……….
ยาซุโอะ แสร้งทำเป็นลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ได้ งั้นเราไปกันเลยไหม?” จากนั้น เขาก็ยื่นแขนให้เธอ เธอจับมันแล้วพวกเขาก็เดินจูงมือกัน โดยมีโซนต้อนรับที่ 5 เป็นจุดหมายปลายทาง…
พวกเขานั่งลงหลังจากตรวจสอบหมายเลขประจำตัวแล้วรอสินค้าที่พวกเขาเสนอราคาประมูล ซึ่งกำลังจัดส่งมาให้ จากนั้น พวกเขาจะจ่ายเงินสำหรับไอเท็มที่พวกเขาเสนอราคาและอาจพูดได้ว่าเช่นเดียวกันสำหรับลูกค้าคนอื่น ๆ ทั้งหมดในห้อง
“แสดงว่า…นายมาที่นี่เพื่อดวงตาโดยเฉพาะ นายเป็นนักสะสมส่วนมนุษย์หรือเปล่า?” ยาซุโอะ และ โมเรน่า นั่งข้าง ๆ กันแล้วเริ่มพูดคุยเล็กน้อยระหว่างรอ
“เปล่า ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ ฉันสะสมอะไรก็ได้ที่สนใจ แล้วคุณล่ะ?”
“ฉันมาที่นี่แทนลูกค้า ส่วนดวงตา… ฉันไม่สนใจพวกมันเลย” โมเรน่า ตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ที่ทิ้งใบหน้าไว้เป็นครั้งที่สองในเวลาค่ำคืน
“ใช่ คุณปล่อยบรรยากาศนั้น ราวกับว่าคุณไม่สนใจอะไรเลย” เธอหัวเราะเยาะ “นั่นเป็นการพูดเกินจริง”
“ถือเสียว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน ฉันคิดว่ามันน่าดึงดูดใจอย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้”
โมเรน่า หรี่ตาของเธอเริ่มหวาดระแวง ‘เขาเป็นเพียงคนช่างสังเกตหรือเขารู้บางอย่างเกี่ยวกับฉัน? มีใครส่งเขามายั่วยวนฉันหรือเปล่า? นั่นเป็นเหตุผลที่เขาบอกว่าฉันมีเสน่ห์ แม้ว่าฉันจะเป็น…ช่างมันเถอะ ฉันจะรู้ทุกอย่างที่ฉันต้องรู้ในตอนกลางคืนอยู่ดี‘
ทันใดนั้น ชายคนเดียวที่ทำหน้าที่เป็นผู้ประมูลได้เข้ามาในห้อง แม้ว่าสิ่งที่สังเกตได้ คือ ความประหม่าและความรู้สึกเร่งด่วนบนใบหน้าของเขา ข้างหลังเขามีชายในชุดสูทหลายคนเข้ามาพร้อมปืนในมือ
“มีเหตุฉุกเฉิน เนตรสีเพลิงทั้งหมดถูกขโมยไป ดังนั้น ฉันจะขอให้พวกคุณทุกคนให้ความร่วมมือ ไม่งั้นเราจะต้องใช้กำลัง!” ความกลัวสามารถสังเกตเห็นได้ในน้ำเสียงของเขา ซึ่งเป็นที่เข้าใจได้ เมื่อพิจารณาว่าของล้ำค่าที่สุดในการประมูลถูกขโมยไป
ทันใดนั้น เสียงบ่นก็เริ่มดังจากทุกที่ บางคนบ่นเกี่ยวกับภัยคุกคามและคนอื่น ๆ สงสัยว่าไอเท็มที่พวกเขาเสนอราคาถูกขโมยด้วยหรือไม่และเห็นความรำคาญบนใบหน้าของ โมเรน่า
“ได้โปรดให้ความร่วมมือ เราจะค้นหาทรัพย์สินของคุณทีละคน เราปิดตึกไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้น ทุกคนจะต้องถูกค้นตัว”
ไม่มีใครแสดงการต่อต้านใด ๆ ต่อจากนี้ ในขณะที่พวกเขานำบอดี้การ์ดมาด้วย พวกเขายังคงไม่มีปืนเพราะคิดว่าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในตึกและไม่ต้องการเป็นศัตรูกับมาเฟีย
ยาซุโอะ ทำแบบเดียวกัน เพื่อให้พวกเขาค้นตัวและเปิดกระเป๋าเอกสารที่ว่างเปล่า การค้นหายังคงดำเนินต่อไปครู่หนึ่งก่อนที่จะปล่อยให้ทุกคนไปและคืนสิ่งของทั้งหมดให้พวกเขา
ยาซุโอะ ออกจากอาคารพร้อมกับกระเป๋าเอกสารในมือและ โมเรน่า ข้าง ๆ เขา “นั้นช่างน่าผิดหวัง”
โมเรน่า ส่งสัญญาณบางอย่างให้กับบอดี้การ์ด จากนั้น พวกเขาก็พยักหน้าและจากไป “ที่ของนาย…หรือที่ของฉัน?” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ กลับมาที่ใบหน้าของเธอ
ยาซุโอะ เลิกคิ้ว “โอ้ ข้ามมื้อเย็นไปเลยเหรอ ถ้าอย่างนั้น โรงแรมที่ฉันอยู่ก็อยู่ใกล้ ๆ” จากนั้น พวกเขาก็เดินจูงมือกันอีกครั้ง
….
