ทวีปมืด สถานที่ที่ทอดยาวเกินกว่าที่โลกรู้จัก ซึ่งอยู่ภายในทะเลสาบมอเบียสขนาดมหึมาทะเลสาบที่ตั้งอยู่ใจกลางทวีปมืด แท้จริงแล้ว สัมพันธ์กับขนาดของทวีปมืด ทะเลสาบเป็นเพียงสระ น้ำและเราอาศัยอยู่ในสระน้ำเล็ก ๆ นั้น
เห็นได้ชัดว่าบรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์มนุษย์อพยพจากที่นั้นมายังโลกที่เรารู้จัก ขณะที่การถอดรหัสตํานานและการศึกษาซากปรักหักพังโบราณดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ สันนิษฐานว่าสัตว์อสูร มีต้นกําเนิดมาจากทวีปมีดเช่นเดียวกัน
และสถานที่มหัศจรรย์ คือ สิ่งที่ทวีปมืดเป็น มนุษย์ เด็ก ๆ เกิดมาเป็นนักวิทยาศาสตร์ อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับโลกของพวกเขาอย่างไม่รู้จบ
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยากรู้อยากเห็น แม้ว่าธรรมชาติของความอยากรู้ของเราสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความอยากรู้อยากเห็นโดยกําเนิด
ดังนั้น จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่มนุษยชาติจะสํารวจสถานที่ที่มหัศจรรย์เช่นนี้ และเราเคยไปหลายครั้งแล้ว แต่ถึงแม้สถานที่นั้นจะมีมหัศจรรย์และน่าหลงใหล แต่ก็เป็นสถานที่ที่อันตรายอย่างน่าอัศจรรย์เช่นกัน และสิ่งที่เก็บไว้ในห้องใต้ดินของหน่วยงานอนุญาตระหว่างประเทศเป็นเครื่อง ยืนยันถึงอันตราย ภัยพิบัติใหญ่ห้าประการที่ความอยากรู้อยากเห็นของมนุษยชาตินํากลับมา จากทวีปมืด
และเช่นนั้น หนึ่งเดือนผ่านไป โดย ยาซูโอะ ได้พักผ่อนและพา อารูกะ ไปที่ต้นไม้โลกเป็นบา งครั้ง อ่านหนังสือ การเดินทางสู่โลกใหม่ ประลองกับ เนเทโร เป็นครั้งคราวและไปเยี่ยม โม เรน่า เป็นประจํา แต่ที่สําคัญที่สุด คือ เขาทําสร้างความสามารถใหม่ของเขาสําเร็จวาตรอยยิ้มที่ มีความสุขเล็ก ๆ บนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขานั่งโพสท่าอย่างสง่างามให้กับ อารุกะ โดยที่เธอ ตั้งใจวาดภาพของเขาให้ออกมาสมบูรณ์แบบ
ยาซูโอะ รออย่างอดทน โดยปล่อยให้ อารุกะ ใช้เวลาของเธอจนกว่าเธอจะวาตภาพเสร็จขณะที่เธอพยักหน้าด้วยความพึงพอใจที่โอบใบหน้าของเธอไว้ “สมบูรณ์แบบ!”
