หลังจากสิ้นเสียงของซินหยา พริบตาหลังจากนั้น มอนเตอร์ก็ได้ปรากฏตัวขึ้น มันกําลังจะโจมตีเมลติ้งสโนว์ ในที่สุดเขาก็ได้เห็นว่ามันเป็นมอนเตอร์ประเภทไหน เมื่อได้รู้เขา แทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง มันเป็นสุนัขอัคคีซึ่งเป็นหนึ่งมอนเตอร์ที่เมลติ้งสโนว์อยากจะฝึกมันให้เชื่อง
ตัดภาพมาที่เมลติ้งสโนว์ ตอนแรกเขากําลังจะเอาดาบไปฟันมันแต่เมื่อรู้ว่ามันเป็นตัวอะไร เขาจึงตัดสินใจผลักมันออกแทน
หากเขาต้องการจะทําให้มันเชื่อง เขาจําเป็นตัวทําให้ HP ของมันลดลดต่ํากว่า 50% จากนั้นก็ใช้ไอเทมจับมัน แต่หากผู้เล่นใช้อาวุธโจมตีมัน ผู้เล่นก็จะไม่สามารถทําให้มันเชื่องได้
“พี่ดริฟ ผมต้องการความช่วยเหลือจากพี่!” เมลติ้งสโนว์กล่าว “ผมอยากให้สุนัขอัคคีตัวนี้เชื่อง”
ซินหยาคิดว่าเรื่องอาจจะเป็นเรื่องยากไปสักหน่อย เนื่องจากมันเป็นมอนเตอร์ที่หวงที่มาก มันคงมองว่าเมลติ้งสโนว์ที่เป็นเผ่ามนุษย์สัตว์ว่าเป็นสัตว์ต่างถิ่นมาบุกรุกที่ของมัน
เขาได้นึกย้อนไปตอนที่เมลติ้งสโนว์บอกเขาว่ามีมอนเตอร์ติดตามพวกเราอย่างอยากรู้อยากเห็น บางทีมอนเตอร์ตัวนั้นจะเป็นสุนัขอัคคี บางที่พวกเขาใกล้จะถึงทางออกอาจทําให้สุนขอัคคีต้องการทดสอบความแกร่งของพวกเขาแต่เขาไม่อยากจะเสียเวลากับมัน เขาปายาละอองฝันใส่มันเพื่อหลบหนี
แต่มันเร็วมาก มันสามารถหลบได้อย่างง่ายดายและจากนั้นมันก็ได้หายตัวไป
ตอนนี้เมลติ้งสโนว์รีบตั้งตัวได้ เขาได้เก็บดาบและหยิบแท่งไม้ออกมาเพื่อเตรียมทําให้มันเชื่อง
“พี่ดริฟอยู่ข้างหลังผมนะและอย่าใช้ยาละอองฝันด้วย สุนัขอัคคีมันเคลื่อนที่เร็วมาก ๆ มันจะทําให้พี่เสียขวดยาโดยเปล่าประโยชน์ ผมจัดการมันได้ พี่ไม่ต้องกังวล”
หลังจากที่เมลติ้งสโนว์กล่าวจบสุนัขอัคคีได้ปรากฏตัวอีกครั้ง เด็กหนุ่มได้ควงแท่งไม้และกระโดดเข้าไปหามอนเตอร์เขาใช้แท่งไม้ฟาดมัน ทําให้เจ้าหมากระเด็นไปสองสามเมตรสุนัขอัคคีโมโหและคํารามใส่เมลติ้งสโนว์ เขาได้แสยะยิ้มและพูดว่า
“เอาสิ เข้ามาเลย”
สุนัขอัคคีเปิดการโจมตีด้วยไฟใส่เมลติ้งสโนว์แต่เขาสามารถหลบได้อย่างง่ายดาย แต่เจ้าหมาได้อาศัยจังหวะนี้พุ่งไปที่ข้างหลังเขาและใช้ไฟโจมตีเขาอีกครั้ง มันเร็วมากจนเขาไม่สามารถหลบได้ทัน ทําให้เขาถูกกระแทกใส่ เขาได้กระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้อย่างแรง
“อีก!!” เมลติ้งสโนว์ร้องอย่างเจ็บปวด “นี่ขนาดตั้งค่าความเจ็บให้อยู่ระดับต่ํานะ ยังเจ็บถึงขนาดนี้เลย”
“ระวังด้วย สุนัขตัวนี้มันฉลาดกว่าที่คิด” ซินหยาบอกเขา
“ผมเห็นด้วยตาตัวเองแล้วล่ะ” เมลติ้งสโนว์กล่าวพลางดีมยาเพิ่มเลือด