“ไวน์?”, “ได้สิ” ยาซุโอะ ถามหลังจากพวกเขาเข้าไปในห้องพักของโรงแรม
จากนั้น เขาก็ไปที่ห้องครัว เปิดไวน์แดงหนึ่งขวด เติมไวน์สองแก้วแล้วกลับไปที่ห้องพัก
“นั่งลงอย่าส่งเสียงใด ๆ สถานที่นี้ถูกล้อมไว้แล้ว ดังนั้น อย่าเคลื่อนไหวใด ๆ ที่ฉันไม่ชอบ ไม่เช่นนั้น นายตาย” นั่นคือเสียงของ โมเรน่า ที่ขู่เขาด้วยปืนในมือของเธอ
ยาซุโอะ ยิ้มออกมาแล้วนั่งลงพร้อมกับพูดว่า “เอาล่ะ คุณสามารถถาม หากคุณมีคำถาม จากนั้น ฉันพูดในสิ่งที่ฉันต้องพูด” , “แต่ก่อนอื่น กรุณานั่งและชิมไวน์ก่อนและอย่ากังวลไป มันไม่ได้วางยาพิษ”
โมเรน่า ขมวดคิ้ว เมื่อเห็นท่าทีสบาย ๆ ของเขาและสงสัยว่าทำไมบอดี้การ์ดยังไม่มา “นายทำงานให้ใคร นายหรือใครที่นายรู้จักเป็นสาเหตุของการหายตัวไปของเนตรสีเพลิงหรือไม่? แล้วอีกอย่าง นายรู้จักฉันหรือ? นายมาที่นี่ เพื่อยั่วยวนฉันหรือเปล่า?”
ยาซุโอะ มองเธอแปลก ๆ ในไม่ช้า ก็หันไปมองอย่างสนุกสนาน ในขณะที่เขาพูด “คุณไม่รู้จริง ๆ หรือว่าคุณมีเสน่ห์แค่ไหน? แต่ฉันเดาว่ามันเป็นเพียงความชอบของฉัน”
นั่นทำให้เธอขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นด้วยความรู้สึกว่าเกิดวิกฤติขึ้นภายในตัวเธอ “ตอบสิ!”
ยาซุโอะ แค่ถอนหายใจ “ฉันไม่ได้ทำงานให้ใครเลย ฉันขโมยดวงตาและไม่ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ฉันเพิ่งพบว่าคุณน่าสนใจและตัดสินใจรับคุณเป็นนักเรียนของฉัน”
“อะไร!” โมเรน่า ตะโกน เมื่อสังเกตเห็นปืนในมือของเธอหายไป ทำให้เธอสงบลงในวินาทีต่อมา “นายเป็นผู้ใช้เน็นใช่ไหม? ฉันเดาว่าไม่มีใครอยู่แถว ๆ นี้หรอก”
ซึ่ง ยาซุโอะ พยักหน้า ขณะสงสัยว่า “คุณรู้เรื่องเน็น แต่ยังไม่ได้เรียนมันเลยเหรอ?”
