HxH: Researcher chapter 101: ภารกิจ
เส้นใยที่มองไม่เห็นเคลื่อนไปทั่วทั้งเมือง สร้างดวงตาที่มองไม่เห็นทุกแห่งภายในเงามืดของค่ําคืน ขณะที่แหล่งที่มาของเส้นใยนั้นยืนอยู่ด้านบนและมองดูทุกสิ่งด้วยอีกาสีม่วงเข้ม
ดวงตาสีขาวให้ภาพมายาราวกับว่าเขาตาบอด แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขามองเห็นได้มากแค่ไหน มองเห็นได้ไกลแค่ไหน และมองเห็นอะไร
มีเพียงเขาเท่านั้นที่มองเห็นเส้นใยที่เคลื่อนไปสู่ความปรารถนาของเขา จัดการสิ่งที่เขาต้องการเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ตามความชอบของเขา ซึ่งในทางกลับกันจะเปลี่ยนแปลงอนาคต อนาคตที่เขาสามารถมองผ่านดวงตาสีดําสนิทของอีกาสีดําได้
เขามองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อเขารู้สึกว่ามันจําเป็น ควบคุมเหตุการณ์ เพื่อนําไปสู่อนาคตที่เขาต้องการ ทําให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
แววตาที่น่าสนใจปรากฏขึ้นในดวงตาที่ว่างเปล่าของเขา ขณะที่เขามองผ่านมิติ เพื่อดูเหตุผล ข้อหนึ่งที่ทําให้เขามาที่นี่
ผู้หญิงที่เตี้ยและแข็งแรง สวมหมวกปกปิดศีรษะล้านของเธอ เธอปล่อยให้ผมที่เหลือร่วงลงมาที่บ่าของเธอ ฟันหน้าของเธอนั้นเด่นชัดและยื่นออกมาเหมือนหนู
การแต่งกายของเธอเรียบง่ายและปกปิดผิวส่วนใหญ่ของเธอ เมโลดี้ เป็นเหยื่อของสิ่งที่เรียกว่า ซาตาน เนื่องจากการฟังเพลงโซนาต้านรกานต์ เธอจึงมีรูปร่างผิดปกติ ซึ่งทําให้รูปลักษณ์ในปัจจุบันของเธอเป็นแบบนี้
เขามองดูขณะที่การประมูลใต้ดินเริ่มต้นขึ้น และเหล่าแมงมุมก็เริ่มฆ่าแขกทุกคน แต่ไม่พบของมีค่าใด ๆ เนื่องจากพวกผู้เฒ่าที่คาดว่าจะเคลื่อนไหว
เขาเฝ้าดู ขณะที่พวกเขาจัดการกับเงาสมิง ด่านป้องกันก่อนปราการสุดท้ายของเหล่าผู้เฒ่า ซึ่งด่านปราการสุดท้ายก็คือ พวกเขาเอง
เขาเฝ้ามอง อูโบกิน ถูก คุราปิก้า จับตัวและขณะที่ อูโบกิน ได้รับการปลดปล่อย โดยแมงมุมที่สาบานว่าจะแก้แค้นกับ คุราปิก้า…. ตอนนั้นเอง เขาได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งและตอบว่า “ว่าอย่างไร?”
“เราเพิ่งได้รับคําขอใหญ่สองคําขอ คําขอหนึ่งของมาเฟียผู้เฒ่า และอีกคําขอของกองโจรเงามายา ลูกต้องการมีส่วนร่วมไหม?” ซิลเวอร์ ถามโดยตรง
“แน่นอน ผมจะรับภารกิจจัดการกับมาเฟียผู้เฒ่า และอีกอย่าง ผมอยู่ในยอร์กนิวซิตี้แล้ว ผมมีเรื่องต้องทําที่นี่…” ยาซุโอะ ตอบอย่างสบาย ๆ
“อืม โอเค อย่าเพิ่งเริ่มจนกว่าเราจะไปถึง อิรุมิ จะพา คัลโต้ไปทําภารกิจแรกกับเขา ดังนั้น รอจนกว่าพวกเขาจะมาและเริ่มงาน แต่อย่าทํางานให้เสร็จเร็วเกินไป ให้ คัลโต้ เรียนรู้จากลูกสองคน” ซิลเวอร์ บอกก่อนที่จะวางสาย
ยาซุโอะ ยืนหลับตาอยู่ด้านบนของตึกสูงด้วยความเงียบสงัด ลมที่แผ่วเบาไม่สามารถขยับเสื้อผ้าของเขาได้แม้แต่น้อย ราวกับว่ามีสิ่งขีดขวางเข้ามาขวางทาง
