I Don’t Want To Defy The Heavens – DTH ตอนที่ 3 หยุดทำสิ่งที่ไร้ประโยชน์พวกนี้ได้แล้ว

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

ความโกรธสามารถเพิ่มสถานะได้

มันง่ายและค่อนข้างสะดวก

จากการทดลองก่อนหน้านี้ของเขา มันเห็นได้ชัดว่าพ่อค้าคนนั้นโกรธจริงๆ แต่ทำไมเขาถึงไม่ให้ค่าความโกรธ

มีความเป็นไปได้ว่าสถานะและความแข็งแกร่งของพ่อค้าคนนั้นอาจจะไม่เพียงพอที่จะสร้างคะแนนความโกรธให้เขา

เพียงแค่คำเดียว

อ่อนแอ

นอกเหนือจากความเป็นไปได้นั้นก็ไม่มีอย่างอื่นอีกแล้ว

ในตอนนั้นเองที่เสียงของโกวชิดังมาจากภายนอก

“นายน้อย นายท่านได้ส่งวิชาดาบพยัคฆ์อาฆาตมาให้ท่าน”

หลิน ฟานเดินออกมาจากห้องของเขา และหยิบเทคนิคเพาะปลูกขึ้นมา เขายิ้ม ชายชราคนนี้ไม่เคยยอมแพ้ และหวังว่าทายาทเพียงคนเดียวของเขาจะเดินไปในเส้นทางนี้

เขาพลิกเทคนิคลับดู

เขาดูมันคร่าวๆและพบว่ามันค่อนข้างน่าเบื่อ ดังนั้นจึงโยนมันไปทางโกวชิ “ช่วยดูแลมันแทนข้าที ข้าจะดูมันเมื่อมีโอกาส”

โกวชิต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดตัวเองเอาไว้ก่อน แต่สุดท้ายแล้วเขาก็พูดมันออกมาอยู่ดี

“นายน้อย ข้าคิดว่าท่านควรที่จะฟังนายท่านและฝึกฝน เพราะอย่างน้อยท่านจะได้มีวิชาเอาไว้ป้องกันตัว”

หลิน ฟานมองไปที่โกวชิ “โกวชิ ที่เจ้าพูดมันหมายว่ายังไง? นี่เจ้าจะไม่ปกป้องข้าแล้วงั้นรึ?”

“อ่า?” โกวชิตกตะลึง จากนั้นก็ก้มลงไปมองหนังสือทักษะลับ “นายน้อย ข้า….”

หลิน ฟานตบไหล่ของโกวชิ “ทำงานให้หนักเข้าไว้ ข้าคาดหวังกับเจ้าไว้สูงมาก เพราะตอนนี้ชีวิตของของอยู่ในมือของเจ้าแล้ว”

ดวงตาของโกวชิเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงและเปียก จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงกับพื้น “นายน้อย ไม่ต้องกังวล แม้ว่าข้าจะตาย ข้าก็จะไม่ทำให้ความคาดหวังของท่านสูญเปล่า”

ในตอนนั้นเองที่โกวชิพึ่งตระหนักว่าความรับผิดชอบของเขามันช่างมากมายเหลือเกิน

นายน้อยฝากชีวิตของท่านเอาไว้ในกำมือเขา

“ลุกขึ้น” หลิน ฟานกล่าว

โกวชิเช็ดตาของเขาและยืนอยู่ข้างๆด้วยความเคารพ เขาจับเทคนิคลับเอาไว้แน่น และเก็บเอาไว้ให้ใกล้ตัวมากที่สุด

“เอาล่ะไปเดินเล่นกันเถอะ นำข้าไปร้านดีๆหน่อยซิ” หลิน ฟานกล่าว

เรื่องที่หัวหน้าตระกูลกักตัวไม่ให้นายน้อยไปไหนมันไม่ได้เป็นความลับ และก็ไม่มีข้ารับใช้คนไหนกล้าขัดคำสั่งท่าน

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเป็นคนของนายน้อยแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องทำตามคำสั่งของนายน้อยอย่างไม่ลังเล

ออกจากลานบ้าน

คฤหาสน์ของตระกูลหลินมีขนาดใหญ่มาก มีบ้านหลังใหญ่มากมายที่กำลังล้อมรอบคฤหาสน์อยู่ ตระกูลใหญ่มันก็น่าจะประมาณนี้

ในตอนนั้นเองไม่ไกลนักเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นมา

หลิน ฟานอยากรู้อยากเห็น เขาจึงมองออกไปและพบว่ามีคนมากมายยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกำลังออกท่าทางบางอย่างอยู่ และทุกครั้งที่พวกเขาเคลื่อนไหวพื้นมันก็จะสั่นสะเทือน

“แบบนั้นแหละถูกแล้ว” ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้านั้นดูแข็งแกร่งมาก ผิวของเขาคล้ำ ส่วนแขนของเขาก็หนาราวกับขาของหลิน ฟาน

“ลูกพี่ลูกน้อง ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่?”

