Chapter 1 ได้รับพลัง
เบเฮมอทเริ่มปรากฏบนโลกประมาณ 40 ปีที่แล้ว
ประมาณ 22 ปีก่อนที่ผมจะเกิด?
คุณสามารถเดาได้ใช่มั้ย?
ผมอายุสิบแปป…
ไม่ ผมอายุสิบแปดปี
TLN: ในเกาหลีมีสองวิธีในการออกเสียงตัวเลขและวิธีแรกที่จะพูด “สิบแปด” คือ “ship pal” ซึ่งฟังดูคล้ายกับ “shibal” ซึ่งเป็นคำหยาบ
ความกล้าธรรมดาๆ นักเรียนมัธยมปลายเกาหลีใต้ธรรมดาๆ
นี้เป็นสิ่งที่ผมเป็น ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมเป็นนักเรียน นั้นเป็นสิ่งที่ชัดเจนจากอายุ
แต่ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้พิจารณาความจริงที่ว่าผมเป็นนักเรียน ผมก็คือคนจนคนหนึ่ง
…ผมเป็นนันอเวค …
ผมกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่?
โลกได้เปลี่ยนไป กลายเป็นโลกที่ไม่ยุติธรรมอย่างยิ่ง. อ้า มันก็ไม่ยุติธรรมอยู่แล้วก่อนที่โลกจะเปลี่ยน
แต่มันก็ไม่ถึงขณะนี้
มันเปลี่ยนจนมากเกินไป
อเวคฆ่าเบเฮมอทได้รับการยกย่องว่าเป็นวีรบุรุษแห่งยุคและกลายเป็นคนรวยมั่งคั่ง
แต่หากนันอเวคต้องการกลายเป็นคนรวย พวกเขาต้องนั่งดูดนิ้วของพวกเขาและรอลอตเตอร์รี่รายสัปดาห์ของพวกเขาถูกรางวัล
ดังนั้นผมจึงต้องเรียนอย่างหนัก
ใครจะรู้?
ถ้าผมทำได้ดีในการสอบ SATs และจบจากมหาวิทยาลัยดัง บางทีผมอาจจะได้เข้าร่วมกิลด์หรือสมาคมอเวค ในฐานะพนักงาน?
ถ้ามันไปได้ดีจริงๆบางทีผมอาจจะกลายเป็นผู้จัดการอเวค
“..ดังนั้นตลอดประวัติศาสตร์ของเกาหลีใต้..”
กรน ~
เพื่อนของผมฮวงแจฮยอกกำลังนอนหลับอยู่
เขาแม้กระทั่งนอนกรน
ถึงอย่างนั้น ครูก็ไม่ได้ทำอะไรเขา
มันไม่ได้เป็นเพราะอะไร เพราะเขายอมแพ้เกี่ยวกับเรื่องนี้
ชายคนนี้บอกว่าเขาอเวคในปีแรกของมัธยมปลาย
เขาจะมีชีวิตที่ประสบความสำเร็จในทุกๆสิ่งที่เขาทำและแม้กระทั้งเขายังเป็นอเวคชั้นแนวหน้า
เพียงแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องที่ยุติธรรมดีจริงๆ
ทำไมชายคนนั้นถึงเกิดมาพร้อมกับทุกสิ่ง
และทำไมผมถึงไม่มีอะไรเลย
เขาเพียงแค่ต้องมาเรียน เพราะประเทศได้มีข้อบังคับไว้
ระบบการศึกษามีไว้เพื่อป้องกันเหล่าอเวคยึดครองประเทศ มีระบบกฎ วินัย ข้อบังคับ
ตอนเรียนเขาหลับและหลังเลิกเรียนเขาได้เงิน! ไม่ยุติธรรม มันเป็นโลกที่เลวร้าย!
อ้า ขอเพียงแค่ไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน
ผมจะตั้งใจเรียน
เพราะนี่คือสิ่งที่ผมทำได้
และอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมต้องทำ เพื่อรายได้! เพื่อครอบครัว!
สมาชิกครอบครัวเพียงคนเดียวที่ผมมี แม่ของผม
ผมคิดว่าแม่ของผมซึงกำลังทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยที่ร้านอาหาร ตลอดเวลาเธอจะพูดว่าเธอจะเลี้ยงลูกชายที่ไร้ประโยชน์ของเธอ คนเดียวทั้งชีวิตของเธอ
ฟันกรามของผมบดกันอย่างหนัก
เธอดูแลผมและมอบชีวิตทั้งชีวิตของเธอให้แก่ผม
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับแม่ หัวใจของผมจะเจ็บปวดเสมอ
เมื่อนานมาแล้ว
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมอยู่ใน ปี 2 ของโรงเรียนประถม
มนุษย์ที่เรียกตัวเองว่าพ่อของผม ติดสารเสพติดทั้งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และการพนัน และยังทุบตีแม่ของผม
ถึงแม้กระนั้นแม่ก็ไม่เคยร้องออกมา
เพราะผมอยู่ในห้อง
เธอไม่ต้องการให้ลูกชายของเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
แม้ผมก็รู้อยู่เต็มอก
ครอบครัวของเราอาศัยอยู่ร่วมกันในบ้านหลังเดียว ผมจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? วันรุ่งขึ้น ผมจะเห็นใบหน้าที่เป็นแผลและช้ำของแม่
ผมจึงพยายามที่จะมองเพียงลายบนพรมที่อยู่บนพื้นเท่านั้น แต่จนกระทั้ง …..
