Chapter 8 : ขาย
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
ฮันเฟยตอบว่า เมื่อเช้าตอนที่ผมยังนอนอยู่ความวุ่นวายก็เกิดขึ้นในมหาสมุทรและมีปลาจำนวนมากกระโดดขึ้นเรือด้วยตัวของมันเอง…จากนั้นผมก็เลยซ่อนตัวอยู่ในที่เก็บปลานี่จนกว่าคุณจะมา กุ้งก้ามกรามต้องทำสิ่งนี้แน่เลยครับ”
หานเฟยพูดอย่างไร้เดียงสา เขาชี้ไปที่รอยคล้ำรอบดวงตาและพูดว่า “ปลาสีเหลืองพุ่งเข้ามาหาผมและทิ้งรอยไว้ให้ผมด้วย”
หวังเจ๋อขมวดคิ้ว “มันเป็น’กระแสปลา’หรือเปล่านะ”
ชายคนหนึ่งที่อยู่เบื้องหลัง หวังเจ๋อกล่าวอย่างอิจฉาว่า “ยังมีอีกเยอะเลยเนี่ย มันพอจะจ่ายภาษีเป็นเวลาเกือบสองเดือนได้เลยมั้งเนี่ย”
หานเฟยแสยะยิ้ม “เอ่อ..ผมสงสัยว่ามีงูเข็มขัดอยู่ในนี้ด้วย แต่ผมยังไม่ได้ตรวจสอบดูเลย…”
“งูเช็มขัดงั้นหรอ”
ชายสองคนที่อยู่เบื้องหลังหวังเจ๋อร้องอุทาน งูเข็มขัดนั้นมีค่ามาก ผู้ชายคนนี้โชคดีมากที่มีงูแบบนั้นกระโดดลงเรือเอง
หวังเจ๋อตาปูดและพูดอย่างรีบร้อน “ถอยออกไปก่อน”
หานเฟยซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพวกเขา หากสิ่งมีชีวิตนั้นหลุดออกมามันจะได้ฆ่าคนเหล่านี้ก่อนที่มันจะฆ่าเขา
หวังเจ๋อเดินเข้ามาและเตะฝาครอบออก
หวังเจ๋อคำรามและคว้ามันด้วยมือที่ส่องแสง
บางอย่างพุ่งเข้ามาใส่หวังเจ๋ออย่างรวดเร็ว
เปรี้ยง!!
มือที่เปล่งประกายของหวังเจ๋อทุบลง
เจ้างูเข็มขัดหลังจากถูกตบลงไปบนดาดฟ้าเรื่อแล้วมันก็ยังคงมีความแข็งแรง มันพยายามจะหนี แต่หวังเจ๋อก็ดึงเบ็ดตกปลาของเขาและโยนสายออกแล้วลากมันกลับมาอย่างรวดเร็ว
หลังจากตบอีกครั้งงูเข็มขัดก็แน่นิ่งไป
หานเฟยตกใจ ปลาตัวนี้รับมือยากมากจนแม้แต่นักตกปลาก็ไม่สามารถจัดการมันสำเร็จได้ในการโจมตีครั้งเดียว
หวังเจ๋อเหลือบมองเขา “ไม่เลวเลยหานเฟยงูเข็มขัดตัวนี้อันตราย มันมีประโยชน์สำหรับนายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นายต้องการขายให้ฉันไหม”
หานเฟยกลอกตา “ถ้าคุณต้องการก็ถือว่าเป็นของขวัญจากผมก็ได้”
“แต่เรามาแลกของขวัญกันนะครับ”
…
“นั่นไม่ยุติธรรมเลย นี่คือไข่มุกคุณภาพระดับกลางที่มีค่าพอๆกับงูเข็มขัด” หวังเจ๋อกล่าวอย่างเคร่งขรึม
หานเฟยโบกมือไปเรื่อยๆ เขารู้ว่าโลกทำงานอย่างไรกับความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ เขาให้มันกับหวังเจ๋อเพื่อให้หวังเจ๋อมอบเบ็ดตกปลาให้กับเขา