โจว เชียงเหมามองไปที่หลิน ฟาน เขารู้สึกแปลกใจและทำอะไรไม่ถูก

สถานการณ์ของลูกพี่ลูกน้องของเขามันไม่ใช่ว่าพึ่งเกิด ความจริงแล้วมันเป็นปัญหามาตั้งแต่เขายังเด็ก แม้ว่าลุงของเขาจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เขาก็รู้ว่าท่านเป็นห่วงจริงๆ

ตระกูลหลินยังคงต้องการลูกพี่ลูกน้องของเขาเพื่อขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลในอนาคต

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจะไม่มีความสนใจในเส้นทางนั้นเลย

หลิน ฟานมองไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา มันให้รู้สึกราวกับว่าเขากำลังมองไปที่ภูเขาลูกใหญ่อยู่ยังไงยังงั้น

“ไม่มีอะไร ข้าแค่มาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเจ้ากำลังฝึกวิชาอะไรอยู่ มันดูน่าสนใจ” หลินฟานถาม

“มันคือกำปั้นเขย่าปีศาจ ท่านสนใจไหม? ข้าสามารถให้คนส่งมันไปให้ท่านได้” โจว เชียงเหมาตอบ

เขากำลังคิดหาวิธีที่จะทำให้หลิน ฟานปลูกฝัง

หลิน ฟานโบกมือของเขา “ข้าไม่สนใจ การปลูกฝังมันน่าเบื่อ ข้าว่าข้าออกไปใช้เงินดีกว่า”

“โกวชิ ไปกันเถอะ”

“ขอรับ นายน้อย” โกวชิตอบ

ไม่มีคะแนนความโกรธ

หลิน ฟานคิดกับตัวเอง ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไม่ได้ใช้ความพยายามมากขนาดนั้น

เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลหลิน

เขาหยุด

“ความโกรธ +20”

ใครโกรธเขา

ระบบสนับสนุนมันค่อนข้างแย่ตรงที่ไม่ได้บอกเขาว่าใครเป็นคนโกรธ

ตระกูลหลินมีขนาดใหญ่ แต่คนที่โมโหเขาคงหนีไม่พ้นหลิน วานยี่

เขาได้รับแจ้งจากข้ารับใช้ว่าเด็กคนนั้นกำลังจะออกไปอีกครั้ง

เขาได้บอกให้ใครสักคนส่งวิชาดาบพยัคฆ์อาฆาตไปให้ และหวังว่าเขาจะฝึกมัน แต่ใครมันจะไปคิดว่าเขาจะทำตัวเหมือนเดิม? และถ้าหากว่าเขาไม่ใช่บุตรชายเพียงคนเดียว เขาก็คงจะตีลูกคนนี้จนกว่าจะตาย

หลิน ฟานนำโกวชิมาที่ร้านศาลาเสาวธารเมามาย

มันเป็นภัตตาคารชั้นนำในเมืองหยูฉาง

เมื่อหลิน ฟานปรากฏตัว ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น พร้อมกับพูดว่า “นายน้อยหลิน ได้โปรดเข้ามาก่อนค่ะ”

“อา”

หลิน ฟานเดินเข้าไป ในโลกนี้เขาเป็นบุตรชายของตระกูลที่ร่ำรวย เขามีอิสระที่จะสามารถทำอะไรก็ได้ในชีวิตนี้ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะทำตัวดี

ทุกคนหลีกทางให้เขาสามารถนั่งตรงที่ที่สามารถเห็นทิวทัศน์ของเมืองหยูฉางได้อย่างชัดเจน

“เอาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ข้า” หลิน ฟานกล่าวอย่างภูมิใจ

“ขอรับ ช่วยชงชาให้นายน้อยหลินด้วย” คนรับใช้ตะโกนออกไปทางห้องครัวเพื่อบอกให้พวกเขาเตรียมอาหาร

หลิน ฟานดูทิวทัศน์ข้างนอก

ตอนนี้เขาเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลหลินคร่าวๆแล้ว แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าโลกภายนอกมันเป็นยังไงบ้าง

แม้แต่เองโกวชิก็ไม่ทราบ

โลกนี้มันเป็นโลกแบบไหน

โลกที่การต่อสู้อยู่ในระดับต่ำ?

หรือว่าจะเป็นโลกที่การต่อสู้อยู่ในระดับสูง?

