…….
จากนั้น เขาก็เดินไปบนเนินเขาสีเขียวอันกว้างใหญ่ข้าง ๆ บ้านของเขา จนกระทั่งทันใดนั้น เขาก็กระโดดขึ้นด้วยความเร็วที่เร็วขึ้น ขณะที่เขาบินขึ้นไปบนขอบฟ้าโดยมีคฤหาสน์โซลดิ๊กเป็นจุดหมายของเขา…
….
ในบริเวณของคฤหาสน์หลักของโซลดิ๊ก สามารถมองเห็นสุนัขตัวใหญ่นอนหลับตาอยู่
มิเกะ เป็นหมาตัวใหญ่ที่มีขนสีม่วงและลิ้นสีชมพู มันมีร่างกายผอม หูแหลม ขายาว จมูกบางยาวและหางยาวขนดก อุ้งเท้าของมันมีกรงเล็บโค้งยาวและคล้ายกับมือมนุษย์มากกว่าอุ้งเท้าของสุนัขล่าเนื้อ
บนท้องฟ้าสามารถเห็นจุดสีดำใกล้เข้ามาด้วยความเร็วสูง ขณะที่เข้าใกล้มากขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงแม้แต่น้อย
เมื่อมันเข้ามาใกล้พอที่จะมองเห็นได้ชัดเจน,ยาซุโอะ โซลดิ๊ก และในเวลาไม่ถึงวินาที เขาก็ลงมาด้วยความเร็วเท่าเดิม โดยไม่มีการเคลื่อนไหวในสายลมและแม้แต่เสียงใด ๆ
เขาลงบนพื้นอย่างเงียบ ๆ และสง่างามด้วยรอยยิ้มอันเงียบสงบบนใบหน้าของเขา เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีดำและรองเท้าบู๊ตสีดำ
เข็มขัดหนังสีดำแบบพิเศษพันรอบกางเกงของเขาพร้อมกับปลอกกริชสองอันที่ด้านขวาของเข็มขัด ส่วนเล็ก ๆ ของสิ่งที่สันนิษฐานได้ว่าเป็นกริชสีดำสามารถมองเห็นได้จากปลอก
ผมของเขายาวขึ้นเล็กน้อยเกือบถึงตาของเขา ดวงตาสีดำตามปกติของเขากับต่างหูโซ่ยาวสีเงินที่หูข้างซ้ายพร้อมกับอากาศที่เงียบสงบแบบเดียวกันรอบตัวเขา
“ มิเกะ!! ” มิเกะ ไม่สังเกตเลย จนกระทั่งได้ยินเสียงตะโกน ทำให้มันกระโดดถอยหลังพร้อมกับขนที่ตั้งขึ้น ในขณะที่คำราม
จนกระทั่งมันประมวลผลเสียงที่คุ้นเคย ในขณะที่เขามองไปที่ ยาซุโอะ ทำให้คำรามของมันกลายเป็นเสียงคร่ำครวญอย่างมีความสุข จากนั้นมันก็วิ่งเข้าไปใกล้ ยาซุโอะ และก้มหัวลง
” แบบนี้สิ เด็กดี ” ยาซุโอะ ลูบหัวมันเบา ๆ ทำให้มันครางอย่างมีความสุข ” เจ้ายังฝึกอยู่ ใช่ไหม เจ้าน่าจะฝึกเสร็จได้ในปีนี้ ไปก่อนนะแล้วเจอกัน ” จากนั้นเขาก็เข้าไปในคฤหาสน์
เขาตรงไปที่ห้องครอบครัวที่ อิรุมิ มาฮะ และ ซิลเวอร์ อยู่ ต้องขอบคุณอาเขตควบคุมของเขาที่ทำให้ทุกอย่างในคฤหาสน์อยู่ในความรู้สึกของเขา เขาสังเกตเห็น คิเคียว ในห้องของเธอสังเกตเห็นการตั้งครรภ์ของเธอ
เขายังสังเกตเห็น มิรุคิ อยู่ในห้องของเขาเช่นเคย ในขณะที่ คิรัวร์ และ อารุกะ กำลังเล่นอยู่ในห้องเด็กเล่น เราอยู่ในปี 1989 ดังนั้น คิรัวร์ อายุประมาณหนึ่งปีครึ่ง ในขณะที่ อารุกะ มีอายุเพียงไม่กี่เดือน
เขาหรี่ตาลงโดยสังเกตว่าออร่าของเธอยังคงเหมือนเดิมโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง ยาซุโอะ ให้ความสนใจเป็นพิเศษกับ อารุกะ แม้ว่าจะยังไม่มีอะไรแปลกในตอนนี้
สิ่งที่เขาต้องการทราบ คือว่า นานิกะ เกิดใน อารุกะ หรือสิ่งที่ปรากฏเฉพาะในช่วงวัยเด็กของเธอเท่านั้น