เมื่อสุนัขอัคคีเห็นว่าเหยื่อของมันยังไม่ยอมแพ้ มันได้พุ่งไปหาเมลติ้งสโนว์อีกครั้ง คราวนี้เขาเตรียมพร้อมรับมือมันแล้วเขาได้ตั้งท่ารอรับการโจมตีการมัน เมื่อมันมาอยู่ในระยะเพียงไม่กี่เมตร เขาได้ตัดสินใจกระโดดขึ้นและฟาดแท่งไม้ใส่ตัวของมันเขาได้ส่งสายตาได้อย่างดูถูก ยิ่งทําให้จ้าหมาโกรธและพุ่ง ไปหาเขาอย่างเกรี้ยวกราด
จากนั้นทั้งได้สู้กันพักใหญ่ เมลติ้งสโนว์สังเกตเห็นว่าตอนนี้ HP ของมันลดลงต่ํากว่า 50% แล้ว
เขารีบคว้าไอเทมจับออกมาจากช่องเก็บของของเขาทันที หากเขากางมันลงพื้น มันจะเด้งออกจากกลายเป็นกรงขนาดใหญ่ สิ่งที่เขาต้องทําก็คือล่อให้สุนัขอัคคีเข้ามาข้างในซึ่งดู เหมือนมันไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น
“ฉันจะล่อให้มันเข้ามาได้ยังไงเนี่ย” เมลติ้งสโนว์พูดพลางในขณะที่สุนัขอัคคีกําลังโจมตีเขาอยู่
เมื่อซินหยาเห็นว่าเมลติ้งสโนว์ไม่สามารถหลบการโจมตีของเจ้าหมาได้ เขาได้คิดหาวิธีช่วยและก็ได้ไอเดียบางอย่างขึ้นมา เขาไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผลมั้ย
“เมลติ้งสโนว์ให้สุนัขอัคคีไล่ตามเธอไปและล่อให้มันวิ่งตามนายเข้าไปในไอเทมจับ” ซินหยากล่าว
“ให้วิ่งเข้าไปงั้นเหรอ? ถ้าทําแบบนี้ผมก็จะติดอยู่ข้างในกับมันด้วยนะ” เมลติ้งสโนว์ตอบ
“ไม่ต้องกังวลไป ทันทีที่เธอกับเจ้าหมานั่นเข้าไป ฉันจะปายาละอองฝันเข้าไปเพื่อให้มันหลับและหลังจากนั้นเธอค่อยออกมาเพื่อมาจับทําการจับมัน” ซินหยากล่าว
ตอนนี้เมลติ้งสโนว์ไม่มีเวลาคิดว่าแผนนี้จะเวิร์ดหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงตอบตกลง
เมลติ้งสโนว์ได้กระโดดหลบการโจมตีของสุนัขอัคคีไปมาจากภาพที่ซินหยาเห็นมันค่อนข้างดูตลกมาก เมลติ้งสโนว์ ได้หลบไปมาและในที่สุดมันก็ตามเขาไปข้างในไอเทมจับสัตว์เลี้ยง มันได้ต้อนเด็กหนุ่มจนมุม มันกําลังจะเผด็จศึกเขา ในตอนนั้นเองซินหยาได้ปายาละอองเข้าไป ทําให้การเคลื่อน ไหวของมันช้าลงและค่อย ๆ หลับไปในที่สุด
เมลติ้งสโนว์ได้วิ่งออกมาและทําการจับมัน จากนั้นตัวของสุนัขอัคคีก็ค่อย ๆ หดลงกลายเป็นมอนเตอร์เด็ก เมลติ้งสโนว์ ได้หยุดนิ่งไปราวกับว่าเขากําลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่ จากนั้นรอยยิ้มแห่งความสุขก็ได้ปรากฏบนใบหน้าของเขา
“เย้! ในที่สุดฉันก็ทําได้ ฉันจับสัตว์เลี้ยงตัวแรกได้แล้ว!!” เมลติ้งสโนว์กล่าวอย่างตื่นเต้น
ซินหยายิ้มอย่างยินดี “เยี่ยมมาก เอาล่ะเรารีบออกจากปากันเถอะ ยิ่งพวกเรากลับเมืองเร็วเท่าไหร่ เธอก็จะสามารถ เริ่มฝึกเจ้าตัวน้อยของเธอได้เร็วขึ้น”
“ใช่แล้ว เรารีบไปกันเถอะ” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะตามซินหยาออกจากปาพร้อมกับสัตว์เลี้ยงที่เขาเพิ่งจับได้
