HOKAGE RYOS PATH
บทที่ 38 1 ปี
เวลาผ่านไป เรียวได้ใช้เวลาทั้งปีในหุบเขาเมียวโบคุ
ปีที่ผ่านมาเรียวได้ทบทวนความรู้ทั้งหมดของเขา
พันปักษา ตัดสายฟ้า โหมดจักระสายฟ้า กระสุนวงจักรคาถานทั้งหมด คาถาน้ําแข็ง โหมดเซียน หลังจากหนึ่งปีของการขัดเกลาเทคนิคของเขาทั้งหมดนั้นเรียวก็มั่นใจว่าเขาสามารถเผชิญหน้ากับโหมดสัตว์หางของคุชินะด้วยโหมดน้ําแข็งหรือโหมดเซียนของเขา
แน่นอนว่าสองปีที่ผ่านมาเรียวได้พัฒนาวิชานินจาหรือวิชาอื่นๆที่เป็นปัญหาสําหรับเขามาหลายปี ตอนนี้เขาสามารถใช้วิชาน้ําแข็งโดยที่ไม่กินจักระมากเกินไป และยังเข้าโหมดเซียนได้นานขึ้น เรียนวิชานินจาหลากหลายขึ้น
“มันก็ผ่านมาสองปีแล้วนะ ผมว่าผมควรกลับโคโนฮะได้แล้ว” เรียวพูดออกมาขณะที่กําลังนั่งพักอยู่กับฟุคาซากุ
“เรียวจัง เธอจะไปแล้วงั้นเหรอ?”
“ใช่แล้วครับ ขอบคุณที่ดูแลมาตลอด 2 ปีนะครับ”
แน่นอนว่าฟุคาซากุได้ช่วยเขามาหลายอย่าง ช่วยไล่พลังธรรมชาติออกจากร่าง ช่วยเขาฝึกโหมดเซียนสอนเขาเกี่ยวกับ หมัดเซียนกบเรียวรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก
อีกคนนึงที่เรียวรู้สึกขอบคุณนั้นก็คือจิไรยะหากเขาไม่เอ่ยทักเกี่ยวกับผนึกหยินที่อยู่กับตัวเรียวให้กักเก็บพลังธรรมชาติและเป็นกุญแจสําคัญในการใช้วิชาน้ําแข็งของเขานี้ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ช่วยเขาปรับปรุงวิชานินจาเป็นจํานวนมากและยังสอนเขาเกี่ยวกับคาถาน้ํา
โหมดเซียนของจิไรยะในปีที่ผ่านมาเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี เรียวจําได้ว่าในมังงะนั้นกว่าจิไรยะจะสามารถเข้าสู่โหมดเซียนได้ ก็ต้องใช้ความช่วยเหลือของเซียนกบ 2 ตน
เขามีความสุขมากกับความก้าวหน้าของตนเองเขาตัดสินใจกลับมาที่โคโนฮะหลังจากนั้น เมื่อมองไปที่รอยยิ้มของเขาเรียวเข้าใจว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่
เรียวและกบแห่งหุบเขาเมียวโบคุได้ล่ําลากัน จากนั้นเขาก็ให้ชิมะอัญเชิญเขากลับไปหมู่บ้านโคโนฮะ
“เถ้าแก่ ขอราเมงทะเลถ้วยนึ่ง กับหมูย่างสองจานครับ!”หลังจากที่เรียวถูกอัญเชิญกลับมาเขาก็ตรงไปที่ร้านอิจิราคุราเมงในทันที
“โอ้ ลูกค้าคนใหม่หรอ รอแปปนะ…” เทอุจิใช้เวลาแปปเดียวราเมงทะเลก็ถูกเสิร์ฟแล้ว
“เดี๋ยวนะ…นั่นเรียวไม่ใช่หรอ ไม่ได้เจอกันทั้งสองปีเลยนะ!” เมื่อเทอุจิจําหน้าเรียวได้แล้วก็เอ่ยปากมาด้วยความอบอุ่น
“ใช่แล้วครับ ผมออกไปฝึกที่นอกหมู่บ้านมา 2 ปี” เรียวตอบกลับยิ้มๆ
“ฮ่าๆ ชั้นดีใจที่เธอกลับมานะ งั้นมื้อนี้ชั้นเลี้ยงเอง!” เทอุจิกล่าว
