นิยาย HOKAGE RYOS PATH
บทที่ 56 ข้อมูล
ขณะที่เรียกกําลังสอนความรู้ให้กับทีมของเขาอยู่ แต่หลังจากที่ซาคุโมะเรียกตัว เรียวก็ไปหาเขาในทันที
“เรียว ในที่สุดเธอก็มา! นี้คือนินจาทรายเชิดหุ่นที่จิไรยะจับมาได้ด้านนอกของค่าย ลองค้นความลับด้วยวิชาลับของตระกูลยามานากะดู”
เรียวพยักหน้าก่อนที่จะนําฝ่ามือไปไว้บนหัวของนินจาทรายคนนั้น ก่อนที่จะเข้าไปในความทรงจําของเขา
หลังจากที่เข้าสู่ความทรงจําแล้ว เรียวก็รู้ว่าคนนี้มีชื่อว่า ชานยู เป็นโจนินชั้นสูงของหมู่บ้าน และมีเทคนิคลับเชิคหุ่นสีฟ้า
หน่วยหุ่นเชิดแบ่งระดับออกมา 4 ระ ดับ ดํา, ฟ้า, ขาว, แดง คันจูโร่ในมังงะ นั้นนักเชิดหุ่นสีดําในการสอบจูนิน ย่าโจเชี่ยวชาญการเชิดหุ่นสีขาว มีแค่ซาโซริเท่านั้นที่เป็นนักเชิดหุ่นสีแดง
นักเชิดหุ่นสีฟ้า โจนินระดับสูง จิไรยะจับปลาตัวใหญ่มา
เรียวลงลึกลงไปในความทรงจําของชานยูมากขึ้น ความทรงจําอันน่าประทับใจของเขาทั้งหมดถูกนํามาแสดงต่อหน้าเรียวซึ่งมองผ่านพวกเขาอย่างรวดเร็ว เพื่อค้นหาสิ่งที่มีประโยชน์
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาในที่สุดเรียวก็ค้นพบข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสงครามในปัจ จุบัน
ในความทรงจําของชานยูเขาก็ถูกเรียก ออกมาทันที่ หมู่บ้านได้มีการประชุม เหล่าโจนินถูกเรียกตัว และการหายตัวไปของคาเสะคาเงะถูกประกาศออกมา
หลังจากนั้นด้วยการสนับสนุนของที่ปรึกษา ย่าโจ และ อิบิโซ ลูกศิษย์ของคาเสะคาเงะรุ่นที่ 3 ราสะ ได้ถูกเลือกให้เป็นคาเสะคาเงะรุ่นที่ 4
สิ่งที่ราสะทําครั้งแรกหลังจากที่กลายเป็นคาเสะคาเงะนั้นคือการประกาศสงคราม เรียวสามารถมองเห็นได้ในความทรงจํา ความเกลียดชังของนินจาทรายที่มีต่อโคโนฮะ
หลังจากที่สงครามเริ่มขึ้นและนินจาทรายแพ้สงครามในครั้งแรก คาเสะคาเงะรุ่นที่ 4 ได้เรียกตัวโจนินเพื่อมาหารือแนวทางของสงครามต่อไป
เรียวมองความทรงจําของชานยูเรื่อยๆ และเจอภารกิจของเขารบกวนค่ายของโคโนฮะ และทําให้ภายในค่ายเกิดความวุ่นวาย
จากความทรงจําเรียวเข้าใจว่าราสะนั้นหลีกเลี่ยงการปะทะโดยตรง เพราะเกรงกลัวพลังของโหมดเซียนของจิไรยะ แต่ก็ไม่สามารถให้ค่ายของโคโนฮะนั้นอยู่ได้อย่างสงบสุข จึงได้ส่งคนมาก่อกวน
เขายังคงมองผ่านความทรงจําของชานยู และพบความทรงจําที่ซ่อนอยู่สองอย่าง ดังนั้นเรียวเริ่มต้นอยากจะข้ามความทรงจําทั้งสองนี้ แต่ก็กลัวว่าเขาอาจพลาดข้อมูลบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับสงคราม หลังจากความคิด เขาตัดสินใจที่จะตรวจสอบ
ความทรงจําแรก นั่นคือความทรงจําทีชานยูใกล้ชิดกับภรรยาของเขา ทําให้เรียวรู้สึกขัดๆขึ้นๆ เขาโสดมาตลอด 42 ปี เขารู้สึกอายจริงๆ
ความทรงจําที่สองนั้นน่าตกใจมาก! มันเกี่ยวข้องกับภารกิจลับที่ราสะมอบให้แก่ชานยู
อบ
ราสะส่งชานยูไปก่อกวนค่ายเพื่อตบตา แต่เป็นการฝังทรายทองรอบๆค่ายของโคโนฮะ!
หลังจากที่ดูๆแล้วว่าไม่มีความทรงจําไหนที่เป็นประโยชน์ เรียวก็ถอนจิตสํานึกของตนเองออกมา
ถึงแม้เรียวจะมีพลังวิญญาณที่สูง แต่เขาใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในการซื้อ ความทรงจํา ทําให้เขารู้สึกเหนื่อยหน่อยๆ
เขาต้องพักผ่อนสักพัก แล้วรายงานสิ่งที่เขาพบกับซาคุโมะและจิไรยะ
เมื่อพวกเขาตระหนักว่าชายที่ถูกจับโดยจิไรยะเป็นนักเชิดหุ่นโจนินระดับฟ้า เรียวไม่สงสัยเลยเกี่ยวกับข้อมูลที่เขาได้รับจากเขา
“คุณซาคุโมะ เป็นไปได้ไหมที่ราสะจะ ฝังทรายทองรอบๆค่ายของเราแล้วลอบเข้ามา?”
