เวลาได้ผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดซินหยาก็ปรุงยา 20ขวด ที่เมลวินต้องการสำเร็จ แต่เขายังไม่หยุดแค่ตรงนั้น เขายังคงปรุงยาต่อไปเพื่อเพิ่มเลเวลของทักษะของเขา ให้เมื่ออุตส่าห์เสียเงินเช่าห้องทั้งที เขาก็ต้องใช้ให้คุ้มและด้วยวัตถุดิบที่เขาหามา เขาสามารถเพิ่มเลเวลทักษะที่มากเท่าที่เขาหวังไว้
เขาต้องการที่จะสามารถไปปรุงยานอกสถานที่ให้ได้เร็วที่สุด มีผู้เล่นหลายคนสงสัยว่าทำไมถึงต้องการไปปรุงยาข้างนอกมากกว่าปรุงยาในห้องที่สะอาดและไม่มีสิ่งรบกวนแบบนี้
แม้ว่าสถานที่แบบนี้จะเหมาะกับพวกช่างตัดเสื้อกับช่างตีเหล็กแต่สำหรับนักปรุงยานั้นพวกเขาต้องไปยังพื้นที่ต่าง ๆ เพื่อรวบรวมสมุนไพรในพื้นที่ที่ห่างไกลจากตัวเมือง มันทำให้เขาไม่สะดวกและพอดีเขาก็อยากจะปรุงยาในที่ตรงนั้นเลย
นอกจากนี้การเข้า ๆ ออก ๆ ห้องปรุงยาอาจทำให้มีค่าใช้จ่ายมหาศาลซึ่งในเมื่อมีวิธีลดต้นทุนแบบนี้เราก็ควรใช้มันเพื่อให้ได้กำไรมากขึ้น
ซินหยาได้ใช้ไอเทมทั้งหมดของเขาในการปรุงยาขึ้นมา เขาสามารถทำยาได้ 100ขวด โดยที่ไม่ล้มเหลวเลยแม้แต่ครั้งเดียวเนื่องจากตัวกระบวนการทำยาในระดับนี้นั้นไม่ซับซ้อนจึงทำให้เขาสามารถทำให้สำเร็จอย่างต่อเนื่องแบบนี้
ซินหยาคิดว่าตอนนี้ระดับของทักษะน่าจะสูงพอที่จะลงแต้มทักษะได้แล้ว เขาได้กดเพิ่มลงไป ทำให้เลเวลของทักษะปรุงยาได้พุ่งขึ้นเป็นเลเวล 6 ซึ่งมันเกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้มาก จึงทำให้เขาเหลือแต้มเพียง 4แต้มเท่านั้น เขาอยากจะอัพทักษะอื่น ๆ มากแต่เขาต้องอดใจไว้รอจนกว่าเขาจะผ่านภารกิจ เขาต้องรอให้ตัวเองเปลี่ยนอาชีพเสียก่อนและได้รับ 50แต้มทักษะนั้นมา
ในขณะที่เขากำลังวางแผนจะอัพทักษะของเขา เขาสังเกตเห็นว่าเขายังมี 6แต้มค่าสถานะที่ดองไว้ เขาได้ใส่ลงไปในค่า HP 1แต้ม, STA 2แต้ม, INT 2แต้ม, Luck 1แต้ม
ชื่อ: ดริฟติ้งคลาวด์ ฉายา: ไม่มี
Level: 10 HP: 190/190 MP: 170/170 EXP: 10,000
STA: 170/170 Skill points: 4
STR: 4(+3) DEX: 6(+3)
INT: 8(+3) Luck: 6(+4)
เหรียญ: 9 ทอง 993 เงิน 591 ทองแดง Stat points: 0
จากนั้นซินหยาก็เก็บพวกยาและข้าวของต่าง ๆ เขาไปในคลังของเขา เขาตั้งใจว่าจะออกไปตามล่าเบลลี่บอร์ก เขาได้ตรวจสอบแผนที่และพบว่าพวกมันอยู่ทางตอนเหนือของป่าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเมือง ใช้เวลาราว ๆ 15นาที น่าจะไปถึงที่นั่น
ซินหยาได้เดินออกมาจากร้านขายยา เขาได้เดินผ่านฝูงชน ผู้เล่นแถวนั้นต่างจ้องมาที่เขาและกระซิบกระซาบกันเบา ๆ ถึงแม้ซินหยาจะรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาคิดมันจะเปลี่ยนไปในอนาคตแต่มันก็ทำให้เขาอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้
