ตอน 7 : ฉันพบปืนมากมาย
สมรภูมิรบที่เขาเห็นตั้งอยู่ในหลังหุบเขาขนาดใหญ่ ภายในหุบเขายังมีชิ้นส่วนเครื่องจักรนับไม่ถ้วนวางอยู่ มีหลุมอุกกาบาตขนาดใหญ่และขนาดเล็กปะปนกันไปหมด คล้ายกับพื้นผิวของดวงจันทร์และมีโครงกระดูกนับไม่ถ้วน
เฉินจินเห็นหลุมอุกกาบาตอันหนึ่ง ในนั้นมีกะโหลกศีรษะมนุษย์มากกว่า 10 หัวที่อยู่ในนั้นรวมถึงกระดูกแขนขาและกระดูกซี่โครง มันเป็นสีซีดด่างและกระจัดกระจายอยู่ไปทั่ว ลมพัดทรายสีเหลืองปลิวว่อนราวกับเป็นลางไม่ดี
เฉินจินรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่หัวยันกระดูกสันหลัง เขาเห็นหุ่นยนต์ที่เสียหาย มนุษย์ที่ตายแล้ว สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร? “นี่หมายความว่าการต่อสู้ที่รุนแรงได้ปะทุขึ้นระหว่างหุ่นยนต์กับมนุษย์ หุ่นยนต์กลายเป็นศัตรูของมนุษย์หรือนี่”
นอกจากนี้เขาสามารถประมาณการณ์ได้ถึงขนาดของการต่อสู้นี้ว่าจำนวนของหุ่นยนต์ควรมีอย่างน้อย 100,000 ตัว หรือมากกว่านั้น จำนวนมนุษย์อาจอยู่ประมาณที่หมื่นคน สำหรับผลลัพธ์ของการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชัยชนะของหุ่นยนต์อย่างแน่นอน เพราะแนวป้องกันของมนุษย์นั้นถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง
“ทุกครั้งที่หุ่นยนต์ได้รับความเสียหาย หุ่นยนต์ตัวใหม่ก็จะถูกส่งมาทดแทนได้ทันที แต่จะใช้เวลานานเท่าไรในการแทนที่ความเสียหายของมนุษย์ สงครามนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับมนุษย์เลย มนุษย์ต่อสู้ด้วยชีวิตของพวกเขาแต่หุ่นยนต์ต่อสู้ด้วยอุปกรณ์ที่ถูกประกอบด้วยวัสดุที่แข็งแรงแล้วมนุษย์จะเอาชนะพวกมันได้อย่างไร “
ในเวลาเพียงไม่นาน เฉินจินก็ตระหนักว่าทำไมโลกนี้ถึงเป็นแบบนี้ การถอยห่างจากหุ่นยนต์และเริ่มละทิ้งพวกมัน ดังนั้นมันทำให้อารยธรรมของโลกนี้ให้แต่เพียงเหลือซากของมนุษย์เท่านั้น …
เฉินจินคิดถึงภาพยนตร์เรื่อง “เทอมิเนเตอร์” ที่เขาเคยดู มันเกี่ยวกับอนาคตของโลกที่หุ่นยนต์ทุกตัวตกอยู่ภายใต้การควบคุมของ “สกาย เน็ต ซิสเต็ม” อนุภาคของระเบิดนิวเคลียร์ทั้งหมดกระจายขึ้นสู่ท้องฟ้าและหุ่นยนต์ทุกตัวก็ถูกทำลายลง เผ่าพันธุ์มนุษย์กำลังใกล้จะสูญพันธุ์ ดังนั้นตัวต้านทานสุดท้ายที่เหลือต้องส่งนักรบย้อนเวลากลับไปเพื่อเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์และป้องกันไม่ให้จุดจบของโลกเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม “ระบบ สกายเน็ต” ก็ส่งหุ่นยนต์นักฆ่ากลับไปยังอดีตเพื่อหยุดยั้งมนุษย์ไม่ให้เปลี่ยนประวัติศาสตร์ก่อนที่เหตุการณ์เกิดขึ้น
เฉินจินคิดว่าจุดจบของโลกตามที่ปรากฎใน “เทอร์มิเนเตอร์” มีลักษณะคล้ายกันมากมายกับโลกนี้ เขามองไปที่ซากปรักหักพังของหุ่นยนต์ที่อยู่บนพื้นซึ่งดูเหมือนจะทำจากโลหะเงินชนิดหนึ่งและจากนั้นมองดูที่เท้าของเจ้าวาวา
จ้องเฉินจินเริ่มตื่นตัวและสงสัยมากขึ้น “วาวา แกเคยหลบหนีจากมนุษย์และตกอยู่ภายใต้การควบคุมของสกายเน็ต หรือไม่?”
