……….
ขณะที่เธอนั่งลง บอดี้การ์ดทั้งสองก็ยืนใกล้ ๆ คอยจับตาดูสิ่งที่น่าสงสัย นี่คือ โมเรน่า พรู้ดด์ ธิดานอกกฎหมายของ โฮอิโคโระ ผู้ปกครองอาณาจักรคาคิน…
เธอสังเกตเห็น ยาซุโอะ กำลังมองมาที่เธอ ดังนั้น เธอจึงคิดว่าเขากำลังดูแผลเป็นของเธอ แต่รอยยิ้มจาง ๆ ยังคงวาดใบหน้าของเธอ ในขณะที่เธอไม่สนใจแล้วเธอก็พูดว่า ” สวัสดี นายต้องการอะไรหรือเปล่า? “
ยาซุโอะ ยังคงมองดูเธอต่อไปโดยรู้ว่าเธอเป็นใคร เธอเป็นคนที่อันตรายอย่างยิ่ง เธอไม่สนใจโลกทั้งใบหรือแม้แต่ชีวิตของเธอเอง เป้าหมายเดียวของเธอ คือ การทำลายโลกที่เธอมองว่าไม่ยุติธรรมและน่าขยะแขยงที่สุด ซึ่งเธอปรารถนาที่จะบรรลุผลผ่านการสังหารตามอำเภอใจ
‘ฉันเคยอ่านเกี่ยวกับเธอในอดีต ทั้งที่ในภาพที่เธอแสดงให้เห็น ฉันพบว่าบุคลิกของเธอน่าสนใจ แต่ตอนนี้ ฉันพบว่าเธอค่อนข้างมีเสน่ห์ โดยเฉพาะอากาศรอบ ๆ ตัวเธอที่ทำให้เธอดูน่าดึงดูดใจ นี่คือความชอบของฉันเหรอ? ‘ ดูเหมือนเขาจะครุ่นคิด ขณะที่มองเธอ จนได้ยินเสียงว่า ” ขอโทษนะ “
โมเรน่า ถามอีกครั้ง โดยสังเกตว่าเขาไม่ตอบสนอง แม้ว่ารอยยิ้มจาง ๆ ไม่เคยทิ้งเธอไปราวกับว่าเธอไม่สนใจโลก
นั่นทำให้ ยาซุโอะ หลุดพ้นจากความคิดของเขา ในขณะที่เขายิ้มให้เธอพร้อมกับพูดว่า “ฉันขอโทษด้วยที่หยาบคาย”
“ไม่เป็นไร…ฉันชินแล้ว” เธอพูดโดยคิดว่าเขากำลังจดจ่ออยู่ที่รอยแผลเป็นของเธอ จนกระทั่งได้ยินสิ่งที่ตามมา ทำให้เธอตะลึงไปครู่หนึ่ง
“ฉันอดไม่ได้ที่จะพบว่าคุณมีเสน่ห์แปลก ๆ จะเป็นเช่นไร หากพรุ่งนี้ฉันจะพาคุณไปทานอาหารเย็น?” หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอก็ขมวดคิ้วก่อนตอบปฏิเสธ “ไม่”
ยาซุโอะ ยิ้ม ในขณะที่คิดกับตัวเองว่า ‘ฉันวางแผนที่จะสอนคนที่สนใจเรื่องเน็น เพื่อที่จะเป็นฮันเตอร์ 2 ดาว แต่ฉันมีเวลาไม่มากและพบว่าไม่มีใครน่าสนใจพอที่จะคุ้มค่า… ยกเว้นเธอ… และดูเหมือนเธอยังไม่ได้เรียนเน็นเลย‘
เขาเริ่มลูบตุ้มหูของเขา ‘ถ้าฉันสอนเน็นให้เธอ เธอจะทำให้เกิดความสับสนวุ่นวายขึ้นในโลกหรือไม่ หรือว่า… มันน่าค้นหา… ถ้าเธอมาที่นี่จากอาณาจักรคาคิน เธอควรจะอยู่ที่นี่เพื่อพวกมัน…ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ทำได้…‘
ในขณะที่ ยาซุโอะ ไม่ค่อยยอมให้ความคิดตามอำเภอใจนำทางเขา แต่เมื่อเขาทำ เขาจะพิจารณาเสมอว่าเขามีความมั่นใจที่จะรับผลที่ตามมาหรือไม่ ถ้าเขามีข้อสงสัยเล็กน้อยที่สุด เขาจะกำจัดความตั้งใจนั้น มิฉะนั้น เขาจะสนุกกับตัวเองอย่างมีความสุข
“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ ขอต้อนรับสู่วันสุดท้ายของการประมูลงานเดอะ ซันบีช วันที่ประมูลของหายากที่สุด เริ่มการประมูลได้!!” เมื่อทุกที่นั่งเต็มแล้ว พิธีกรก็ได้ประกาศการเริ่มต้นการประมูล โดยเริ่มจากไอเท็มชิ้นแรก