สมาชิกระดับสูงของตระกูลเอย์อิเป็นผู้ใช้เน็นและถึงแม้จะเป็นเรื่องยากสำหรับสมาชิกรุ่นน้องที่จะรู้ว่ามีเน็นอยู่จริง แต่ก็ยังเป็นไปได้ เมื่อพิจารณาว่าเธอเป็นลูกสาวนอกกฎหมายของผู้ปกครองอาณาจักรคาคินและบุคลิกที่บงการของเธอมีบทบาทสำคัญเช่นกัน
“โอเค ฆ่าฉันแล้วทำให้เรื่องนี้จบลง ข่มขู่ฉันก็ไร้ประโยชน์” รอยยิ้มจาง ๆ หายไป แทนที่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เหมาะกับคนที่ไม่สนใจชีวิตของตัวเอง แม้จะมองเห็นความผิดหวังอยู่ลึก ๆ ในดวงตาของเธอ ‘แย่จัง ฉันไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ในโลกที่น่าขยะแขยงนี้ แต่ปล่อยให้มันเป็นข้อดี…ฉันเดาว่า…‘
“ฉันบอกว่าฉันต้องการให้คุณเป็นนักเรียนของฉันและฉันก็หมายความตามนั้น เมื่อคุณรู้จักเน็นแล้ว สิ่งนั้นจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ฉันจะสอนเน็นให้คุณ ตอบแทนสิ่งที่คุณต้องทำก็คือ การเป็นฮันเตอร์ 1 ดาวภายใต้การสอนของฉัน ซึ่งจะทำให้ฉันกลายเป็นฮันเตอร์ระดับ 2 ดาวได้” ยาซุโอะ พูด ขณะที่แสดงท่าทางให้เธอนั่ง
เธอนั่งลงพร้อมกับพูดว่า “ทำไมต้องเป็นฉัน”
“ฉันอยากจะรับลูกศิษย์สักคนอยู่แล้ว แต่ฉันต้องการคนที่น่าสนใจเช่นคุณ แนวทางปฏิบัติของคุณจะเป็นอย่างไร หลังจากที่ฉันสอนเน็นให้กับคุณนั้นน่าสนใจสำหรับฉัน แม้ว่าคุณจะพูดได้ว่ามันเป็นแค่ความบังเอิญของฉัน”
รอยยิ้มจาง ๆ กลับมาบนใบหน้าของเธอ “นายไม่กลัวว่าฉันจะหักหลังนายเหรอ?”
“ไม่เลย” ขณะพูดนั้น เขาก็ยืนขึ้นแล้วเข้าไปใกล้เธอและเธอไม่ขัดขืนใด ๆ ขณะที่เธอนั่งอย่างไร้การป้องกัน เขายกมือขึ้นแล้วพุ่งไปที่หน้าอกของเธอ ทำให้มือของเขาทะลุผ่านเธอออกไป ทิ้งเครื่องหมายสีม่วงไว้ ‘กุหลาบเฉื่อยชา= ???’
เธอหรี่ตาลงด้วยแสงแวววาวที่ส่องลึกเข้าไปข้างใน ‘ฉันได้รู้ข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับเน็น แต่ดูเหมือนว่ามันสามารถทำอะไรได้มากกว่าที่ฉันคิด แต่นี่มันคือพิษหรือคำสาปกันแน่นะ‘
“ถ้าคุณบอกใครเกี่ยวกับตัวฉันหรือข้อมูลที่ฉันให้ คำสาปจะมีผล แน่นอน คุณยังสามารถลองฆ่าฉันได้ ซึ่งขอให้โชคดี…” ยาซุโอะ มองด้วยความขบขัน ในขณะที่เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอราวกับว่าเธอได้เครื่องมือที่จะบรรลุสิ่งที่เธอต้องการ
“เราจะเริ่มเมื่อไหร่?” เธอถาม
“ก่อนอื่นคุณควรแจ้งให้ลูกค้าของคุณรู้ว่าเนตรสีเพลิงกำลังถูกขโมยและจบธุรกิจที่คุณมี นอกจากนี้ บอดี้การ์ดทั้งสองของคุณยังสลบอยู่ในรถสีดำใกล้กับอาคารสุสานและกลับมาที่นี่ เมื่อคุณจัดการเสร็จ คุณเองก็ควรเตรียมทุกอย่างที่คุณต้องการเพราะเราจะเดินทางไปมาเยอะมาก” ยาซุโอะ พูด
“นี่คือข้อมูลติดต่อของฉัน” เขามอบหมายเลขโทรศัพท์ให้เธอ ซึ่ง โมเรน่า พยักหน้าแล้วจากไป ‘เอาละ ถ้าเธอไม่กลับมาภายใน 32 ชั่วโมง ฉันจะเปิดใช้งานความสามารถ…‘
เมื่อเธอจากไป กระเป๋าเอกสารของเขาก็บินมาหาเขาแล้วเปิดออก สิ่งที่แสดงให้เห็นก็คือ เนตรสีเพลิง ที่หายไปทั้งเก้าคู่ เขาหยิบหนึ่งในนั้นมามองดูใกล้ ๆ “สีของมันช่างสวยงาม…”
