บทที่ 36 คําทํานาย
ฟุคาซากุยอมรับว่าเขาไม่มีอะไรจะสอนเรียวเป็นพิเศษในวิชานินจา สิ่งที่เขาสามารถสอนเขาได้จริง ๆ คือไทจุตสึที่เรียกว่า หมัดเซียนกบ ซึ่งกบในหุบเขาเมียวโบคุใช้กัน
สไตล์การต่อสู้นี้มีพื้นฐานมาจากการใช้พลังงานธรรมชาติรอบตัวผู้ใช้เป็นส่วนขยายของร่างกายดังนั้นจึงสร้างการโจมตี ” ที่มองไม่เห็น”
สําหรับกบแล้วไม่ยากที่จะเรียนรู้ เพียงแค่ต้องควบคุมพลังธรรมชาติที่อยู่รอบกายเท่านั้น
ข้อดีอย่างนึงของวิชานี้ก็คือวิชา ฝ่ามือเซียนกบ ซึ่งเป็นการโจมตีหลักที่ไม่ได้กินจักระเซียนมากเท่าไหร่ นี่หมายความว่า เรียวสามารถใช้ไทจุตสึได้อย่างอิสระในโหมดเซียน
“เรียวจัง หากเธอเชี่ยวชาญวิชาหมัดเซียนกบแล้ว เธอจะกลับโคโนฮะเลยไหม?” ฟุคาซากุถาม
“ท่านฟุคาซากุครับ ตอนนี้ผมยังไม่มีแผนที่จะกลับโคโนฮะ เร็วๆนี้ ผมกะจะอยู่ที่นี้ไปสักพัก” เรียวตอบ
เรียวต้องการที่จะฝึกให้มากกว่านี้ เขาได้เตรียมอาหารภาคสนาม เสบียงอาหาร เม็ดยาอาหารจํานวนมาก สามารถอยู่ได้หลายเดือน
ในอีกหลายเดือนข้างหน้า เขาวางแผนที่จะทําให้ตัวเองคุ้นเคยกับโหมดเซียนมากขึ้น เขาไม่ได้มีวิชานินจามากมายขนาดนั้น
ในตอนนั้นวิชาแช่แข็งของเขานั้นกินจักระเป็นจํานวนมาก แต่ตอนนี้เขาสามารถแก้ไขมันได้แล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าแค่นี้ยังไม่พอ
เมื่อจิไรยะอยู่ที่หุบเขาเมียวโบคุแล้ว เรียวตัดสินใจที่จะเรียนวิชานินจาจากเขา
“วันนี้ฝึกแค่นี้ก็พอ ลูกชายคนที่สามของชั้น กามะฮิโระ พึ่งจะกลับมาจากนอกของภูเขา เธอไปทําความรู้สึกซะสิ” ฟุคาซากุยิ้มเอ่ย
“เข้าใจแล้วครับ งั้นคืนนี้ผมจะไม่กวนนะ” เรียวตอบอย่างสุภาพ
ในตอนเย็นเรียวกับจิไรยะได้กลับไปยังสถานที่พักของพวกเขา ชิมะได้เตรียมอาหารสุดอร่อยไว้ที่โต๊ะ
แน่นอนว่ามันเป็นแมลง
จิไรยะดูเหมือนกับหวาดกลัวในอาหารมื้อนี้เหลือเกิน
“โอ้ จิไรยะจัง เรียวจัง พวกเธอกลับมาแล้ว!” ชิมะเอ่ยอย่างร่าเริง
“กลับมาแล้วครับท่านชิมะ” ทั้งสองเอ่ยอย่างสุภาพ
“พวกเธอมาตรงเวลาพอดี มากินอาหารกับพวกเราสิ” ชิมะ ต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่น
“ไม่…ไม่เป็นไรครับ พวกเราพึ่งกินมา ใช่ไหมเรียว?” จิไรยะ ทําตาวิ้งๆใส่เรียว เรียวเองก็ไม่อยากกินอาหารแมลง เขาจึงพยักหน้าอย่างไม่รีรอ
“น่าเสียดายจัง ช่างเถอะ พวกเธอมาเจอกับกามะฮิโระเร็ว” ชิมะเสียใจเล็กน้อย
เรียวพอจําร่างใหญ่ๆของกามะฮิโระได้ในมังงะ บ้านของฟุคาซากุอัดเขาไม่ได้แน่
ต่อมาก็มีกบตัวนึงสีฟ้าอ่อน กระโดดเข้ามา พกดาบสั้นสองเล่ม ขนาดตัวสูงกว่า 7-8 เมตรได้ในมังงะ เท่าที่เขาจําได้อะนะ
ตอนนี้เขามีขนาดเท่ากับคนธรรมดาทั่วไป เหมือนกับในมังงะที่เป็นการจู่โจมของเพนเลย
“ฮิโระจัง แนะนําตัวต่อแขกหน่อยซิ” ชิมะเอ่ย
“ครับ ชั้นชื่อกามะฮิโระ สามารถอัญเชิญขั้นตอนไหนก็ได้นะ” กามะฮิโระเอ่ยอย่างสบายๆ
“ผมชื่อยามานากะ เรียว ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เรียว แนะนําตัว
“เรียกชั้นว่าจิไรยะ” จิไรยะเองก็เช่นกัน
หลังจากที่ทั้งสามคนคุ้นเคยแล้วเรียวและจิไรยะก็รู้ว่า กามะฮิโระนั้นกําลังตามหาอาวุธในแคว้นเหล็กอยู่ เมื่อไม่นานมานี้เขาก็ถูกปูของเขาเรียกกลับมา
เรียวมีความสงสัยเกี่ยวกับเซียนกบผู้ยิ่งใหญ่ เขาต้องการพบเขาในอนาคตเนื่องจากเขาเป็นกบที่เก่งมากคนนึงที่เขายังไม่ได้พบเจอ