แม้ว่าเจ้าวาวาจะเป็นหุ่นยนต์จากกองขยะ เฉินจินก็เห็นด้วยตาของเขาเองว่ามันเคยบีบกองขยะขนาดใหญ่เข้าไปในช่องท้องของมันได้อย่างไร เรียกว่านั่นคือความแข็งแกร่งทั้งหมดที่มันมีก็เป็นได้ หลังจากนั้นไม่นานท้องของมันก็บีบอัดก้อนขยะจนรูปสี่เหลี่ยม นี่แสดงให้เห็นว่าวัตถุประสงค์และหน้าที่ของมันดูเหมือนจะเป็นการกำจัดขยะมากกว่าสู้รบเสียนี่
อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้ถูกควบคุมโดย “สกาย เน็ต ซิสเต็ม“
ถึงแม้ว่าเจ้าวาวาจะดูไม่เป็นอันตรายแต่เขาก็อดกังวลไม่ได้ว่ามันจะไม่มีความสามารถในการทำลายล้างจริงๆ เฉินจินฉุกคิดดูว่า ถ้าเขาถูกเจ้าวาวากลืนในท้อง มันจะบีบตัวเขาให้แตกสลายภายในไม่กี่วินาที ถ้าเจ้าวาวาต้องการกำจัดเขา มันแค่รอเวลาให้เขาหลับและค่อยๆกลืนเขาลงท้องก็เป็นได้
“ฉันควรทำอย่างไรดี?” เฉินจินคิดฟุ้งซ่านไปถึงความน่ากลัวของสกายเน็ตและเกิดความสงสัยเกี่ยวกับเจ้าวาวา เขาไม่ทราบว่าควรไว้ใจมันต่อไปหรือไม่
“ เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าวาวาอาจรอให้ฉันตายใจแล้วค่อยๆกำจัดฉันในครั้งเดียว”
เขาส่ายหัวเขาเมื่อมองเห็นเจ้าวาวาเงยหน้าและจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ไร้เดียงสา
“บางทีฉันคงคิดมากไปเอง เจ้าวาวาเป็นเพียงหุ่นยนต์ มันไม่กลัวความตายหรือความเจ็บปวด ถ้ามันต้องการที่จะกำจัดฉันตามคำสั่งของระบบ สกายเน็ต มันก็คงโจมตีฉันไปแล้ว “
เฉินจินยังคงเลือกที่จะเชื่อใจมัน เขาหันกลับมามองสมรภูมิรบอีกครั้งและอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากของเขา เพราะสายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อเขานึกถึงเงินรางวัล คราวนี้เขาแจ๊กพ็อตแตกจริงๆ มีสินค้ามูลค่าสูงมากมายที่สามารถทำเงินให้เขาได้ สิ่งที่มีค่าที่สุดในบรรดาซากปรักหักพังคืออาวุธ อาวุธที่กระจายอยู่ทั่วบริเวณแห่งนี้
เขาพบว่ามีอาวุธสองประเภท ทั้งอาวุธที่มนุษย์ใช้และอาวุธที่หุ่นยนต์ใช้ อาวุธของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นปืนไรเฟิลอัตโนมัติ ปืนพกและปืนกลขีปนาวุธ ส่วนหุ่นยนต์ใช้อาวุธที่มีปืนไรเฟิลอัตโนมัติขนาดใหญ่ ปืนยิงลูกระเบิดและเครื่องเลเซอร์ อาวุธสังหารเหล่านี้ไม่ต่างไปจากที่ทหารบนโลกของเราใช้เพียงแต่พวกเขาได้รับการติดตั้งด้วยการออกแบบที่ล้ำสมัยและกระสุนที่ทรงพลังกว่า
นอกจากนี้เครื่องเลเซอร์ที่หุ่นยนต์ใช้ไม่ใช่แค่อาวุธเลเซอร์ มันเป็นเครื่องมือที่ดำเนินการโดยการผลิต ณ จุดที่อุณหภูมิสูงเพื่อยิงลำแสงผ่านวัตถุ นอกจากนี้หุ่นยนต์ยังสร้างด้วยโลหะทั้งหมดจึงมีความยืดหยุ่นมากกว่า ดังนั้นอาวุธที่พวกเขาใช้จึงมีขนาดใหญ่กว่าที่มนุษย์ใช้และอนุภาคของมันก็น่ากลัวกว่าเช่นกัน
“ฉันควรที่จะนำอาวุธบางอย่างไปด้วย ปืนไรเฟิลและปืนพกอาวุธที่หุ่นยนต์ใช้ก็ดีนะ แต่มันมีขนาดใหญ่เกินไป แค่มองผ่านๆ น่าจะยาว 1 เมตรแต่มีน้ำหนักมากถึง 30 กิโลกรัม ฉันพกมันไปด้วยไม่ได้หรอก! ”
เขาหยิบปืนไรเฟิลอัตโนมัติมาสองตัวเท่านั้น ที่ดูเหมือนว่าจะยังไม่เสียหาย ปืนไรเฟิลอัตโนมัติมีการออกแบบที่ล้ำสมัยซึ่งดูเหมือนกับรุ่น เอฟเอ็น 2000 ที่ออกแบบโดยทหารของเบลเยียม ที่ด้านบนติดตั้งโฮโลแกรมเพื่อส่องศัตรูในระยะไกลอีกด้วย
เขาพบกล่องกระสุนที่ยังไม่ได้เปิดและพบกระสุนเป็นจำนวนมากอยู่ในนั้น เขาเริ่มทดลองยิงด้วยแรงระเบิดระยะไกล!
