ใบหน้าของ ยาซุโอะ มีสีหน้าแปลก ๆ แสดงออกถึงความคาดหวัง คาดหวังถึงผลลัพธ์ของสิ่งที่เขามาที่นี่จริงๆ เพื่อ…
“ฉันขอลองความสามารถของฉันหน่อยได้ไหม? คุณรู้ว่าฉันเป็นฮันเตอร์นักวิจัย ฉันจึงมีความสามารถที่ช่วยเรื่องนี้ได้และอยากลองทําดู ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ขยับจากที่ของฉันไม่เข้าไปใกล้เขา”
เมอริก หรี่ตาของเขา เขาไม่ได้ตอบคําถาม ในขณะที่ส่งข้อความผ่านโทรศัพท์ของเขาและ หลังจากนั้นไม่กี่นาที ผู้คนที่สวมชุดป้องกันอันตรายก็เดินเข้ามาใกล้กับเมอริกและยืนอยู่ตรงนั้น
“เหตุผลเดียวที่ฉันยอมให้เป็นแบบนี้ก็เพราะเนเทโร่บอกให้ฉันหย่อนยานให้คุณบ้างและคุณจะไม่สร้างปัญหาใดๆขึ้น แต่ถ้าคุณลองทําอะไรที่ฉันไม่ชอบ คุณจะต้องรับผลที่ตามมา”
ขณะพูดแบบนั้น เมอริกก็ยกมือขึ้นให้สัญญาณ บ่งบอกให้ยาซูโอะ ทําสิ่งที่เขาต้องการ
โมเรน่ายืนใกล้กับยาซุโอะ และมองเขาในขณะที่จับตาดูอีกสองคนในกรณีที่พวกเขาพยายามทําอะไรกับ ยาซุโอะ ในขณะที่ยาซุโอะเพียงแค่มองดูอย่างสนุกสนาน ทั้งคู่เป็นผู้ใช้เน็นอย่างนั้นหรือ?
ทันใดนั้น โดยไม่มีใครสังเกตเห็นอีกาสีม่วงเข้มก็ปรากฏตัวขึ้นบนไหล่ของเขา โดยมีดวงตาแนวตั้งสีดําสนิทบนใบหน้าของมัน
นี่เป็นข้อดีของซีโร่วิชชั่น เขาสามารถแสดงให้เห็นได้ทันทีไม่ว่ามันจะใหญ่แค่ไหน แต่เขาก็ยังเลือกสิ่งที่มีขนาดเล็ก เนื่องจากประโยชน์ของวิชชั่นอาย ที่ทําให้มันเล็กลง
ขณะที่อีกาปรากฏตัว ดวงตาของ ยาซูโอะ เปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่เขาใช้อาเขตควบคุม เพื่อให้ร่างกายทํางานต่อไป
เขาหลับตาลงด้วยอีกาที่กระพริบตาของมัน ขณะที่ยาซูโอะ รวบรวมออร่าไปตรงหน้าของเขาด้วยประตูมิติขนาดเล็กที่ปรากฏขึ้นด้วยออร่า
เขาเลือกให้ประตูมิติปลายทางปรากฏในห้องกระจก ทั้งๆที่ดูเหมือนว่าการกระทําของเขา แบบนั้นจะใช้เวลานาน ดูราวกับใช้เวลามากกว่าสิบวินาทีใช้การทําเช่นนั้น ซึ่งมีเวลามากพอ สําหรับเมอริก และบุคคลในชุดวัตถุอันตรายที่จะตอบสนอง
คนสวมชุดป้องกันอันตรายตะโกนคําเดียวด้วยน้ําเสียงเร่งรีบ “สี่!!”
นั่นคือทั้งหมดที่เมอริกต้องได้ยินก่อนที่จะปรบมืออย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจสําหรับค นที่อายุเท่าเขา อันที่จริง ความเร็วของเขาค่อนข้างน่าทึ่ง เนื่องจากดูเหมือนว่าเขาจะฝึกการปรบมือค่อนข้างมาก
ช่วงเวลาที่ เมอริก ปรบมือเป็นช่วงเวลาที่ทั้งยาซุโอะและโมเรน่า หายตัวไปจากที่ของพวกเขาและไปปรากฏตัวในห้องโลหะสีขาว
“สรุปแล้วนายกําลังพยายามทําอะไรอยู่? แม้แต่ฉันก็สับสนเกี่ยวกับการกระทําของนาย” โมเรน่าถามอย่างสงสัย แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบต่อเธอ ขณะที่เธอเพียงแค่รอดูว่าเขาจะทําอะไร
ยาซุโอะ ใช้อาเขตของเขาในการสแกนไปรอบๆ โดยสังเกตเห็นว่าห้องนั้นแทบจะแยกออกไปโดยสิ้นเชิง โดยมีรูขนาดเล็กเพียง 20 ซม.
