บทที่ 30 ฟุคาซากุ!
จิไรยะนั้นเคยใช้คาถาอัญเชิญมาก่อน หมอกปรากฎเป็นจำนวนใหญ่ ปกติมันไม่ใหญ่และเยอะขนาดนี้
เรียวที่ใช้คาถาอัญเชิญ ขอให้ได้ตัวเป้งๆอย่างกามะบุนตะ หรือกามะเคน
“จิไรยะจัง! เธออัญเชิญชั้นได้โดยตรงแล้วสินะ ดูเหมือนว่าโหมดเซียนของเธอจะพัฒนาขึ้นแล้วนี้!” หมอกไม่ทันจางก็ได้มีเสียงดังออกมา
“หัวหน้า!?” เมื่อจิไรยะได้ยินเสียงก็ตกใจออกมา
“หืม เธอไม่ได้อยู่ในโหมดเซียนนี้นา”
เมื่อหมอกจางหายเป็นทุกคนก็เห็นกบที่มีขนาดตัวเกือบเท่าๆกับเรียว
“ท่านฟุคาซากุ ท่านมาได้ยังไง!?” มินาโตะเองก็ได้ไปหุบเขาเมียวโบคุเองเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับ 2 เซียนกบเป็นอย่างดี
“หุบเขาเมียวโบคุเป็นหนึ่งใน 3 ที่สำหรับฝึกวิชาเซียนที่ยังไม่ได้สำรวจ ที่ๆมีกบสถิตอยู่ พวกเขามี 3 ผู้เฒ่า หนึ่งคือผู้นำแห่งหุบเขาเมียวโบคุ ท่านผู้เฒ่ากามะมารุ และก็มีอีกเซียนกับอีก 2 ท่าน หนึ่งในนั้นคือ ฟุคาซากุ ที่เป็นอาจารย์ของอาจารย์จิไรยะ”
“มินาโตะจัง เลิกพึมพัมซะที” ฟุคาซากุฝึกฝนมาหลายศตวรรษ การรับรู้ของเขาช่างน่าอัศจรรย์และเขาสามารถได้ยินทุกสิ่งที่มินาโตะกล่าวถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงเสียงกระซิบก็ตาม
มินาโตะเกาหัวด้วยความอาย
“มินาโตะ ใครคืออีก 1 ผู้เฒ่าหรอ?” เมื่อคุชินะเห็นกบตัวนี้ไม่ได้โกรธอะไรก็ได้ถามมินาโตะออกมา
“เป็นภรรยาของท่าน ท่านชิมะ”
ในด้านอารมณ์ของฟุคาซากุนั้นดีกว่าชิมะภรรยาของเขาเป็นอย่างมาก เธอว่าเป็นโชคดีสำหรับพวกเขาเป็นอย่างมากที่เรียวอัญเชิญฟุคาซากุมา ไม่ใช่ภรรยาของเขา ชิมะ ไม่งั้นเธอได้หัวฟัดหัวเหวี่ยงตอนมีคนมาล้อเรื่องขนาดของเธอแน่
“เห็นจิไรยะจังที่แปลกใจขนาดนี้คงไม่ใช่เธอแน่ แล้วใครเป็นคนที่อัญเชิญชั้นมากันละ?” ฟุคาซากุถามออกมา
“หัวหน้าครับ เจ้าเด็กนั่นครับ!” จิไรยะชี้ไปที่เรียว
“อะไรนะ!?” ฟุคาซากุแทบกลืนลิ้นลงไป เขามีความมั่นใจอย่างมากเกี่ยวกับความสามารถในการรับรู้ของเขา แต่เขาไม่ได้ตระหนักถึงการมีอยู่ของคนที่อยู่ข้างหลังเขา
เขาหันกลับมามองที่เขาจากนั้นหลับตาแล้วพยายามรับรู้เขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาประหลาดใจ
สิ่งที่เขารับรู้ได้ นั่นคือนํ้าแข็ง
นี้เป็นครั้งแรกที่จิไรยะเห็นฟุคาซากุประหลาดใจขนาดนี้ เขาได้พูดออกมาว่า
“หัวหน้า นี้คือยามานากะ เรียว เขาเป็นผู้อัญเชิญคนใหม่ครับ”
“ยามานากะ เรียว?” ฟุคาซากุมองไปยังเรียว
“ใช่ครับหัวหน้า เอาจริงๆผมก็อยากไปที่หุบเขาเมียวโบคุเพื่อไปถามท่านเรื่องเด็กคนนี้อยู่เลย” จิไรยะตอบ
“โอ้? เรื่องอะไรงั้นเหรอ?” ฟุคาซากุถาม
“คืองีันะครับ เจ้าเด็กนี้สามารถใช้วิชานินจาได้ โดยที่เขาใช้พลังงานธรรมชาติ!” จิไรยะตอบ
“เป็นไปได้ยังไง? เรียวจัง ช่วยแสดงวิชาเหล่านั้นให้ชั้นดูหน่อยได้มั้ย?” ฟุคาซากุเองก็อยากรู้เช่นกัน
เรียวพยักหน้าก่อนที่จะสร้างคลื่นนํ้าออกมาแล้วแช่แข็งมันในทันที
ในตลอดการกระทำของเรียว ฟุคาซากุคิดว่าเรียวไม่ได้ใช้วิชานินจา แต่เขาเห็นเรียวกลายเป็นส่วนนึงของพลังงานธรรมชาติ
แม้แต่ในโหมดซียน เราๆเพียงดูดซับพลังงานจากธรรมชาติผสานเข้ากับพลังงานทางร่างกายและจิตวิญญาณ แต่ที่ร่างกายของเรียวกลายเป็นนํ้าแข็งนั้น เรียวไม่ได้ใช้จักระใดๆเลย
“จิไรยะจัง เธอไปหาเด็กคนนี้มาจากไหนกัน เด็กคนนี้มีพลังงานธรรมชาติที่เข้มข้นมากเลย!” ฟุคาซากุถามจิไรยะ
“หัวหน้า ท่านจะบอกว่าเจ้าเด็กนี้ไม่ได้ใช้จักระขณะที่ทำให้นํ้ากลายเป็นนํ้าแข็งหรอกหรอครับ?”
“นี้เป็นกรณีพิเศษหน่ะ” ฟุคาซากุค่อนข้างมั่นใจกับคำตอบของตนเอง
“ท่านฟุคาซาคุครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ตอนที่ผมใช้คาถานํ้าแข็งออกมา ทำไมมันดูดกลืนจักระของผมไปละ” เรียวสงสัยเป็นอย่างมากจึงถามออกมา
“เด็กน้อย เธอต้องใช้โหมดพิเศษก่อนที่จะใช้มันออกมาได้สินะ?”
“ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมก็เปิดใช้มันอยู่!” เรียวตอบ
ฟุคาซากุพยักหน้าเข้าใจก่อนที่จะถามออกมาว่า
“ถ้างั้นเธอก็ต้องเรียนใช้โหมดนี้โดยที่ตอนใช้มัน แบบไม่ต้องกินจักระนะ!”
“ผมไม่ต้องการจักระในการเข้าโหมดนี้ครับ แล้วก็ตอนที่ผมเข้าโหมดนี้แล้ว ผมก็ไม่ต้องใช้จักระเพื่อรักษามันเอาไว้ แค่ต้องใช้พลังงานการแช่แข็งมันเป็นจำนวนมากเท่านั้นเองครับ”
“โอ้ ถ้างั้นเธอได้เยี่ยมแล้วละ แต่มันก็มีปัญหาอยู่บ้างนะ” ฟุคาซากุพูดออกมา
“ปัญหาอยู่ที่การใช้พลังงานธรรมชาติของผมหรอครับ?”