“ปั้งๆๆๆ”
ลูกกระสุนทะลุออกมาจากปากของปืนและมีควันสีน้ำเงินที่พวยพ่นออกมา ระยะทางประมาณสองสามร้อยเมตรฝุ่นก็ฟุ้งกระจายด้วยแรงยิงกระสุน ความเร็วของกระสุนนั้นเร็วมาก ภายในแปดหรือเก้าวินาทีเขายิงกระสุนทั้งหมดถึง100 นัด มันเจ๋งมาก ปืนรุ่นนี้สามารถเก็บกระสุนได้จำนวนมหาศาล กระสุนถูกติดตั้งด้วยปืนขับเคลื่อนที่มีประสิทธิภาพสูงดังนั้นพวกเขาจึงสามารถทำให้กำหนดการยิงได้แม่นยำกว่าปืนที่ใช้กระสุนแบบดั้งเดิม
หลังจากยิงกระสุนทั้งหมด เฉินจินเป่าลมออกจากปากแล้วยกปืนขึ้นมาไว้บนไหล่
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันเอาปืนนี้กลับไปที่โลกด้วยนะ? ใครหน้าไหนคงไม่กล้าที่จะทำอะไรฉันอีก”
เขาเปลี่ยนความคิดทันทีในใจ เขาพูดซ้ำ ๆ เงียบ ๆ
“สงบไว้ก่อน ใจเย็นๆ… .. “
เขาลองใส่กระสุนเข้าไปในปืนอันอื่นและลองทดสอบการยิง พบว่าปืนบางอันก็ชำรุดแล้วไม่สามารถยิงกระสุนให้ออกมาได้ จึงโยนปืนนั้นทิ้งไป
ในทำนองเดียวกันเขายังทดสอบยิงปืนพกและหยิบปืนสองกระบอกที่ยังอยู่ในสภาพดีและสามารถใช้งานได้ไปด้วย อีกทั้งเขายังพกปืนไรเฟิลอัตโนมัติที่มีน้ำหนัก 5.5 กิโลกรัมไปด้วย กลายเป็นว่าเขาพกปืนรวมทั้งหมดหนึกถึง 8 กิโลกรัม
เขาหยิบปลอกกระสุน 20 อันที่สามารถบรรจุได้ถึง 100 นัด ซึ่งต่อชิ้นหนัก 0.55 กิโลกรัม รวมเข้าไปอีกเป็น 11 กิโลกรัม
ผลรวมของน้ำหนักทั้งหมดที่เฉินจินต้องแบกเท่ากับ 20 กิโลกรัมเลยทีเดียว
ดังนั้นเฉินจินจึงเอาปืนพกสองกระบอกที่สามารถเก็บกระสุน 30 นัดและกระสุนปืนพกสามถุง 450 นัด ใส่เข้าไปในท้องของเจ้าวาวา พร้อมกับส่งสัญญาณว่าอย่าบีบอัดเพราะตัวมันจะระเบิดเอง
เจ้าวาวาเข้าใจความหมายของเขา ทั้งสองจึงพากันกลับแคมป์เพื่อนำสิ่งของที่เขาพบทั้งหมดในวันนี้เก็บไว้ที่ฐานของเขา
