Chapter 97: พลังของปลาปีศาจ
หานเฟยคิดกับตัวเองว่าหากการประมงระดับหนึ่งถูกล้อมรอบด้วยหมู่บ้านทั้งแปดแล้ว การประมงระดับสองจะอยู่ที่ไหนกัน?
หัวหน้าหมู่บ้านดูเหมือนจะรู้ความคิดของหานเฟย เขากล่าวว่า “การประมงระดับสองอยู่ห่างออกไปอีกสองพันไมล์จากแปดหมู่บ้าน”
หานเฟยประหลาดใจ “ถ้าแบบนั้นก็ไม่ใช่ว่าเราล้อมเขตประมงระดับหนึ่ง แต่เขตประมงระดับหนึ่งและเขตการประมงระดับสองล้อมรอบเราไว้อยู่งั้นหรอ?”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เป๊ะเลย!”
“แล้วการประมงระดับสามล่ะ…”
หัวหน้าหมู่บ้านชําเลืองมองหานเฟย “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดการประมงนอกเหนือจากการประมงที่เรากล่าวถึงข้างต้นจึงเรียกว่าสถานที่ไม่รู้จัก”
หานเฟยส่ายหัว
“การประมงระดับสามได้เกินขอบเขตที่หมู่บ้านต่างๆสามารถสํารวจได้ นักตกปลาที่เก่งกาจในการประมงระดับสามก็เหมือนกับนักตกปลาในเขตประมงทั่วไป เขามีโอกาสที่จะตายที่นั่นได้เสมอ ดังนั้นการประมงระดับสามจึงไม่ได้อยู่รอบๆหมู่บ้าน แต่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลและสามารถเข้าถึงได้ผ่านวงเวียนเทเลพอร์ตในเมืองเท่านั้น”
หานเฟยพยักหน้าและถามต่อว่า “แล้วสถานที่ที่ไม่รู้จักล่ะ”
“เมื่อคุณแข็งแกร่งขึ้นคุณจะรู้เรื่องนี้มากขึ้น แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก ฉันคิดว่าคุณเข้าใจการจําแนกประเภทของการประมงระดับหนึ่งสองและสามแล้ว ตอนนี้เรามาพูดถึงการประมงระดับหนึ่งกัน “
จากนั้นเขาก็มองไปที่หานเฟยอย่างมีความหมาย “คุณรู้หรือไม่ว่าความสําคัญของการทดสอบตกปลาคืออะไร พ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นรู้ว่าลูกๆของพวกเขาอาจเสียชีวิตทําไมพวกเขายังให้พวกเขามีส่วนร่วมกับมัน? ทําไมพ่อแม่ถึงร้องไห้เพราะลูกเสียชีวิตแต่ไม่เสียใจ”
หานเฟยพยายามเดา “เพื่อเตรียมพร้อมสําหรับการประมงระดับหนึ่งหรอ”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า “ใช่แล้วการประมงระดับหนึ่งนั้นอันตรายกว่าการทดสอบตกปลามาก เมื่อคุณไปถึงที่นั่นคุณอาจพบกับคนที่คุณไม่รู้จัก คุณไม่รู้ด้วยซ้ําว่าใครจะโผล่ขึ้นมาปล้นคุณ หรือแม้แต่ฆ่าคุณ ดังนั้นสิ่งที่อันตรายที่สุดไม่ใช่ปลา แต่เป็นคน
หานเฟยหายใจเข้าลึกๆ เขาสามารถจินตนาการได้ว่าการประมงจะดุเดือดเพียงใดเมื่อทั้งแปดหมู่บ้านต้องใช้เขตการประมงเดียวกัน ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทําไมผู้คนถึงเป็นพันธมิตรกัน แต่จากนั้นก็ต่อสู้กันเองในการทดสอบตกปลา หากหมู่บ้านไม่สามารถสร้างพันธมิตรภายในตัวเองได้ ความขัดแย้งภายในก็มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้น จากนั้นแม้ว่าหมู่บ้านจะได้สมบัติ แต่ชาวบ้านก็จะต่อสู้กันเองว่าใครจะเก็บมันไว้
ทันใดนั้นหานเฟยก็นึกอะไรบางอย่างได้และพูดกับหัวหน้าหมู่บ้านว่า “พลังของปลาปีศาจ!! ถังเกอเคยบอกฉันว่าเราสามารถดูดซับพลังของปลาปีศาจได้”
หัวหน้าหมู่บ้านมองไปที่หานเฟยด้วยความชื่นชม “ใช่ เขาพูดถูก”
“ว่ากันว่าแม้แต่ชาวประมงทั่วไปก็สามารถดูดซับพลังของปลาปีศาจได้ เราจะสามารถดูดซับพลังจากปลาปีศาจจากการประมงระดับหนึ่งได้โดยตรงมั้ย”
“ฮ่าฮ่า! มันไม่ง่ายอย่างนั้น”
หัวหน้าหมู่บ้านดูเหมือนจะดีใจที่เห็นเขาสนใจเรื่องนี้
หานเฟย:“???”
