นิยาย Haven Online ผ่าพิภพ พิชิตออนไลน์
HO บทที่ 63 ฟอร์เล็ตบัน
แสงอาทิตย์ได้ค่อย ๆ โดยพันขอบฟ้า ในขณะเดียวกันนั้นเองพวกเมิร์กเมาท์ที่กลายร่างได้ค่อย ๆ กลับคืนสู่ร่างปกติของพวกมัน
ซินหยาได้เดินไปที่กองของดรอปจากเมิร์กเมาท์กลายร่างที่เขาเพิ่งฆ่าเสร็จ หลังจากที่เขาได้ตรวจสอบพวกมันเขาก็เผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา หลังจากที่เขาฆ่าพวกเมิร์กเมาท์ไปกลุ่มใหญ่ ในที่สุดเขาก็ได้แมลงกริมเมอร์ลิงตัวผู้ซะที
ตอนนี้ซินหยาได้ของที่ต้องการแล้ว ทําให้เขาหมดธุระกับบึงกอลลิ่งแล้ว
“เว่ย เธอเสร็จธุระกับบึงนี้รึยัง ฉันจะออกเดินทางต่อแล้วนะ”
“โอเค ฉันพร้อมแล้ว ฉันก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอก” เว่ยพูดพลางสั่นกลัวเล็กน้อย เธอหันมองพวกเมิร์กเมาท์ที่อยู่รอบ ๆ “แค่ฉันไม่ต้องทนเห็นพวกโคลนยักษ์กับพวกแมลงอีก ฉันก็รู้สึกดีมากแล้ว”
ซินหยาหัวเราะ “เธอก็รู้ หลังจากนี้ก็นะ มอนเตอร์ที่น่ากลัวกว่าพวกนี้อีกมาก
“ฉันรู้น่า” เว่ยกล่าว “ฉันก็แค่กลัวที่จะสู้กับพวกมันในช่วงเวลากลางคืนเท่านั้นเอง”
“เอ…อย่างงั้นเหรอ” ซินหยาพูดแล้ว ยิ้มอย่างเงียบ ๆ
“เดียวนะ นายอยากจะพูดอะไรซินหยาบคายมันออกมา” เว่ยดูออกว่าซินหยามีบางอย่างอยู่ในใจ
“ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่คิดว่า พวกเราอาจจะไม่มีทางเลือกและต้องออกล่า ตอนกลางคืนอีกก็เป็นได้ก็เท่านั้นเอง” ซินหยากล่าวอย่างเฉไฉ
“เดี๋ยว!! มาพูดให้เคลียร์เดี๋ยวนี้!!” เว่ยพูดพลางย่างก้าวเข้ามาหาซินหยามา
ซินหยาหัวเราะกับท่าทีของเว่ยและวิ่งออกไปที่ทางออกของบึงกอลลิ่ง โดยมีเว่ยที่ตะโกนไล่หลังเขา
ในที่สุดพวกเขาก็ออกจากบึงกอลลิ่ง เว่ยดูอารมณ์ดีมากขึ้นหลังจากที่เขาลูกล้องปืนจิ้มไปที่ซินหยาไปสองสามที
พวกเขากําลังเดินอยู่ถนนที่มุ่งตรงไป ยังป่าบาดาฮาล พวกเขาต้องใช้เวลาประ มาณวันครึ่งถึงไปจะถึงที่นั่นจริง ๆ ระยะเดินทางมันไวกว่านี้แต่ทางซินหยาไม่รู้สึกเร่งรีบที่จะไปที่นั่นและเว่ยก็คิดเหมือนเขาเหมือน พวกเขาต้องเพลิดเพลินกับการเดินทางที่เรื่อย ๆ เช่นนี้
หลังจากที่พวกเขาเดินต่อไปอีกราว ๆ 2-3ชั่วโมง สภาพแวดล้อมโดยรอบได้เปลี่ยนแปลงไปที่ละน้อย
พวกเขาเห็นถนนอีกเส้นที่ตัดผ่านมา นั่นเป็นเส้นทางลัดที่ไม่จําเป็นต้องผ่าน บึงกอลลิ่ง ผู้เล่นหลายคนมักจะใช้เส้นทางนี้ผ่านเข้ามา จริง ๆ ซินหยาต้องการใช้ถนนเส้นนี้แต่เขาจําต้องเพิ่มเลเวลให้เว่ย
ทิวทัศน์ด้านซ้ายของถนนมีต้นไม้สูงขึ้นซึ่งดูหนาตา ส่วนทางขวาเป็นทุ่งโล่งที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้หลากสีนานาพันธุ์
ซินหยาเคยเห็นดอกไม้พวกนี้มาก่อน พวกมันเป็นวัสดุในการทําสีย้อมผ้าของอาชีพช่างตัดเสื้อ
“ว้าว!!”
