“คนที่สร้างหอนี่ช่างรู้จักวิธีหาความสุขใส่ตัว”
กู่ฉางเกอยืนเอามือไพล่หลัง และมองเมืองท้าจันทร์จากจุดสูงสุด เขาอดชมคนสร้างหอนี้ไม่ได้ขณะมองทุกอย่างจากด้านบนนี้ รวมถึงผู้บ่มเพาะหลายคนที่ยุ่งอยู่กับธุระของตนด้านล่าง
มันรู้สึกวิเศษที่ได้ยินมองโลกแบบนี้!
เขาตัดสินใจจะขอให้ช่างฝีมือสร้างหอแบบนี้สักอันในตำหนักเขาเมื่อเขากลับไปอาณาจักรเบื้องบน เขาจะทำให้มันใหญ่และสูงกว่าหอเด็ดดาวนี่ซะอีก
ด้วยสถานะกับภูมิหลังอย่างเขา เขาย่อมมีสิทธิ์เพลิดเพลินไปกับมัน
“ถือเป็นเกียรติอย่างสูงที่ทำให้คุณชายกู่พึงพอใจได้!หอนี้ถูกสร้างโดยผู้นำคนก่อนเพื่อต้อนรับประมุขศักดิ์สิทธิ์กับเหล่าจักรพรรดิจากขุมอำนาจต่างๆในโลก”
หลินชิวหานอธิบายด้วยรอยยิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะกู่ฉางเกอพานางมาด้วย นางคงไม่มีสิทธิ์เข้าหอ
“มันสามารถถือดวงตะวันกับจันทราไว้ได้ด้วยมือหนึ่งจริงๆ ส่วนอีกมือก็เด็ดดาว..ใครบ้างในโลกนี้ที่ไม่ปรารถนาจะทำอะไรแบบนั้น?มันคือฝันที่งดงาม..”
กู่ฉางเกอพูดด้วยรอยยิ้ม
เขามีแผนระยะยาวง่ายๆ เหตุผลว่าทำไมเขาถึงขอให้หลินชิวหานพาเขาไปเดินเที่ยวชมเมืองโบราณก็เพราะ’ประเมินพรสวรรค์นาง’ เขาต้องพิจารณาว่าเขาควรเลี้ยงและใช้หลินชิวหานยังไงหลังพานางขึ้นไปกับเขา
กู่ฉางเกอมีภูมิหลังน่ากลัวและรู้เรื่องที่คนธรรมดาไม่รู้ เฒ่าหมิง เป็นคนนอกที่ใช้คนละแซ่ เขาย่อมไม่มีโอกาสเข้าถึงความรู้ของตระกูลเขา
แม้กระทั่งผู้สืบทอดเต๋าการหลอมจำนวนมากในอาณาจักรเบื้องบนก็ยังมีพรสวรรค์ได้ไม่เท่าหลินชิวหาน!
เมื่อพวกเขากลับไปอาณาจักรเบื้องบน เขาอาจสามารถใช้หลินชิวหานในฐานะคนในเพื่อควบคุมสำนักหลอมโอสถเหล่านั้น ตราบเท่าที่เขาเตรียมการมาดี เขาจะไม่ใช่คนที่เสีย
แน่นอน กู่ฉางเกอยังอยากแสดงด้านใจดีและจริงใจของเขาให้นางเห็น เพื่อพิชิตหลินชิวหานให้เร็วที่สุด มันคงสุดยอดถ้าเขาได้รับค่าโชคชะตาพันแต้มจากการพิชิตนาง
โชคดี หลินชิวหานเป็นผู้หญิงไร้ความคิดซับซ้อน กู่ฉางเกอสามารถมัดใจนางได้ด้วย’คำพูดหวาน’ และไม่ช้า หัวใจกับความสนใจของนางก็จะเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์
สิ่งที่หลินเทียนพูดก่อนหน้านั้นไม่ผิด กู่ฉางเกอไม่ใช่คนดี เหนือสิ่งอื่นใด เขาถูกสวรรค์กำหนดให้เป็นตัวร้าย แต่กู่ฉางเกอก็ไม่เคยทำร้ายคนของเขา
เขาไม่มีเจตนาร้ายฝังลึกอะไรต่อหลินชิวหาน เขาแค่คิดที่จะฉกฉวยผลประโยชน์บางอย่างจากการเลี้ยงดูนางเท่านั้นเอง
“ถือดวงตะวันกับจันทราในมือหนึ่ง และอีกมือเด็ดดาว..คุณชายกู่ ท่านคิดเห็นยังไงกับสาเหตุแท้จริงเบื้องหลังว่าทำไมทุกคนถึงพยายามบ่มเพาะ?”
