I Don’t Want To Defy The Heavens
DTH ตอนที่ 71 ลูกพี่ลูกน้องเจ้าอยู่ไหน
“นายน้อยหยวน เจ้ามีความขัดแย้งกับนายน้อยหลินงั้นรึ?” หวังหยุนเฟยถาม
หยวน เทียนซูตอบ “ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก”
เขาโกหก มันจะไม่มีความขัดแย้งระหว่างพวกเขาได้อย่างไร?
เขาไม่ต้องการบอกหวัง หยุนเฟยว่าระหว่างเขาและชายคนนั้นมีความขัดแย้งกันมาตลอด
เขาอยากจะฆ่ามันให้ตาย เพราะชายคนนั้นช่างน่ารําคาญนัก
“เป็นไปได้อย่างไร?” หวัง หยุนเฟยกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ “หากไม่มีความขัดแย้งจริงแล้วทําไมข้าจึงรู้สึกเหมือนนายน้อยหลินกําลังไล่ตามเรา?”
หยวน เทียนชูหันกลับมาและพบว่าหลิน ฟานกําลังไล่ตามพวกเขาจากด้านหลัง
“ลูกพี่ลูกน้องเจ้าวิ่งนําไปก่อนและปล่อยให้ปีศาจหยินเผชิญหน้ากับพวกเขาในทุกๆที่ที่พวกเขาไป” หลิน ฟานสั่ง
ตัวเขาเองไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าอีกฝ่ายจะเร็วขนาดนี้ หากไม่ได้สายตาอันแหลมคมของเขา พวกเขาคงจะคลาดกันไปนานแล้ว
หยวน เทียนชูตกตะลึง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทําไมข้าต้องมาเจอเจ้าปีศาจตัวนี้ด้วย?
แม้ว่าพวกเขาจะมีความขัดแย้งกัน แต่ความขัดแย้งของพวกเขานั้นก็ไม่ได้ปรากฏออกมาให้คนนอกเห็น
โดยเฉพาะวันนี้
เขาได้เผชิญหน้ากับหลิน ฟานขณะที่กําลังมีความสุขกับมื้ออาหาร ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรแต่เมื่อดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน มันดูเหมือนว่าเขากําลังถูกหลิน ฟานไล่ตามอยู่ และมันก็ทําให้เขากลัวมาก
ทันใดนั้นโจว เชียงเหมาก็มาถึงตรงหน้าของหยวน เทียนชูพร้อมกับปีศาจหยินที่อยู่บนหลังของเขาโดยที่มันกําลังมองมาทางพวก
เขา
ปีศาจหยินที่ดูไร้ความรู้สึกนั้นทําให้เขารู้สึกแย่มาก
หยวน เทียนชูสบตากับปีศาจหยินความรู้สึกอึดอัดเข้าปกคลุมตัวของเขา เขาพยายามเปลี่ยนตําแหน่งเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของปีศาจหยิน แต่โจว เชียงเหมาก็ตามมาอย่างใกล้ชิดและทําให้ปีศาจหยินอยู่ในสายตาของเขาตลอด
เชี่ย!
แม่งเอ๊ย!
อย่าให้มันมากเกินไปนัก
“ความโกรธ +123”
หลิน ฟานเงยหน้าและมองไปรอบๆ เขาดูสบายๆราวกับไม่รู้ว่า นเกิดอะไรขึ้น
ส่วนเรื่องคะแนนความโกรธมันก็เป็นตามที่เขาคาดไว้
เหตุเพราะวันนี้เขาไม่มีอะไรทําเขาจึงกําหนดเป้าหมายของเขา ไปที่หยวนเทียนชู
ก็มันช่วยไม่ได้หนิเนื่องจากชีวิตมันน่าเบื่อเขาจึงต้องหาความสนุกใส่ตัวบ้าง
คะแนนความโกรธที่ได้มาก็ดี ถึงมันจะไม่มากแต่ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี
หยวน เทียนชูพยายามระงับความโกรธในใจและเดินไปข้างหน้าโจว เชียงเหมา “เจ้าช่วยหยุดมาอยู่ตรงหน้าข้าจะได้ไหม?”
โจว เชียงเหมามองไปรอบๆ “ถนนนี้เป็นของเจ้างั้นรึ? หากข้าอยากจะยืนอยู่ตรงนี้แล้วมันเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร?”
คําตอบที่โดดเด่นของเขาทําให้หยวน เทียนชูแทบทนไม่ไหวที่จะเข้าไปต่อยหน้าเขาสักที
แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเขาไม่สามารถชนะโจว เชียงเหมาได้และทําได้เพียงแค่อดทนต่อไป
หวัง หยุนเฟยไม่ได้เดินทางจากเมืองหลงมายังเมืองหยูฉางเพื่อเที่ยวเล่น เขาไม่ได้เข้าไปไกล่เกลี่ยความขัดแย้งระหว่างนายน้อยหยวนและนายน้อยหลิน แต่ทําตัวเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์เท่านั้น
สภาพแวดล้อมที่แตกต่างสร้างคนที่แตกต่าง
มีเพียงการยืนมองอยู่ด้านข้างเท่านั้นถึงจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน
“เจ้าชนะ!”
