EP 15
By loop
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากชาร์จหุ่นยนต์ด้วยปลั๊กไฟที่บ้านเฉินจินและส่งทีมออกไปค้นหาอีกครั้งพร้อมกับแบตเตอรี่ประสิทธิภาพสูงที่ชาร์จประจุเต็ม 88 อันเพื่อเพิ่มอายุการใช้งานของแบตเตอรี่
“ดาหลิน เมื่อนายไปถึงเมืองเทอรรี่ ลองมองหาพื้นที่แถวนั้นดูว่ามีทองหรือเงินอยู่ในบริเวณใต้ดินของที่นั้นหรือป่าวเหมือนกันกับของมีค่าในร้านขายเครื่องประดับของพวกเขา สิ่งพวกนั้นมันมีประโยชน์กับฉันมาก “เฉินจินเตือนพวกหุ่นยนตร์เป็นพิเศษ
“เครื่องเพชร?” หน้าจอสีเขียวอ่อนเริ่มปรากฏขึ้นกลางอากาศเมื่อมีลำแสงสองลำยิงออกมาจากดวงตาของดาหลิน แสดงภาพของเฉินจิน “หัวหน้าหมายถึงอันนี้อย่างงั้น?” มันเป็นภาพของหลุมฝังศพที่เต็มไปด้วยทองคำและเงินและร้านขายเครื่องประดับที่มีภูเขาเพชรงาม
เฉินจินเกือบน้ำลายไหล พยักหน้าอย่างรวดเร็วเขาพูดว่า “ใช่นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ”
“รับทราบหัวหน้า” ดาหลินคำนับ “เราจะจับตามองและค้นหาอย่างละเอียด” จากนั้นดาหลินและทีมก็รีบออกไปทางทิศเหนือและลับสายตาไป
เฉินจินก็กลับไปที่ห้องนอนพร้อมความคาดหวังอย่างมากหลังการกลับมาของพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้ราวกับว่าเขามีมดอยู่ในกางเกงของเขาเขาลุกลี้ลุกลน เขาไม่สามารถเล่นวิดีโอเกมหรืออ่านหนังสือการ์ตูนได้ทั้งหมดที่เขาคิดได้ก็คือเขาจะรวยแค่ไหนในชั่วข้ามคืน เช่นเดียวกับกับเงินห้าล้านที่จะตก
“ ฉันสงสัยว่าพวกเขาสามารถหาทองคำได้มากแค่ไหน” เขาพึมพำกับตัวเอง “ถ้าแต่ละคนมีทองคำ 10 กรัมการรวบรวมทองคำหนึ่งตันไม่น่าจะมีปัญหาในเมืองที่มีผู้อยู่อาศัยตั้ง 100,000 คนมีแร่เงินขนาด 50 เซ็นต์ต่อกรัมที่นี่บนโลกดังนั้นจึงไม่เป็นไรถ้าพวกเขาไม่พบมัน มากเกินไปเพราะพวกมันจะไม่คุ้มค่ามากนักแม้ว่าพวกมันจะนำกลับมาเป็นตันสำหรับส่วนของแพตตินัมทองคำทับทิมและหยก … พวกมันเหล่านี้มีค่ามากกว่าแร่เงินมากมาย – ฉันอาจทำเงินได้มากกว่า 10 ล้านด้วย ถุงเล็กๆเพียงใบเดียวมันอาจไม่ยากเกินไปที่จะบรรลุเป้าหมายที่ 1 พันล้านของฉันถ้าฉันได้สิ่งของมีค่าทั้งหมดในเมืองนี้ที่มีประชากร 100,000 คนมาใช่ไหม? “
เฉินจินเริ่มเดินไปมาในห้องนอนถูฝ่ามือเข้าด้วยกัน เขายังคิดจะไปที่ดาวเคราะห์และค้นหาสมบัติด้วยตัวเอง แม้กระนั้นเขายกเลิกความคิดไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าระยะทางในการเดินทางจะนานเกินไปสำหรับเขาที่จะจัดการ โชคดีที่ดาหลินและทีมไม่ได้ทำให้เขาต้องรอนาน
วันรุ่งขึ้นตอนเที่ยงหุ่นยนต์กลับมาที่แคมป์ แต่…