ดวงตาของหลินชิวหานเป็นประกายพอนางได้ยินคำรำพึงของเขาและทวนซ้ำ
“ในความคิดข้า การบ่มเพาะเป็นแค่การออกจากโลกและหยั่งเท้าขึ้นสวรรค์ แค่นั้น..ผู้คนต่างสู้เพื่อไขว่คว้าโอกาส สังเวยเลือด เนื้อและน้ำตา ผ่านความทุกข์ทรมาน ใช้ร่างกายเป็นแพเพื่อข้ามทะเลอย่างขมขื่น..ทั้งหมดก็เพื่อให้ไปถึงฝั่งฝัน”
กู่ฉางเกอตอบด้วยความไม่แยแสแต่ก็ยังมีรอยยิ้มบนหน้า แน่นอน เขาไม่ได้หมายความอย่างที่พูด สำหรับเขา การบ่มเพาะไม่ต่างอะไรจากการยัดค่าโชคชะตาเฉยๆและเพลิดเพลินกับพลังที่เพิ่มขึ้น
“ทะเลแห่งความขมขื่น?ถึงฝั่ง?”
แม้กระทั่งดวงตาของซูชิงเกอก็ยังสว่างวาบ และนางก็อดครุ่นคิดคำพูดนั้นไม่ได้
“ความคิดเห็นของท่านต่างจากคนอื่นๆจริงๆ คุณชายกู่ แต่ก็ยังมีความหมายลึกซึ้งเบื้องหลังมัน..”
หลินชิวหานชื่นชมเขายิ่งกว่าเดิม แค่นั้น นางกับกู่ฉางเกอก็เริ่มคุยกันอีกหลายรื่อง และกู่ฉางเกอก็ตอบหมดทุกคำถาม
เขาไม่ใช่คนที่ทำตัวสูงส่งและแค่ตอบอย่างมีหลักการ และนั่นก็ทำให้หลินชิวหานชื่นชมเขาอย่างหน้ามืดตามัว ในด้านหนึ่ง การมองโลกของเขาทำให้นาง อาจารย์ของสำนักบ่มเพาะรู้สึกราวกับค้นพบเส้นทางใหม่ที่เปิดตรงหน้า
ใช้ร่างกายเป็นแพเพื่อข้ามทะเลแห่งความขมขื่น ไปให้ถึงฝั่ง?
มันเป็นวลีที่ทำให้นางมีความเข้าใจใหม่ต่อโลกกว้างและลี้ลับของอาณาจักรเบื้องบน นางไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าข้างบนนั้นจะวิเศษแค่ไหน
“คุณชายกู่ มันต้องขอบคุณคำพูดของท่านที่ทำให้ข้ารู้ว่าเสี่ยวเทียนมีความผิดปกติ ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ข้าก็คงอยู่ในที่มืด ไม่รู้อะไรเลย…”
ใบหน้าของหลินชิวหานเปลี่ยนเป็นเศร้าโศก
นางมักห่วงใยหลินเทียน มันจึงเป็นอะไรที่อภัยให้ไม่ได้ถ้าเขาคิดร้ายต่อคุณชายกู่จริง โชคดี คนคนนั้นไม่ใช่หลินเทียนตัวจริง ไม่งั้นนางคงไม่มีหน้ามายืนต่อหน้าคุณชายกู่แบบนี้
“ข้าแค่พูดไปเฉยๆ ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น..”
กู่ฉางเกอตอบด้วยรอยยิ้มน่ามอง
“จริงๆแล้ว ข้ามีข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับคนที่มายุ่งกับวิญญาณของเสี่ยวเทียน ข้ากำลังจะไปถามเขา แต่จากนั้นมันก็เกิดเรื่องขึ้นก่อน..”
หลินชิวหานพูดด้วยความรู้สึกผิด
“โอ้!พูดก็พูด ข้าต้องเตือนเรื่องสำคัญให้แม่นางหลินทราบก่อน”
กู่ฉางเกอพูดด้วยรอยยิ้มลึกลับบนหน้า
“คุณชายกู่ โปรดพูด..”
หลินชิวหานขอให้เขาพูดต่อ เนื่องจากมันเป็นเรื่อง’สำคัญ’จากปากกู่ฉางเกอ งั้นมันก็ต้องสำคัญมาก
“เจ้าต้องจับตาดูศพของหลินเทียนให้ดี ข้าเดาว่าเขาไม่ได้แค่โดนใครบางคนควบคุม แต่คนคนนั้นต้องมาแทนที่วิญญาณเขาและยึดร่าง มีวิชาเช่นนี้มากมายในอาณาจักรเบื้องบนซึ่งช่วยให้เจ้าทำแบบนี้ได้..”
“การคืนชีพหลังความตายถือเป็นเรื่องปกติ!”
หลินชิวหานตกตะลึง คืนชีพ?นั่นเป็นไปได้?
ตอนนั้น พลังชีวิตกับวิญญาณของหลินเทียนสลายไปแล้ว แต่คำพูดของกู่ฉางเกอก็ทำให้นางคิดทุกอย่างใหม่
เขาแกล้งตาย?