ยาซูโอะ ยืนขึ้นและเดินไปที่ภาพวาด จากนั้นยืนถัดจาก อารุกะ ขณะที่มองดูภาพวาดอย่างใกล้ชิดพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา “สมบูรณ์แบบ ใช่ไหม?” เธอถามด้วยความคาดหวังในสายตาของเธอ
ยาซูโอะ พยักหน้า “ใช่แล้ว เมื่อน้องเทเลพอร์ตกลับบ้าน ให้นําติดตัวไปและวางไว้ในที่ที่น้องคิดว่าเข้ากับบ้าน” ขณะพูด เขาก็ยกเธอขึ้น พร้อมกับที่เขานั่งลงบนโซฟา วางเธอบนตักของเขาและเริ่มลูบศีรษะเธอ “รอซักครู่ มีคนกําลังมา แล้วพี่จะให้ของขวัญ” อารุกะ รพยักหน้า ขณะที่วางศีรษะลงบนหน้าอกของเขา
พวกเขารอจนกระทั่งประตูห้องพักในโรงแรมเปิดออกเอง พร้อมกับชายวัยกลางคนที่เดินเข้ามา แม้ว่าจะมีบางสิ่งที่แปลกประหลาดที่สามารถสังเกตเห็นได้ คือ สีหน้าของเขาการแสดงออก ถึงความสยดสยองอย่างแท้จริง ในขณะที่พยายามขยับปากของเขาที่ไม่เป็นผล
คน ๆ นี้เดินจนกระทั่งเขายืนอยู่ต่อหน้า ยาสุโอะ และ อารุกะ และสิ่งที่ไม่มีใครเห็น คือ เส้นใยจํานวนนับไม่ถ้วนทั่วตัวเขาที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของเขาภายใต้การควบคุมของ ยาซุโอะ
“อารุกะ น้องขอคววามปรารถนาได้” นั่นคือสิ่งที่ ยาซูโอะ พูด หลังจากที่เขาขอเทเลพอร์ตมาหนึ่งครั้ง เขาก็ขอให้เธอไม่ต้องขอความปรารถนาใด ๆ เขารู้ว่า อารุกะ ไม่ได้ร้องขอเรื่องราวใด ๆ เป็นเวลาอย่างน้อยหกปี ดังนั้น เขาจึงรู้ว่ามันปลอดภัยในบางครั้ง และอาจไม่มีผลใด ๆ จากการไม่ส่งคําขอและให้ความปรารถนา
นอกจากนี้ เขายังไม่ต้องการออกคําสั่ง เพื่อให้ความปรารถนาของเธอแก่เขา เนื่องจากโดยพื้นฐานแล้วการข้ามกฎของการขอความปรารถนา ดังนั้น ความน่าจะเป็นของผลสะ ท้อนกลับค่อนข้างสูง
เขารู้ว่าเขาสามารถออกคําสั่งได้เหมือนที่ คิรัวร์ ทําในมังงะ แต่เขาไม่ชอบที่จะทําเช่นนั้น และ เขารู้ว่า ครัวร์ ยังไม่ได้สั่งการใด ๆ กับเธอเลย ดังนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าเธอจะทําได้ไหมท้ายที่สุดเขา เปลี่ยนไปค่อนข้างมาก และ อารุกะ ใช้เวลาส่วนใหญ่ของเธอกับเขา ทําให้เขารู้ว่าความรู้สึกของ เธอที่มีต่อ คิรัวร์ นั้นไม่ลึกซึ่งนัก แต่ก็ยังมีความไม่แน่นอนอยู่มากมาย
เมื่อได้ยิน ยาซูโอะ พูดแบบนั้น ดูเหมือนว่ามันจะกระตุ้นบางสิ่งบางอย่างในตัว อารุกะ ขณะที่ใบหน้าของเธอว่างเปล่าครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปหาชายคนนั้น แต่เธอก็มองที่เขาและรอโดย ไม่มีการกระทําใด ๆ เพิ่มเติม
จากกระเป๋าหลังของชายวัยกลางคน กระเป๋าเงินสีดําพุ่งออกมาแล้วบินไปที่มือของ ยาซูโอะ เขามองไปที่บัตรประจําตัวของชายคนนั้นแล้วพูดว่า “เขาชื่อ อาร์ก
ทันทีที่ ยาซูโอะ พูดแบบนั้น อารุกะ ก็ถามด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “อาร์ก ขอลูกตาหน่อยได้ไหม?”
ชายผู้นั้นดูหวาดกลัว ขณะที่มือของเขาเคลื่อนไปขัดกับความประสงค์ของเขา จนกระทั่งพวกมันถอนตวงตาออกอย่างแรง แต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะกรีดร้องได้ เนื่องจากมีเส้นเล็ก ๆ นับไม่ ถ้วน ทําให้อวัยวะเกี่ยวกับเสียงของเขาไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา
ยาซูโอะ ใช้อาเขตควบคุมของเขา เพื่อหยุดเลือดไหล ในขณะที่ชายคนนั้นยืนดวงตาให้เธอ จากนั้น เธอก็ถามขึ้นอีกว่า “อาร์ก ขอลิ้นของคุณหน่อยได้ไหม?”
มีดทําครัวที่คมกริบบินจากห้องครัวไปที่มือของชายคนนั้น จากนั้น เขาก็เริ่มตัดลิ้นของเขา ขณะที่ส่วนต่าง ๆ ของใบหน้าเริ่มกระตุกเล็กน้อย
“อาร์ก ขอหูหน่อยได้ไหม?” เป็นคําขอครั้งต่อมาและครั้งสุดท้ายที่เธอทําหลังจากที่ชายคนนั้นยื่นลิ้นให้เธอ และเขาก็ทําตามที่บอก โดยเริ่มจากการตัดหูข้างขวาแล้วตามด้วยหูซ้ายและยืน ให้กับเธอ
ทันทีที่เขาทําเช่นนั้น อากาศในห้องก็เปลี่ยนไป ขณะที่อากาศแปลก ๆ ล้อมรอบห้องและ ด้วยเหตุนี้ใบหน้าของ อารุกะ ก็เปลี่ยนไปทันที พร้อมกับที่ นานิกะ ปรากฏตัว
ขณะนั้นก็มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นอีก เส้นสีม่วงเริ่มปรากฏทั่วชายวัยกลางคนก่อนที่เขาจะหายตัวไป
นี้เป็นผลจากความสามารถของ ยายุโอะ “กุหลาบม่วง” แม้ว่าสิ่งประหลาด คือ เขาไม่ขยับจากที่ของเขาเลย และไม่มีเส้นสีม่วงปรากฎบนแขนของเขา แต่เขายังคงเปิดใช้งานความสามารถ และสร้างความเสียหายให้กับชายคนนั้น ลบเขาออกไปจากโลก
แต่ถ้าเวลาช้าลงมาก เราอาจสังเกตเห็นมือสีม่วงที่มีเส้นสีดําโผล่ออกมาจากหลังส่วนบนของเขาและโจมตีชายคนนั้นก่อนที่จะหายไปทันที และสิ่งเดียวกันกับที่เกิดขึ้น เมื่อเขาใช้ ‘กุหลาบ ม่วง” ที่เกิดขึ้น มือสีม่วงทะลุผ่านชายคนนั้นทิ้งรอยสีม่วงไว้บนพื้นที่ที่ถูกโจมตีและมีเส้นสีม่วงแผ่ ไปทั่วตัวเขา เมื่อหมดเวลาที่กําหนด
นี้คือเอฟเฟกต์ของความสามารถใหม่ของ ยาซูโอะ วิชชั่น” ความสามารถที่แหกกฏของความสามารถสายเสริมพลัง กุหลาบม่วง” ของเขา ซึ่งถือว่าแปลก เมื่อพิจารณาจากความเรียบง่ายขอ งความสามารถจริง ๆ
กระดาษแผ่นหนึ่งบินออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาไปที่มือของเขา จากนั้นเขาก็ พูดว่า “ฉันต้องการให้ อารุกะ มีความสามารถที่ฉันเขียนบนกระดาษนี้ ด้วยเชื้อเพลิงที่เพิ่มพลังให้ กับความสามารถนี้ เหมือนกับความสามารถของคุณและเธอจะรู้วิธีใช้มันโดยธรรมชาติ”
นานิกะ ดูว่างเปล่าไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดว่า “ไค!” นั่นทําให้เขายิ้มออกมา ในขณะที่เขาเริ่มลูบศีรษะเธอ “เด็กดี!”