หัวหน้าหมู่บ้านอธิบายว่า “ฉันคิดว่าครั้งหนึ่งคุณเคยเห็นสิ่งที่เรียกว่าพลังของปลาปีศาจ อย่างน้อยก็มีสมาชิกของแก๊งปลามังกรจํานวนมากเช่นกันหลี่จื๊อก็เช่นกัน แต่เราเรียกปลาปีศาจเหล่านั้นว่าสัตว์วิญญาณแห่งสัญญา”
“ฮะ?”
หานเฟยมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านด้วยความประหลาดใจ “เป็นไปได้ยังไง? ถ้าพวกมันเป็นสัตว์วิญญาณตามสัญญาทําไมฉันถึงเห็นแค่หลี่จื๊อที่มีพวกมัน ดูเหมือนจะไม่มีคนอื่นเลย…”
ใบหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านเปลี่ยนไปอย่างเคร่งขรึม “ดังนั้นนี่คือสาเหตุที่ทุกหมู่บ้านต้องเข้าสู่แหล่งประมงระดับหนึ่ง อัตราความล้มเหลวของชาวประมงทั่วไปหรือผู้เชี่ยวชาญด้านการประมง ในการทําสัญญากับปลาปีศาจทั่วไปของการประมงระดับแรกนั้นสูงเกินไป ส่วนใหญ่เป็นเพราะปลาปีศาจธรรมดาเหล่านั้นมีระดับต่ําเกินไปและไม่มีจิตวิญญาณ ดังนั้นผู้ที่ล้มเหลวจะได้รับความแข็งแกร่งจากปลาปีศาจ แต่ไม่สามารถทําสัญญากับพวกมันได้ แต่อย่างที่คุณจําได้ปลาหัวเสือของหลี่จื๊อนั้นค่อนข้างมีจิตวิญญาณใช่ไหม? เป็นสัตว์หายากชนิดหนึ่งซึ่งโดยพื้นฐานแล้วแตกต่างจากปลาทั่วไป”
หานเฟยอยากรู้อยากเห็น “แล้วมีปลาปีศาจหายากจํานวนมากในการประมงระดับหนี่งหรือเปล่า”
หัวหน้าหมู่บ้านส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ได้มีเพียงปลาปีศาจหายากจํานวนเล็กน้อยหรือที่กลายพันธุ์มาจากปลาปีศาจธรรมดา การประมงระดับหนึ่งนั้นมีขนาดใหญ่ แต่ผู้คนจํานวนมากรีบจับปลาปีศาจ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผู้คนจะฆ่าและขโมย บางครั้งเมื่อมีคนในหมู่บ้านได้มาซึ่งปลาปีศาจหายากหมู่บ้านอื่นๆก็จะปิดล้อมหมู่บ้านนี้ไว้ด้วยกัน”
“เพื่ออะไรล่ะ”
หัวหน้าหมู่บ้านยิ้มอย่างขมขืน “จํากัดการพัฒนาหมู่บ้านอื่นๆ เมื่อหมู่บ้านหนึ่งมีอัจฉริยะผลประโยชน์ที่เขาจะนํามาสู่หมู่บ้านนั้นเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง…”
“ประโยชน์หรออะไร? แล้วถังเกอถือว่าเป็นอัจฉริยะที่ว่าหรือเปล่า?”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า “แน่นอน! คุณรู้ไหมว่าเมื่อถังเกอถูกพาไปโดยทูตสวรรค์มันส่งผลต่อความรู้สึกของคนในเมืองและหมู่บ้านอื่นๆ”
“นั่นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล บางทีแม้แต่ในเมืองก็ไม่เคยมีบุคคลที่มีมรดกทางจิตวิญญาณระดับเจ็ดมาก่อน!”