นอกจากนี้ เขายังสังเกตเห็นตุ๊กตาเล็กๆสองสามตัวกระจัดกระจายอยู่ใกล้กันในห้อง พร้อมลายเซ็นที่เขียนไว้ และนี่คือข้อมูลทั้งหมดที่เขาต้องการ ในขณะที่เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ความสามารถใหม่ของฉันมีประโยชน์เกินไปและค่อนข้างน่าใช้”
ทันทีที่เขาพูดจบ เวลาดูเหมือนจะเริ่มหมุนกลับ ขณะที่ทุกอย่างดูเหมือนจะถอยหลัง ขณะที่ยาซุโอะ ลืมตาขึ้นอีกครั้งและสังเกตเห็นว่าเขากลับมาที่ห้องแล็บ
เขามองไปที่ห้องกระจกพร้อมกับเมอริกที่มองดูเขา เตรียมปรบมืออย่างระมัดระวัง โดยเฉพาะที่เขาจับตามองอีกาบนไหล่ของยาซุโอะ
ยาซุโอะ สังเกตการณ์สิ่งนี้ด้วยความสนุกสนานเพลิดเพลินในสิ่งที่เขาเพิ่งประสบ เขาใช้ วิชชั่นอายให้มากที่สุดตั้งแต่สร้างความสามารถและมันไม่เคยน่าเบื่อ เขายังคงรู้สึกสนุกกับความรู้สึกที่ได้ใช้มันมากเท่ากับครั้งแรกที่เขาทํา
“ดังนั้น เมอริก จึงมีความสามารถในการเคลื่อนย้ายมวลสารและค่อนข้างดีในเรื่องนี้ สมเหตุสมผลแล้ว เขาเป็นผู้รอดชีวิตจากการสํารวจทวีปมืด
จากที่ฉันเห็น เมื่อเขาปรบมือ คนที่เขาต้องการเทเลพอร์ตจะแลกเปลี่ยนสถานที่กับตุ๊กตา ดังนั้น อาจมีตุ๊กตาสองตัวปรากฏขึ้นในสถานที่ของเรา เมื่อเราเทเลพอร์ตไปที่ห้องและเขาต้องเขียนลายเซ็นของเขาลงบนตุ๊กตา.. มันควรจะเป็นอะไรประมาณนั้น”
“ยาซุโอะ หรี่ตาและครุ่นคิดถึงอีกหนึ่งอย่าง” คนในชุดป้องกันคือคนที่ฉันไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น 7 วินาที ก่อนที่ฉันจะทําในสิ่งที่ฉันวางแผนจะทํา นั่นน่าสนใจ ผู้หญิงผมสีฟ้าที่ดูเหมือนจะอายุยี่สิบปลายๆเป็นคนที่ฉันไม่รู้จัก แต่น่าจะมีความสามารถที่น่าสนใจ ความสามารถในการทํานายอนาคต… ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ”
“แต่ดูเหมือนว่าเวลาตอบสนองของเธอไม่ได้น่าพึ่งขนาดนั้นและกุญแจยังคงเป็นเมอริก ที่รับผิดชอบในการเทเลพอร์ต ดังนั้น หากฉันวางแผนจะสร้างประตูมิติภายในสิบวินาที ฉันสงสัยเธอจะรู้ว่าเมื่อไร
ขณะที่เขาคิดเรื่องนี้ ยาซูโอะก็หลับตาลงอีกครั้ง ในขณะที่อีกากะพริบตาอีกหนึ่งครั้ง ยาซุโอะ เริ่มโฟกัสออร่าของเขาต่อหน้าเขา จากนั้น เขาก็ได้ยินว่า “สี่!” หลังจากผ่านไปสามวินาที
ทันใดนั้น ประตูมิติปรากฏขึ้น โดยที่มือของยาซุโอะ ผ่านไปปรากฏผ่านประตูมิติปลายทางภายในห้องกระจก
มือของเขาคมขึ้น ขณะที่เขาตัดมือของผู้ติดเชื้อแล้วนํากลับมาพร้อมกับเขา จากนั้นเสียงตบมือก็ดังขึ้น โดยที่ยาซุโอะและโมเรน่าหายตัวไป และมีตุ๊กตาสองตัวปรากฏขึ้นแทน
ความโกรธสามารถเห็นได้บนใบหน้าของ เมอริก แม้ว่าเขาจะพยายามหยุดยั้งไม่ให้โรคแพร่ กระจาย ในขณะที่เขาเริ่มตะโกนด้วยความโมโห
“บ้าเอ้ย!! แค่สิ่งที่ เนเทโร่ คิดก็ทําให้ฉันเชื่อว่าเขาจะไม่สร้างปัญหาอะไรขึ้นมาหรอก! เขารู้หรือไม่ว่าผลที่ตามมานี้อาจนําไปสู่อะไร!”