“แน่นอน มันแค่การคาดเดาส่วนตัวของข้า แต่มันจะดีกว่าถ้าแม่นางหลินสนใจทุกเรื่องให้มากกว่านี้”
กู่ฉางเกอพูดด้วยรอยยิ้มสงบ
เขาปรารถนาจะให้หลินชิวหานเห็นหลินเทียน’ฟื้นจากหลุมศพ’ด้วยสองตาของนางเอง นั่นจะมากพอทำลายความไว้วางใจที่หลินชิวหานหลงเหลือ
กู่ฉางเกอไม่ต้องการเก็บหลินเทียนไว้อีก
…
เสียงดังจากด้านนอกหอเด็ดดาวดังขึ้นในเวลานี้
“คุณชายกู่ กลุ่มอัจฉริยะรุ่นเยาว์จากแคว้นกลางและแดนบูรพาขอเข้าพบท่าน!”
ผู้อาวุโสตระกูลหลินที่นำกู่ฉางเกอมาหอเด็ดดาวเดินเข้ามาด้วยความเคารพและรายงาน
กู่ฉางเกอเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาอยากปฏิเสธ แต่ก็ตระหนักว่าเขาไม่มีอะไรทำอยู่ดี เขาจึงพยักหน้า”ไม่เป็นไร ให้พวกเขาเข้ามา”
เขาหวังว่าเจ้าหนูจำอวดพวกนี้จะทำให้เขาสนุกได้บ้าง
ไม่ช้า หนุ่มสาวกลุ่มใหญ่ที่มีกลิ่นอายพิเศษและแสงเจิดจ้ารอบตัวก็เข้าหอเด็ดดาวมา
“ฉู่เสวียนน้อมพบคุณชาย!”
สุนัขรับใช้อันดับหนึ่งของกู่ฉางเกอจากแดนบูรพา บุตรศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน ฉู่เสวียนเองก็อยู่ในนั้น เขารีบเดินมาข้างหน้าและคำนับกู่ฉางเกออย่างเคารพและเริ่มประจบเขา
ข้างเขา มีคนหนุ่มโดดเด่นอื่นจากแดนบูรพาที่ร่วมเดินทางกับกู่ฉางเกอมาแคว้นกลางด้วย มีคนแปลกหน้าไม่มากในกลุ่มพวกเขา
กลุ่มสุดท้ายคือพวกจำอวดของแคว้นกลาง
ตอนนี้ ทั้งหมดยืนนิ่งด้วยความตกใจขณะที่ความตื่นเต้นพุ่งทะยานไปสวรรค์ชั้นเก้า เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เข้าพบคนจากอาณาจักรเบื้องบน
พวกเขาอดรู้สึกทึ่งในใจไม่ได้ขณะมองกู่ฉางเกอ
“น้อมพบคุณชาย!”
แม้กระทั่งจินหยาง บุตรศักดิ์สิทธิ์เจียโหลวที่ก่อนหน้าวิจารณ์กู่ฉางเกอในใจก็ยังไม่กล้าไม่ทำความเคารพ
“ไม่จำเป็นต้องมีพิธีมาก เชิญทุกคนทำตัวตามสบาย”
กู่ฉางเกอนั่งบนที่นั่งหลักในหอ และพยักหน้าให้แขก เขามีสีหน้าสงบ ปราศจากความเย่อหยิ่ง ซึ่งช่วยให้ทุกคนผ่อนคลาย
ข่าวลือนั้นไม่ผิด คุณชายลึกลับไม่ใช่คนที่เข้าถึงยาก
หลังจากนั้น กลุ่มอัจฉริยะก็แนะนำตัวเอง เริ่มอวดความสามารถเพื่อทิ้งความประทับใจให้กู่ฉางเกอ ทั้งหมดแข่งขันกันเหมือนแมลงสาปที่พยายามอวดว่าปีกตัวเองสวยกว่า
กู่ฉางเกอพยักหน้าบ้าง ยิ้มบ้างเป็นครั้งคราว และท่าทางเหล่านั้นก็ทำให้ทุกคนมีกำลังใจ
แม้กระทั่ง’ลูกสาวของสวรรค์’พวกสาวสวยเก่งๆ)ที่ปกติไม่มองใครในสายตาก็ยังเปลี่ยนเป็นสุนัขตัวเมียที่ชอบเลียต้นขา การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของพวกนางทำให้หลินชิวหานกับคนอื่นตกตะลึง
เหล่าสาวงามที่เคยถูกมองเป็นเทพธิดาและนางฟ้าตอนนี้กลับยอมสยบแทบเท้าคุณชายกู เปลี่ยนเป็นสัตว์เลี้ยงแสนเชื่อง
มันเป็นการเปิดหูเปิดตาพวกเขาอย่างมาก
หลินชิวหานคือคนที่รู้สึกปั่นป่วนสุด เหนือสิ่งอื่นใด นางเองก็เป็นลูกรักของสวรรค์เหมือนสาวงามพวกนี้ แต่ทว่า ทัศนคติของคุณชายกู่ที่มีต่อนางแตกต่างจากเหล่า’เจ้าหญิง’แสนหยิ่งพวกนี้อย่างสิ้นเชิง
การค้นพบอย่างฉับพลันนี้ทำให้หลินชิวหานหน้าแดง และนางก็รู้สึกถึงสิ่งที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
คุณชายกู่ปฏิบัติต่อนางแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ
