กู่ฉางเกอไม่สนใจการทำลายล้างดินแดนเจียโหลว สำหรับเขา การทำลายพวกมันไม่ต่างอะไรจากการเหยียบมดให้แบน
เฒ่าหมิงคืออาณาจักรราชาเทพในอาณาจักรเบื้องบน แม้เขาจะไม่สามารถใช้พลังแท้จริงได้ในอาณาจักรเบื้องล่าง มันก็ยังง่ายสำหรับเขาที่จะกำจัดสถานที่อย่างดินแดนเจียโหลวด้วยการพลิกฝ่ามือ
อะไรอีก?มันไม่มีใครสักคนที่ทะลวงผ่านเป็นอาณาจักรเทพเสมือนในแคว้นกลางมาหลายปีแล้ว ตัวตนแค่ระดับราชาเซียนก็สามารถกลายเป็นผู้พิทักษ์หรือผู้อาวุโสสูงสุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์หรือราชวงศ์ได้แล้ว
กู่ฉางเกอมองว่าคงมีแค่ภูมิภาคต้องห้ามกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์โบราณถึงมีเทพเสมือนซ่อนอยู่
พลังของเฒ่าหมิงมากพอจะให้เขาทำตามใจชอบในแคว้นกลาง แน่นอน กู่ฉางเกอไม่ได้ว่างจนจะไปยุ่งกับทุกคน ตราบเท่าที่ไม่มายั่วยุเขา เขาก็จะไม่เคลื่อนไหว
พอพวกเขาออกหอเด็ดดาว หลินชิวหานก็ดูกลัวเขาและไม่ทำตัวเหมือนเดิมอีก ธาตุแท้ของกู่ฉางเกอทำให้นางกลัว เขาไม่แยแสและหยิ่ง เป็นคนที่สามารถกำหนดความเป็นตายของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ด้วยคำเดียว
ด้านนี้ของเขาต่างจากภาพลักษณ์อ่อนโยน มันทำให้หลินชิวหานสับสนเล็กน้อยและนางก็สงสัยว่านางชอบอะไรในตัวเขา?
ความอ่อนโยน หรือวาจาหวานไพเราะและความรู้?
“เจ้ากลัว?”
กู่ฉางเกอรู้วิธีรับมือกับอารมณ์ของนาง ความอ่อนโยนก่อนหน้าของเขากลับมา ใบหน้าของเขาอ่อนลง และก็ลูบหัวหลินชิวหานอย่างถนุถนอม
นี่ส่งผลอย่างมากต่อหลินชิวหาน
หัวใจของนางเต้นกระหน่ำ คุณชายกู่ ผู้ไม่แยแสต่อใครกลับปฏิบัติต่อนางด้วยความห่วงใยและอ่อนโยน นางอดรู้สึกมัวเมาอีกครั้งไม่ได้
“เล็กน้อย….”
หลินชิวหานตอบตามตรง
“คุณชาย ท่านก็ทำให้ข้ากลัวเหมือนกัน!”
ซูชิงเกอทนไม่ไหวและพูดโพล่งออกมา นางรู้สึกว่ากู่ฉางเกอไม่ให้ความสนใจนางมากพอ แม้นางจะฉลาด นางเองก็เป็นผู้หญิง นางไม่สามารถทนเห็นกู่ฉางเกอปฏิบัติต่อหญิงอื่นดีกว่านางได้ถึงแม้เขาจะชอบแกล้งนาง
แน่นอน นางรู้ดีว่ามันเป็นแค่การแสดงจากกู่ฉางเกอ
กู่ฉางเกอมองนางและยิ้ม”เจ้าก็กลัวเป็นด้วย?อืม ไม่เป็นไรนะ”
‘ข้ากลัวไม่ได้หรือไง?’