“นายน้อยหวังข้าว่าเราไปทางนี้กันดีกว่า”
ถึงข้าจะไม่สามารถชนะเจ้าได้ แต่ก็สามารถหลีกเลี่ยงเจ้าได้ถูกไหม?
เขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเหลียง หยงฉี เขาได้เผชิญหน้ากับหลิน ฟานบนถนนและถูกทุบบติโดยไม่สามารถทําอะไรได้
เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับเขาอย่างเด็ดขาด
เมื่อโจว เชียงเหมาเห็นพวกเขาเปลี่ยนเส้นทางเขาก็ไม่คิดจะปล่อยไป เพราะลูกพี่ลูกน้องสั่งเอาไว้ว่าให้ตามพวกเขาและอย่าให้คลาดสายตา
ดังนั้นเขาจึงใช้สมาธิทั้งหมดไปกับการไล่ตามเป้าหมายที่ได้รับมอบมา
หากมีการให้คะแนนการแสดงเขาคงจะได้ศูนย์อย่างแน่นอน
ตราบใดที่มีสมองก็สามารถรู้ได้เลยว่าเขาจงใจตามอีกฝ่าย มันใช่เรื่องบังเอิญที่ไหนกัน
ฟุบ!
ทันใดนั้นหยวน เทียนชูก็เห็นแสงสว่างวาบพร้อมกับมีร่างปรากฏขึ้นต่อหน้าของพวกเขา มันเร็วมากจนแม้กระทั้งสายลมยังพัดผ่านพวกเขา
ราวกับมีบางสิ่งสั่นขึ้นลงต่อหน้าพวกเขา
โจว เชียงเหมาหันหลังให้พวกเขาทั้งสอง ร่างของปีศาจหยินอยู่ใกล้กับใบหน้าของพวกเขามาก
ด้วยแขนขาทั้งสี่ที่ถูกตัดร่างกายของปีศาจหยินตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรกับขยะชิ้นหนึ่ง
“อ้า! นี่มันที่ไหนกัน? แล้วข้ามาตรงนี้ได้อย่างไร?” โจว เชียงเหมาแสร้งทําเป็นมองไม่เห็นพวกเขา
เขาหันมองไปรอบๆทําราวกับไม่เห็นพวกเขาทั้งสองที่อยู่ข้างหลัง
“ความโกรธ +233”
หยวน เทียนชูกําหนดแน่น “โจว เชียงเหมาเจ้าต้องการอะไรกันแน่?”
“ข้าแค่กําลังมองหาลูกพี่ลูกน้องของข้า” โจว เขียงเหมากล่าว
“ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าก็ลูกข้างหลังเรานั่นไง” หยวน เทียนชูชี้ไปที่ชายผู้น่ารังเกียจที่อยู่ไม่ไกล นี่ต้องเจตนาแน่ เห็นได้ชัดเลยว่าอีกฝ่ายเล็งมาที่เขา
มันช่างน่ารังเกียจนักที่ใช้วิธีการเช่นนี้
“โอ้!” โจว เชียงเหมาตอบ เขายังคงมองไปรอบๆและไม่คิดที่จะจากไป
หยวน เทียนชูเริ่มโกรธ “ข้าก็บอกไปแล้วว่าลูกพี่ลูกน้องของเจ้าอยู่ไหน ตอนนี้เจ้ากําลังมองหาอะไรอีก?”
โจว เชียงเหมาตอบ “ข้ากําลังมองหาลูกพี่ลูกน้องของข้า!”
เข้าใจแล้ว
พวกเจ้าจงใจทําให้ข้าโกรธใช่ไหม?
เอาล่ะครั้งนี้เจ้าชนะแต่ข้าขอให้กรรมมันตามทันพวกเจ้าสักวันห
ตัวเขาเองไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะต้องเจอเรื่องแบบนี้เมื่อเขาออกมาข้างนอก ทําไมเมื่อก่อนข้าถึงไม่คิดว่าเจ้าพวกนี้มันน่ารังเกียจกันนะ?
“นายน้อยหยวนอย่าโกรธไป ที่เราต้องทําก็แค่หลีกเลี่ยงเท่านั้น” หวัง หยุนเฟยกล่าว
“เอาล่ะ นายน้อยหวังโปรดตามข้ามา” หยวน เทียนชูกล่าวด้วยรอยยิ้มเพื่อระงับความโกรธในใจของเขา
หวัง หยุนเฟยคนนี้คือนายน้อยตระกูลหวังแห่งเมืองหลง ตั้งแต่ที่เขามาเยือนเมืองหยูฉางมันก็เป็นเรื่องรรมดาที่เขาจะต้องดูแลอีกฝ่ายอย่างดี
แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาเจอเรื่องแบบนี้
มันจึงทําให้เขาอารมณ์เสีย
แถมมันยังทําลายแผนการเดินทางเพื่อสร้างความบันเทิงของเขาแก่นายน้อยหวังอีกด้วย
เมื่อยิ่งคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทําให้เขาโกรธมากขึ้นเท่านั้น
“ความโกรธ +333”
เดิมที่มีเพียงโจว เชียงเหมาเท่านั้นที่จะติดตามและปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาเป็นครั้งคราว
แต่ต่อมาหลิน ฟานก็เข้ามาร่วมวงด้วยเช่นกัน และไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนมันก็จะมีอีกฝ่ายติดตามมาด้วยเสมอไม่มีทางหนีได้เลย
ใบหน้าของหยวน เทียนซูเปลี่ยนเป็นสีแดงเนื่องจากความโกรธ
นี่มันวันบ้าอะไรกัน!