เขาได้รีบจ้ำอ้าวออกมาจากในเมืองและเดินเข้าในป่า ตอนนี้เขารู้สึกหายใจได้คล่องคอมากขึ้น
พอจิตใจเขาเริ่มสงบ เขาก็เริ่มออกเดินทางต่อ ในระหว่างทางเขาได้พวกสตอเบอรี่ป่ากับสมุนไพรเขียว-เอเวนเจอล่า เขาได้พวกมันใส่ในคช่องเก็บของ
ทันใดนั้นเอง ซินหยาได้ยินเสียงแปลกดังขึ้น ๆ จากทางด้านหน้า เขาได้วิ่งไปดูใกล้ ๆ พบกับเบลลี่บอร์กราว ๆ หนึ่งโหล เขาได้จับอาวุธและเตรียมพร้อมออกล่าพวกมัน
เนื่องจากพวกมันมีความเร็วสูง ซินหยาจึงวางแผนที่จะลอบโจมตีพวกมัน ด้วยวิธีนี้ทำให้พวกมันไม่มีเวลาหนีจากเขา เขาได้พุ่งไปหาเบลลี่บอร์กที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างเงียบ ๆ เมื่อเขาอยู่ในระยะพอที่จะแทงมันได้จู่ ๆ มันก็ไปที่อื่นราวกับรู้ตัว ดูเหมือนว่ามันจะบังเอิญเท่านั้นเพราะทั้งฝูงยังไม่แตกตื่นหนีไปไหน เขาได้รวบรนวมสมาธิและลองอีกครั้ง
แต่ภายหลังที่เขาได้ลองหลายรอบ ๆ เขาก็ต้องพบแต่ความล้มเหลว ดูเหมือนว่าเสียงฝีเท้าของเขาจะดังเกินไปจนมันรับรู้ถึงตัวเขา
ซินหยาได้ล้มเลิกแผนการลอบโจมตีเขาเปิดเผยตัวและไล่โจมตีพวกมัน แต่เขาไล่ตามพวกมันไม่ได้เลย เขาล้มลงไปอย่างเหนื่อยล้า เห็นทีเขาคงต้องคิดแผนกลยุทธ์ใหม่
ในขณะที่เขากำลังนั่งวางแผนอยู่นั้น จู่ ๆ เสียงแจ้งเตือนได้ดังขึ้นมา เมื่อเปิดหน้าต่างขึ้นก็พบว่าเป็นเมลติ้งสโนว์ที่ติดต่อมาอีกครั้ง เขาจึงกดรับสาย
“พี่ดริฟ พี่ลองเดาดูสิว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ผมมาถึงเมืองเบลล์พอร์ตแล้ว!!” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างตื่นเต้น
“จ้า ๆ ยินดีที่มาถึงแล้ว อืม..แต่ว่านะ ฉันสงสัยอยู่อย่าง ทำไมเธอไม่ไปเล่นกับพี่ชายของเธอล่ะ” ซินหยาถามอย่างสงสัย
“ก็ผมบอกพี่ไปแล้วไงว่าเล่นกับพี่นั้นน่าเบื่อมาก เขาไม่ได้เล่นเอาสนุก วัน ๆ เอาแต่เวล ไม่ได้ออกผจญภัยไปไหนเลย ทำให้มันน่าเบื่อมาก” เมลติ้งสโนว์ตอบ
ซินหยาเดาว่าพี่ชายของเขาคงต้องการอยู่ในอันดับสูง ๆ ของการจัดอันดับแน่นอน
“อืม ไหนเธอก็มาที่นี่แล้ว ถ้าเธอไม่มีทำ เธอมาช่วยฉันฟาร์ม เบลลี่บอร์กมั้ย”
“แล้วไอ้เบลลี่บอร์ก มันเป็นตัวอะไร”
“มันเป็นพวกนกยักษ์ที่จับยากมาก จนทำให้ฉันอยากจะบ้าตายเลยล่ะ” ซินหยาตอบอย่างตรงไปตรงมา
พอเมลติ้งสโนว์ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ ก็ได้ ๆ พี่ส่งพิกัดมาให้ผมได้เลย เรื่องน่าสนุกแบบนี้ ผมไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน”
