เมื่อได้ยินเสียงที่ตื่นเต้นของเมลติ้งโนว์ ซินหยาก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดว่าในระหว่างเขาออฟไลน์นั้น เด็กหนุ่มคงได้ทำภารกิจเจอไอเทมหายากหรือไม่ภารกิจลับก็เป็นได้
“เธอเจออะไรเหรอ” ซินหยาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“พี่จำได้มั้ยว่าตอนนั้น ผมได้อัดวิดีโอที่พวกเราต่อสู้กับราชาเบลลลี่บอร์กด้วยน่ะ” เมลติ้งโนว์ถาม
“ใช่ ฉันจำได้” ซินหยา
“คลิปนั้นมันกลายเนไวรัลล่ะพี่!!” เมลติ้งโนว์กล่าวอย่างตื่นเต้น “มันทำให้ช่องของผมได้รับความนิยมอย่างรวดเร็วเลยล่ะ คำขอเป็นเพื่อนยาวเป็นหางว่าวเลย ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดาราเลยล่ะ”
ซินหยารู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมวิดีโอที่พวกเขาสู้กับราชาเบลลี่บอร์กถึงกลายเป็นไวรัล มันก็ไม่ใช่มอนเตอร์ที่หายากซะหน่อยแถมเลเวลของมันก็ไม่สูงมาก ขณะที่ซินหยากำลังคิดหาสาเหตุเรื่องนี้อยู่นั้นอยู่ เมลติ้งโนว์กล่าวต่อ
“หลายคนเข้ามาถามผมหลายอย่าง อาทิเช่น พวกเราทำอย่างไรถึงสามารถเรียกราชาเบลลลี่บอร์กออกมา ต้องฆ่าเบลลี่บอร์กไปกี่ตัว รวมถึงว่ามีผู้เล่นอีกคนรึเปล่า พวกเขาไม่เชื่อผมเลยว่าพวกเราจัดการกันเองแถมสงสัยในทักษะของผมอีก” เมลติ้งโนว์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย
หลังจากที่ได้ยินอย่างนั้น ซินหยาก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมวิดีโอที่สังหารมอนเตอร์ง่าย ๆ อย่างราชาเบลลี่บอร์กถึงกลายเป็นไวรัล เนื่องจากมีผู้เล่นที่ต่อสู้ระยะใกล้สองคนที่สามารถเรียกบอสและกำจัดมันได้โดยปราศจากความช่วยเหลือจากผู้เล่นที่โจมตีระยะไกล
ที่พวกเขาอยากรู้จริงไม่ใช่เรื่องของราชาเบลลี่บอร์กหรอก แต่เป็นวิธีที่กำจัดเบลลี่บอร์กได้เป็นจำนวนมาก ๆ ต่างหากเพราะขนนกของพวกมันเป็นหนึ่งในห้าวัสดุที่ใช้ทำลูกศรได้อย่างดีเยี่ยมและมันก็เป็นมอนเตอร์เลเวลต่ำที่สามารถฆ่ามันได้ง่าย ๆ
พอเขาลองมานึกถึง ๆ ดูแล้ว นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้วันนี้มีผู้เล่นจำนวนมากมาที่เมืองนี้กว่าปกติก็เป็นได้
“อย่าไปบอกพวกเขาล่ะให้พวกเขาคิดเรื่องนี้เอาเอง” ซินหยากล่าว “นอกจากนี้ ถ้าหากเธอตั้งค่าเป็นปฏิเสธการเชิญเพื่อน มันจะไม่ทำให้เธอไม่ต้องรำคาญกับเชิญเพื่อนที่ระดมส่งเข้ามา”
เมลติ้งโนว์ยิ้มอย่างภูมิใจ “เรื่องนี้ผมทำไปแล้วแต่ผมยังเปิดการส่งข้อความส่วนตัวอยู่นะ เผื่อวันใดวันหนึ่งสปอนเซอร์อาจสนใจผมและติดต่อเข้ามา”
“แหม่ เธอก็รู้นี่มัน ไม่น่าจะเกิดกับพวกเล่นธรรมดา ๆ อย่างพวกเรา” ซินหยากล่าว
“อย่าเพิ่งทิ้งความฝันสิ ไม่แน่ว่ามันอาจจะเกิดขึ้นก็ได้” เมลติ้งโนว์กล่าว “อ้อ จริงสิ ตอนนี้พี่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”
“ฉันเหรอ อืม ฉันกำลังจะไปที่ห้องสมุดน่ะ เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับทักษะของฉัน”
“ห้องสมุดเหรอ?” เมลติ้งโนว์กล่าว “โอเค งั้นผมไปกับพี่ด้วยนะ”
“แน่ใจเหรอ ที่นั่นมีแต่หนังสือนะ ฉันว่าเดี๋ยวเธอก็เบื่อซะก่อน” ซินหยาดูประหลาดใจ
“ผมไม่เบื่อหรอกน่า เพราะตั้งใจจะไปที่ห้องสมุดสักวันอยู่แล้วเพื่อหาคู่มือการฝึกมอนเตอร์กับข้อมูลของมอนเตอร์ที่อยู่ในภูมิภาคนี้ ผมอยากจะฝึกพวกมอนเตอร์น่ะ” เมลติ้งโนว์ตอบ
“โอเค แล้วพบกันที่นั่นนะ” ซินหยาตอบ
‘ตัวเขาเป็นเผ่ามนุษย์สัตว์นี่ มันก็ถึงเวลาแล้วมั้งที่จะเริ่มฝึกคู่หูของเขา’
“โอเค งั้นเจอกันตอน 5ทุ่มนะ” เมลติ้งโนว์กดวางสายก่อนที่ซินหยาจะตอบตกลง
…..