หัวหน้าหมู่บ้านถอนหายใจ “ใช่! แต่มันก็เป็นทั้งคําอวยพรและคําสาป เนื่องจากถังเกอถูกทูตสวรรค์พาไปหมู่บ้านน้ําสวรรค์ของเราจึงควรย้ายไปที่หมู่บ้านดวงใจสวรรค์และแทนที่มัน”
หานเฟยตะลึง “เดี๋ยวนะคุณปู่ ตกลงเกาะลอยน้ํานี่จะเคลื่อนตัวได้จริงๆหรอ”
หัวหน้าหมู่บ้านยิ้ม “ใช่ นี่เป็นเพราะการเกิดขึ้นของฮีโร่ที่ไม่มีใครเทียบได้ในสมัยโบราณซึ่งทําให้การแข่งขันในหมู่บ้านเข้มข้นขึ้นและปลูกฝังผู้คนที่แข็งแกร่งขึ้น…ลืมไปซะ ทําไมฉันพูดมากจัง! ขออภัยด้วยผู้คนพูดมากขึ้นเมื่ออายุมากขึ้นน่ะนะ… ฉันบอกคุณอย่างนี้เพราะจริงๆแล้วปรมาจารย์ตกปลาทุกคนในหมู่บ้านมีภารกิจ”
หานเฟยถามอย่างจริงจัง “ภารกิจอะไรหรอ”
หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวอย่างเคร่งขรึม “แย่งชิงปลาปีศาจหายาก อย่างที่ทราบกันดีว่าโรงเรียนทุกแห่งในหมู่บ้านของเราให้บริการซุปปลากลืนวิญญาณแก่นักเรียนฟรีซึ่งยังช่วยให้งานสําเร็จลุล่วงไปด้วยดี ทุกหมู่บ้านมีกฏที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษรว่าปรมาจารย์ตกปลาทุกคนควรไปทําการประมงระดับหนึ่งให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้และจับปลากลืนวิญญาณให้ได้มากที่สุด ตามทฤษฎีแล้วนักตกปลาทุกคนจะจับปลากลืนวิญญาณได้ 500 ปอนด์ต่อเดือน”
หานเฟยกระพริบตา “แล้วฉัน…”
“คุณเป็นปรมาจารย์ตกปลามาสามวันแล้วใช่มั้ย? คุณยังมีเวลา 27 วันในการจับปลากลืนวิญญาณ 500 ปอนด์ แน่นอนว่าถ้าคุณสามารถทําสัญญากับสัตว์วิญญาณได้คุณก็ไม่จําเป็นต้องจับปลาอย่างไรก็ตามการดูดซับพลังของปลาปีศาจจะไม่ถูกนับเนื่องจากพลังของปลาปีศาจนั้นไม่ตรงกับพลังของสัตว์วิญญาณ”
หานเฟยแทบจะเป็นลม อะไรกันฉันคิดว่าวันของฉันมาถึงแล้วและกําลังคิดว่าจะขยาย แก๊งปลามังกร ปรากฏว่าฉันต้องไปที่ประมงระดับหนึ่งเพื่อคว้าทรัพยากร ถ้าฉันบังเอิญได้พบกับปรมาจารย์การตกปลาระดับสูงสุดสองคนในเวลาเดียวกันที่นั่นฉันก็อาจจะตายได้ด้วย!
หัวหน้าหมู่บ้านยิ้ม “ หานเฟย คุณยังเด็ก อย่าอิจฉาปรมาจารย์ตกปลาที่สามารถอยู่ในหมู่บ้านได้ พวกเขาจ่ายราคาหนักไปแล้ว แม้แต่หลี่จื๊อก็ฆ่าปรมาจารย์ตกปลาจากหมู่บ้านอื่นไปแล้วกว่า 10 คนและขัดจังหวะกระบวนการทําสัญญาสัตว์วิญญาณของคนในหมู่บ้านอื่นสองครั้ง”
หานเฟยรู้สึกราวกับว่ามีปลาหัวเหล็กหมื่นตัวกําลังควบม้าอยู่ในใจของเขา!
เมื่อพูดอย่างนั้นหัวหน้าหมู่บ้านก็ยื่นหนังสือให้เขา “เอาไป นี่คือมนต์สําหรับการทําสัญญากับสัตว์วิญญาณ เรียนรู้มันด้วยใจโดยเร็วที่สุด อย่าเสียเวลาไปกับเรื่องเล็กน้อยอย่างแก๊งปลามังกรเลย”
หานเฟยกลอกตา ฉันเพิ่งได้เป็นหัวหน้าแก๊ง และฉันยังไม่ได้สร้างภาพลักษณ์ที่น่าชื่นชมในใจชาวบ้าน ทําไมต้องกลับไปทะเลใหม่อีกแล้วเนี่ย?!
