อมเหล้ายี่สิบกิโลกรัม ชายชรายังคงเพลิดเพลินกับแสงแดด
…
หานเฟยยกฝาภาชนะขึ้นและกลิ่นหอมก็ฟุ้งกระจายทันที
ชายชราซึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้านกระโดดขึ้นและจ้องมองไปที่หานเฟย “มันคือ…แอลกอฮอล์..หรอ”
หานเฟยแสยะยิ้ม “คุณปู่ฉันทำมาให้คุณโดยเฉพาะ ทำไมคุณไม่ลองชิมล่ะ”
ชายชราคว้าภาชนะและดมกลิ่น เขารู้สึกสดชื่นทันที “ดีจัง!”
จากนั้นชายชราก็กระดกมันเข้าไปเต็มปาก ความดุร้ายของเขาทำให้หานเฟยตกใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า! นี่คือแอลกอฮอล์ที่ดีที่สุดที่เคยเจอเลยนะเนี่ย! คุณได้สิ่งนี้มาจากไหน”
ชายชราดูเหมือนเป็นคนละคน เขามองไปที่หานเฟยอย่างมีความหวัง
หานเฟยกล่าวว่า “คุณไม่จำเป็นต้องสนใจว่ามันมาจากไหน แต่ฉันเป็นคนเดียวในหมู่บ้านน้ำสวรรค์ที่สามารถหามาได้”
ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ใช่แค่หมู่บ้าน้ำสวรรค์คุณจะหาเหล้าแบบนี้ไม่ได้แม้แต่ในเมือง”
ตาของหานเฟยหรี่ลง เมืองหรอ ชายชรานั้นมีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน ตามที่เหอเสี่ยวยูเคยบอกมีเพียงไม่กี่คนที่เคยไปที่เมือง
ชายชราเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มอีกครั้งก่อนที่เขาจะพูดว่า”คุณต้องการอะไรจากฉัน”
หานเฟยกล่าวว่า “ฉันอยากจะแลกเปลี่ยนเหล้านี้กับเครื่องเทศของคุณ”
ชายชราพยักหน้าและกล่าวว่า “มันอร่อยกว่าแอลกอฮอล์ทุกชนิดที่ฉันมี ฉันจะให้เครื่องเทศหนึ่งร้อยกิโลกรัมแก่คุณแล้วกัน”
มันน่าประหลาดใจที่สุดสำหรับหานเฟย ชายคนนี้เรียกเก็บเงินไข่มุกคุณภาพปานกลางหนึ่งเม็ดสำหรับสตรอเบอร์รี่เมื่อวานนี้ แต่วันนี้เขาเสนอให้ฟรีหนึ่งร้อยกิโลกรัมเลยหรอ
“โอเค้!”
หานเฟยหยิบกระเป๋าเป้ใบใหญ่แล้วไปหาพริกและกระเทียมใส่กระเป๋าเป้
ชายชราสะดุ้งตื่น “ไอ่เด็กน้อย พวกมันไม่อร่อยหรอกนะ หนึ่งในนั้นมันแผดเผาและร้อนและอีกอันก็เหม็น ส่วนผลไม้สีแดงเหล่านี้มีรสหวานและเปรี้ยว”
หานเฟยถามโดยไม่สนใจว่า “คุณปู่คุณมีขิงไหม”
“ขิงหรอ”
“มันเป็นก้อนสีเหลืองที่เติบโตในดินน่ะ”
ชายชราเข้าใจ “คุณกำลังพูดถึงลูกบอลสีเหลืองเหรอ ลูกบอลสีเหลืองอยู่ตรงนั้น”
เมื่อเห็นว่าชายชราชี้ไปที่มันฝรั่งหานเฟยก็ส่ายหัวและพูดว่า “มันบางกว่าและเล็กกว่านี้น่ะ”
ชายชรามองหานเฟยด้วยความประหลาดใจ “คุณกำลังพูดถึงลิ้นชาหรอ มันไม่มีรสนิยมเลย ฉันไม่เคยขุดมันออกมา คุณรู้เรื่องลิ้นชาได้อย่างไร”
หานเฟยแสยะยิ้ม “ปล่อยมันไว้ตรงนั้นแหละอย่าใช้มันเลย”
ชายชราเหล่ตาพูดว่า “คุณจะทำยาจากพวกมันหรอ ฉันกลัวว่าจะเป็นไปไม่ได้นะ สิ่งเหล่านี้เป็นผลไม้วิญญาณที่ด้อยที่สุด เอฟเฟกต์ของพวกเขาอาจไม่ดี”
ฮันเฟยกล่าวว่า “เดี๋ยวคุณก็จะรู้”
ภายใต้คำแนะนำของชายชราหานเฟยขุดขิงพริกและกระเทียมจำนวนหนึ่งร้อยกิโลกรัม
ก่อนที่เขาจะไปถึงบ้านหานเฟยตะโกนว่า “เสี่ยวกังเช่าที่ เรากำลังจะเริ่มธุรกิจบาร์บีคิวกัน”