หัวหน้างานทั้งสองแทบไม่เชื่อหูตัวเอง อะไรนะ ไม่ใช่มุกคุณภาพปานกลางแต่เป็นเบ็ดตกปลาหรอ
หวังเจ๋อก็ตะลึงเล็กน้อยเช่นกัน น้ำเด็กที่น่าสงสารนี้สามารถต้านทานการล่อลวงของมุกคุณภาพปานกลางได้ ถ้าความสามารถของเขาดีขึ้นกว่านี้นะ… เฮ้อ
หวังเจ๋อพยักหน้าและชาร์จเรือด้วยพลังวิญญาณและพูดกับผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเขาว่า “ซงเฟยคุณช่วยพาเขากลับไปได้ไหม”
เขาจะไม่ได้รับความช่วยเหลือหากหานเฟยยอมรับมุกคุณภาพระดับกลาง
หลังจากขึ้นเรือแล้วหานเฟยมองไปที่หัวหน้างานที่จ้องมองไปที่ปลาใบมีด
“พี่ชายฉันขอชื่อคุณหน่อยได้ไหม” หานเฟยถาม
หัวหน้างานตอบอย่างเฉยเมย “ซงเฟย”
หานเฟยเสนอว่า “พี่ซงปลาใบมีดนี้ถูกสับด้วยหนวดกุ้ง มันแรงเกินไปสำหรับผมที่จะรับมือ เห็นได้เลยว่าพี่น่าจะชอบมัน ผมเลยอยากจะมอบให้เป็นของขวัญ”
“ห้ะ”
ซ่งเฟยตะลึง เขาได้ปลาใบมีดในการเดินทางรอบนี้หลังจากไม่ได้ทำอะไรเลย
หลังจากงุนงงไปชั่วขณะซงเฟยก็ยอมรับปลาใบมีดโดยให้คำมั่นว่าหานเฟยจะไปหาเขาได้หากมีปัญหาในอนาคต
นาทีต่อมาหานเฟยทำความสะอาดพื้นผิวเรือ
ซ่งเฟยแสดงความคิดเห็นว่า “นายค่อนข้างขยันแม้ว่าระดับของนายจะต่ำ แต่หลังจากขายปลาแล้วนายสามารถซื้อน้ำยาขัดตัวหัวปลาได้ 1 ขวดหรือไม่ก็ลองซื้อะไรซักอย่างที่จะช่วยให้นายผ่านการทดสอบตกปลา”
“โอเคเข้าใจแล้ว!”
หานเฟยตอบกลับอย่างเหม่อลอย เขาค่อนข้างอารมณ์เสียที่เศษเนื้อทั้งหมดมีค่าเพียง 142 จุดของพลังวิญญาณ
…
พนักงานต้อนรับเมื่อเห็นว่าหานเฟยกลับมาแล้วจึงพูดอย่างเย็นชาโดยไม่สบตาว่า “เอ้ารอดมาได้นี่นา ไม่เลวๆ. หือ…ปลาเยอะเลยเหรอเนี่ย”
ซงเฟยกล่าวว่า “เสี่ยวฉินเด็กชายคนนี้โชคดีพอที่จะเจอกับกระแสน้ำปลา เขารอดชีวิตจากมันโดยซ่อนตัวอยู่ในที่เก็บปลา”
พนักงานต้อนรับยิ้มแย้ม “งั้นหรอ..เอาล่ะๆฉันจะเอาไว้ 150 กิโลกรัมที่เป็นภาษีของนาย นายสามารถจัดการส่วนที่เหลือได้”
หัวใจของหานเฟยเต้นแรง นั่นหมายถึงเงินจำนวนมาก!
หลังจากที่เรือจอดสนิทแล้วก็มีคนวิ่งมาหาเขาทันที
พวกเขาส่วนใหญ่ทักทายซ่งเฟยและถามหานเฟยว่า “เฮ้ไอ่หนุ่มขอปลาสีเหลืองทั้งหมดของนายได้มั้ย ฉันจะให้เหรียญทะเลยี่สิบเหรียญสำหรับแต่ตัวเลย”
ใครอีกคนผลักเขาออกไปทันที “นี่ไอ่หนุ่มอย่าฟังเรื่องไร้สาระของเขา ฉันจะให้เหรียญทะเลตัวละสามสิบเหรียญ นายจะมีรายได้มากขึ้น”
“ไอ่หนุ่มฉันต้องการเต่าเขียวของนาย ไข่มุกคุณภาพต่ำสิบเม็ดเลย”