‘ในมังงะตอนที่มองย้อนกลับไปในอดีต ดูเหมือนเธอยังเด็กอยู่เลย ดังนั้น นานิกะ จึงควรปรากฏตัวประมาณเวลาหนึ่งระหว่างเธออายุ 8 ถึง 24 เดือน เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ทั้งหมด…‘ เขาดูครุ่นคิด ขณะเปิดประตูห้องครอบครัว
สังเกตได้ว่า ซิลเวอร์ นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ดูสบายตาและ มาฮะ ก็นั่งเก้าอี้อีกตัวใกล้กับเขา อิรุมิ หันหน้าเข้าหาพวกเขาและมีโต๊ะกลมอยู่ระหว่างพวกเขา
” กลับมาแล้ว… ” ยาซุโอะ นั่งลง
ซิลเวอร์ พยักหน้า “ รอสักครู่ เซโน่ ติดต่อมา เขาอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่นาที ”
ยาซุโอะ พยักหน้า จากนั้นทุกคนก็รอ จนกระทั่งพ่อบ้านเคาะประตูแล้วก็เข้ามาพร้อมจานใหญ่ที่มีกาแฟห้าถ้วยวางอยู่ จากนั้นพ่อบ้านก็วางลงบนโต๊ะ ทุกคนต่างหยิบถ้วยแล้วเริ่มดื่มกันอย่างเงียบ ๆ
ไม่นานก่อนที่ เซโน่ จะเข้ามาในอาเขตของ ยาซุโอะ และประมาณหนึ่งนาทีก่อนที่เขาจะเข้ามาในห้อง ” รอจนกว่าฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง มันเป็นภารกิจที่น่าสนใจมาก…” เขาเริ่มพูดทันทีที่เข้ามาในห้อง
“ ใช่ พ่อพูดแบบนั้นเสมอ..” ซิลเวอร์ พูดขัดเขา “ ยังไงก็เถอะ มาคุยกันเถอะ อิรุมิ ภารกิจของลูกในปีที่แล้วเป็นอย่างไร? ”
“ ง่ายเกินไป ฉันเจอผู้ใช้เน็นพียงคนเดียวตลอดทั้งปี เขาก็ยังเป็นมือใหม่อีกด้วย ไม่ค่อยท้าทายเท่าไหร่ ” อิรุมิ ตอบด้วยน้ำเสียงที่เลื่อนลอย
ซิลเวอร์ พยักหน้าแล้วหันไปหา ยาซุโอะ เพื่อให้เขาตอบคำถามเดียวกัน
“ ปีที่แล้วฉันไม่ได้เจอผู้ใช้เน็นเลย ก็แค่ภารกิจทั่วไป ” ยาซุโอะ ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ โอเค ถ้ามีคำถามหรือต้องการคำแนะนำอะไร ถามมาเลย ” ซิลเวอร์
“ ฉันถามแม่เกี่ยวกับสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว ” อิรุมิ พูดเหมือนเช่นเคย เนื่องจาก คิเคียว เป็นสายควบคุม เขาจึงถามเธอหรือ ยาซุโอะ เสมอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยมีให้ก็ตาม
“ มีใครสนใจที่จะไปยังทวีปมืดหรือเปล่า? ” ทันใดนั้น ยาซุโอะ ก็พูดทำให้ใบหน้าของทุกคนกระตุก
คฤหาสน์โซลดิ๊กมีห้องสมุด 2 แห่ง โดยห้องหนึ่งเปิดให้ทุกคนที่มีเฉพาะหนังสือความรู้ทั่วไปและห้องสมุดเล็ก ๆ ที่มีหนังสือไม่กี่เล่มพร้อมข้อมูลที่น่าสนใจ
ตั้งแต่ข้อมูลเกี่ยวกับการลอบสังหารไปจนถึงข้อมูลเกี่ยวกับทวีปมืด แม้ว่าเมื่อ ยาซุโอะ อ่านมัน เขาพบว่ามันไม่มีประโยชน์นักเมื่อพิจารณาจากการสำรวจที่ไม่เป็นทางการเพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น แต่ก็ยังมีประโยชน์อยู่ดี
” ไม่เลย แต่อาจจะในภายหลัง ถ้าฉันพบความสนใจในเรื่องนี้หรือถ้ามันจำเป็นสำหรับงาน “, ” ไม่ “, ” อืม ปู่แก่เกินไปสำหรับเรื่องแบบนั้น…” อิรุมิ มาฮะ และ เซโน่ ทั้งหมดตอบในแนวทางเดียวกัน
