คฤหาสน์ตระกูลหลิน ณ ห้องครัวด้านหลัง
มีกลุ่มพ่อครัวยืนอยู่ด้านข้างด้วยความหวาดกลัว
“ให้พวกเราทำเถอะนายน้อย ท่านเพียงแค่บอกพวกเรามาว่าท่านต้องการจะทานอะไร รับรองได้เลยว่ามันจะออกมาตามที่ท่านต้องการแน่นอน”
พ่อครัวกำลังตกตะลึง
ความหวาดกลัวและตกตะลึงทั้งหมดของพวกเขามันมีสาเหตุมาจากการกระทำของนายน้อย
มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่นายน้อยจะมาที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารด้วยตัวเอง และถึงแม้ว่าพวกเขาอยากจะหยุดแต่มันก็ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้
ตระกูลที่พวกเขารับใช้อยู่เป็นตระกูลใหญ่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถปล่อยให้นายน้อยของพวกเขาทำอาหารด้วยตนเองได้ และถ้าหากมีคนมาพบความจริงเรื่องนี้เข้าพวกเขาก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา
“เอาล่ะ พวกเจ้าไปทำสิ่งที่พวกเจ้าต้องทำเถอะไม่ต้องสนใจข้า” หลิน ฟานจับกระทะ การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วดั่งเสือ ส่วนผสมในกระทะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา
ทันใดนั้นอยู่ๆมือรวมทั้งเท้าของเขาก็เกิดสั่นขึ้นมา
เขาไม่ได้หิว แต่อาการทั้งหมดมันเกิดจากความตื่นตระหนกของเขา
คะแนนความโกรธที่อยู่ๆก็เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็วมันทำให้เขาหวดกลัว
“ความโกรธ +111”
“ความโกรธ +222”
“ความโกรธ +333”
“ความโกรธ +444”
“ความโกรธ +555”
“ความโกรธ +666”
“ความโกรธ +777”
และในที่สุดมันก็ได้เพิ่มขึ้นไปจนถึง888คะแนน
โอ้พระเจ้า!
นี่มันคงไม่ใช่เรื่องอำกันเล่นใช่ไหม?
เขารู้สึกได้เลยว่าบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่มันกำลังจะเกิดขึ้น
และเขาก็รู้ด้วยว่าพ่อของเขาจะต้องรู้เรื่องที่เขาทำในวันนี้แล้วแน่นอน เพราะนอกจากพ่อของเขาแล้วใครมันจะให้คะแนนได้เยอะแบบนี้
คะแนนความโกรธตั้ง888นั้นเยอะเกินไป
มันช่างน่ากลัวจริงๆ
เพราะความโกรธที่เขาได้รับในตอนนี้มันได้เลยจากจุดที่เขาเคยได้ไปไกลแล้ว
พ่อของเขาต้องโกรธมากจนระเบิดออกมาแน่
และแม้ว่าพ่อจะไม่ทุบตีเขาจนตาย แต่อาการของเขาหลังจากนั้นคงจะไม่ดีนักแน่นอน
“ท่านพ่อ ข้าหวังว่าไข่กวนมะเขือเทศจานนี้จะทำให้ท่านเมตตาข้าบ้าง”
นั่นคือสิ่งที่หลิน ฟานหวังเอาไว้
พ่อครัวที่ยืนอยู่ด้านข้างกำลังมองนายน้อยของพวกเขาทำอาหาร ทุกอย่างในนั้นมันยุ่งเหยิงไปหมดจนพวกเขาไม่อยากจะมอง
แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
พวกเขารู้สึกว่าวันนี้นายน้อยของพวกเขาไม่ปกติ เพราะท่านไม่เคยทำตัวแบบนี้มาก่อน
ในที่สุดไข่กวนมะเขือเทศก็เสร็จแล้ว
“นายน้อย ให้ข้าเป็นคนทำความสะอาดเองเถอะ” พ่อครัวคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างเร่งรีบ
แต่หลิน ฟานปฏิเสธเขา “ไม่ ข้ายังเหลือซุปไข่มะเขือเทศอีกจานที่ต้องทำ”
นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาผ่อนคลายแล้ว
หลังจากที่ข้ามาถึงโลกนี้และกลายเป็นนายน้อยที่ร่ำรวยพร้อมกับระบบสนับสนุนขนาดเล็ก ข้าก็ใช้ชีวิตทุกวันของข้าด้วยความสนุก
คนอื่นต้องค่อยๆเดินอย่างช้าๆจนกว่าจะถึงจุดสูงสุดของชีวิต
ในขณะที่ข้านั้นเกิดมาก็อยู่จุดสูงสุดแล้ว
มันเป็นเรื่องง่ายหรือไม่ที่จะรักษาจุดยืนนี้เอาไว้ตลอด?