ถ้ามันเป็นอย่างแรกชีวิตของเขาหลังจากนี้น่าจะสบาย

แต่ถ้าเป็นอย่างหลังมันน่าจะเป็นปัญหาเล็กน้อย

“ตอนแรกก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็เป็นนายน้อยจากตระกูลหลินนี่เอง ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้าน แต่ไฉนทำไมเจ้าถึงออกมากันเล่า? เจ้าไม่กลัวท่านอาจารย์หลินจะคว้าตัวเจ้าและไปทุบตีรึไง?” มีเสียงดังขึ้นมา

หลิน ฟานมองไปตามเสียง และสังเกตเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยิ้มพร้อมกับโบกพัดในมือ อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ารอยยิ้มมันจะเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“เจ้าเป็นใคร?” หลิน ฟานถาม

รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นแข็ง และพูดเหน็บแนมอย่างเย็นชา “นายน้อยแห่งตระกูลหลิน ทำไมเจ้าถึงทำตัวราวกับว่าไม่รู้จักข้า”

หลิน ฟานยืดตัวของเขาและพูดกลับไปด้วยความรังเกียจ “เจ้าบุตรชายของข้ารึไง ทำไมข้าต้องจำเจ้าได้?”

“เจ้า….” ชายคนนั้นมองหลินฟานด้วยความโกรธและคิดว่า เจ้ากล้ามากนะที่บังอาจมาทำให้ข้าขายหน้า

“ความโกรธ +50”

หลิน ฟานยิ้ม นี่มันเยี่ยมไปเลย มันมีความโกรธออกมาและดูเหมือนว่าเขาจะเดาถูก

ความโกรธไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนมี

คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถให้ความโกรธกับเขาได้ อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาอ่อนแอเกินไป

“เฮอะ เป็นแค่ขยะที่อ่อนแอแท้ๆ” ชายคนนั้นดูไม่มีความสุข เขาจ้องไปที่หลิน ฟานอย่างดุร้ายก่อนที่จะหาที่นั่ง

คนรับใช้เดินเข้ามา และทำให้เขารู้ว่าชายคนนั้นเป็นนายน้อยของตระกูลเหลียง

“โกวชิ เจ้านั่นคือใคร?” หลิน ฟานถาม

โกวชิตกตะลึง เขาคิดว่านายน้อยแค่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาดันจำไม่ได้จริงๆ “นายน้อย เขาคือบุตรชายคนที่สามของตระกูลเหลียง เหลียง หยงฉี”

“โอ้!”

หลิน ฟานมองไปที่เหลียง หยงฉีที่นั่งอยู่ไม่ไกล จากนั้นก็คิดว่า การใช้ชายคนนี้เพื่อเพิ่มคะแนนความโกรธมันก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่นัก

ทานอาหารพร้อมกับรับความโกรธไปด้วยในเวลาเดียวกัน มันน่าจะเป็นการใช้เวลาให้เกิดประโยชน์มากที่สุด

เขาโน้มตัวเข้าหาโกวชิ และสั่งให้เขาทำอะไรบางอย่าง

โกวชิมองไปที่เขาด้วยความตกใจ

เขาไม่เข้าใจ

อย่างไรก็ตาม เขาก็เดินจากไป

ไม่นานหลังจากนั้น

เสียงอึกทึกก็ดังมาจากด้านล่าง

เสียงของโกวชิดังกระจายไปทั่ว

หลังจากนั้นก็มีบางคนเดินออกมา

พวกเขาสวมเสื้อผ้าที่สกปรก ผมของพวกเขายุ่งเหยิงและใบหน้าของพวกเขาก็ปกคลุมไปด้วยดิน ตอนนี้ในอากาศมันเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพอากาศที่ร้อนเช่นนี้ กลิ่นมันยิ่งแรงจนหน้าตกใจ

ปัง!

เหลียง หยงฉีที่กำลังดื่มไวน์ ได้กลิ่นและสังเกตเห็นคนหลายคนเดินเข้ามา เขาจึงตบโต๊ะด้วยความโกรธ “เกิดอะไรขึ้น ใครปล่อยให้พวกมันเข้ามา เถ้าแก่ ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ต้องการที่จะทำธุรกิจอีกต่อไปแล้วใช่รึไม่”

มีขอทานที่เป็นทั้งเด็กและผู้ใหญ่

เมื่อพวกเขามาถึงพื้นที่ที่ดูสวยงาม พวกเขาก็เกิดกลัวขึ้นมา โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงคนตวาดดังมาจากข้างใน พวกเขาก็กลัวมากว่าเดิมและต้องการออกไปทันที