“ขอบคุณครับเถ้าแก่!” เรียวเอ่ยคําขอบคุณ
เรียวได้สนทนากับเทอุจิอย่างออกรสตอนที่เขาอยู่หุบเขาเมียวโบคุขณะที่ทานราเมง ในทันใดนั้นก็มีหน่วยลับปรากฏตัวขึ้นมา
“ยามานากะ เรียว โฮคาเงะเรียกเธอให้ไปพบ”หน่วยลับคนนั้นพูดออกมา
“เถ้าแก่ ดูเหมือนผมจะไม่มีเวลากินแล้วนะ ผมต้องไปแล้ว!” เรียวพูด
“อืม ท่านโฮคาเงะกําลังเรียกเธออยู่ รีบไปซะสิ เดี๋ยวค่อยมากินที่หลัง”
ภายในออฟฟิศนั้นรุ่นที่ 3 กําลังมองไปยังเรียวด้วยแววตามๆ
กาลเวลาได้โหดร้ายเป็นอย่างมาก รุ่นที่สามมีรอยยับและริ้วรอยปรากฏบนใบหน้า ผมส่วนใหญ่ของเขากลายเป็นสีขาวแล้วตอนนี้เขาอายุ 50 แล้ว ตอนนี้พลังของเขาก็เริ่มถดถอย
“เรียวจัง ทําไมเธอไม่บอกว่าเธอจะไปฝึกที่หุบเขาเมียวโบคุละ ปล่อยให้พวกเราต้องมารับผิดชอบกับโรงพยาบาลเองเธอไม่สนงานของเธอเลยสินะ!” รุ่นที่ 3 กล่าวออกมา
“ผมไม่คิดว่างานที่ไม่มีเงินเดือนจะเรียกว่างานหรอกนะ” เรียวกล่าวสวนทันที
“แค่ก แค่ก อะไรกัน เดี๋ยวนี้เด็กๆต้องการเงินแล้วหรอ?เอาเถอะ ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว พรุ่งนี้ก็ไปที่โรงพยาบาลซะสิที่นั้นมีงานกับรางวัลให้เธออยู่” รุ่นที่สามทําเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เรียวพูด
“ครับท่านโฮคาเงะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะ” เรียวอยากกลับบ้านไปเจอแม่ของเขาจากนั้นก็ไปเจอคุชินะ
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com
“ได้ แต่จําไว้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปที่โรงพยาบาล”รุ่นที่สามเอ่ ย
หลังจากที่เขากลับบ้านมาแล้ว เขาก็เห็นแม่ของเขากําลังนั่งพักผ่อนอยู่ในห้อง เขาใช้เวลาสองปีในการฝึกที่นอกหมู่บ้านเธอคิดถึงเรียวตลอดเวลาอิโนะอิจิเป็นคนเดียวที่ดูแลเธอในระหว่างนั้น
“ท่านแม่ ท่านแม่นอนหรือยัง?” หลังจากที่ชินเสะได้ยินเสียงลูกชายของเธอ ชินเสะได้รีบพุ่งตัวออกมาเปิดประตูในทันที่กอดที่จะกอดเขาด้วยความคิดถึงและน้ําตาของเธอ
ทั้งสองคนนั่งคุกเข่าคุยกันเป็นเวลานาน ชินเสะได้ลุกขึ้นไปทําอาหารให้เขาหลายอย่าง ถึงแม้ว่าเขาจะกินราเมงไปแล้วแต่เรียวก็กินทุกอย่างที่แม่ของเขาภายใต้รอยยิ้มของเธอ
หลังทานอาหารเที่ยงเสร็จแล้วเรียวก็ตัดสินใจที่จะไปหาคุชินะ เรียววิ่งไปรอบๆโคโนฮะไปเกือบครึ่งแล้วเขาก็ยังไม่เจอคุชนะเขาเลยเข้าสู่โหมดเซียนเพื่อรับรู้ถึงพลัง
เนื่องจากว่าคุชินะมีจักระเป็นจํานวนมาก เขาจึงสามารถรับรู้ได้ว่าคุชินะอยู่ที่ไหนและเขาก็คุ้นเคยกับจักระอีกอันนึง