‘นี่มันเลือกปฏิบัติชัดๆ’
ซูชิงเกอกลอกตาและบ่นในใจ
“นี่คือตำรา[เต๋าเม็ดยา]ระดับพื้นฐาน รับไปสิ ถือซะว่าเป็นคำขอโทษจากข้า”
กู่ฉางเกอนำเคล็ดเต๋าเม็ดยาออกจากระบบและส่งมันให้หลินชิวหาน ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง เขาต้องหาเหตุผลให้นางไม่ช้าก็เร็ว เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นสิ่งที่เขาแลกมาด้วยร้อยแต้มโชคชะตา
กู่ฉางเกอพลิกดูมันคร่าวๆและเห็นว่ามันบันทึกสูตรเม็ดยาระดับพื้นฐานล้ำค่ามากมาย เขาประเมินว่าแม้กระทั่งสำนักหลอมโอสถในอาณาจักรเบื้องบนก็คงไม่มีตำราที่ละเอียดเท่าในมือเขา
ของที่มาจากระบบล้วนเป็นของคุณภาพสูงสุด และเขาก็ไม่ขาดทุนอะไรเลย
“ขอบพระคุณ คุณชาย!”
หลินชิวหานขอบคุณเขา
คุณชายกู่กลับมอบของแบบนี้ให้นางจริงๆ!เขารู้ได้ไงว่านางสนใจในด้านนี้?
หัวใจของหลินชิวหานเต้นตุบตับ
ท่านพ่อของนางมักคับให้นางบ่มเพาะเพื่อเสริมรากฐานนางอย่างเดียว นางไม่เคยได้รับอนุญาตให้ศึกษาด้านอื่น นางจึงไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับการหลอมโอสถถึงแม้นางจะสนใจมันมาก
“ขอแค่เจ้าชอบก็พอ”
กู่ฉางเกอพูดด้วยรอยยิ้ม หลินชิวหานเป็นผู้หญิงที่เดาใจง่ายจริงๆ มันดีที่นางมาพบเขาก่อนจะมีคนมาเจอนาง
แน่นอน เขายังตั้งตารอให้หลินชิวหานเติบโตเป็นนักหลอมโอสถเพื่อให้เขาสามารถใช้งานนางได้ในอนาคต
..
สามวันผ่านไปไวเหมือนโกหก
เพราะความสัมพันธ์ของพวกเขากับกู่ฉางเกอ ตระกูลหลินโบราณจึงยุ่งมากตลอดหลายวัน ขุมอำนาจใหญ่จากทั่วโลกมาเยี่ยมพวกเขา และอยากพัฒนาความสัมพันธ์กับพวกเขา
การทำลายล้างดินแดนเจียโหลวถือเป็นการส่งสัญญาณให้ทุกขุมอำนาจของแคว้นกลาง และทุกคนก็สามารถเห็นได้ว่ามันได้เวลาที่ตระกูลหลินจะผงาดแล้ว
ทุกคนในตระกูลหลินโบราณต่างเดินและพูดคุยด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจไปทั่วเมือง ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน พวกเขาก็กร่างได้เต็มที่ ได้รับการปฏิบัติเป็นแขกผู้ทรงเกยีรติไม่ว่าจะไปเจอกับใคร
แม้ตระกูลหลินโบราณจะเป็นขุมอำนาจใหญ่อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ ไม่มีใครเทียบได้กับพวกเขา แน่นอน ทั้งตระกูลหลินโบราณต่างเคารพกู่ฉางเกอเกอมาก
พวกเขารู้ว่าใครคือคนที่มอบสิทธิพิเศษนี้ให้
นอกจากนั้น หลังหลินชิวหานได้รับคำใบ้จากกู่ฉางเกอ นางก็สั่งให้คนคอยจับตาดูศพของหลินเทียนไว้
ซึ่งเขาก็แกล้งตายจริง…
นางเองก็ไม่อยากเชื่อ และหลังผ่านไปสามวัน นางก็ตระหนักว่าเกิดบางอย่างที่แปลกประหลาดกับศพของหลินเทียน ถึงแม้สามวันจะผ่านไปแล้ว ศพของเขาก็ยังไม่เน่า
มันแปลก
แม้กระทั่งผู้บ่มเพาะอาณาจักรทะเลวิญญารก็ควรตัวแข็งและเริ่มเน่าแล้วหลังตายไปสามวัน แต่ไม่มีอะไรเกิดกับศพของหลินเทียน และต้องรู้ว่าหลินเทียนคือขยะที่ยังไม่ถึงอาณาจักรทะเลวิญญาณเลย!
การค้นพบนี้ทำให้หลินชิวหานตกใจและนางก็เริ่มเชื่อคำพูดของกู่ฉางเกอ!
หลินเทียนยังไม่ตาย!
เขาแกล้งตายและพยายามหลอกทุกคน!
