Chapter 48: ฉันถูกปล้น
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการโกงจึงรู้สึกดี หานเฟยไม่สามารถดีใจได้อีกแล้ว เขาจับปลาใบมีดสิบตัวได้ภายในสิบห้านาที แม้แต่คะแนนของถังเกอก็คงไม่ได้สูงกว่าเขามากนัก
มันน่าเสียดายที่ความสามารถของเขาสั้นเกินไปในตอนนี้ ปลาส่วนใหญ่ได้แยกย้ายกันไปแล้ว เขาคงต้องโกงอีกในไม่ช้า
เมื่อหานเฟยกำลังจะถอนเบ็ดขึ้นมาเขาก็เห็นเรือแล่นมาอย่างรวดเร็ว
“หืม ใครมาหว่า.. ทำไมเขามาทางฉันแทนที่จะไปตกปลาล่ะ ฉันจะโกงได้ยังไงถ้าเขาแอบดูฉัน”
หานเฟยหยุดการกระทำของเขาและมองไปที่เรืออย่างเศร้าโศก
เมื่อเรือใกล้เข้ามาหานเฟยก็จำชายหนุ่มที่อยู่บนเรือได้ว่าเป็นนายหนุ่มของพยัคฆ์ เป็นไปได้ไหมที่พ่อของเขาขอให้เขาเสนอคะแนนบางส่วนให้กับหานเฟยเป็นค่าตอบแทน
ด้วยความคิดนั้นหานเฟยจึงไม่ได้ห้ามไม่ให้หลี่หูเข้ามาใกล้ เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ได้เลย ฉันจะให้อภัยคุณในสิ่งที่คุณทำ แต่อย่าให้คะแนนฉันเกินสองร้อยคะแนนล่ะมิฉะนั้นฉันจะสะดุดตาคนอื่นเกินไปนะ”
หลี่หู : “???”
หลี่หูเห็นปลาใบมีดว่ายน้ำอยู่ใต้เรือและอีกมากมายในที่เก็บปลาที่ไม่ปิดสนิทของหานเฟย
เขากล่าวว่า “ฉันจะให้โอกาสนาย เอาปลาของนายมาให้ฉันแล้วฉันจะยอมให้นายตามฉันมา”
“ห้ะ” หานเฟยสับสน “เดี๋ยวก่อนนะคุณขอให้ฉันเสนอปลาของฉันให้คุณหรอ”
หลี่หูกล่าวว่า “ถูกต้อง”
หานเฟยถามว่า “ฉันจะไม่ได้ติดตามคุณเว้นแต่ฉันจะเสนอปลาให้คุณ..หรอ..”
หลี่หูตอบอย่างไม่อดทน “ใช่”
หานเฟยหมดคำพูด ผู้ชายคนเป็นอะไร เขากำลังจะปล้นฉันแทนเมื่อพ่อของเขาล้มเหลวหรอ
หานเฟยถามว่า “หัวของคุณโดนปลาหัวเหล็กตัวเล็กกระแทกหรือไงเนี่ย”
หลี่หูรู้สึกงุนงงในตอนแรก แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้ว่าหานเฟยหมายถึงอะไร เขาสูดหายใจ “แก..กล้าดีไม่เบานี่”
หานเฟยกล่าวว่า “ไปให้พ้นดีกว่า ฉันจะเป่าหัวคุณถ้าคุณยังอยู่ที่นี่หลังจากฉันนับถึงสาม!”
ใบหน้าของหลี่หูเต็มไปด้วยความโหดร้าย เขาไม่คาดคิดว่าจะถูกปฏิเสธ
หลี่หูพูดอย่างเย็นชา “แกรู้ไหมว่าทำไมอัตราการบาดเจ็บของการทดสอบตกปลาทุกครั้งถึงเป็นห้าสิบเปอร์เซ็นต์”
หานเฟยกล่าวว่า “ฉันไม่สนใจ ไปจากที่นี่ซะ”
หลี่หูคำราม “แก ตายซะเถอะ!”