จิไรยะนั้นได้ประมือกับราสะมาแล้ว ทรายทองราสะนั้นแข็งแกร่งมากจริงๆ
“เป็นไปได้ สิ่งนี้คือเราไม่รู้อะไร มากมายเกี่ยวกับเขาและเราไม่รู้ว่าเขาจะ โจมตีค่ายได้อย่างไร” ซาคุโมะกล่าวออกมา
“คุณซาคุโมะ ไม่ว่าแผนของพวกมันจะเป็นยังไง ยังไงซะ เราก็ต้องกําจัดทราย ทองที่อยู่รอบๆค่ายของพวกเรา”
ซาคุโมะพยักหน้าก่อนที่จะเรียกคน ของตระกูลฮิวงะมาเพื่อสอดส่องหาทรายทองที่ซ่อนอยู่รอบๆค่าย ก่อนที่จะละลายมัน
“ชันคิดว่าพวกนินจาทรายคงจะเคลื่อนไหวในเร็วๆนี้ เรียวไม่มีปัญหากับ ทีมแพทย์ใช่มั้ย” ซาคุโมะถามออกมา
“ไม่มีปัญหาครับ” เรียวตอบ
เรียวออกจากเต้นท์ของซาคุโมะตอนค่ําๆ นินจาฮิวงะที่เจอทรายทอง แล้วก็น้ํานินจาที่เก่งเรื่องคาถาไฟ รวมถึงคนของตระกูลอุจิวะ
ในหมู่บ้านนั้นตระกูลฮิวงะ กับตระกูลอุจิวะ ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่นัก แต่เมื่อมีสงคราม สองตระกูลนี้กลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
ถึงแม้จะอยู่ในสงครามพวกเขาก็ยังคงแข่งขันกันเอง แต่พวกเขาก็ไม่ขัดแย้งใดๆกัน
ในขณะที่เรียวมองดูทองคําที่ถูกละลายจากระยะไกลหนึ่งในอุจิวะก็มองไปทางเรียว
เขาดูตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเรียว แต่เรียวนั่นตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเขาคนนั้นมากกว่า
นั่นคือ อุจิวะ ฟุกาคุ
แน่นอนว่าเรียวรู้ว่า อุจิวะ ฟุกาคุ เป็นใคร เขาคือพ่อของอิทาจิ และซาซีเกะ และเป็นหัวหน้าตระกูลอุจิวะคนถัด
เรียวไม่ได้ชอบฟุกาคุ และก็ไม่ได้ประทับใจ เขาเป็นเพียงโจนินเท่านั้น
เมื่อเห็นเรียวกําลังจะเดินออกจากที่นั่นไป ฟุกาคุก็วิ่งตามเขาทันที
“มีอะไรหรอครับ?” เรียวหยุดและถามฟุกาคุออกมา อย่างไรก็ตาม ฟุกาคุนั้น ไม่ตอบและเปิดเนตรวงแหวนของเขา เรียวไม่สนใจก็เดินจากไปในทันที
เมื่อเห็นเรียวกําลังจะเดินจากไป ฟุกาคุก็เดินมาต้นทางเรียวทันที
“มีอะไรงั้นเหรอครับ? ผมกําลังยุ่งๆอยู่ ถ้ามีอะไรก็รีบพูดมาเลยครับ” เรียวพูดออกมา
“เธอรู้มั้ยว่าพ่อของเธอเป็นใคร?”
เรียวหรี่ตามาฟุกาคุ เขาคิดหลายเหตุผลว่าทําไมเขาถึงหยุดเขา แต่เขาก็ไม่ได้คิดถึงสิ่งนี้
“เธอดูเหมือนหนึ่งในตระกูลของชั้นมาก เธอเหมือนกับเขามาก โดยเฉพาะดวงตานั้น อุจิวะ โฮวย เธอรู้จักเขาไหม?” ฟุกาคุถามออกมา
“คนๆนั้นเกี่ยวกับคุณหรอครับ?” เรียวต้ องการที่จะจากไป แต่เขากลัวว่าฟุกาคุ จะพูดออกมา เขาไม่ต้องการที่จะทําให้ แม่เขาต้องมีชีวิตที่วุ่นวาย
“เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของชั้น พ่อของ เขาและพ่อของชั้นเป็นพี่น้องกัน เธอรู้ จักเขาหรือปล่าว?” ฟุกาคุถามอีกครั้ง
“ผมไม่รู้จักเขา โลกนี้กว้างใหญ่ ไพศาลและผู้คนมากมายก็ดูคล้ายคลึงกัน ผมเป็นคนของตระกูลยามานากะ ยามานากะ เรียว!” เรียวพูดออกมา
“ยามานากะมีผมสีบลอนด์นี้นา ทําไมเธอถึงมีผมสีดําละ?”
“เพราะพ่อของผมเป็นคนของตระกูลนาระ” เรียวใช้คําอธิบายนี้เพื่อปกปิดสา เหตุที่ทําให้ผมของเขาดํา
อุจิวะ ฟุกาคุมองดูเรียวเป็นเวลานาน เรียวดูไม่เหมือนจะโกหก และเขาก็เดินจากไปด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจเขา
