ซูชิงเกอเป็นหญิงฉลาดและมีเหตุผล ตอนนี้ที่นางตัดสินใจติดตามกู่ฉางเกอ นางจึงไม่คิดจะข้องเกี่ยวกับเย่เฉินอีก
มันไม่ต้องกังขาในการตัดสินใจนี้เลย!
ในฐานะผู้หญิง หยานจีสามารถเดาความคิดของซูชิงเกอได้ ถ้านางเป็นซูชิงเกอ นางคงทำเหมือนกัน และมันก็เพราะสิ่งนี้ที่นางทำได้แต่ถอนหายใจ
ทำไมเสี่ยวเฉินถึงเป็นศัตรูกับคุณชายกู่?
“ชิงเกอ เจ้าโกหกข้าใช่ไหม?เจ้าพูดเล่นใช่ไหม?!”
กลิ่นหอมจากกายนางปกคลุมทั่วตำหนัก แต่เย่เฉินไม่อาจเพลิดเพลินกับมัน หัวของเขาขาวโพลนและเจ็บปวด เขาอดกุมขมับไม่ได้ เขาไม่อยากเชื่อว่าซูชิงเกอ ผู้หญิงที่เย็นชาและสูงส่งจะพูดคำเหล่านี้ออกมาจากปาก
“ข้าพูดความจริง มันขึ้นอยู่กับเจ้าว่าจะเชื่อหรือไม่ นอกจากนี้ โปรดอย่ามาหาข้าอีกในอนาคต!ถ้าคุณชายกู่เห็นเราอยู่ด้วยกัน ข้ากลัวว่าข้าจะต้องคิดหาคำอธิบายให้เขา..”
ใบหน้าสง่างามของซูชิงเกอยังเฉยชา แต่คำพูดกลับไร้ความเมตตา
นางพูดสิ่งที่นางต้องพูด และถ้าเย่เฉินยังไม่หยุด งั้นนางก็ต้องใช้มาตรการเด็ดขาด
“มันต้องเป็นกู่ฉางเกอแน่ๆ…เขาต้องใช้พลังชั่วร้ายเพื่อเปลี่ยนความคิดเจ้า!เขามาจากอาณาจักรเบื้องบนในตำนาน เขาต้องรู้วิธีการเช่นนั้น…”
เย่เฉินคำราม ดวงตาของเขาแดงก่ำ จ้องซูชิงเกอเหมือนสัตว์ร้ายจ้องเหยื่อ
“เสี่ยวเฉิน ใจเย็นๆ!ไม่งั้นปราณของเจ้าจะตีกลับ!”
หยานจีเห็นสภาพจิตที่ไม่มั่นคงของเย่เฉินจากภายในแหวน และรีบใช้ปราณของนางเพื่อกระจายคลื่นความเย็นผ่านตัวเขาเพื่อสงบอารมณ์เขา
“ข้าไม่เชื่อ…”
เย่เฉินโหยหวน ทำไมเทพธิดาที่เขาชื่นชมถึงทำตัวแบบนี้?
ใบหน้าของซูชิงเกอเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางชักกระบี่และเตรียมโจมตี
“ตึง ตึง ตึง..”
ตอนนี้เอง มีเสียงเคาะประตู ตามด้วยเสียงหัวเราะ
“ท่านหญิงชิงเกออยู่เหรือไม่?”
กู่ฉางเกอยืนที่ประตู สวมชุดคลุมตัวยาวสีดำ มีรอยยิ้มประหลาดอยู่บนหน้า
เขาไม่สมควรหลุดมาดแบบนี้
แต่เขาทำไม่ได้
พอได้ยินคำพูดของกู่ฉางเกอ สีหน้าของเย่เฉินก็เปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“เสี่ยวเฉิน เร็วเข้า”
ในแหวน สีหน้าของหยานจีเปลี่ยนไป
แม้กู่ฉางเกอบอกว่าจะไม่ทำให้นางลำบากใจ แต่การที่พวกนางหลบหนีออกจากคุกมาก็ถือเป็นความผิด
เสียงเคาะประตูทำให้ซูชิงเกอตกตะลึง และความสงสัยก็ผุดในใจ
ทำไมจู่ๆคุณชายกู่ถึงมาหานาง?
ไม่ ตามพลังของคุณชายกู่ เขาควรมาถึงนานแล้ว แต่แค่ไม่แสดงตัว
บางที นี่คงเป็นการทดสอบของเขา
ฟู่….
โจมตี!
ดังนั้น ความคิดของซูชิงเกอจึงเรียบง่ายมาก
นางชักกระบี่
พลังของอาณาจักรปรมาจารย์วิญญาณพวยพุ่ง และคลื่นกระบี่แหลมคมก็ทะลุผ่านอากาศด้านหน้านาง วินาทีต่อมา มันก็ลากเลือดออกมา!
“อ้าก..”
เย่เฉินกรีดร้องและหยุดคิดถึงเรื่องอื่น เขากำลังจะหลบหนีพอดีตอนเกือบโดนกระบี่ของซูชิงเกอแทบหัวใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะสัญชาตญาณของเขา เขาคงหลบเลี่ยงจุดตายนี้ไม่พ้น
“ไม่ดีแล้ว..”
“เด็กสาวคนนี้โหดร้ายเกินไป!”
หยานจีไม่คิดว่าซูชิงเกอจะเด็ดเดี่ยวและโหดขนาดนี้ มากจนถึงขั้นหมายเอาชีวิตเย่เฉิน โชคดี วิญญาณของนางอยู่ในสภาพดี นางจึงผลักเย่เฉินให้บินทะลุผ่านหน้าต่างออกไปได้ด้วยพลังของนาง
“เกิดอะไรขึ้น?”
กู่ฉางเกอดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อยและแปลกใจตอนได้ยินเสียง และรีบผลักเปิดประตูเดินเข้ามา
“คุณชายกู่..”ซูชิงเกอหันกลับไปมองกู่ฉางเกอด้วยสีหน้าสงบและพูด“ชิงเกอทำให้ท่านผิดหวัง”
นางรู้ว่ากู่ฉางเกอกำลังเสแสร้ง ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาต้องซ่อนตัวในที่ลับแน่
ความหนาวเย็นไหลลงกระดูกสันหลัง
ความผิดพลาดเดียวในการแสดงของนางคือ นางตกหลุมไปในห้วงแห่งความสิ้นหวัง อะไรอีก?นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากู่ฉางเกอซ่อนตัวในความมืดมาตลอด และเห็นทุกอย่างที่นางพูดและทำ
เขาเป็นชายที่น่ากลัวมาก!
“ไม่ เจ้าไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวัง”
กู่ฉางเกอพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
“จริงหรือ?”
ซูชิงเกอไม่อยากเชื่อคำพูดเขา นางพยายามฆ่าเย่เฉินไป แต่เขากลับหลบได้ นางกังลว่ากู่ฉางเกอจะตำหนินางที่เมตตาต่อเขา
“โดยธรรมชาติ สิ่งที่ข้าพูดคือความจริง!”
กู่ฉางเกอตอบด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง ถ้าการฆ่าเย่เฉินเป็นเรื่องง่าย เขาคงไม่ต้องปวดหัวแบบนี้!
“ครั้งหน้าที่เจ้าเจอกัน อาจมีการนองเลือดระหว่างเจ้ากับเย่เฉิน เจ้าจะเสียใจไหม?”
ซูชิงเกอส่ายหัว“ข้าคาดไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงตั้งแต่ที่ข้าเลือกอยู่กับคุณชายกู่”
“ดี”
กู่ฉางเกอพยักหน้า
ความสัมพันธ์ของซูชิงเกอกับเย่เฉินโดนทำลายลงอย่างสมบุรณ์แล้ว และพวกเขาก็ถือเป็นศัตรูกัน
เขาไม่ต้องรุนแรงกับนางอีก
สิ่งที่เรียกว่า’แครอทและแท่งไม้’สามารถทำให้ใครบางคนยอมจำนนได้จริงๆ
อะไรอีก?ซูชิงเกอยังมีโชคลาภเหนือกว่าคนทั่วไป ความสำเร็จในอนาคตของนางย่อมไม่ต่ำเช่นกัน
กู่ฉางเกอย่อมอยากให้ซูชิงเกอมาอยู่ข้างเขาเพื่อให้เขาจะได้ใช้นาง เหนื้อสิ่งอื่นใด เขาไม่ต้องกลัวว่าจะโดนฟันเฟืองแห่งโชคเล่นงานแล้ว
“ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ข้าไม่ได้ทดสอบเจ้า ข้าเชื่อใจเจ้าตั้งแต่ต้นอยู๋แล้ว ข้าแค่อยากดูฉากดีๆ!”
กู่ฉางเกอหัวเราะ และด้วยความอ่อนโยน เขาดึงนางเข้าอ้อมกอดเขาอย่างเบามือ
การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันทำให้ซูชิงเกอตกตะลึง และนางก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงขณะยืนอิ่ง ตัวของนางสั่นสะท้าน และนางก็กะพริบตาคล้ายอัญมณีด้วยความสับสน
นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้ และชายผู้นี้ยังเป็นกู่ฉางเกอ สัตว์ประหลาดที่เย็นชาและน่าเกรงขามซึ่งนางมองไม่ทะลุ
ซูชิงเกอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดอ่อนโยนเช่นนี้จากปากกู่ฉางเกอ และความอ่อนโยนนี้ก็โยนหัวใจนางลงสู่ความโกลาหล