หลี่หูชักกระบี่สองเล่มและฟันหานเฟย เขาโกรธมากกับท่าทีของหานเฟยจนรู้สึกว่าต้องฆ่าผู้ชายคนนี้ในวันนี้
หานเฟยกั้นการโจมตีด้วยเบ็ดไผ่สีม่วง เขาไม่ได้คาดหวังว่าหลี่หูจะโจมตีเขาแบบนี้ ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า
อย่างไรก็ตามเขาโดนกระบี่ฟันอีกครั้งอย่างหนัก หานเฟยพบด้วยความตกตะลึงว่าชายคนนี้เป็นชาวประมงระดับแปด แต่มันไม่สามารถเปลี่ยนสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“นายวอนเองนะ”
พลังวิญญาณพุ่งออกมาจากร่างของหานเฟยขณะที่เขาทุบกระบี่ของหลี่หูด้วยเบ็ดไผ่สีม่วง
หลี่หูไม่รู้ว่าหานเฟยแข็งแกร่งขนาดนี้ หลังจากการปะทะกันเพียงครั้งเดียวเขารู้สึกว่าแขนของเขาชาและมือของเขาแทบหัก
หานเฟยสาปแช่ง “ใครใช้ให้นายถือกระบี่ตั้งสองเล่มเมื่อคนอื่นเขาใช้เบ็ดตกปลากันหมด นายคิดว่านายเก่งมาจากไหนกัน”
เบ็ดไม้ไผ่สีม่วงกวาดขณะที่หานเฟยตะโกน หลี่หูตกใจกลัวและกระโดดถอยหลัง อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือมีขอบใบมีดแหลมคมเย็นๆผ่านหน้าเขาเมื่อเบ็ดกวาดมาที่เขา ในขณะที่เขาสงสัยว่าทำไมเบ็ดถึงมีใบมีดเสื้อผ้าของเขาถูกฉีกที่หน้าท้องเผยให้เห็นชุดเกราะที่ตัวเขา
“ฮะ นายใส่อะไรไว้ข้างในเนี่ย ไม่น่าแปลกใจที่นายดูแปลก แต่ฉันก็จะระเบิดหัวของนายอยู่ดี!”
หลี่หูกล่าวว่า “กล้ามาก แกทำให้ฉันโกรธ หัวเสือ…”
“ทำไมพวกคุณไม่เชิญฉันเข้าร่วมงานที่น่าตื่นเต้นนี้ด้วยล่ะ” เมื่อหานเฟยกำลังจะโจมตีอีกครั้งก็มีคนจากที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร
หานเฟยและหลี่หูมองย้อนกลับไป นั่นไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก หวังไป่ยูนายน้อยคนที่สามของตระกูลหวัง
หวังไป่ยูก็ค่อนข้างประหลาดใจ หลังจากพบว่าเป็นหานเฟยและหลี่หู แล้วเขาก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าหานเฟยจะสู้กับหลี่หูได้แบบไม่สะทกสะท้าน ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างพิเศษเลย!
หลี่หูลดกระบี่ของเขาและกระโดดกลับไปที่เรือของเขาก่อนที่เขาจะรีบออกไปอย่างเย็นชา
หลี่หูยืนที่หัวเรือของเขาประกาศว่า “ไม่ว่าแกจะเป็นใครก็ตามจงสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าแห่งท้องทะเลซะเถอะมิฉะนั้นแกจะตายอย่างอนาถแน่!”
หานเฟยพูดว่า “ไอ้โง่ ฉันจะส่งนายไปเยี่ยมพระเจ้าอะไรนั่นเองถ้านายกล้าเสนอหน้ากลับมาอีก”
หวังไป่ยูตะลึง ทำไมเขาไม่รู้จักชายที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ที่กล้าท้าทายลี่หูมาก่อน
เขากล่าวว่า “หานเฟยหรอ บังเอิญจังนะ ทำไมนายถึงต่อสู้กับหลี่หูล่ะ”
หานเฟยยังคงเป็นหนี้บุญคุณหวังไป่ยูอยู่ เขายักไหล่และพูดว่า“ คนงี่เง่าคนนั้นมาขอให้ฉันเอาปลาของฉันไปให้เขา อะไรของเขากันนะ”
หวังไป่หยู่ : “…”
หวังไป่ยูถามว่า “นายไม่รู้เหรอ”
หานเฟยพูดว่า “คุณกำลังพูดถึงอะไร”
หวังไป่ยูกล่าวว่า “อัตราผู้เสียชีวิตไง ทำไมนายถึงคิดว่าอัตราการเสียชีวิตของการทดสอบตกปลาถึงสูงมากขนาดนั้นล่ะ”
หานเฟยกล่าวว่า “มันก็เป็นเพราะความเสี่ยงในการตกปลาปกติไม่ใช่หรอ”