ตอบเลยว่าไม่
สิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมดมันก็เพื่ออนาคตของตระกูลหลิน แต่คราวนี้พ่อของเขาโกรธจริงๆและถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่างเขาจะต้องถูกฆ่าแน่นอน
เมื่อพ่อครัวมองไปที่อาหารที่นายน้อยทำเขาก็พบว่ามันออกมาแย่มาก ไข่กวนมะเขือเทศที่นายน้อยทำมันออกมาสุกเกินไปจนมันเปลี่ยนเป็นสีดำ
แล้วไอซุปไข่มะเขือเทศนี้มันคืออะไรกัน?
ในห้องครัวตอนนี้มีเพียงคนเดียวที่กำลังใช้อยู่ แต่มันกลับยุ่งเหยิงดั่งสนามรบ
หลังจากนั้นไม่นาน
ณ ลานบ้านด้านหลัง
“นายน้อยท่านไม่จำเป็นต้องกังวล ข้าเชื่อว่านายท่านจะไม่โกรธนายน้อยอย่างแน่นอน” โกวชิปลอบใจ แม้ว่าเขาจะยังไม่เชื่อคำพูดของตนเองก็ตาม
ไม่โกรธ?
ข้าเกรงว่านั้นมันจะเป็นเพียงแค่มุกเท่านั้น
หลิน ฟานเงยหน้ามองท้องฟ้า “โกวชิ เจ้าไม่รู้สึกเลยรึว่ามันมีเมฆดำที่กำลังมุ่งหน้ามาทางเรา”
เมื่อโกวชิมองตามนายน้อยของเขาไปก็พบว่ามันเป็นความจริง ดูเหมือนว่านายท่านจะกลับมาแล้ว
เขารู้ได้ในทันทีเลยว่าเขาไม่สามรถปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้
เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าเรื่องน่ากลัวแบบไหนที่กำลังรอพวกเขาอยู่เมื่อนายท่านรู้เรื่องที่พวกเขาทำ และเขาก็หวังว่านายน้อยจะไม่โดนลงโทษ
ไกลออกไป
หลิน วานยี่กำลังเดินทางกลับมาพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด ทุกก้าวที่เขาเดินมันเต็มไปด้วยความโกรธ
ตั้งแต่ที่เขาออกจากตระกูลหยวนเขาก็รู้สึกว่าความโกรธมันอัดแน่นอยู่ในท้องของเขา
เมื่อเขาผ่านสถานที่แห่งหนึ่งและเห็นแท่งไม้ไผ่เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลินโดยตรง
เขาต้องลงโทษลูกของเขาก่อนที่เขาจะทำตัวแย่ไปมากกว่านี้
“นายท่าน นายท่าน…” อาวุโสวูที่กำลังรออยู่เมื่อเห็นหัวหน้าตระกูลกลับมาเขาจึงรีบเดินตามไป
เขาสังเกตเห็นว่าครั้งนี้ใบหน้าของหัวหน้าตระกูลนั้นเคร่งเครียดจริงๆ
เมื่อเขานึกย้อนไปถึงสิ่งที่นายน้อยทำลงไปเมื่อตอนเช้าเขาก็เข้าใจได้ทันที และรู้ได้ในทันทีว่าทำไมหัวหน้าตระกูลถึงโกรธมากขนาดนี้
“อย่ามาอ้อนวอนแทนเด็กคนนั้น ข้าจะต้องลงโทษเขาในวันนี้เพื่อไม่ให้เขาก่อปัญหามากขึ้นในอนาคต” หลิน วานยี่พูดอย่างจริงจัง
“ไม่นายท่านเดี๋ยวก่อน นายน้อยเป็นอัจฉริยะ! เขาเป็นอัจฉริยะจริงๆ!”