“ทองของฉันอยู่ที่ไหน? ไม่ได้เงินหลายร้อยใบแล้วกระเป๋าที่เต็มไปด้วยทับทิมและหยก? สิ่งที่ฉันขออยู่ที่นี่เหรอ?” เฉินจินรู้สึกหงุดหงิดมากที่เขาไม่มีอะไรแม้แต่จะบ่น เขาไม่มีความสุขกับสิ่งที่ดาหลินนำกลับมา – ถุงกระสอบใบเล็ก ๆ ชนิดของถุงที่สามารถเติมข้าวได้ 10 กิโลกรัมและมันก็ยังไม่เต็ม หลังจากทิ้งสิ่งของทั้งหมดที่อยู่ในกระเป๋าบนพื้นทรายเฉินจินเห็นสิ่งต่อไปนี้: นาฬิกากลไกที่ชำรุด – มีมูลค่ามากกว่า 15 หยวน
แหวนเพชรแปดวง – ทั้งหมดนี้ไม่ใหญ่มาก
แหวนทองคำขาวห้าวง
เครื่องประดับ 25 ชิ้นที่มีเนื้อที่หลากหลายชนิด; มีทองคำเงินหยก – ซึ่งไม่หนัก กำไลที่ดีที่สุดคือกำไลทองซึ่งมีน้ำหนักมากกว่า 20 กรัมเล็กน้อย
เฉินจินสันนิษฐานว่าหนึ่งในสิ่งที่มีค่าที่สุดคือสร้อยคอที่ทำจากไข่มุก 48 อัน; ทั้งหมดนี้เป็นรูปทรงกลมที่สมบูรณ์ด้วยสีสว่างและสีรุ้ง – พวกเขาอาจมีมูลค่ามากกว่า หยวน 2,000
แต่จำนวนนั้นยังห่างไกลจากที่เขาวางแผนไว้ เฉินจินคาดเดามูลค่ารวมของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา – อย่างน้อย 1 ล้านคน เขาไม่สามารถบรรลุเป้าหมายเพียงหนึ่งพันล้านนิดเดียวได้ เฉินจินถามว่า “ดาหลิน นายมองหาอะไรในเทอร์รี่นายไม่พบธนาคารในประเทศนั้นเลยเหรอ นายพบสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร”
“เราค้นหาทุกมุมของเมืองอย่างละเอียดและรอบคอบรวมถึงธนาคารและห้องใต้ดินบางแห่ง แต่สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งเดียวที่สร้างผลกำไรที่เราสามารถหาได้” ดาหลินอธิบาย
“เป็นไปได้ยังไง? เฉินจินไม่เชื่อหุ่นยนต์ “ในเมืองที่มีประชากร 100,000 คนนายน่าจะสามารถหาทองคำได้หนึ่ง หรือ อย่างน้อยก็น่าจะได้สัก 10 กิโล”
“หัวหน้าถ้าไม่เชื่อฉันโปรดดูที่ประวัติการค้นหาของฉัน”
คลิปวิดีโอของภารกิจการค้นหาทั้งหมดเริ่มเล่นกลางอากาศในขณะที่ลำแสงสีเขียวสองลูกยิงออกมาจากดวงตาของดาหลิน มันมาจากมุมมองของดาหลิน เช่นกัน – เขาสามารถเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกอย่าง
เฉินจินดูอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาก็บอกให้ดาหลินรีบไปที่ห้องนิรภัยในธนาคารขนาดใหญ่และหยุดไว้ชั่วคราว หลุมฝังศพโลหะหนักถูกตัดครึ่งด้วยปืนมีดโกนโดยหุ่นยนต์ทางการแพทย์ “ดาเบ่า” แต่ไม่มีอะไรในนั้น
อาจจะไม่มีอะไรแน่นอน เฉินจินเห็นผ้าเช็ดตัวกระดาษพิมพ์ลายดอกไม้ที่ไร้ประโยชน์ซึ่งเขาถือว่าหยาบเกินไปที่จะใช้เพื่อจุดประสงค์ใด ๆ ทุกสกุลเงินที่ยากเช่นทองคำหรือเงินหายไป ผลลัพธ์ก็เหมือนกันสำหรับสองสามธนาคารต่อไปที่พวกเขาพบ