“อ้า!” เธอส่งเสียงคร่ําครวญด้วยความสุขเล็กน้อย ขณะที่กอดเขาแน่นแล้วถามด้วยน้ําเสียงคาดหวังอย่างมีความหวัง “ยาซูโอะ ฉันทําได้ดีไหม อยากให้ฉันทําอีกไหม?”
ยาขโอะ หัวเราะคิกคักเล็กน้อย “เธอทําได้ดีและจะเป็นเด็กดีเสมอ ดังนั้น เธอไม่ต้องทําดีแล้ว ที่จริงแล้ว เธอไม่จําเป็นต้องร้องขออะไรอีก เข้าใจไหม? ถ้าเธอต้องการอะไรแค่ขอมา ฉันจะ ลูบศีรษะเธอทุกเมื่อที่ต้องการ”
ใบหน้าของ นานกะ ตูว่างเปล่าในวินาทีที่เธอพยายามทําความเข้าใจสิ่งที่เขาพูด จากนั้นเธอ ที่พยักหน้าแล้วกอดเขาแน่นขึ้น ในขณะที่พูดเบา ๆ ราวกับกระซิบว่า “ยาซุโอะ รักคุณ..”
จากนั้นใบหน้าปกติของ นานิกะ หายไปพร้อมกับ อารุกะ ที่กลับมาทันที พร้อมกับเปิดดวงตาสีฟ้าของเธอ ขณะที่รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “ฮาฮาฮ่า นานกะนั้นอายมาก โอนี้จัง ดีเกินไป! ขอบคุณ!”
ความสนุกปรากฏบนใบหน้าของเขา เมื่อเห็นภาพตรงหน้า “หม ลองความสามารถใหม่ของ น้องดีไหม?” เขาชี้ไปที่เครื่องมือวาดภาพของเธอ หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น
ทันใดนั้น ความสุขเริ่มเอ่อล้นออกมาจากตัวเธอระบายไปทั่วทั้งพื้นที่ ย้อมเป็นสีของเธอ แสดงถึงความร่าเริงของเธอ ขณะที่เธอวิ่งไปที่เครื่องมือวาดภาพของเธอและเริ่มวาดภาพบางอย่างแม้ว่าเธอจะเสร็จค่อนข้างเร็วเพราะเธอแค่วาดนกบลูเบิร์ตตัวเล็ก
ทันใดนั้น ผืนผ้าใบทั้งหมดก็เริ่มละลาย เหลือเพียงพลังงานสีฟ้า พลังงานที่เริ่มก่อตัวเป็นนกบลูเปิร์ตตัวเดียวกันกับอารุกะ ที่วาดไว้ในขณะที่เธอหลับตาลง
นกบลูเบิร์ดเริ่มบินไปรอบๆ ในขณะที่ส่งเสียงร้องจบ ๆ ไม่ต่างจากนกจริง ๆ นกนั้นบินไปที่ มือของ ยาซูโอะ โดยที่เขาลูบไล้มัน ในขณะที่สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง “ขนนุ่มและรู้สึกเหมือนจริงมาก ถึงแม้ว่าภายนอกเท่านั้นที่รู้สึกจริงจากสิ่งที่ฉันสามารถสัมผัสได้ด้วยอาเขตการควบคุมของฉัน ภายในเต็มไปด้วยพลังงานสีน้ําเงินที่ไม่มีเลือดไม่มีอวัยวะ และไม่มีกล้ามเนื้อ แต่นกก็สามารถ เป็นได้และสามารถทําเสียงได้ ฉันเดาว่าความสามารถในจํากัดด้วยการรับรู้ของเธอต่อสิ่งต่าง ๆ รอบตัว และจินตนาการของเธอถ้าเธอรู้ว่าร่างกายของนกทํางานอย่างไร นกก็จะยิ่งสมจริงขึ้น ไปอีกและบางที่เธออาจสามารถผลักดันความสามารถให้มากขึ้น “