เถ้าแก่ของศาลาเสาวธารเมามายพบว่ามันเป็นตัวเลือกที่ค่อนข้างยาก

ด้านหนึ่งเป็นนายน้อยของตระกูลหลิน ส่วนอีกด้านหนึ่งคือนายน้อยคนที่สามของตระกูลเหลียง เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดี

“ข้าต้องการจะทำอะไร? แล้วเจ้าละต้องการอะไร? คนพวกนี้คือเพื่อนของข้า ข้ากำลังจะจองสถานที่นี้ และเชิญพวกเขาให้มาร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน ถ้าเจ้าไม่เต็มใจที่จะอยู่ตรงนี้ งั้นก็เชิญเจ้าออกไปด้วยตัวเอง” หลิน ฟานกล่าว

“เจ้า….” เหลียง หยงฉีมองไปที่หลิน ฟานด้วนความโกรธ ใครมันจะไปคิดว่าล่ะว่าเขาจะเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดนี้

“ความโกรธ +60”

หลิน ฟานมองกลับไป “เจ้ามีปัญหาอะไร? หากเจ้าเต็มใจที่จะอยู่ก็อยู่ แต่ถ้าเจ้าอยากจะออกไปก็ไม่มีใครห้ามเจ้าได้ หากเจ้าไม่มีความสุข เจ้าก็ชนะข้าให้ได้สิ เจ้าเป็นเพียงแค่บุตรชายคนที่สาม ส่วนข้านั้นเป็นถึงนายน้อยของตระกูลหลิน สำหรับข้าแล้วเจ้ามันไม่มีค่าอะไรเลย”

“ความโกรธ +100”

ใบหน้าของเหลียง หยงฉีเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความโกรธ ความโกรธในใจของเขามันกำลังเดือด เขากำหมัดของเขา จากนั้นก็มีแสงสีขาวปรากฏขึ้นบนมัน

นี่มันบ้าไปแล้ว!

ช่างจองหองเหลือเกิน!

แต่เขาก็คลายหมัดของเขาอย่างรวดเร็ว

อย่างที่หลิน ฟานพูด แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุข แล้วเขาจะสามารถทำอะไรได้?

ถ้าเขาทำแบบนั้นตระกูลหลินคงไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่

“หลิน ฟานเจ้าทำได้เยี่ยมมาก ข้าจะรอดูก็แล้วกัน” หลียง หยงฉีเตะโต๊ะของเขา อาหารที่อยู่บนโต๊ะมันกระจายไปทั่ว จากนั้นเขาก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้วางเงินเอาไว้

หลิน ฟานยิ้ม “ไม่ต้องกังวลนะเถ้าแก่ เนื่องจากว่าเขาไม่มีเงินดังนั้นข้าจะจ่ายแทนให้เขาเอง ข้ามีความสุขเสมอเวลาที่ได้ช่วยเหลือคนยากจน”

เหลียง หยงฉีที่กำลังจะจากไป โกรธจนร่างของเขาสั่น เขาหยิบเงินออกมาจากถุงแล้วขว้างมันออกไป โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

เงินมันพุ่งเข้าไปในกำแพง แม้ว่าจะมีคนต้องการดึงมันออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้

“ความโกรธ +200”

หลิน ฟานยิ้ม

นี่คือวิถีชีวิตของคนรวยอย่างแท้จริง

“เถ้าแก่เอาอาหารที่ดีที่สุดมาให้เพื่อนของข้าด้วย” หลิน ฟานพูด

มีคนบางจำพวกที่เอาแต่กินเนื้อและไวน์ ในขณะที่ผลักความอดอยากไปให้ผู้อื่น

ไม่ว่าจะที่ไหนมันก็เหมือนกันหมด

ผู้คนที่โกวชิพบนั้นต่างผอมแห้งติดกระดูก และดูเหมือนว่ากำลังจะตายในเร็วๆนี้

ส่วนพวกเด็กๆก็ดูน่าสงสารมาก

ในอดีตเขาเป็นคนที่ชอบบริจาคเงินสิบถึงยี่สอบดอลลาร์ตลอด แล้วจะให้เขาปล่อยคนพวกนี้ไปได้ยังไง?

ขอทานเหล่านั้นคิดว่าพวกตนกำลังฝัน

จนกระทั่งได้กลิ่นหอมของอาหาร พวกเขาถึงรู้ว่ามันเป็นความจริง

พวกเขาหมอบลงและแสดงความกตัญญู

หลิน ฟานไม่ค่อยคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “หยุดทำสิ่งที่ไร้ประโยชน์พวกนั้นได้แล้ว แค่กินและดื่ม วันนี้ข้าเลี้ยง”

โกวชิที่ยืนอยู่ข้างๆต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดเอาไว้ก่อน

นายน้อยเราไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น