หวังไป่ยูมองไปที่หานเฟยด้วยความสนุกสนานและพูดว่า “จะเป็นไปได้ยังไง แม้ว่าจะมีความเสี่ยง แต่อัตราการบาดเจ็บจะสูงถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ได้ยังไง การทดสอบของจริงจะไม่เริ่มจนกว่าจะถึงสี่ชั่วโมงสุดท้าย”
หานเฟยประหลาดใจ “ห้ะ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ”
หวังไป่ยูกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ในความเป็นจริงมีคนเพียงไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่เสียชีวิตหรือบาดเจ็บจากการตกปลา การบาดเจ็บล้มตายส่วนใหญ่เกิดจากการแข่งขันระหว่างผู้ทดเข้าทดสอบกันเอง”
หานเฟยถาม “หือ ผู้ทดสอบสามารถฆ่ากันเองได้เลยหรอ”
หวังไป่ยูกล่าวว่า “มันได้รับอนุญาตในการทดสอบตกปลาเท่านั้น ในแปดชั่วโมงแรกทุกคนต่างยุ่งกับการตกปลา ในสี่ชั่วโมงแรกจะมีการประกาศผลเฉพาะอันดับที่หนึ่งและอันดับที่สิบเท่านั้น เริ่มตั้งแต่ชั่วโมงที่ 5 จะมีการประกาศผลอันดับที่ร้อย ในชั่วโมงที่ 7 ผลของอันดับที่ 1000 จะออก จากนั้นผู้ที่คะแนนไม่สูงพอจะเริ่มต่อสู้และปล้น”
หานเฟยกล่าวว่า “ทำไมฉันไม่รู้ล่ะเนี่ย แล้วทำไมโรงเรียนและผู้ปกครองจึงเห็นด้วยกับกฎนี้ล่ะ”
หวังไปยูอธิบายว่า “เป็นเพราะเราเป็นถูกปลูกฝังมา มหาสมุทรอาจโหดร้ายได้ คุณคิดว่าอันตรายนั้นแฝงตัวอยู่ในน้ำเท่านั้นหรอ ไม่เพื่อนของคุณหรือคนอื่นๆ ที่วางแผนจะปล้นคุณอาจเป็นอันตรายได้ การทำประมงโดยทั่วไปถือเป็นเรื่องผิดปกติเพราะมีบางสิ่งที่ควรค่าแก่การต่อสู้”
หายใจเข้าลึก ๆ หานเฟยพูดว่า “ดังนั้นถ้าฉันแข็งแกร่งพอฉันต้องการแค่ปล้นแทนที่จะตกปลาหรอ”
หวังไป่ยูกล่าวว่า “ในทางทฤษฎีแล้ว ..ก็ใช่”
“ว้าา…”
“ฉันน่าทำอย่างนั้นเลย…”
หวังไป่ยูถามว่า “คุณกำลังพูดถึงอะไร”
หานเฟยกล่าวว่า “ฉันไม่น่าปล่อยหลี่หูไปเลย ในเมื่อฉันสามารถปล้นเขาได้ทุกแต้ม!”
หวังไป่ยู :“???”
จากนั้นหานเฟยเหลือบมองไปที่ห้องโดยสารของหวังไป่ยูซึ่งดูเหมือนเต็มไปหมด ผู้ชายคนนั้นต้องมีแต้มมากมาย
หวังไป่หยู่กล่าวว่า: “…หานเฟย”
หานเฟยกล่าวว่า “ถูกต้อง! ไม่เป็นไร. ฉันแค่ดูมัน ใช่สิอะไรทำให้คุณมาที่นี่ล่ะพี่หวัง”
หวังไป่ยูยิ้มและพูดว่า“ฉันอยากรู้เกี่ยวกับคลื่นวิญญาณในสถานที่นี้และบังเอิญได้เห็นนายและหลี่หูต่อสู้กัน”
หวังไป่ยูสังเกตหานเฟยอีกครั้ง เขารู้จักความสามารถพาของหลี่หูเป็นอย่างดี ด้วยปลาหัวเสือและความแข็งแกร่งของเขาในฐานะชาวประมงระดับแปดมันค่อนข้างยุ่งมากที่จะต่อสู้กับเขา
หานเฟยกำลังคิดเรื่องอื่น แม้แต่คนอื่นก็สัมผัสได้ถึงคลื่นวิญญาณหรอ หมายความว่าเขาโกงไม่ได้หรอ เขาจะทำอะไรได้ถ้าไม่โกง ปล้นหรอ นั่นไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดี มันจะง่ายและมีประสิทธิภาพ
เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นหานเฟยกล่าวว่า “คลื่นวิญญาณหรอ ฉันไม่รู้อะไรเลย อาจเป็นเพราะฉันเจอฝูงปลา แต่ปลาส่วนใหญ่ได้แยกย้ายกันไปแล้ว. ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหน พวกเขาอาจจะยังอยู่ใกล้ๆ …ฉันไม่คุยแล้วดีกว่า ฉันว่าจะหาปล้นสักหน่อย”
หวังไป่ยู: “…”