“อย่างแรก เรามีภาพวาดใบไม้สีแดงของ แรนเซ่น มาร์โก ด้วยราคาเริ่มต้นที่ 60 ล้านเจนนี่” ราคายังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อพิจารณาจากจำนวนคนที่อยากได้ภาพวาดนี้ จนกระทั่งมีราคาสูงถึง 350 ล้านเจนนี่
“ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ขาย!” ผู้ตั้งประมูลประกาศปิดการประมูล
ดูเหมือนว่า ยาซุโอะ จะไม่สนใจสิ่งของชิ้นนี้หรือสิ่งของอื่นๆ ต่อจากนี้ ในขณะที่เขารออย่างอดทน เหมือนกับ โมเรน่า ที่อยู่ข้าง ๆ เขา เพราะเธอไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งของใด ๆ เลย ซึ่งยืนยันสมมติฐานของเขา
‘หมายความว่าเธอเข้าร่วมตระกูลเอย์อิแล้ว แต่ยังไม่ได้เรียนเน็น ฉันแน่ใจว่าเธอมาที่นี่ เพื่อไอเท็มเดียวกับฉัน เซริชโดนิช ส่งเธอมาหรือเปล่า? เขาได้แสดงว่าให้เห็นแล้วว่ามีพวกมันหลายดวง นั่นเป็นข้อสรุปที่เป็นไปได้มากที่สุด เมื่อพิจารณาว่าเขาเป็นผู้อุปถัมภ์ของตระกูลเอย์อิ…อืม…‘ ประกายแสงปรากฏขึ้นลึกเข้าไปในดวงตาของ ยาซุโอะ ขณะที่เขาคิด
ตระกูลเอย์อิ เป็นหนึ่งในสามตระกูลมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอาณาจักรคาคิน องค์ชายสี่ เซริชโดนิช เป็นหนึ่งในผู้มีพระคุณของพวกเขา
……
การประมูลดำเนินไปชั่วขณะหนึ่ง โดยมีการประมูลหลายรายการตั้งแต่โบราณวัตถุไปจนถึงแผ่นก๊อปปี้ของกรีดไอร์แลนด์ด้วยราคาที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงไอเท็มชิ้นสุดท้าย…
“ สุดท้าย หนึ่งในสีที่งดงามที่สุดในโลก หนึ่งในอัญมณีที่หายากที่สุดในโลก เนตรสีเพลิง !!! ”
ระหว่างที่ประกาศ มีบอดี้การ์ดสองสามคนเดินเข้ามาบนเวทีรอบ ๆ โต๊ะ บนนั้นมีลูกตาสีแดงสดคู่หนึ่ง แต่ละดวงอยู่ในโหลแก้วที่ทำขึ้นโดยเฉพาะ…
เนตรสีเพลิง เป็นลักษณะเฉพาะของสมาชิกของชนเผ่าคูลท์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อทำเป็นไอเท็ม พวกมันยังเป็นที่รู้จักกันในนาม ลูกตาเผ่าคูลท์ แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วจะเป็นสีน้ำตาล แต่ม่านตาที่เป็นของสมาชิกของเผ่าคูลท์ จะเรืองแสงเป็นสีแดงเข้ม เมื่อพวกเขารู้สึกกระวนกระวายใจ หากสมาชิกของเผ่าคูลท์เสียชีวิตในสภาพนั้น ดวงตาของเขา/เธอจะคงสถานะหลังการตายเป็นสีแดงอย่างถาวร ซึ่งทำให้หายาก หากไม่รวม คุราปิก้า มีเพียง 36 คู่เท่านั้น
นั่นคือเหตุผลที่ชนเผ่าคูลท์ถูกกำจัดโดยกลุ่มกองโจรเงามายา เมื่อสองปีก่อน แม้ว่าดวงตาจะได้รับการประกาศให้ประมูล เมื่อประมาณหนึ่งเดือนที่แล้ว ซึ่งหมายความว่ากองโจรเงามายาเพิ่งขายมันในเวลานั้น
ยาซุโอะ หรี่ตาลง ‘อืม อาเขตของฉันมีรัศมี 260 เมตร แต่ฉันสัมผัสได้เพียงนัยน์ตาเหล่านี้ในอาเขตของฉันเท่านั้น ดังนั้น พวกเขาจึงยังไม่ได้นำส่วนที่เหลือมาเลย ใช่ไหม?’
“มีดวงตาเก้าคู่ให้ประมูล ราคาเริ่มต้นสำหรับแต่ละคู่คือ 300 ล้านเจนนี่ ราคาในการประมูลแต่ละครั้งอยู่ที่ 50 ล้านเจนนี่ เริ่มการประมูลได้เลย!!”
เกือบทุกคนในที่นี้เริ่มประมูลทันที โดยมี โมเรน่า เป็นหนึ่งในนั้น ราคาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่า ยาซุโอะ ยังไม่ได้เสนอราคา
สิ่งนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งราคาถึง 2.2 พันล้านเจนนี่ โดยผู้เสนอราคาคือ โมเรน่า ยาซุโอะ สังเกตว่าไม่มีใครประมูลต่อ ดังนั้น เขาจึงยกแผ่นป้ายที่มีหมายเลข 48 เพื่อส่งสัญญาณการเสนอราคาของเขา
“ประมูลจากหมายเลข 48!! มีประมูลอื่นอีกไหม มีต่อ… หมายเลข 56 ประมูลอีก!!” ข้อความประกาศผู้ประมูลหมายเลข 56 คือ โมรีน่า ซึ่งนั่งข้าง ยาซุโอะ
ยาซุโอะ ยังคงเสนอราคาและเช่นเดียวกันสำหรับ โมเรน่า ทำให้ราคาสูงขึ้นเรื่อย ๆ ถึง 2.9 พันล้านเจนนี่ ทำให้ โมเรน่า ขมวดคิ้ว ขณะที่เธอหันศีรษะมองเขา…
‘เงินทุนที่จัดสรรให้ฉันจำนวน 24 พันล้าน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันก็ไม่สามารถจ่ายพวกมันได้ทั้งหมด เขาจะต้องไปสู้ต่อ ไม่เช่นนั้น ฉันจะต้อง…‘ จากนั้น เธอก็ยอมแพ้ไม่เสนอราคาเพิ่มอีก
“ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ขาย!”
จากนั้น การประมูลดวงตาอีก 6 คู่ก็ดำเนินต่อไป โดย โมเรน่า ได้ทั้งหมดด้วยราคาเฉลี่ย 2.5 พันล้าน โดยปราศจาก ยาซุโอะ เข้าไปเกี่ยวข้อง
“เริ่มประมูล คู่ที่แปดกันเลย!!!” ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น ยาซุโอะ ก็ยกแผ่นป้ายขึ้นพร้อมกับพูดว่า ” สามพันล้าน “
“หมายเลข 48 ประมูล 3 พันล้าน!!! มีใครจะเสนอราคาสูงกว่านี้อีกไหม?”
นั่นทำให้ โมเรน่า ขมวดคิ้วอีกครั้ง จากนั้น เธอก็ยกแผ่นป้ายประมูลอีกครั้ง ทำให้ ยาซุโอะ ต้องประมูลอีกครั้ง “สี่พันล้าน”
… “ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ขาย!!” โมเรน่า ลงเอยด้วยการยอมแพ้ ในขณะที่วางแผนไว้ว่าต้องได้ดวงตาคู่สุดท้ายให้ได้ เธอคิดว่า ยาซุโอะ ต้องการดวงตาคู่นี้ หวังว่าเขาจะไม่ร่วมประมูลในดวงตาคู่สุดท้าย…
“ผู้ประมูลทุกท่านสามารถไปที่ห้องโถงแขกหลังจากการประมูลได้ ได้โปรดไปที่ห้องหลักในโซนต้อนรับที่ 5 ซึ่งพนักงานต้อนรับจะตรวจสอบหมายเลขประจำตัวของคุณ”
ยาซุโอะ หยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมาและกำลังจะเดินจากไป ขณะที่ได้ยิน โมเรน่า พูดว่า “เรายังไม่ได้แนะนำตัวเองกันเลย…เอเรน่า” จากนั้น เธอก็ยื่นมือพร้อมกับให้ชื่อปลอม
ยาซุโอะ หันไปรอบ ๆ จับมือของเธอแล้วพูดว่า “ยาซุโอะ…”
“สรุปแล้ว…อาหารเย็นนั่นยังมีอยู่ไหม?”
เมื่อได้ยิน โมเรน่า ถามก็ทำให้เขายิ้มจาง ๆ “แน่นอน คืนพรุ่งนี้?”
“คืนนี้เป็นอย่างไร หลังจากชำระเงินของเราเสร็จแล้ว?” โมเรน่า ตอบด้วยอีกคำถาม รอยยิ้มจาง ๆ ยังคงวาดบนใบหน้าของเธอ
ยาซุโอะ แสร้งทำเป็นลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ได้ งั้นเราไปกันเลยไหม?” จากนั้น เขาก็ยื่นแขนให้เธอ เธอจับมันแล้วพวกเขาก็เดินจูงมือกัน โดยมีโซนต้อนรับที่ 5 เป็นจุดหมายปลายทาง…