“พูดถึงปู่แล้ว ว่าแต่จิไรยะจัง เจอเด็กในคําทํานายหรือยัง?” ฟุคาซากุเอ่ยขึ้นมาอย่างกระทันหัน
“ผมว่าผมมั่นใจนะ” จิไรยะดูภูมิใจมาก
“คําทํานายอะไรงั้นเหรอ?” กามะฮิโระเองเหมือนจะไม่รู้เรื่อง
“ชั้นจะบอกให้นะ ท่านเซียนกบผู้ยิ่งใหญ่บอกชั้นว่า หนึ่งในศิษย์ของชั้น จะนําความเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่เข้าสู่โลกนินจา แต่มันจะเป็นความสงบสุขหรือการทําลายล้างนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน” จิไรยะพูด
“มันน่าจะสําคัญมากจริงๆ ถึงมันจะดูงงๆก็เถอะ แต่ท่านปู่ทํานายอะไรไว้ก็ไม่เคยมีผิด” กามะฮิโระตอบ
หลังจากที่พูดคุยเรียบร้อยเรียวกับจิไรยะก็ขอตัวไปทําอย่างอื่น พวกเขาไม่อยากอยู่กินแมลงกับครอบครัวนั้นหรอกนะ
หนึ่งเดือนกว่าๆแล้วที่เรียวได้ฝึกโหมดเซียน
จิไรยะกับกามะฮิโระเหมือนจะวิ่งอย่างเร่งรีบมาทางเขา
“เรียว ท่านปู่ของชั้นบอกว่ามีคําทํานายสําหรับนายละ” กามะฮิโระพูดพลางเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผาก
“จริงหรอครับ? งั้นพาผมไปหน่อย” กามาฮิโระก็นําทาง จิไรยะเองก็ตามไปด้วย สุดท้ายแล้วพวกเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านเก่าๆหลังนึง
“เรียวจัง จิไรยะจัง รีบเข้ามา อย่าให้ท่านปู่รอนาน” เสียงคาซากุดังออกมาจากในบ้าน ทําให้ทั้งสองเข้าบ้านหลังเก่าไป
“สวัสดีครับท่านเซียนกบผู้ยิ่งใหญ่ ผมชื่อยามานากะ เรียว” เรียวให้ความเคารพต่อกบผู้นี้
“โอ้ ยินดีต้อนรับนะ” กามะมารุเปิดตาเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมา
“ชั้นเรียกเธอมาเพราะว่า…เดี๋ยวนะเธอชื่อว่าอะไรนะ” ฉากที่เป็นเหมือนในมังงะได้ผ่านตาของเรียวอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเรียวจะรู้ว่ามันจะเกิดขึ้น แต่เขาก็แทบกลั้นหัวเราะแทบไม่ได้
“ผมชื่อยามานากะ เรียวครับ ท่านเซียนกบผู้ยิ่งใหญ่”
“โอ้ ใช่ ใช่ เรียว ชั้นเห็นเธอในนิมิตว่าเธอจําชี้นําชะตากรรมของเหล่านินจา”
“ท่านเซียนกบผู้ยิ่งใหญ่ ในนิมิตผมนําใคร?” เรียวถามออกมา ในห้องก็นิ่งเงียบเป็นเวลานานเนื่องจากกามะมารุไม่ได้เอ่ยอะไรเพิ่ม
“ไม่ นิมิตมันเลือนลางและหลากหลายมาก ชั้นเห็นเธอ กลายเป็นคนนําทิศทางของสงคราม”
หลังจากที่ออกจากบ้านแล้ว จิไรยะก็มองไปยังเรียว เขาเป็นคนที่จะตัดสินชะตากรรมของเหล่านินจาจริงๆงั้นเหรอ ใครจะเป็นผู้เปิดสงครามขนาดมหึมาเช่นนี้?
“เฮ้ เจ้าเด็กเวร นิมิตของท่านกามะมารุไม่เคยผิดพลาด มันทําให้ชั้นสนใจในตัวเธอขึ้นมา เนื่องจากเธอจะเป็นคนที่หลอมรวมความเชื่อของนินจาทั้งหมด ชั้นจะเป็นคนช่วยเธอเอง” จิไรยะเสนอตัว
เขาเชื่อในคําทํานายของเซียนกบผู้ยิ่งใหญ่ และจิไรยะเชื่อว่าเรียวนั้นมีเจตจํานงค์แห่งไฟ เมื่อเขาเป็นคนของตระกูลยามานากะ เขาย่อมเป็นคนของโคโนฮะอย่างแน่นอน เขาต้องมีความรับผิดชอบทําให้เรียวนั้นต้องแข็งแกร่งขึ้น
เรียวไม่เคยเชื่อในชะตา ในโลกที่มืดมิดเช่นนี้ หากมีพลังมากเพียงพอก็สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้
ยิ่งไปกว่านั้นคําพูดของจิไรยะทําให้เขามีความสุข
“คุณจิไรยะ ช่วยสอนผมเยอะๆด้วย”
จิไรยะคือตัวละครที่เขาชื่นชอบ เขาขอบคุณคําทํานายของกามะมารุที่ทําให้เขาสามารถที่จะเรียนรู้วิชาจากจิไรยะได้