แม้จะหลับตา แต่เขาก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน ดังนั้น เขาจึงมองดูการประมูลแบบเงียบ ๆ เริ่มต้นขึ้น
การประมูลที่เหล่าแมงมุมพยายามหาทางเข้าถึงของมีค่าทั้งหมด ในเวลาเดียวกับที่ตระกูลโซลดิ๊กเข้ามาในเมือง ตระกูลโซลดิ๊กที่จะทําให้เกิดความตื่นตระหนกทั่วทั้งเมือง หากผู้คนรู้ เนื่องจากพวกเขาเป็นตระกูลนักฆ่า
ยาซุโอะ หายใจเข้าลึก ๆ ช้า ๆ สิ่งที่เขาไม่ค่อยทํา ในขณะที่เขาเริ่มตกลงมาจากตึกสูง ตกลงมาอย่างอิสระ และคราวนี้เขาปล่อยให้อากาศสัมผัสกับผิวหนังของเขา
อากาศที่ผลักผมของเขาขึ้น ในขณะที่เขาตกลงมา จนกระทั่งเขาหายตัวไปผ่านประตูมิติที่ปรากฏขึ้นในทิศทางที่ตกลงมาและหายไปทันทีหลังจากนั้น
เขาปรากฏตัวผ่านประตูมิติอีกบานพร้อมกับแรงกดดันทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นในช่วงฤดูใบไม้ร่วงอันยาวนาน “สวัสดี” เขาทักทาย อิรุมิ และ คัลโต้ ที่กําลังเดินตรอกถนนแห่งหนึ่งที่ไม่มีคนอาศัย และโดยที่ไม่มีใครเห็น
อิรุมิ ดูไม่แปลกใจเลยที่น้องชายของเขามายืนอยู่ข้าง ๆ ทั้งที่ยังไม่ได้บอกตําแหน่งของเขา ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติสําหรับเขา แต่มันไม่ใช่สําหรับ คัลโต้ ที่ดูตกตะลึง เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นความสามารถของ ยาซุโอะ
“ พ่อไม่ได้บอกรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับงาน ดังนั้น พอจะอธิบายให้หน่อยได้ไหม?” ยาซุโอะ ถามขณะที่สร้างประตูมิติอีกบานและส่งสัญญาณให้พวกเขาติดตาม และพวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องพักโรงแรมหรู
จากนั้น อิรุมิ ก็เริ่มอธิบายว่า “มันง่ายจริง ๆ ไม่สําคัญว่าจะใช้วิธีการใด แค่กําจัดพวกผู้เฒ่า โดยเร็วที่สุดก่อนที่พ่อและปู่จะเสร็จงาน
ฉันจะใช้ความสามารถของฉัน เพื่อจัดการพวกเขาและยกเลิกค่าหัวของแมงมุม และเริ่มการประมูลใต้ดินด้วย
“แล้ว มาฮะ ล่ะ?”
“ท่านเปลี่ยนใจและไม่ได้มาด้วย ถึงได้มีแต่พวกเรา”
ยาซุโอะ พยักหน้าอย่างเข้าใจ ขณะที่มีประตูมิติปรากฏขึ้นข้าง ๆ ซึ่งพวกเขาเดินผ่านไปปรากฏในห้องว่างห้องหนึ่ง
“เราอยู่ในอาคารที่พวกเขาอยู่ เนื่องจากนี่เป็นภารกิจด้านการศึกษา ให้ คัลโต้ จัดการกับพวก ที่อ่อนแอ นายคิดว่าอย่างไร?”
อิรุมิ พยักหน้า “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน…”
ยาซูโอะ ยิ้ม ขณะที่มองไปที่ คัลโต้ ที่รู้สึกกังวลใจ ขณะที่เขาเริ่มลูบศีรษะของเขา “เอาล่ะ นายคือผู้นําภารกิจในครั้งนี้ ดังนั้น นายจะเป็นผู้นําในแบบที่นายต้องการ ตราบใดที่เราทํางานให้ เสร็จอย่างมีประสิทธิภาพ เข้าใจไหม?”
คัลโต้ พยักหน้าอย่างจริงจังพยายามปกปิดความประหม่าและความอับอายของเขา ซึ่งไม่เคย มีใครลูบศีรษะของเขามาก่อน ยกเว้นท่านแม่ “ฉันทําได้แน่นอน!”
“ดี ถ้าอย่างนั้นเริ่มกันเลย”
ตอนนี้ความกระวนกระวายใจของเขาเหลือเพียงเล็กน้อย ขณะที่เขาถามขึ้นว่า “เราอยู่ที่อา คารสุสานหรืออาคารอื่น แล้วเราอยู่ห้องไหน?”
ยาซูโอะ กางแขนทั้งสองข้างพร้อมกันแล้วตอบว่า “อาคารสุสานบนชั้นสามสิบ สวนว่าพวก เขาอยู่ชั้นไหน…เอาล่ะ มันขึ้นอยู่การหาคําตอบของนาย”
คัลโต้ พยักหน้าโดยไม่แสดงความขัดแย้งใด ๆ ดูเหมือนเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “รอที่นี่ ฉันจะกลับมาภายในสิบนาที่สูงสุด ถ้าฉันมาช้ากว่านั้นแม้แต่วินาทีเดียว พี่ก็จะทําภารกิจ ให้เสร็จเสียเอง”
เขาไม่รอให้พวกเขาตอบก่อนจะวิ่งออกจากห้องอย่างลับ ๆ หลังจากทําให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ ข้างนอกด้วยความสามารถของเขา
ทั้งสองไม่ได้พยายามจะหยุดเขา แต่ ยาซุโอะ กลับนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นผ่าน ประตูมิติ โดยที่ อิรุม ทําแบบเดียวกัน “กาแฟหรือไวน์”, “ชา”
ประตูมิติอีกบานปรากฏขึ้น โดยที่มีถ้วยกาแฟและชาปรากฏขึ้นพร้อมกับถ้วยน้ําชาที่บินไปที่ มือของ อิรุมิ โดยที่อีกฝ่ายไม่ตอบสนองต่อฉากที่ใช้กับแปลกประหลาดของ ยาซุโอะ เขาจิบเครื่อง ดื่มแล้วประเมินว่า “ค่อนข้างดี”
จากนั้นก็มีประตูมิติหลายบานปรากฏขึ้นถัดจาก อิรุมิ ประตูมิติที่ใหญ่พอที่กระสุนจะทะลุผ่า นหรือ…เข็ม โดยที่ อิรุมิ ส่งเข็มหลายอันผ่านประตูมิติแต่ละบาน
ฉากนี้ดําเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่าพวกเขาเข้าใจความสามารถและความตั้งใจขอ งกันและกันโดยไม่ต้องพูดอะไร พวกเขาก็แค่ดื่มกันเงียบ ๆ จนกระทั่ง ยาซุโอะ ถามว่า “นายใช้ค วามสามารถของนายกับ คิรัวร์ หรือเปล่า?”
อิรุมิ ดูสับสนเมื่อได้ยินคําถาม “ใช่ ฉันเอาเข็มไปปักเขาไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงหรือหนีสัญญาณอัน ตราย นายรู้อยู่แล้วใช่ไหม?”
ยาซูโอะ พยักหน้าอธิบาย “ฉันรู้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ถาม นายได้เพิ่มคําใบ้เกี่ยวกับ อารุกะ ไหม ฉันคาดว่าเขาจะติดต่อฉัน เพื่อพบเธอ แต่เขาไม่เคยทําเหมือนว่าเขาไม่รู้ว่าเธอมีอยู่จริงหรือเปล่า อ ยากอธิบายอะไรไหม?”
ดูเหมือนว่าจะกระตุ้นความทรงจําของ อิรุมิ เมื่อเห็นแสงสว่างในความมืด แม้ว่าเขาจะไม่คิด ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไรก็ตาม เขายังคงตอบ
“ใช่ ฉันยังเพิ่มคําใบ้ให้เพิกเฉยต่อการมีอยู่ของเธอด้วย เขามีอารมณ์มากเกินไป ดังนั้น ฉันรู้สึ กว่าถ้าเขาติดต่อกับเธอมากเกินไป เขาจะกลายเป็นมากขึ้น แต่มันก็ไม่สําคัญ เมื่อเขากลายเป็น แบบนี้เช่นกัน ว่าแต่…ถามทําไม นายต้องการให้ยกเลิกคําใบ้หรือ?”
ยาซูโอะ ส่ายศีรษะ “เปล่า ฉันแค่สงสัย หากเขาเอาเข็มออกไปเอง มันก็ดีสําหรับเขา ยกเว้น เสียว่ามันเป็นคําขอของ อารุกะ”
อิรุมยักไหล่ ขณะที่ใช้เครื่องส่งสัญญาณของตระกูลโซลกและพูดว่า” งานเสร็จแล้ว คําขอข องพวกเขาจึงเป็นโมฆะ”
ในอีกมุมหนึ่ง ใบหน้าของ ซิลเวอร์ อดไม่ได้ที่จะกระตุก “นั่นมันเร็วมาก เรายังไม่ถึงตัวของ เป้าหมายเลย พวกลูกได้ให้ประสบการณ์กับ คัลโต้ ใช้ไหม?” “เขาได้รับประสบการณ์แล้ว เพ ราะอย่างนั้นพ่อไม่ต้องห่วง” จากนั้น เขาก็วางสายลง
พวกเขาพูดคุยกันอย่างสบาย ๆ สักสองสามนาทีก่อนที่ คัลโต้ จะกลับมา แม้ว่าสิ่งที่สังเกตได้ เฉพาะนักฆ่าเช่นพวกเขาเท่านั้น คือ กลิ่นเลือดจาง ๆ ที่มาจากเขา
เขาแจ้งพวกเขาด้วยความคาดหวังที่เห็นได้ชัดในสายตาของเขา ในขณะที่เลือกที่จะเพิกเฉยต่ อสถานการณ์แปลก ๆ ต่อหน้าต่อตาเขา “ผู้เฒ่าทั้งหมดอยู่บนชั้น 36 และฉันรู้ทางที่มีการป้อ งกันน้อยที่สุด ตามฉันมา”
“นําทางไป.” จากนั้นพวกเขาก็เดินตามเขาไปโดยไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ ในขณะที่เขาฆ่าบอดี้ การ์ดที่เขามองเห็นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่พวกเขามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยแววตาที่เพลิดเพลิน