” ไม่ ลูกล่ะ? ” ซิลเวอร์ พูดด้วยท่าทางสนใจ
“ ใช่ แม้ว่าจะไม่มากขนาดนั้น ” ยาซุโอะ พูดอย่างสบาย ๆ โดยให้ความสนใจหากมีคนสนใจจริง ๆ มีโอกาสที่เขาจะไม่แข็งแกร่งเท่าที่เขาต้องการ เมื่อถึงเวลาที่เขาไปที่ทวีปมืด ซึ่งจะเป็นผลมาจากผลลัพธ์ที่ไม่น่าพอใจในการทดลองสองสามอย่างที่เขาวางแผนไว้
ในกรณีนั้น จำเป็นต้องมีแผนสำรอง คนที่เขาไว้ใจได้ในระดับหนึ่ง ซึ่งจะช่วยได้มากในทวีปมืด ท้ายที่สุด สถานที่นี้อันตรายเกินไป…
การประชุมเป็นไปอย่างมืออาชีพเช่นเคย ส่วนใหญ่เกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัว การมอบหมายให้ คิรัวร์ เป็นผู้สืบทอดตระกูลและความก้าวหน้าในการฝึกซ้อมของเขา หลังจากใช้เวลาอยู่ในคฤหาสน์แล้ว ยาซุโอะ ก็กลับไปที่บ้านของเขา
…..
ยาซุโอะ หลับตาอยู่บริเวณหน้าบ้านของเขา อาเขตของเขาโอบล้อมพื้นที่กว้างใหญ่รอบตัวเขา ในขณะที่เขาจดจ่ออย่างเต็มที่
อาเขต 60 เมตรของเขาเริ่มขยายอย่างช้า ๆ ไม่กี่ซม.ด้วยประสาทสัมผัสเล็ก ๆ ของเขาภายในอาเขตของเขาเริ่มลดลง ขณะที่อาเขตเริ่มไม่เสถียร นี่คือวิธีที่ ยาซุโอะ ขยายระยะอาเขตของเขา
เขาหยุดขยายมันแล้วมุ่งไปที่การรักษาเสถียรภาพอาเขตของเขา แม้ว่ามันจะพิสูจน์แล้วว่าค่อนข้างยาก การขยายอาเขตของเขายิ่งใหญ่ขึ้นเท่าใด ก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น
เขายังคงรักษาเสถียรภาพไว้ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงลดอาเขตของเขากลับเป็นรูปร่างก่อนหน้า แม้ว่าอาเขตจะขยายออกไปประมาณสองสามเซนติเมตร
‘ขยาย…‘ ทันใดนั้น อาเขตของเขาเริ่มหดตัวอย่างรวดเร็วจนมันห่อหุ้มรอบสองเมตรเท่านั้น แม้ว่าจะสังเกตเห็นได้ว่ามีชั้นสีม่วงล้อมรอบฟองสบู่
นี่คือสถานะที่ ยาซุโอะ ลดระยะของอาเขตและทำให้อาเขตขยายของเขาเท่ากับส่วนที่เหลือของอาเขตที่มีอยู่ ซึ่งในกรณีนี้คือสองเมตร เขาเรียกว่าสถานะนี้ว่าอาเขตที่สมบูรณ์แบบ
สิ่งนี้จะเพิ่มความรู้สึกของเขาในอาเขตและเพิ่มการควบคุมของเขา แม้ว่าจะไม่มีที่ไหนใกล้เคียงเลย เมื่อเขาใช้การขยายเพียง 10 ซม. ซึ่งเพิ่มความรู้สึกของเขาถึงระดับเซลล์
เหตุผลที่มันเพิ่มการควบคุมของเขาก็คือ สมองของเขาจะมุ่งความสนใจไปที่พื้นที่เฉพาะโดยไม่ต้องเผาผลาญอะไรเพิ่มเติมเนื่องจากการเปิดใช้งานอาเขตขนาดใหญ่ของเขานั้นต้องการการป้อนข้อมูลในสมองจำนวนหนึ่ง
สิ่งนี้ทำให้สมองของเขาจัดการกับสิ่งที่ป้อนได้มากขึ้น เนื่องจากภาระในสมองของเขาหายไป ทำให้สามารถควบคุมได้มากขึ้น จากนั้นเขาก็ใช้ ‘อิน‘ ทำให้สีม่วงโปร่งใสและลดการมีตัวตนของเขา
‘ได้เวลาสอบฮันเตอร์แล้ว…‘ และด้วยรอยยิ้มอันเฉียบแหลม เขาก็บินหายตัวไปอย่างรวดเร็ว เร็วกว่าทุกครั้ง…
