“ฮ่าๆ!จ้าวเทียนจากนิกายหยางสวี่ ฉู่อู่จื่อจากราชวงศ์สุริยัน และเซียวฮ่าวจากตระกูลเซียวโบราณ สินะ?”
“สามครึ่งก้าวราชาเซียนมารวมตัวกันเพื่อทำความเคารพคุณชายกู่ น่าเสียดาย ข้าไม่คิดว่าพวกเจ้าจะมีโอกาสถ้าไม่แสดงความจริงใจ!”
ประมุขไท่เสวียนปรากฏตัวในท้องฟ้าพร้อมมือไพล่หลัง และพูดแต่ละคำอย่างไม่เร่งรีบ รอยยิ้มเยาะปรากฏบนหน้าเขา
กลุ่มผู้อาวุโสกับศิษย์ยืนด้านหลังเขาโดยไม่มีสีหน้าตื่นตระหนก ทั้งหมดมีสีหน้าสงบและรอยยิ้มเหยียดขณะมอง’แขก’ เหนือสิ่งอื่นใด พวกเขาเกาะต้นขาของคุณชายกู่อยู่
ขุมอำนาจใหญ่ทั้งหมดของแดนบูรพาตรงหน้าพวกเขาไม่ต่างอะไรจากก้อนโคลนตามทาง
ดังคำกล่าวที่ว่า’ตอนเจ้านายทะยานขึ้นสวรรค์ สัตว์เลี้ยงก็จะตามไปด้วย!’
ศิษย์กับผู้อาวุโสทั้งหมดที่รู้ตัวตนแท้จริงของกู่ฉางเกอรู้สึกราวกับได้บินขึ้นสวรรค์ตามไป
สำหรับขุมอำนาจใหญ่ของแดนบูรพา?พวกเขาไม่ต่างอะไรจากก้อนขี้ คุณชายกู่แค่ต้องตบให้ปลิว
และถ้าพวกเขากล้ายั่วยุคุณชายกู่?ศิษย์กับผู้อาวุโสเชื่อว่าแค่ลมหายใจเดียวจากคนเบื้องหลังคุณชายกู่ก็มากพอจะกับชีวิตพวกคนเหล่านี้
ด้วยความมั่นใจของพวกเขา พวกเขาจะไปรู้สึกกลัวอะไร?
“อะไรนะ?”
ผู้อาวุโสสูงสุดชุดขาว จักรพรรดิสุริยัน กับทุกคนที่มารู้สึกมึนงง ผู้บ่มเพาะทั้งหมดบนเรือรบโบราณ เรือบินและอสูรร้ายต่างตกตะลึงกับท่าทางไร้ความเกรงกลัวกับหยิ่งยโสของเหยื่อ
พวกเขามาถึงประตูดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนอย่างยิ่งใหญ่ คาดว่าอีกฝ่ายจะยอมจำนนโดยไม่ต่อต้าน แต่กลับกลายเป็นคนละเรื่อง
“ประมุขไท่เสวียน เจ้าหมายความว่าไง?”
หลายคนไม่ปกปิดความตกใจ หายนะได้มาเยือนหน้าประตู แต่เหล่าศิษย์กับผู้อาวุโสดันมีรอยยิ้มเหยียดกับมั่นใจบนหน้า
เกิดอะไรขึ้น?
ทุกคนในดินแดนไท่เสวียนเสียสติกันไปแล้วเหรอ?
หรือพวกมันมีบางสิ่งที่ทำให้มั่นใจ?
‘มาพบคุณชายกู่?ใคร?เขาคือคนหนุ่มที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเกาะต้นขาอยู่?’
‘หรือเป็นลูกไม้ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนที่ขู่ให้เรากลัว?’
ชายชราชื่อจ้าวเทียน ผู้อาวุโสสูงสุดของดินแดนหยางสวี่อดคิดถึงเรื่องนี้ในใจไม่ได้
เขาคือสัตว์ประหลาดเฒ่าที่มีชีวิตมาเป็นพันปี เขาสามารถเห็นความผิดปกติที่คนอื่นไม่อาจเห็นหรือไม่อยากให้เห็นได้ ทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนสงบมาก เขาอยากรู้ว่าใครที่มอบความมั่นใจนี้ให้?
ต้องเข้าใจว่าต่อให้ผู้อาวุโสสูงสุดไท่เสวียนจะยังมีชีวิต และฐานบ่มเพาะก็ก้าวหน้า เขาก็ยังไม่มีทางหยุดทั้งหมดได้ถ้าพวกเขาผนึกกำลังกันเช่นนี้
บรรยากาศด้านนอกดินแดนไท่เสวียนเงียบเป็นพิเศษ
“หือ คุณชายกู่ผู้นี้เป็นใคร?”
“เขาฟังดูยังหนุ่ม เขาคือทายาทของสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ออกมาหาประสบการณ์หรือ?แต่เขาจะไปทำอะไรได้?”
“ข้าพาอาวุธของราชวงศ์ข้ามาได้ และมันก็มีพลังสมบูรณ์พร้อม แม้กระทั่งราชาเซียนก็ยังต้องสยบภายใต้มัน”
จักรพรรดิสุริยันตอบกลับเสียงเย็น ทันทีที่เขาพูด คำพูดของเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวที่กวาดไปทั่ว
ราชวงศ์สุริยันขจองเขากับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน และวันนี้ก็คือโอกาสอันดีที่เขาจะได้ถอนรากถอนโคนศัตรู เขาจะยอมปล่อยให้มีคนมาสอดแทรกได้ไง?
“เราแสดงหนทางรอดให้พวกเจ้า แต่พวกเขาก็ยังเลือกหนทางสู่ความตาย!อย่าตำหนิข้าตอนเจ้าตาย”
“เจ้าไม่มีทางจินตนาการได้ถึงตัวตนของคุณชายกู่!”
“มดที่อยากเกาะสวรรค์?เพ้อฝัน!”
พอได้ยินคำพูดของพวกเขา ประมุขไท่เสวียนก็ตอบเสียงหยิ่ง เขายังคงเอามือไพล่หลัง
เขาเองก็เป็นผู้มีอำนาจในแดนบูรพา เขาจะยอมปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดมือไปต่อหน้าสารเลวพวกนี้ได้ไง?
เมื่อพวกเขาทำให้ขุมอำนาจใหญ่เหล่านี้หวาดกลัวได้ งั้นทั้งแดนบูรพาก็จะต้องเคารพแดนไท่เสวียนในอนาคต!
ยิ่งไปกว่านั้น นี่ยังเป็นสิ่งที่คุณชายกู่อนุญาตด้วยตัวเอง…ประมุขไท่เสวียนอดยิ้มไม่ได้พอคิดถึงมัน
หลายขุมอำนาจกำลังให้ความสนใจกับการแสดงที่เกิดด้านนอกดินแดนไท่เสวียน
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่จะถูกส่งกลับไปบ้านโดยสายที่ซ่อนตัวในความมืทด และนั่นก็ทำให้เกิดความวุ่นวายในขุมอำนาจลับเหล่านั้น
ฉู่อู่จื่อคือจักรพรรดิที่อารมณ์ร้อน เขาจะสามารถอยู่เฉยได้ไงหลังได้ยินคำพูดดูถูก?ใบหน้าของเขาเขียวปั้ด
“ฉู่อู่จื่อ รอก่อน!นี่ดูผิดปกติ และข้าก็ไม่คิดว่าทุกอย่างจะง่ายแบบนั้น คนของไท่เสวียนทำตัวประหลาดเกินไป”
ผู้อาวุโสสูงสุดหยางสวี่ขมวดคิ้วและรั้งจักรพรรดิชราที่กำลังจะโจมตีไว้ แม้เขาจะพาอาวุธของตนมาด้วยเช่นกัน เขาก็ไม่กล้านำมันออกมาก่อนจะเห็นเบื้องลึกของอีกฝ่าย
ปฏิกิริยาของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนภายใต้สายตาของหมาป่ามากมายรบกวนจิตใจพวกเขา เหนือสิ่งอื่นใด ขุมอำนาจใหญ่มากมายของแดนบูรพาได้ผนึกกำลังกัน และดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนก็อยู่ในสถานการณ์ที่มีเนื้อไม่พอให้หมาป่าทุกตัวแย่งกัน แต่พวกเขากลับยังสงบและหยิ่ง
ความอยากรู้อยากเห็นของผู้อาวุโสสูงสุดพุ่งทะยานและเขาก็อยากรู้เกี่ยวกับคุณชายลึกลับหลังม่านนี้ มันดูเหมือนการคาดเดาก่อนหน้านี้ของพวกเขาจะห่างไกลจากความจริง ต้นกำเนิดของคุณชายกู่แข็งแกร่งแค่ไหนถึงทำให้ดินแดนไท่เสวียนมั่นใจได้ขนาดนี้?