“วันนี้ข้าสังเกตเห็นว่านายน้อยกำลังอ่านคัมภีร์อาทิตย์ม่วงสี่นักบุญและคิดว่าเขากำลังจะฝึกฝน แต่ทันใดนั้นเองก็มีหมอกสีม่วงไหลออกมาจากจุดกวนหยวนเข้าไปยังจุดป่ายฮุยของเขา”
“นั่นเป็นสัญญาณของการบรรลุขั้นหนึ่งของคัมภีร์อาทิตย์ม่วงสี่นักบุญมิใช่หรือ?”
“นายน้อยไม่ได้เป็นขยะ เขาไม่ได้ขี้เกียจ เขาเพียงแค่ฝึกฝนอย่างเงียบๆเท่านั้น”
อาวุโสวูภูมิใจมากราวกับว่าเป็นลูกชายของเขาเองที่ประสมความสำเร็จ
เขาเป็นคนที่เฝ้าดูหลิน ฟานเติบโตขึ้น
นายน้อยท่านไม่ชอบการฝึกฝนมาตั้งแต่ยังเด็ก แม้แต่เขาที่เป็นคนนอกยังอดเป็นห่วงไม่ได้
“โอ้?” หลิน วานยี่หยุดและดูไม่เชื่อเล็กน้อย “จริงหรือ?”
“เป็นความจริง ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกท่าน” อาวุโสวูกล่าว
หลิน วานยี่หยุดคิดครู่หนึ่ง “ไปกันเถอะ”
จากนั้นเขาก็ส่งไม้ไผ่แท่งนั้นไปให้อาวุโสวู
“ถ้าเรื่องที่เจ้าพูดมาเป็นเรื่องโกหกข้าจะเอาไม้นั่นหักขาเขาซะ”
แม้ว่าเขาจะโหดร้าย แต่ความคาดหวังที่เขามีมันก็ส่งผลให้เขาก้าวเร็วขึ้น
อาวุโสวูยิ้ม
หัวหน้าตระกูลเป็นคนที่มีไหวพริบเสมอ
ณ ลานบ้านด้านหลัง
หลิน ฟานรู้สึกถึงความน่าสะพรึงกลัวซึ่งเป็นสัญญาณของอันตราย
“นายน้อย นายท่านอยู่ที่นี่แล้ว” เมื่อโกวชิพูดร่างกายของเขาก็สั่น แรงกดดันของหัวหน้าตระกูลช่างน่ากลัวจริงๆ
หลิน ฟานลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีจากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
ข้าทำได้
ข้าไม่ได้อ่อนแอ
มันจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นและทุกอย่างจะออกมาดี
เขาเดินไปที่ประตูแล้วเงยหน้าขึ้น พ่อของเขาอยู่ที่นี่แล้ว
“เจ้ากลับ…” หลิน วานยี่กำลังจะดุลูกชายของเขาแต่กลับถูกขัดเสียก่อน
หลิน ฟานเดินเข้ามาและกอดแขนของหลิน วานยี่
ตอนนี้พวกเขาดูสนิทกันมากจริงๆ
“ท่านพ่อข้ารู้ว่าช่วงนี้ท่านค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นข้าจึงทำอาหารมาให้ท่านด้วยตัวเอง”
“ท่านไม่ต้องพูดอะไรแล้วตามข้ามาก็พอ”
“ไอหยา ดูเหมือนว่ามันจะมีฝุ่นติดอยู่บนไหล่ของท่านด้วยนะเนี่ย เดี๋ยวข้าปัดให้นะ”
การเคลื่อนไหวของเขานั้นรวดเร็วและราบรื่นจริงๆมันไม่ได้ดูเสแสร้งเลยสักนิด
อาวุโสวูอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ตกตะลึงเพราะแม้แต่หลิน วานยี่เองก็ประหลาดใจเช่นกัน
แต่เขาก็ไม่ได้ต่อต้านและเดินตามหลิน ฟานไป
ภายในบ้าน
โต๊ะเล็กๆเต็มไปด้วยจานอาหารมากมาย
นอกจากนี้ยังมีไวท์อีกหนึ่งขวดด้วย
อย่างไรก็ตามอาหารที่อยู่บนโต๊ะมันดูน่าเกลียดเล็กน้อย