เรียววิ่งไปเรื่อยๆ หลังจากที่เข้าสู่ปาแห่งความตายแล้วเขาก็เจอคุชินะที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงกําลังทุบตีจิไรยะอย่างโหดร้ายอยู่
“พี่สาวคุชินะ คุณจิไรยะทําอะไรผิดงั้นเหรอ?” เรียวเห็นสภาพอันโทรมๆของจิไรยะแล้วอดเวทนาไม่ได้
“เรียวงั้นเหรอ? เร็ว มาช่วยชั้นดีไอ้โรคจิตนี้ที!” คุชินะชี้ไปยังจิไรยะ
“เรียว ช่วยชั้นด้วย มันเป็นแค่อุบัติเหตุ!” จิไรยะโหยหวน
ออกมา
เรียวเห็นแค่นั้นก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดในทันที จิไรยะแอบไปถ้ํามองดูผู้หญิงอาบน้ํา ในขณะที่คุชินะเตรียมจะไปอาบน้ําที่บ่อน้ําพุร้อนด้วย
แม้ว่าจิไรยะจะหน้าด้านขนาดที่แอบมองแฟนสาวของลูกศิษย์อาบน้ํา แต่เมื่อจิไรยะเห็นคุชินะ เขาจึงตัดสินใจที่จะหนีออกไปน่าเสียดายที่คุชินะจับเขาได้ก่อน
เมื่อเธอเจอเขาแล้วจึงใช้โหมด 4 หางเพื่อไล่ตามจิไรยะในทันที จนมาถึงที่ปาแห่งความตาย จิไรยะรู้ว่าเขาซวยแน่นอนแถมยังทําผิดสัญญาว่าจะไม่ถ้ํามองอีก ถึงแม้ว่าเธอจะใช้โหมด 4 หางแต่จิไรยะก็ไม่กล้าเปิดโหมดเซียนเพื่อต่อต้านเธอ
“เออ พี่สาวคุชินะ ในเมื่อเขายังไม่เห็นอะไรก็ปล่อยเขาไปเถอะ” เรียวเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ใช่ๆ ชั้นผิดไปแล้ว” จิไรยะอ้อนวอนอย่างเต็มกําลัง
“หึ ถือว่าเรียวขอก็แล้วกัน” คุชินะเอ่ยขึ้นมา เธอเองก็เหนี่อยเช่นกันที่ไล่ตามจิไรยะมาขนาดนี้ แถมเธอนั้นไม่ได้เจอเรียวมานาน โทษนี้จะยกให้ก็แล้วกัน
เรียวกับคุชินะนั้นเข้าสู่สนามฝึกที่ 3 ด้วยกัน เรียวยังบอกว่าเขามีพัฒนาการเช่นไรตลอดที่เขาอยู่ที่หุบเขาเมียวโบคุ
คุชินะเองก็ได้แลกเปลี่ยนเรื่องราวของเธอเช่นกัน ใน 2 ปีที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับ 9 หางนั้นดีขึ้น
ในระหว่างนั้น มินาโตะก็รับภารกิจทําให้เขาต้องออกนอกหมู่บ้าน
ด้วยความเบื่อหน่าย คุชินะจึงคุยกับคุรามะ แล้วเธอก็ยังบอกคุรามะ เรียวบอกว่าระหว่างสัตว์หางกับมนุษย์นั้นสามารถเป็นเพื่อนกันได้ ในที่สุดคุรามะก็ยอมคุยกับเธอ
หลังจากที่คุชินะได้ยินคุรามะตอบเป็นครั้งแรก เธอได้ใช้เวลาทั้งวันเพื่อคุยกับคุรามะ ดังนั้นความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงดีขึ้นทีละน้อย
“เรียว เธอพูดถูกจริงๆ คุณเก้าหางกับขั้นตอนนี้เป็นเพื่อนกันแล้ว” คุชินะยิ้มแฉ่ง
ในมังงะนั้น นารูโตะได้เป็นเพื่อนกับคุรามะ เมื่อเธอเล่าถึงความสัมพันธ์แล้ว เหตุการณ์ที่คุรามะจะหลุดออกมาจากผนึกแล้วทําลายหมู่บ้านนั้นเหมือนจะหลีกเลี่ยงได้!
