บทที่ 17 อาจารย์!!
เรียวไม่ได้หวังอะไรมากกับอาจารย์ของเขาที่จะมาเป็นโจนินให้กับเขา ในวันถัดมาเรียวได้รีบซอยเท้าเดินเข้าสำนักงานโฮคาเงะ ทักทายกับนินจาที่ทำการเฝ้ายามอยู่สองสามคำ
ที่หน้าประตูเขาได้ยินเสียงแปลกๆ
“มีใครพยายามจะฆ่าไอ้แก่ฮิรุเซ็นหรอ?” เขาเปิดโหมดจักระสายฟ้าขึ้นมาทันที ก่อนที่จะหยิบมีดจักระแล้วถ่ายเทจักระลงไป ก่อนที่จะค่อยๆแง้มประตู
“ท่านโฮคาเงะ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” เรียวถามออกไป
“เรียว อ ย่ า ได้มาสายอีกเป็นอันขาด! นี้เป็นอาจารย์คนใหม่ของเธอ เธอรอ เธออยู่กับชั้นแล้ว เธอคิดว่าชั้นล้อเล่นเกือบจนจะพังออฟฟิศชั้นแล้วเนี้ย”
เมื่อเรียวที่ได้ยินนํ้าเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของรุ่นที่สามเป็นครั้งแรก เรียวก็รู้สึกดีขึ้น โฮคาเงะ ชายผู้เป็นนินจาที่เผชิญหน้ากับสงครามอย่างไม่หวาดกลัว แต่ตอนนี้เขากลับแสดงท่าทางอย่างออกนอกหน้า
‘ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ละ?’ เรียวคิดออกมา
“เฮ้ เธอเป็นลูกศิษย์ของชั้นใช่ไหม?” นํ้าเสียงของเธอคนนี้ดูกระชับกระเชง แต่เขาก็รู้ถึงความไม่พอใจในนํ้าเสียงนั้น
เสียงนี้ทำให้เขาเลิกคิดเกี่ยวกับโฮคาเงะ ก่อนที่เขาจะไปมองอาจารย์คนใหม่ของเขา
“เชี่ยไรเนี้ย!!?” เมื่อเห็นผมสีแดงสลวย เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอเป็นคนจากตระกูลอุซึมากิ!
เธอเป็นอุซึมากิ คุชินะ เธอเป็นแม่ของนารูโตะและเป็นภรรยาของโฮคาเงะรุ่นที่ 4 ภรรยาของมินาโตะ นามิคาเสะ! ตระกูลอุซึมากิเชี่ยวชาญเรื่องการผนึก แม้ตั้งแต่ 9 หางก็ยังโดนผนึกด้วยเช่นกัน!
ในอนิเมะ คุชินะ เป็นคนที่ใจร้อนมากๆ เธอจะสับมะเหงกพวกเด็กกระโปกที่บังอาจเรียกเธอว่ายัยหัวแดงพริกขี้หนู ในขณะที่ผนึกของเก้าหางในตัวเธอแตก เธอก็ได้กำเนิดนนารูโตะ และเป็นฝีมือของโอบิโตะที่ปลดปล่อย 9 หางออกมา เธอไม่ได้ตายภายในทันทีเนื่องจากว่าเธอมีพลังชีวิตที่สูง แต่เมื่อเธอผนึก คุรามะ(9 หาง) ไว้ในนารูโตะ ไปเธอก็สิ้นใจตามมินาโตะ
ในตอนที่เขาดูอนิเมะ เขาร้องไห้ไปหลายครั้งกับฉากนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเสียสละของคุชินะ แก่ลูกชายเธอเป็นความรักอันบริสุทธิ์ที่มีต่อลูก และมันจี้จุดเรียวมาก เนื่องจากว่าเขาไม่เคยได้รับความรักจากพ่อหรือแม่ในชาติก่อนเลย แต่เขานั้นก็ได้รับความรักจากแม่ของเขา ชินเสะ อย่างล้นเหลือ