เขายังคงตะโกนต่อไปสองสามวินาทีก่อนจะสั่งคนข้างๆสองสามคน และในขณะที่เขากําลังจะเริ่มโทรศัพท์ เวลาก็หยุดลงและดูเหมือนย้อนเวลากลับไป
เมื่อยาซุโอะปรากฏตัวในห้องสีขาว สิ่งแรกที่เขาทําคือ สร้างอาเขตขยายรอบๆมือที่ติดเชื้อและบริเวณที่เขาสัมผัสมัน เขาสังเกตอย่างใกล้ชิดว่าโรคโซบาเอะมีพฤติกรรมอย่างไรและจริงๆแล้วเป็นอย่างไร
และสิ่งที่เขาสังเกตเห็นได้นําแสงสว่างมาสู่ดวงตาของเขา ในขณะที่เขาสนใจโรคนี้ถึงขีดสุด โดยสังเกตเห็นลักษณะเฉพาะของมัน
จุลินทรีย์จํานวนมากที่มีลักษณะคล้ายกับปลาหมึกยักษ์ที่มีหนวดยาวสามเส้น ยกเว้นสีฟ้าอ่อนและค่อนข้างบาง และแทนที่จะเป็นหัวปลาหมึกทั่วไป มันมีรูปทรงคล้ายดอกทานตะวัน
ดูเหมือนว่าโรคนี้จะเริ่มลามไปทั่วมือของเขาแล้ว เช่นเดียวกับมือที่เขาสัมผัสผู้รอดชีวิตจาก โรคโซบาเอะ ซึ่งทําให้เขาเชื่อว่าโรคนี้แพร่กระจายผ่านการสัมผัส
ยังมีรอยยิ้มที่สงบบนใบหน้าของเขา ความจริงที่ว่าเขาติดเชื้อด้วยโรคร้ายแรงดังกล่าว ดูเหมือนจะไม่ทําให้เขาสับสน และอาจกล่าวได้เช่นเดียวกันสําหรับโมเรน่า ที่กําลังเฝ้าดูสิ่งที่เขากําลังทําอยู่ด้วยความสนใจ
สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุด คือโรคนี้แพร่กระจายได้ขนาดไหน ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตโซบาเอะแต่ละตัวจะยึดติดกับเซลล์เดียว โดยใช้หนวดทั้งสามเพื่อจับเซลล์อย่างแน่นหนา
หนวดทั้งสามนั้นยาวมาก เมื่อเทียบกับขนาดของสิ่งมีชีวิต ซึ่งช่วยให้พวกมันล้อมรอบเซลล์ที่ยึดพวกมันไว้แน่น
สิ่งต่อไปที่น่าสนใจกว่านั้นคือ สิ่งมีชีวิตเริ่มกินออร่าภายในเซลล์อย่างช้าๆ และจากสิ่งที่เขาสังเกตเห็นหลังจากใช้อาเขตขยายในมือที่เขาได้รับ ดูเหมือนว่าเมื่อสิ่งมีชีวิตดูดซับออร่าได้เพียงพอ มันจะพ่นสิ่งมีชีวิตโซบาเอะตัวเล็กๆออกจากดิสก์บนหัวของมัน แต่สิ่งที่สําคัญที่สุดที่มันทํา คือการสร้างและพ่นสเต็มเซลล์อย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ดูดซับเห็นจากเซลล์มากขึ้น
สิ่งนี้อธิบายการงอกใหม่ที่ไม่ธรรมดาของผู้ติดเชื้อ เนื่องจากเซลล์ต้นกําเนิดเป็นเซลล์ที่มีศักย ภาพในการพัฒนาเป็นเซลล์ต่าง ๆ ในร่างกาย
พวกมันทําหน้าที่เป็นระบบซ่อมแซมร่างกาย ซึ่งหมายถึงการงอกใหม่เร็วขึ้น เนื่องจากมีสเต็ม เซลล์จํานวนมหาศาลที่ผู้ติดเชื้อมีและอาจสร้างส่วนต่างๆของร่างกายขึ้นใหม่ได้
เมื่อสิ่งมีชีวิตโซบาเอะใหม่ถือกําเนิดขึ้น มันจะต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตตัวแม่ เพื่อครอบครองเซลล์ แม้ว่าโดยส่วนใหญ่แล้ว สิ่งมีชีวิตโซบาเอะใหม่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แต่ไม่ใช่ก่อนที่จะสร้างความเสียหายให้กับเซลล์ที่กําลังต่อสู้ด้วย
และสิ่งมีชีวิตโซบาเอะที่ควบคุมเซลล์มีหน้าที่ในการรักษาเซลล์ แต่กระบวนการบําบัดค่อนข้าง
นี่คือสิ่งที่ยาซุโอะสังเกตและสรุปจากการสังเกตของเขาและทั้งหมดที่เขาต้องการ
เขาลืมตาขึ้นและสิ่งแรกที่เขาทํา คือสังเกตว่าการใช้ออร่านั้นมหาศาลเพียงใดสําหรับการใช้วิชชั่นอาย
“ใช้มันเพื่อดู 20 วินาทีในอนาคตกินมากกว่า 5% ของจํานวนออร่าทั้งหมดของฉัน อืม มันก็ไม่เลวนะ ฉันแค่โลภเกินไป”
นี่คือสิ่งที่ยาซูโอะ ค้นพบเกี่ยวกับวิชชั่นอาย ยิ่งเขามองเห็นอนาคตหรืออดีตได้ไกลเท่าใด การเผาผลาญเห็นก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้น ในช่วงสิบวินาทีแรกจึงเผาผลาญเห็นน้อยกว่าสิบวินาทีสุดท้ายและการเผาผลาญจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเท่านั้น