เขากลับไปที่ไร่
วันนี้เจียงซินอยู่ในสวน
หานเฟยหัวเราะ “พี่สาวซินวันนี้คุณไม่ไปทํางานเหรอ”
“ฉันหยุดงานทั้งวันน่ะ”
“งั้นหรอ! ใช่สิ…พี่ซินฉันขอถามได้ไหมว่าคุณมีสัตว์ที่ทําสัญญาหรือเปล่า”
เจียงซินตอบโดยถามเขา “ทําไมคุณถามฉันแบบนี้ล่ะ คุณกําลังจะไปเขตตกปลาระดับหนี่งหรอ?”
หานเฟยเกาหัวของเขา “หัวหน้าหมู่บ้านคุยกับฉันวันนี้และขอให้ฉันจับปลากลืนวิญญาณ 500 ปอนด์ทุกเดือน เขายังต้องการให้ฉันแย่งปลาปีศาจกับคนอื่นๆด้วย! แต่ฉันยังเด็กมาก ฉันไม่คิดว่าฉันจะมีโอกาสเอาชนะคนอื่นได้ แต่ฉันอาจจับปลากลืนวิญญาณได้อยู่”
“โฮโฮ!”
เจียงฉินหัวเราะเยาะ “คุณไม่คิดว่าจะมีโอกาสเหรอ แล้วคุณจะอธิบายการตายของหลี่จื๊อได้ยังไงล่ะ”
เมื่อเจียงซินหันมาสบตาเขา แสงสว่างวาบเป็นเงากุ้งมังกรสีน้ําเงินก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
“นี่แหนะ!”
หานเฟยสะดุ้งเมื่อจู่ๆเจียงซินก็เหวี่ยงหมัดใส่เขา
“พี่ซิน…”
โครม!!…
หานเฟยยกเบ็ดขึ้นเพื่อป้องกันหมัดของเธอ แต่เขาก็ยังกระเด็นไปในอากาศ
หานเฟยคลานออกมาจากสวนผักด้วยน้ําตา “พี่ซินทําไมจู่ๆถึงต่อยฉันเนี่ย”
“ฉันเพิ่งแสดงให้คุณเห็นถึงพลังของสัตว์จิตวิญญาณที่ทําสัญญา ฉันใช้พลังของปรมาจารย์ตกปลาขyhนแรกเท่านั้น คุณรู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ?”
หานเฟยตกใจ พลังของปรมาจารย์ตกปลาขั้นแรกงั้นหรอ? แต่ทําไมพลังโจมตีถึงแรงขนาดนี้ล่ะ
หานเฟยพูดทันทีว่า “ไม่สิ พี่สาวซิน ฉันสู้กับลี่จื้อแล้ว แม้ว่าเขาจะมีปลาหัวเสือติดอยู่กับเขา แต่เขาก็ไม่ได้เก่งเกินขีดจํากัดของปรมาจารย์ตกปลาและไม่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับปรมาจารย์ตกปลาตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ แต่เมื่อเทียบกับสัตว์วิญญาณสัญญาของคุณเมื่อกี้ความแข็งแกร่งของคุณดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นสองระดับเลยนะ”
เจียงฉินพยักหน้า “พูดให้ถูกต้องความแข็งแกร่งของฉันไต่ระดับจากปรมาจารย์ ตกปลาขั้นแรกไปสู่ระดับกลาง แต่ก็ยังห่างจากปรมาจารย์ตกปลาขั้นสูงหลังจากที่สัตว์วิญญาณนี่ติดอยู่กับฉัน ส่วนที่หลี่จื๊อไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น เพราะปลาหัวเสือที่เขาได้มานั้นเป็นคู่แม่ลูก เขามอบลูกชายให้ลูกชายของเขาหลี่หู หลังจากปลาของลูกชายตายความแข็งแรงของแม่ปลาก็ลดลงอย่างมาก คุณโชคดีมากนะ”
หานเฟยเหงื่อแตก งั้นถ้าฉันไม่ฆ่าหลี่หู ฉันอาจจะไม่สามารถเอาชนะหลี่จื๊อได้งั้นเหรอ?
ทำไมโลกนี้อันตรายแบบนี้เนี่ย