ในขณะที่เรียวนึกถึงความทรงจำเก่าๆของเขาอยู่ คุชินะก็มองไปยังเรียว ลูกศิษย์และลูกทีมของเธอ เธอได้ยินมาแล้วว่า ยามานากะเรียว นั้นเป็นนินจาแพทย์ที่อายุน้อยที่สุด และมีฝีมือในด้านการแพทย์เทียบเท่ากับซึนาเดะ ซึ่งเขาเองก็เป็นที่ยอมรับจากทุกคนที่ทำงานในโรงพยาบาล
ถึงแม้เด็กจากตระกูลยามานากะคนนี้ จะมีผมสีดำเหมือนคนตระกูลอุจิวะ มันดูไม่น่าทึ่งแต่มันก็ดูสวยงามไปอีกแบบ
วิชาจักระโหมดสายฟ้าของเรียวสร้างความประทับใจให้แก่คุชินะเป็นอย่างมาก เธอต้องอยู่แต่ที่เมืองเท่านั้นเนื่องจากมีปัญหาเกี่ยวกับสัตว์หางที่อยู่ในตัวเธอ แต่เธอก็สามารถเป็นโจนินมาได้ซึ่งรู้ๆกันอยู่
เมื่อเรียวได้เห็นเธอเป็นครั้งแรก ความแปลกใจก็ค้างอยู่ที่ตาของเขา คุชินะมีคุณสมบัติที่ดีในการที่จะเป็นร่างสถิตย์ของสัตว์หาง แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเขามีความรู้สึกที่ดีกับเธอ
ในตอนที่เธออยู่ในโคโนฮะ มีเพียงแค่ซารุโทบิ ฮิรุเซน นามิคาเซะ มินาโตะ และอุซึมากิ มิโตะที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ (TS: จิไรยะหายไปไหนฟะ) ทั้งหมู่บ้านดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่นัก หลายคนก็หัวเราะเยาะเธอ แล้วเธอก็ทำให้พวกเขาหุบปากด้วยหมัดของเธอ! ปฎิกิริยาของเรียวทำให้เธอพอใจเป็นอย่างมาก เธอดีใจที่เด็กคนนี้เข้ามาเป็นลูกศิษย์ของเธอ
“เจ้าเฒ่าตัวเหม็น ชั้นเอาลูกศิษย์ชั้นไปแล้วเลยละกัน!”
เมื่อรุ่นที่ 3 ได้ยินคำพูดของคุชินะก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถ้าอยู่อีกนานซักหน่อยเขาคงได้รับกำปั้นจากร่างสถิตย์สัตว์หางเป็นอย่างแน่นอน ใครก็รับมือไม่ได้ แฟนหนุ่มของเธอ มินาโตะก็ตั้งหลักปกป้องหมู่บ้านอยู่ที่ชายแดนโคโนฮะ และเขาก็ไม่สามารถบังคับอะไรเธอได้
เรียวตอนนี้เขาต้องการอาจารย์เป็นอย่างมาก แน่นอนว่าซาคุโมะเป็นตัวเลือกที่เยี่ยมยอดมาก แต่นี้ก็ผ่านมา 2 ปีแล้วที่ซาคุโมะฝึกสอนเรียว แต่ว่าเมื่อหมู่บ้านทรายเริ่มเคลื่อนไหว ทำให้ซาคุโมะต้องออกไปทำภารกิจอย่างเลี่ยงไม่ได้
ซึนาเดะหายไปจากโคโนฮะ และโอโรจิมารุเองก็ปักหลักอยู่ที่ชายแดนของแคว้นนํ้าโดยประมาณ 3 ปี
“ยามานากะ เรียว มากับชั้นเถอะ ไม่ต้องสนใจเจ้าแก่นี้หรอก!” เธอพูดออกมาทำให้รุ่นที่ 3 ไม่รู้จะทำยังไง
“ท่านโฮคาเงะ งั้นผมไปก่อนนะครับ” เรียวพยักหน้า
ระหว่างลงบันได คุชินะบอกว่าเธอต้องการรู้ถึงความแข็งแกร่งของเขา เรียวก็ตอบไปว่าให้ไปที่สนามฝึกที่ 3
“เอาละ ชั้นขอแนะนำตัวก่อน ชั้นมีชื่อว่าอุซึมากิ คุชินะ เป็นโจนินของโคโนฮะ ชั้นเกลียดหลายอย่าง แต่สิ่งที่ชั้นชอบก็คือราเมง และความฝันของชั้นก็คือชั้นอยากเป็นโฮคาเงะ!”