“ท่านพ่อได้โปรดนั่งลงก่อน เดี๋ยวข้าจะเอาน้ำมาให้ท่านล้างหน้า”
หลิน ฟานเดินออกไปเพื่อไปเตรียมของ
“เห็นไหมนายท่าน นายน้อยเติบโตขึ้นแล้ว” อาวุโสวูกล่าว
หลิน วานยี่เงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พูดออกมาว่า “เฮอะ! เขาคงจะรู้ตัวว่าไม่สามารถซ่อนสิ่งที่ทำในวันนี้ได้และพยายามจะขอความเมตตา”
อาวุโสวูหัวเราะ “ไม่ว่าอะไรจะเกิดอะไรขึ้น แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาทำอาหารให้ท่าน”
“แล้วไออาหารที่เขาทำนี่มันอะไรกัน? มันดำจนไล่ความอยากอาหารของข้าไปหมด” หลิน วานยี่กล่าวอย่างไม่พอใจ แต่น้ำเสียงของเขาไม่ได้มีความโกรธผสมอยู่เหมือนในตอนแรก
สำหรับตัวตนที่แท้จริงของหัวหน้าตระกูลคนนอกรวมถึงนายน้อยอาจจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับเขาที่อยู่ด้วยกันมานานรู้ดีว่าท่านชอบวิธีการที่นุ่มนวล
แต่ถ้าเขาเจอคนที่แข็งกระด้าง เขาก็พร้อมที่จะทำตัวแย่ยิ่งกว่าคนพวกนั้น และถึงแม้ว่าเขาจะตายเขาก็จะไม่ยอมอ่อนข้อต่อคนพวกนี้เด็ดขาด
หลังจากนั้นไม่นาน
หลิน ฟานก็กลับมาพร้อมอ่างล้างหน้า “ท่านพ่อมาล้างหน้าก่อนแล้วค่อยกินข้าว”
หลิน วานยี่ทำเสียงฮึดฮัดก่อนที่จะหยิบผ้าขึ้นมาและเช็ดใบหน้าของเขา
เขามองไปที่อาหารและถามออกมาว่า “จานนี้เรียกว่าอะไร?”
“ท่านพ่อนี่คือไข่กวนมะเขือเทศส่วนจานนี้คือซุปไข่มะเขือเทศ จานนี้เป็นมะเขือเทศแบบเย็นและสุดท้ายคือหัวหอมและไข่ อาหารทุกจานข้าเป็นคนปรุงเองกับมือ ส่วนหน้าตาและรสชาติของมันนั้นไม่เลวเลย”
“ท่านพ่อลองดูสิ จริงสิเกือบลืมไปเลยว่าเรายังมีไวท์อีกขวดหนึ่งด้วย”
การเคลื่อนไหวของหลิน ฟานนั้นรวดเร็วมาก และเขาก็ดูยุ่งมากเช่นกัน
เมื่อมองไปที่เขาอาวุโสวูก็ยิ้มออกมา เขารู้สึกมีความสุขจริงๆ
โกวชิพูดไม่ออก นายน้อยของเขาสุดยอดมาก ท่านทำให้หัวหน้าตระกูลไม่โกรธได้จริงๆด้วย
หลิน ฟานที่กำลังจะบอกให้อาวุโสวูนั่งลง แต่อย่างไรก็ตามเขาก็สังเกตเห็นแท่งไม้ไผ่เขาจึงถามออกมาด้วยความสงสัย “อาวุโสวู ไม้ไผ่ที่ท่านนำมามันเอาไว้ใช้สำหรับอะไร?”
อาวุโสวูยิ้ม “ท้องฟ้ามันมืดทำให้ทางมันเดินยาก ข้าจึงใช้มันเพื่อนำทางข้ามา”
“โอ้แบบนี้นี่เอง โกวชิเอาไม้ไปเก็บ” หลิน ฟานกล่าว
โกวชิรีบเอาไม้ออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นดังนั้นหลิน ฟานจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
โชคดีที่ข้าไหวตัวทัน
มิฉะนั้นไม้เท้าอันนี้จะไม่ได้ใช้เพื่อแค่นำทางเท่านั้น แต่ยังเป็นไม้สำหรับลงโทษข้าด้วยแน่ๆ