เรียวมีไพ่ลับนั้นคือนํ้าแข็งของเขา หากเขาสามารถแก้ปัญหาที่การใช้โหมดจักระนํ้าแข็งสายฟ้าได้ตรงที่มันกินจักระเป็นจำนวนมาก เขาคงไม่โดนทุบตีเพียงข้างเดียวหรอก
“การใช้งานไม่ใช้ปัญหา การแก้ปัญหาก็คือการทำความเข้าใจเกี่ยวกับพลังงานธรรมชาติ มันเป็นพลังงานที่ไหลเวียนทั่วโลก เมื่อเข้าโหมดนี้เธอจะกลายเป็นส่วนนึงของธรรมชาติ และพลังของเธอก็เหมือนของธรรมชาติ พลังงานธรรมชาติก็เหมือนเป็นของเธอ หากเธอสำเร็จแล้ว เธอก็สามารถที่จะรักษาโหมดนี้โดยไม่ต้องใช้พลังงาน” ฟุคาซากุตอบกลับ
“ถ้างั้นท่านฟุคาซากุ ทำไมตอนที่ผมใช้พลังเพื่อแช่แข็งบางอย่างทำไมถึงได้กินจักระละครับ?” เรียวถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ
“มันง่ายมากเรียวจัง เมื่อเธอใช้วิชานินจาออกมาแล้ว มันจะกินพลังงานที่อยู่ใกล้ที่สุดที่อยู่ในร่างกายของเธอ นั่นก็คือพลังงานของเธอ เมื่อเธอใช้พลังงานธรรมชาติในร่างกายของเธอหมด มันก็จะใช้จักระของเธอแทนนั่นเอง”
การตีความของฟุคาซากุทำให้เรียวต้องคิดสักพัก
เมื่อเขาใช้พลังนํ้าแข็งของเขา ตัวของเรียวเปรียบเสมือนมีทางเข้านํ้า 2 ทาง ทางออกนํ้า 2 ทาง เมื่อเรียวเปิดใช้โหมดนํ้าแข็ง มันจะเปิดทางเข้านํ้า 1 อัน และทางออกนํ้าอีก 1 อันสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ปกป้องไม่ให้นํ้าในร่างกายของเรียวล้นออกมา และทำให้เรียวสามารถรักษาพลังงานธรรมชาติในร่างกายของเขาได้
เมื่อใช้พลังนํ้าแข็งหรือคาถานํ้าแข็ง ท่อนํ้าเข้าของเรียวทั้งสองจะปิดไป แต่ท่อนํ้าออกจะเปิดออกทั้งสองทาง ทำให้นํ้า (พลังงานธรรมชาติ) ออกจากร่างกายของเขาด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ และเพื่อรักษาความสมดุล เขาต้องใช้แหล่งนํ้าสำรอง นั่นคือจักระของเขาเอง เมื่อนํ้าในสระของเขาหมดลงไป เขาก็จะไม่สามารถที่จะใช้วิชานินจาได้อีก เพราะว่าเขาไม่เหลือจักระในร่างกายนั่นเอง
“ท่านฟุคาซากุ มีวิธีแก้ปัญหาไหมครับ?” เรียวถามออกมา
“การดูดซับพลังงานธรรมชาติเขาสู่ร่างกายเป็นหนทางที่ดีที่สุดใน…” ฟุคาซากุพูดอยู่ก็โดนจิไรยะพูดขัด
“หัวหน้า ท่านหมายถึงการเรียนโหมดเซียนงั้นเหรอครับ?”
“คุณจิไรยะ ให้เขาพูดต่อเถอะครับ” เรียวจ้องไปยังจิไรยะ
“มันก็คล้ายๆกันนั้นแหละ เธอไม่ต้องกังวลเหมือนคนที่ฝึกวิชาเซียนคนอื่นๆ เธอไม่ต้องกังวลว่าเธอจะโดนพลังงานธรรมชาติกลืนกิน แต่ว่าเธอสามารถกลายเป็นส่วนหนึ่งของพลังงานของธรรมชาติ ก็แค่นั้นเอง…” ฟุคาซากุอธิบายออกมา
ฟุคาซากุมองไปยังตาของเรียว ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“เธอไม่สามารถใช้โหมดเซียนได้!”