สร้อยข้อมือสร้อยคอแหวนและอะไรก็ตามก็หายไปจากตู้โชว์กระจกในร้านขายเครื่องประดับบนถนนสูง สำหรับพื้นที่ที่อยู่อาศัยพวกมันค้นหาบ้านมากกว่า 10 หลังและยังไม่พบสิ่งใดในตู้นิรภัยที่ว่างเปล่าของพวกเขา – แม้แต่ผ้าเช็ดตัวกระดาษม้วน
จากผลการค้นหาเฉินจินสรุปว่าผู้อยู่อาศัยในเมืองนี้ต้องหนีไปกับของมีค่าทั้งหมดหลังจากสงครา ทำให้ไม่มีโอกาสสำหรับใครก็ตามที่ต้องการขโมยของ
ร้านค้าทั้งหมดบนถนนสูง – ร้านขายเครื่องประดับร้านนาฬิการ้านขายเสื้อผ้าและร้านขายของชำล้วนมีร่องรอยของสากปะรักหักพัง ของเมืองเทอรรี่เห็นได้ชัดว่าเกิดความสับสนวุ่นวายในช่วงสงคราม อาชญากรต้องใช้โอกาสนี้และขโมยสินค้าราคาแพงทั้งหมด
สิ่งของบางอย่างอาจจะไม่ได้ถุกขโมยอย่างเช่นนาฬิกาไขลานมันมีมากกว่า 100 เรือนแหวนเพชรและทองคำขาว 10 ชิ้นและเครื่องประดับมากกว่า 20 ชิ้น ดาหลินและทีมโชคดีที่พบส่วนที่เหลือดังนั้นพวกมันจึงไม่ต้องกลับไปที่แคมป์มือเปล่า
“ มูลค่าของเครื่องประดับยังคงอยู่ถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่เปิดเผยผู้คนจะทิ้งมันไปได้อย่างไร” เฉินจินพูดด้วยความขุ่นมัว
เงินเป็นสินทรัพย์สภาพคล่อง เห็นได้ชัดว่าของมีค่าส่วนใหญ่ในเมืองไปที่อื่น เป้าหมายหนึ่งพันล้านเล็ก ๆ ของฉันจะไม่ประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน โชคดีที่กระเป๋าที่หุ่นยนต์นำกลับมามีมูลค่าอย่างแน่นอน ฉันสามารถขายพวกมันได้อย่างน้อยหนึ่งล้านและมันจะเป็น “ถังทองคำก้อนแรก” ของฉัน นอกจากนี้ดาหลินและทีมก็ค้นหาส่วนหนึ่งของเมืองเท่านั้น มีสถานที่อื่น ๆ อีกมากมายที่ยังไม่ได้ตรวจสอบ ฉันยังมีความหวัง
ยิ่งกว่านั้นเฉินจินพบทางเลือก “ด้วยตนเอง” หรือค่อนข้าง “ด้วยตาของเขาเอง” แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในเมืองเทอรรี่ในตอนนั้น แต่เฉินจินก็สามารถเป็นประวัติการค้นหาของผ่านโปรแกรมติดตามของดาหลิน เขาสังเกตเห็นว่ามียานพาหนะบนท้องถนนเล็กน้อย มันมีรถยนต์, รถบรรทุกขนาดใหญ่, รถโดยสาร, ยานพาหนะก่อสร้างต่าง ๆ , แม้แต่เครื่องจักรกลการเกษตร มีอย่างน้อยหลายพันคน เขาเห็นพวกมันทุกที่ในเมือง
โดยไม่ลังเลเลยเขาพูดกับดาหลิน ว่า “ดาหลิน หลังจากที่แบตเตอรี่ของนายได้รับการชาร์จจนเต็มแล้ว ฉันเห็นรถจอดกันละเกะละะกะ; หาที่ที่สามารถนำมาซ่อมได้ง่ายๆ”
“รับครับหัวหน้า.”
จากนั้นเฉินจินหยิบนาฬิกาทั้งหมดแหวนเพชรและเครื่องประดับที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นดินวางมันกลับเข้าไปในกระเป๋าแล้วกลับไปที่ห้องนอนของเขา