เมื่อซินหยาเดินทางไปถึงห้องสมุดของเมืองเบลล์พอร์ตก็พบเมลติ้งโนว์อยู่ที่นั่นแล้ว เขากำลังยืนรอซินหยาอยู่
เมื่อเมลติ้งโนว์เห็นซินหยา เขาได้โบกมือหาเขาอย่างมีความสุข จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปด้านใน
ภายในห้องสมุดดูกว้างที่เห็นจากด้านนอก การตกแต่งที่นี่ดูเรียบร้อยและสะดวกสบายในเวลาเดียวกัน ชั้นหนังสือเรียงรายเต็มพื้นที่และมีที่นั่นเล่นกว้างขวางกระจายไปทั่วห้องสมุด ผนังทาด้วยสีโทนอ่อน มีภาพวาดของสุภาพบุรุษประดับอยู่บนฝาผนัง
ขณะที่ซินหยากำลังมองดูรอบ ๆ อยู่นั้น เมลติ้งโนว์ก็เดินตรงไปหาเค้าเตอร์ที่มีเหล่าบรรณารักษ์ทำงานอยู่ เด็กหนุ่มได้กระแอมเล็กน้อยเพื่อพวกเขา
“มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่าหนุ่มน้อย” บรรณารักษืทางด้านขวาถาม เขาเป็นเอลฟ์ที่ดูหล่อนเหลามาก ผมสีดำยาวได้รวบไว้ด้านหลัง ดวงตาสีเขียวสดใสที่ดำลังมองไปที่เมลติ้งโนว์อย่างอดทนในขณะที่กำลังรอคำตอบ
“ผมกำลังมองหาหนังสือที่เกี่ยวกับมอนเตอร์น่ะครับ คุณช่วยหาให้ผมได้มั้ยครับ” เมลติ้งโนว์ถาม
“แน่นอนว่าทางห้องสมุดของเขาหนังสือที่เกี่ยวกับเรื่องนี้” เขากล่าว “คุณเมเบิ้ลช่วยนำทางหนุ่มน้อยผู้นี้ไปยังที่ตั้งของหนังสือที่เกี่ยวกับมอนเตอร์ได้มั้ย”
“ได้ค่ะ ท่านบรรณารักษ์อาวุโสชิลสัน” เมเบิ้ลตอบ ก่อนจะพาเมลติ้งโนว์ไปที่ชั้นวางหนังสือ
เมื่อเมลติ้งโนว์อยู่ห่างไปเล็กน้อย ชิลสันก็หันมามองซินหยาและถามว่า
“ท่านต้องการความช่วยเหลือในการค้นหาหนังสือหรือไม่?”
“คือผมอยากรู้ว่าทีนี่มีหนังสือของผู้ปรุงยาต่อสู้ซิลแว็คมั้ยครับ” ซินหยาถาม
สีหน้าของเอลฟ์ได้ฉายแววเสียใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่แค่เขาแต่ท่าทีของบรรณารักษ์ที่อยู่ข้างก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
“ทางเราต้องขออภัยด้วยที่ต้องเรียนท่านว่าเอกสารต้นฉบับต่าง ๆ ของท่านซิลแว็คนั้นได้หายไปนานแล้ว ส่วนสำเนานั้นบางส่วนของเนื้อหาได้สูญหายไปตามที่ต่าง ๆ” ชิลสันกล่าว “ผมเองก็อยากจะอ่านหนังสือเล่มนั้นเหมือนกัน”
ขณะที่เอลฟ์กำลังพูดอยู่นั้นบรรณารักษ์คนหนึ่งก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ชั้นวางหนังสือที่อยู่ใกล้ ๆ ท่าทางของเธอราวกับจะรู้อะไรบางอย่าง ถ้าไม่สังเกตดี ๆ จะไม่เห็นถึงความผิดปกตินี้
บางทีบรรณารักษ์คนนี้อาจจะมีข้อมูลบางอย่างและผู้เล่นคนอื่น ๆ ไม่สังเกตเลยทำให้พวกเขาจึงไม่สามารถหาวิธีได้รับรับทักษะต่อสู้ของนักปรุงยาได้
แม้การตามหญิงสาวแปลกหน้าไปที่มุมลับ ๆ ของชั้นหนังสือนั่นจะไม่ใช่สิ่งที่ซินหยาคิดจะทำแต่เพื่อทักษะต่อสู้ของเขาแล้ว เขาคงจะหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ไม่ได้
หลังจากที่กล่าวขอบคุณบรรณารักษ์อาวุโสชิลสันแล้ว เขาก็ก้าวเดินไปหาจุดที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่..