“ผมชื่อยามานากะ เรียว ผมเป็นเกะนินของโคโนฮะ ความฝันของผมก็คือกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด!”
“แล้วเธอเกลียดอะไรละ?” คุชินะถาม
เรียวที่โดนถามมาแบบนั้นก็แก้มกระตุก เขาจะเกลียดใครได้นอกเสียจากตาแก่โฮคาเงะตัวเหม็นคนนั้นที่ใช้งานเขาอยู่ในโรงพยาบาลถึง 2 ปี!
ต้องขอบคุณที่คุชินะกับเรียวที่มีสิ่งเหมือนๆกัน นั้นคือโฮคาเงะไม่อยากให้พวกเขาออกจากหมู่บ้านไปทำภารกิจใดๆ ตั้งแต่ที่คุชินะกลายเป็นร่างสถิตย์สัตว์หาง เธอก็ไม่ได้ออกจากหมู่บ้านไปเลย มันทำให้เรียวมันใจว่าอาจารย์ของเขาจะไม่หนีไปไหน
“ผมไม่เกลียดอะไรหรอก” เรียวส่ายหน้า
“น่าเบื่อจัง เอาเถอะ ก่อนอื่นมาดูความแข็งแกร่งของเธอก่อน ชั้นจะต่อสู้ให้ดีที่สุดนะ แล้วระวังตัวไว้ด้วยชั้นแข็งแกร่งสุดๆเลยละ!”
เรียวพยักหน้าก่อนที่จะเปิดโหมดจักระสายฟ้าพร้อมกับเอามีดจักระถ่ายเทพันปักษาลงไปในมีด
หลังจากที่เขาเปิดโหมดจักระสายฟ้า เขาก็ได้มาอยู่ที่ตรงหน้าของเธอ ก่อนที่จะใช้มีดจักระโจมตีเธอในทันที
“เร็วดี!!” คุชินะสามารถหลบการโจมตีจากมีดได้อย่างง่ายได้ แต่เธอก็ไม่สามารถพ้นระยะพันปักษาที่เรียวประสานอินแบบมือเดียวขึ้นมา
“ชั้นไม่เคยเห็นเทคนิคนี้มาก่อน เธอเป็นคนคิดเองงั้นเหรอ?” เธอแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะใช้มือจับพันปักษาของเรียวด้วยจักระสีแดง!
พลังของเก้าหางนั้นเป็นที่รู้ๆว่าแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก เขาเองก็ไม่ได้หวังอะไรกับการโจมตีในครั้งนี้เช่นกัน
คุชินะเริ่มที่จะนำจักระของ 9 หางมาหมุนเวียนในตัวเธอ นัยน์ตาของเธอเริ่มสะท้อนเป็นสีแดง และหางจักระสีแดงก็เริ่มปรากฎที่หลังของเธอ
“เรียว ชั้นจะโจมตีแล้วนะ เธอต้องใช้ทุกอย่างที่เธอมี ไม่งั้นเธอตายแน่!”
แน่นอนว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น ความเร็วและความแข็งแกร่งของเธอเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ ในอนิเมะ เมื่อตอนที่นารูโตะกับซาซึเกะต่อสู้กันอยู่ที่หุบเขาสูญสิ้น แม้แต่เนตรวงแหวนของซาซึเกะก็ไม่สามารถจับการเคลื่อนไหวของนารูโตะได้
เรียวเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกัน อาจจะแย่กว่าเลยด้วยซํ้า เนื่องจากว่าคุชินะนั้นเป็นถึงโจนิน! และการควบคุมจักระของเธอก็ดีมาก เขาแทบไม่เห็นแสงสว่างแห่งชัยชนะเลยในครั้งนี้