เว่ยร้องออกมาอย่างประหลาดใจเมื่อได้เห็นดอกไม้สวย ๆ สุดลูกหูลูกตา ภาพเบื้องมันช่างเหมือนกับภาพในเทพนิยาย เธอได้วิ่งไปที่ถนนและเดินเข้าไปใกล้ ๆ
“เฮ้! ซินหยามาดูดอกไม้พวกนี้สิ”
“พวกมันไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่นะ” ซินหยาพูดด้วยรอยยิ้ม ถึงเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ก็เดินไปดูด้วยความอย่างรู้อยากเห็น
“ใครสนล่ะ ฉันจะเอาพวกมันมาประดับบ้าน เมื่อตอนที่ฉันเก็บหอมรอมริบและซื้อบ้านได้” เว่ยตอบ
“ฉันไม่ยักกะรู้นะว่า เธอยากได้บ้านด้วย” ซินหยากล่าวอย่างประหลาดใจ
“จริง ๆ ฉันก็ไม่อยากได้หรอกแต่นฐานะนักล่าสมบัติ ฉันควรจะหาสถานที่ปลอดภัยเพื่อเก็บสมบัติของฉัน” เว่ยตอบ
ซินหยาพยัดหน้าเบา ๆ “ฟังดูเข้าท่านะ”
เว่ยไม่แน่ใจว่าที่ซินหยาตอบมาเป็นการประชดประชันรึเปล่า เธอได้ยักไหล่และเก็บพวกดอกไม้ต่อ โดยเธอจะเลือกอันที่สวย ๆ
ทางซินหยาได้มองไปรอบ ๆ ด้วยทักษะล่าวัตถุดิบก็ทําให้เขาจําแนกได้ว่า พวกมันเป็นดอกไม้อะไร
ทันใดนั้นเองเขาก็สะดุดตากับดอกไม้สีขาวกับสีทอง รูปร่างของมันมีความคล้ายคลึงระหว่างดอกลิลลี่กับดอกคาร์เนชั่น มันได้สั่นไหวและแกว่งไปมา เขาพยายามเพ่งดูว่ามันเป็นดอกไม้ชนิดไหน แต่ไม่สามารถรู้ว่าอาจเป็นเพราะทักษะล่าวัตถุดิบของเขาอยู่ในระดับต่ํา
ซินหยาได้ก้าวไปหามันและพยายามเด็ดมันขึ้นมา แต่เขาดึงขึ้นไม่ได้ราวกับว่ามันได้ฝังรากลึกมาก เขาได้ใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงดอกไม้ขึ้นมาอย่างสุดกําลัง
*ป๊อป*
ซินหยาได้ล้มไปกองกับพื้นเนื่องจากแรงเหวี่ยง เขาได้มองดูผลงานของเขาสิ่งที่เขาเห็นกลับทําให้เขาต้องตกตะลึง เนื่องจากส่วนล่างของดอกไม้ไม่ใช่ราก แต่เป็นกระต่าย!!
มันคือมอนเตอร์ที่มีชื่อว่า ฟอร์เล็ตบัน มันเป็นมอนเตอร์รูปร่างกระต่ายที่เกิดจากดอกไม้และอาศัยอยู่ใต้ดิน โดยปกติแล้วไม่จะไม่ทําอันตรายต่อผู้เล่น เว้นเสียแต่ว่าพวกมันจะถูกรบกวน หากมีผู้เล่นคนไหนกล้าดึงมันขึ้นมามันจะส่งเสียงเรียกพรรคพวกของมันกว่าร้อยตัว พวกมันจะรุมโจมตีผู้เล่นและลากผู้ดินให จมธรณีตายไป
“ก๊าซ!!!!!”
“เว่ยรีบกลับไปที่ถนนเร็วเข้า!!!!” ซินหยาตะโกนพร้อมกับโยนฟอร์เล็ตบันในมือทิ้งไป
เว่ยได้หันมามองซินหยาโดยที่ถือดอกไม้เต็มมือ เธอกําลังจะถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จู่ ๆ พื้นดินก็ได้สั่นสะเทือน นั่นทําให้เธออกวิ่งทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร
“เกิดอะไรน่ะซินหยา” เว่ยถามขณะวิ่ง หันไปมองด้านหลัง เธอเห็นมอนเตอร์ที่ตัวมอมแมมเป้อนดินที่มีรูปร่างคล้ายกระต่าย “ทําไมมอนเตอร์ตัวน้อยน่ารักพวกนี้ถึงอยากจะฆ่าพวกเรา”
ซินหยาวิ่งไปพลางถอนหายใจออกมา “พอดีฉันปล่อยให้ความอยากรู้ของฉันครอบงําไปหน่อย ผลก็เลยเป็นแบบนี้
“เอาน่าอย่างน้อย ๆ เราก็จะตายด้วยม อนเตอร์ที่น่ารักที่สุดในเกม” เว่ยพูดให้กําลังใจเขา
“ไม่นะ ฉันไม่ได้วางแผนที่จะตายวันนี้” ซินหยากล่าว “โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ เจ้าฟอร์เล็ตบัน มันเป็นการตายที่ตลกเกินไป”