ทั้งๆที่ข้ายังไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา แล้วเหตุใดทําไมข้าถึงตกเป็นเป้าหมายของพวกเขาได้?
หรือความจริงแล้วมันจะเป็นเพียงแค่วันที่โชคร้ายวันหนึ่งของข้าเท่านั้น?
และถ้าหากข้าต้องการสู้กับพวกเขา ข้าก็ไม่สามารถชนะได้อีก
นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้แล้วแบบนี้ข้าควรจะทําอย่างไรดี?
“หลิน ฟานเจ้าจะมากเกินไปแล้ว” ใบหน้าของหยวน เทียนซูเปลี่ยนเป็นสีแดง ในตอนแรกมันมีเพียงลูกพี่ลูกน้องของเขาเท่านั้นที่แบกสิ่งที่น่าขยะแขยงนี้เอาไว้ข้างหลังเพื่อทําให้พวกเขารังเกียจ แต่ตอนนี้เขาก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน
หลิน ฟานหันกลับมาและถามด้วยความสับสน “พี่หยวน ข้าไปทําอะไรให้ท่านกัน? ข้าแค่กําลังตามหาลูกพี่ลูกน้องของข้า มันมีตรงไหนที่เกี่ยวข้องกับท่าน?”
เจ้ามัน..
“โจว เชียงเหมาเจ้ากําลังมองหาใคร?” อกของหยวน เทียนชูพองขึ้น
“ข้ากําลังมองหาลูกพี่ลูกน้องของข้า” โจว เชียงเหมากล่าว
ทุกอย่างเงียบลง
หยวน เทียนชูกัดริมฝีปากของเขาและหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ มิฉะนั้นเกรงว่าเขาคงจะสําลักความโกรธตาย
พวกเจ้าตาบอดกันรึไง?
ทั้งๆที่พวกเขาอยู่ข้างๆกันแต่ยังมีหน้ามาบอกกับข้าว่าพวกเขากําลังหากันและกัน เมื่อเป็นแบบนี้ทําไมพวกเจ้าไม่ไปหากันที่ห้องน้ําล่ะเผื่อจะเจอ
โกวชิทําตัวไม่ถูก นายน้อยของเขารู้วิธีเล่นจริงๆ
เมื่อมองไปที่นายน้อยหยวนตอนนี้เขากําลังโกรธมากจนแทบคลั่ง
หวัง หยุนเฟยถอนหายใจ หากพวกเขาทําเช่นนี้ในเมืองหลง เกรงว่าพวกเขาคงจะถูกอัดจนตาย เรื่องการกระตุ้นหยวน เทียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือเขาก็อยู่ที่นี่ด้วย
การใช้สิ่งที่น่าขยะแขยงเช่นนั้นมองมาทางเขาถือเป็นการยั่วยุอย่างหนึ่ง
“นายน้อยหลิน ข้าคือหวัง หยุนเฟยจากตระกูลหวังแห่งเมืองหลงงเมืองหลงยจากตระกช่นนี้มองมาทางงมาทเขาถือเปเกี่ยวข้อง ข้าคิดว่าที่เจ้าทํามันเกินไปหน่อย” หวัง หยุนเฟยกล่าว
เนื่องจากสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากประกาศตัวตนของเขาออกไปเพื่อช่วยให้หยวน เทียนชูออกจากสถานการณ์นี้
เมืองหยูฉางเป็นพื้นที่ห่างไกลอันแสนยากจนและขาดแคลนทรัพยากร
เขาเคยได้ยินคนรุ่นเก่าในตระกูลของเขากล่าวว่าตระกูลหลินในเมืองหยูฉางนั้นแข็งแกร่งมากและไม่สามารถยั่วยุได้
อย่างไรก็ตามในความคิดของเขาไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน แต่มันก็คงจะถูกจํากัดด้วยเงื่อนไขตามธรรมชาติและไม่สามารถพัฒนาได้มากนัก เมื่อรู้แบบนั้นแล้วพวกเขาจะแข็งแกร่งสักแค่ไหนกันเชียว?
“ลูกพี่ลูกน้องเจ้าอยู่ไหน?” หลิน ฟานตะโกน เขาไม่สนใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“ลูกพี่ลูกน้องท่านอยู่ไหน?” โจว เชียงเหมาพูดตามหลิน ฟาน เขาทําราวกับเขาหลงทางจริงๆ
ที่เหมือนกันอีกอย่างคือพวกเขาทั้งสองไม่ได้สนใจหวัง หยุนเฟยเลยแม้แต่น้อย
เจ้าเป็นใครกัน?
เจ้ามาทําอะไรที่นี่?