ความจริงนี้ทำให้หลินชิวหานโกรธและหัวใจก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
ไม่เพียงร่างของน้องชายนางจะโดนไอสารเลวที่ไหนไม่รู้ยึดไป คนคนนั้นยังเกือบทำให้ตระกูลหลินโบราณพินาศ!
นางอยากฉีกสัตว์ร้ายที่ยึดร่างของน้องชายนางเป็นชิ้นๆ นางอยากฟันเป็นล้านชิ้น!
…
แสงสลัวส่องคุกใต้ดินอับชื้น ศพเย็นที่ดูจะเป็นคนหนุ่มซึ่งจู่ๆก็มีอายุขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่างนอนอยู่บนพื้น ทันใดนั้น ศพนั้นก็ลืมตาและแสงก็สว่างวาบ
“ดูเหมือนข้าจะรอดพ้นหายนะมาได้..”
ศพนั่งตรงและมองรอบตัวขณะพึมพำกับตัวเอง แน่นอน เขาไม่ใช่ใครนอกจากหลินเทียน ผู้รอดพ้นความตายมาได้ผ่านการแกล้งตาย
เขารู้สึกว่าเขายังมีโชคเหลือ
หลังจากนั้น เขาก็สังเกตสภาพแวดล้อมและตระหนักว่าเขาอยู่ในคุกใต้ดิน และดูเหมือนจะไม่มีใครเฝ้าด้านนอก
ครั้งหนึ่ง เขาเคยเป็นราชาเทพผู้ยืนอยู่เหนือทุกคน เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะต้องใช้วิชาเช่นนั้นเพื่อรักษาชีวิต
เขาอดหัวเราะใส่ตัวเองไม่ได้ด้วยความเย้ยหยัน
แต่เขาก็ยังรอด!ตราบเท่าที่เขาสามารถปกปิดจากคนอื่นได้ เขาจะไม่ตาย ไม่สิ สวรรค์ไม่อยากให้เขาตาย!
“โชคดีที่ข้าไม่โดนเผา..แต่พวกมันก็ไม่ฝังข้าเช่นกัน น่าเสียดาย..แต่นี่ก็ไม่ได้แย่อะไร พอถึงเวลา ข้าจะแกล้งทำเป็นจำอะไรไม่ได้ และนั่นควรพอจะหลอกทุกคน ด้วยประสบการณ์ของชีวิตก่อน มันคงไม่ยากเกินสำหรับข้า..”
“สำหรับไอสารเลวแซ่กู่…รอก่อนเถอะ ราชาผู้นี้จะเอาคืนเจ้าในไม่ช้า..”
สีหน้าของหลินเทียนดำมืดพอนึกถึงใบหน้าของกู่ฉางเกอ
ตอนนี้ เคล็ดวิชาลับแกล้งตายที่เขาใช้ก่อนหน้าได้ทำงานเต็มที่และรักษาขั้วหัวใจของเขา เลือดเริ่มไหลผ่านตัวอีกครั้ง และชีวิตก็ฟื้นกลับคืนศพเย็นของเขา
ถ้ามีคนยืนข้างเขาตอนนี้ พวกเขาคงตกใจและอุทานว่ามันเป็นไปไม่ได้!
คนตายจะคืนชีพได้ไง?
มันน่าเหลือเชื่อ นี่คือปาฏิหาริย์!
ถึงกระนั้น ความเยาว์ของหลินเทียนก็ไม่กลับ ไม่ว่าเคล็ดวิชาจะร้ายกาจแค่ไหน มันก็ไม่สามารถชดเชยอายุขัยได้
ในเวลาเดียวกัน เหตุการณ์ทั้งหมดก็ทำให้หลินเทียนสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมกู่ฉางเกอถึงไม่เป็นไร?ทำไมมารที่เขาอัญเชิญถึงแสดงความกลัวเช่นนั้นตอนเจอเขา?
นี่คือสิ่งที่เขาไม่เคยพบมาในชีวิตนับหมื่นปีของเขา
“ศพ..ศพขยับได้…”
ตอนนี้เอง เสียงกรีดร้องดังจากด้านนอกคุก ศิษย์ของตระกูลหลินโบราณที่ได้รับมอบหมายให้จับตาดูศพของหลินเทียนเดินเข้ามาและเห็นฉากหลินเทียนนั่งตัวตรง มันทำให้เขากลัวจนเกือบฉี่ราดกางเกง!
