ซินหยาพบว่าการปรุงยาต่อสู้ มันเป็นเรื่องยากกว่าที่เขาดการณ์ไว้ สาเหตุมันมาจากเลเวลของทักษะของเขาอยู่ต่ำเกินไป แม้ว่าเขาจะมีประสบการณ์การชีวิตที่แล้วและทำตามขั้นตอนอย่างสมบูรณ์แบบแต่มันก็ล้มเหลวไปถึง 40% ของที่ปรุงยาทั้งหมด
พอซินหยาสร้างไปประมาณ 50ขวด เขาก็ตัดสินใจหยุดพัก เนื่องจากดอกไม้เรืองแสงที่เขามีนั้นลดลงอย่างมาก เขาจำเป็นต้องเก็บมันไว้เพื่อทำยาอย่างอื่น
หลังจากเขากำลังเตรียมทำยาละอองฝัน เขาเหลือบไปเห็นเมลติ้งสโนว์ที่กำลังเดินมา เด็กหนุ่มมองด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น
“พี่ดริฟ ทำไมพี่ถึงปรุงเยอะขนาดนี้เนี่ยแล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลาเดินทางเข้าไปในป่าล่ะ” เมลติ้งสโนว์ถาม
“ฉันกำลังทำยาที่ใช้สำหรับต่อสู้อยู่ ฉันได้สูตรมันมาจากการอ่านหนังสือที่ได้จากดันเจี้ยนน่ะ ถ้าไม่มีมันฉันก็สู้ไม่ได้นะและอีกอย่างฉันก็กำลังแช่เท้าอยู่ในน้ำด้วย”
“จริงเหรอ สุดยอด!!!” เมลติ้งสโนว์ตะโกน “แล้วมันเป็นยาแบบไหนล่ะ”
“มันเรียกว่ายาลูกไฟขนาดเล็กน่ะ มันสามารถสร้างความเสียหายให้กับมอนเตอร์หลายตัวได้ในเวลาเดียวกันแต่พลังโจมตีของมันไม่ได้สูงมากนักแต่ฉันก็ดีใจนะที่อย่างน้อยก็มีทักษะที่ใช้ต่อสู้ได้ซะที
นอกจากนี้ถ้าฉันจับคอมโบกับยาละอองฝัน มันอาจจะให้ผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงก็ได้” ซินหยาตอบ
“ละอองฝัน? มันคืออะไรเหรอ?” เมลติ้งสโนว์สงสัย เขาไม่เคนได้ยินชื่อทักษะนี้มาก่อน
“มันเป็นยาต่อสู้อีกสูตรหนึ่ง ยานี่จะทำให้มอนเตอร์สลบ หลังจากที่มันหลับเมื่อไหร่เราก็จัดการฆ่ามันทันที” ซินหยากล่าว
เมลติ้งสโนว์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดว่า
“โอ้ จริงสิ นั่นเป็นสูตรยาที่ดรอปจากมอนเตอรขวดยานั่นนี่ ผมคิดว่านั่นเป็นสูตรยาธรรมดา ๆ ซะอีก ไม่คิดว่ามันจะเป็นสูตรยาต่อสู้ แล้วมันทำงานยังไงเหรอ”
“มันสามารถทพให้มอนเตอร์ติดสถานะหลับใหลในช่วงเวลาสั้น ๆ และใขณะที่มันหลับมันจะได้รับความเสียหายเพิ่มขึ้น
ฉันคิดว่ามันน่าจะทำได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นมันคงจะตื่นทันที” ซินหยากล่าวอย่างตื่นเต้น
“ว้าว!! ผมไม่เคยได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนเลย” เมลติ้งสโนว์ประหลาดใจ “มันต้องเป็นของหายากอย่างแน่นอน เดี๋ยวผมลองเช็คดูในเซอร์เคิลเรตติ้งดูนะ”
“ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะหายากขนาดนั้นนะ ไม่มีทางที่สูตรยาหายากจะดรอปจากดันเจี้ยนเลเวลต่ำ ๆ แบบนี้หรอก มันต้องใช้โชคเท่านั้นแหละที่จะได้มันมา…” จู่ ๆ ซินหยาก็นึกขึ้นได้ว่าเขามีค่าสถานะ Luck นี่น่า
เขาเกือบจะหัวเราะออกมา “ใช่แล้ว ฉันเนี่ยที่โชคดีมาก ๆ เลยได้มันมา”
เมลติ้งสโนว์สับสนเล็กน้อยกับท่าทีแปลก ๆ ของซินหยา
“อะโอเค…เข้าใจแล้ว”
ซินหยาได้เปิดแถบเซอร์เคิลเรตติ้งขึ้นมาซึ่งมันตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับแถบตัวละคร
เซอร์เคิลเรตติ้งนั้นมีข้อมูลทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นทักษะ สูตรอาหาร สูตรยา วัตถุดิบ ฯลฯ มันเป็นแหล่งข้อมูลที่บ่งบอกว่าไอเทมที่ได้รับมานั้นมีความหายากมากเพียงใดอย่างสมุนไพรเขียวสำหรับปรุงยา มันมีระดับแค่ 1ดาว เท่านั้นซึ่งแสดงว่ามันเป็นของธรรมดา ๆ ที่หาได้ทั่วไป ยิ่งมีดาวเยอะมากเท่าไหร่ก็ยิ่งหายากมากเท่านั้น
เขาเลื่อนไปดูใส่วนของสูตรปรุงยาและกวาดสายมองหายาละอองฝันอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เขาพบทำให้เขาต้องประหลาดใจ ยานี่มีระดับตั้ง 6ดาว ซึ่งเป็นจำนวนที่มากที่สุดซึ่งหมายความว่านี่เป็นยาต่อสู้ได้รับยากมาก ๆ โชคดีจริง ๆ ที่โชคของเขาทำงานได้ตรงเวลา
เมื่อเมลติ้งสโนว์เห็นใบหน้าที่ตกตะลึงของซฺนหยา เด็กหนู่มก็ถามขึ้นมาว่า
“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอพี่ดริฟ?”
“มันบอกว่ายาละอองฝันหายากระดับ 6ดาว” ซินหยาตอบ
“ไม่จริงน่า พี่ต้องล้อผมเล่นแน่ ๆ”
“ฉันพูดจริง ถึงมอนเตอร์ในดันเจี้ยนจะมีเลเวลต่ำแต่มันก็มีโอกาสสูตรที่หายากเช่นกัน”
“ว้าว ถ้าเราขายมันตอนนี้ เงินทองต้องไหลมาเทมาแน่นอน” เมลติ้งสโนว์กล่าวด้วยความตื่นเต้น
ซินหยาหัวเราะ “นี่เป็นสูตรยาต่อสู้นะ นอกจากฉันแล้วไม่มีใครโง่พอที่จะเล่นอาชีพนี้หรอก”
“แย่จัง ถึงมันจะหายากมากแต่ก็ไม่มีประโยชน์ถ้าไม่มีใครต้องการมัน” เมลติ้งสโนว์รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
ซินหยาละสายตาจากเมลติ้งสโนว์และเริ่มปรุงยาละอองฝัน ด้วยระดับความหายากของมัน เขาคิดว่ามันต้องทำยากอย่างแน่นอน ตัวยานั้นจำเป็นต้องใช้ยาเสริมพลังกายกับผลเนตรหยาดน้ำค้าง
แม้ว่าเขาจะมียาเสริมพลังกายมากมายแต่เขามีผลเนตรหยาดน้ำค้างเพียง 50ลูก เท่านั้น
ก่อนหน้านี้เขาเก็บมันมาจากหมู่บ้านเริ่มต้น ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งเขาจะต้องการมันจำนวนมากตอนนี้
“พี่ดริฟ ผมทนไม่ไหวแล้ว จนกว่าจะมีการต่อสู้ครั้งต่อไป ผมตั้งใจจะบันทึกภาพการต่อสู้โดยใช้ยาของพี่ คนอื่น ๆ จะได้เห็นว่าพี่เจ๋งมากแค่ไหน” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะดูซินหยากำลังเตรียมส่วนผสมต่าง ๆ
ซินหยาได้ชะงักทันทีและกล่าวว่า
“เมลติ้งสโนว์อย่าถ่ายตอนที่ฉันใช้ยาต่อสู้ล่ะ ถือว่าฉันขอร้องนะ”
“เอ๋ ทำไมล่ะ” เมลติ้งสโนว์รู้สึกสับสน “ผมจะเกลียดที่คนอื่น ๆ พากันพูดว่าพี่ไร้ประโยชน์ ผมล่ะอยากรู้นักว่าถ้าพวกมันเห็นว่าพี่เก่งขนาดนี้ มันจะพูดยังไง”
“ฉันก็เห็นด้วยในส่วนนั้นแต่มันจะเกิดปัญหาตามมาน่ะ ถ้าพวกกิลด์ต่าง ๆ เห็นว่าฉันสามารถทำให้มอนเตอร์จำนวนมากหลับได้ยาขวดเดียว พวกเขาคงไม่ปล่อยฉันไว้หรอก” ซินหยากล่าวอย่างจริงจัง
เมื่อเมลติ้งสโนว์ได้ยินอย่างนั้น เขาก็เข้าใจทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“พวกเขาจะตามหาพี่เพื่อให้พี่เข้าร่วมกับพวกเขา หากพี่ไม่ยอม พวกเขาจะรังคราญพี่จนเล่นเกมไม่ได้”
“ฉันยังเป็นมือใหม่และไม่มีใครหนุนหลังดังนั้นฉันจึงจำเป็นต้องซ่อนความสามารถที่แท้จริงไว้ ฉันจะรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมฉันจะเปิดเผยเอง ตกลงมั้ย?”
“เข้าใจแล้ว แต่ถ้าหากผมมีสปอนเซอร์แล้ว พี่ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องพวกนั้นแล้วล่ะ พี่สามารถแสดงทักษะของพี่ได้เต็มที่เลย ผมจะหนุนหลังพี่เอง”
ซินหยารู้สึกขนขัน
“ได้ ฉันจะรอให้ถึงวันนั้น”