จ้าวเทียนมีชีวิตอยู่มาพันปีและผ่านทุกข์ร้อนมามาก ความคิดของเขาเต็มไปด้วยความเป็นไปได้ต่างๆ มันใช้เวลาไม่นานก่อนเขาจะวิเคราะห์ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ความหนาวเย็นวิ่งลงกระดูกสันหลังเขาและเหงื่อเย็นก็ไหล
‘ข้อมูลผิด?หรือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนจงใจปล่อยข้อมูลเพื่อล่อทุกคน?’
คนจากขุมอำนาจอื่นอดเปลี่ยนสีหน้าไม่ได้ พวกเขาไม่ได้โง่ พวกเขาเองก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ฮ่าๆ ถูกต้อง ซูไท่เสวียน!มันเป็นอย่างที่เจ้าพูด เรามาที่นี่เพื่อทำความเคารพคุณชายกู่ผู้ยิ่งใหญ่ ตระกูลเซียวของข้าได้รับข่าวมานานแล้วและรู้ว่าคุณชายปรากฏตัวในดินแดนของเจ้า”
“เรามาที่นี่เพื่อแสดงความเคารพ!”
ครั้งนี้ ชายร่างกำยำสวมเกราะทองเดินออกมาจากเรือรบด้วยรอยยิ้ม
เสียงของเขาดังมาก
“นี่คือเซียวฮ่าว..”
คำพูดจากชายคนนั้นทำให้ผู้บ่มเพาะหลายคนตกตะลึง ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
ปรมาจารย์แห่งตระกูลเซียวโบราณเปลี่ยนท่าทีง่ายขนาดนั้นเชียว?ไม่ว่ามันจะเป็นใคร พวกเขาก็คิดว่าเขาเปลี่ยนหน้าเร็วเกินไป!
ตอนพวกเขามาถึง ใครที่ทำท่าสั่งการและบอกว่าจะบดขยี้ดินแดนไท่เสวียนไม่ให้เหลือชิ้นดี?
ผู้คนอดก่นด่าว่าเขาหน้าด้านไม่ได้ ต่อมา พวกเขาก็เปลี่ยนคำพูดและแสดงความปรารถนาจะเข้าพบคุณชายกู่เช่นกัน
“ใช่ ถูกต้อง!ข้าเองก็มาที่นี่เพื่อเข้าพบคุณชายกู่!”
“ข้าหวังว่าประมุขไท่เสวียนจะรายงานเรื่องการมาถึงของเราให้คุณชายทราบ!”
‘ซูไท่เสวียนผู้นี้ไม่ง่ายเลย..’
การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้จ้าวเทียนประลหาดใจ ในเวลาเดียวกัน เขาก็ลอบก่นด่าพวกตีสองหน้าเหล่านี้ในใจ โชคดี เขาไม่ได้เป็นฝ่ายเปิดฉากโจมตีดินแดนไท่เสวียนก่อนเพื่อน