วันหนึ่งพ่อเสียชีวิต
พ่อ? ไม่ ‘คนที่เรียกตัวเองว่าพ่อเสียชีวิต.’ มันควรจะเป็นอย่างนั้น
นั่นคืออะไร มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการในใจของผม
ดูเหมือนว่าเขาได้ยืมเงินมาจากคนปล่อยเงินกู้เพื่อที่จะเล่นการพนัน
ห้าวันหลังจากที่เขาถูกรายงานว่าหายตัวไป ผมก็พบชายที่รู้จักกันว่าเป็นพ่อของผม
ด้วยสองตากลวงและมีรอยถูกแทงตั้งแต่หน้าอกจนถึงท้องของเขา …
ในใจจริง มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเล็กน้อย แต่ลึกลงไปในใจของผม ผมกำลังหัวเราะ
เราสามารถมีความสุขได้แล้วในขณะนี้
ตอนนี้แม่ไม่จำเป็นต้องเจ็บปวดอีกต่อไป
และผมหัวเราะเพราะความจริงเหล่านั้นอยู่ที่นี้
หนี้ 2 ล้านวอนที่ถูกเก็บไว้กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เช่นเดียวกับที่คนที่รู้จักในฐานะ “พ่อ” ของผม ที่เหลือหนี้จำนวน 40 ล้านวอนไว้และค่อย ๆ จางหายไปจากความทรงจำของผม
ดิง ดอง-แดง ดง ~
ความคิดของผมหายวับไป เสียงสัญญาณเวลาอาหารกลางวันดังขึ้น
ครูออกจากห้องไปทันที
และเพื่อนของผม ฮวงแจฮยอกเปิดตาของเขาทันที
เกิดอะไรกับชายที่น่ากลัวคนนี้
ทำไมอยู่ดีๆเขาถึงลุกขึ้น หรือนี้เป็นเพราะเริ่มเวลาอาหารกลางวัน?
มันไม่ควรที่จะเป็นความสามารถที่อัศจรรย์บางอย่าง
แน่นอน! นี้ก็ไม่เหมาะสมกับความสามารถของอเวคเช่นกัน ….
“เฮ้.”
แจฮยอกมองหน้าฉันและยื่นเงิน 500 วอนมาให้
ว้าว ชายคนนี้เป็นคนดีจริงๆ
หากคุณคิดเช่นนั้น คุณคิดผิด
เพราะผู้ชายคนนี้ … เป็นคนที่เลวร้าย
“ซื้อขนมปังช็อคโกแลต 2 ชิ้นและโค้ก 1 ขวดให้ฉัน ด้วยเงินนี้.”
เขาไม่ได้รับการศึกษาขั้นพื้นฐานหรอ? เขาต้องทำอาหารและกินตำราคณิตศาสตร์ของเขาแน่ๆ
TLN: นี่คือวลีเกาหลี – หากคุณปรุงอาหารบางอย่างขึ้นและกินมันก็เหมือนมันจะไปผ่านหูข้างหนึ่งและออกอีกข้าง วลีนี้โดยทั่วไปหมายถึงว่าเขาเป็นคนที่ไม่เคยได้รับการศึกษา
และแทนที่จะซื้อขนมปัง แกควรจะดื่มนมนะไอ้โง่ …
“มันไม่พอที่จะซื้อ … ”
ผมตอบเช่นนั้น
และผมก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนั้น
“อ่า มินชอล แกอยากตายหรอ? ”
ไอ้งี่เง่านั้นจ้องมาที่ผมในขณะที่เรียกชื่อผม
แต่ผมก็จะพยายามทำให้ที่ดีที่สุดในคำสั่งที่ผมไม่ยินยอม
ใช่ … ผมเป็นคนส่งขนมปังของแจฮยอก
แม้ว่าจะน่าเศร้า ในความเป็นจริง
หากความแตกต่างระหว่างคนธรรมดากับอเวคถูกแบ่งด้วยระดับ ถ้าคุณมีความแข็งแรงของคนธรรมดาเป็น ‘1’ ความแข็งแรงของอเวคจะเป็น ’10’
อย่างไรก็ตาม ถ้ามีการทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องเงิน ผมให้ความสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
ดังนั้น ไอ้งี่เง่านั้นบอกให้ผมไปซื้อ 2 ขนมปังช็อคโกแลตและโคล่าเพียง 500 วอน นั้นเป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้
มันเป็นกฎหมายเหล็กของสมาคมคนส่งขนมปังแห่งชาติ … ผมล้อเล่น
ถ้าแจฮยอกให้มากกว่า 3000 วอน ผมจะไปซื้อทันที
แม้ว่ามันจะเป็นคำขอร้องเล็กๆน้อย แต่ผมก็สามารถกินอาหารกลางวันและออกกำลังกายในเวลาเดียวกันขณะที่กลับมา
แต่การใช้เงินของตัวเองเพื่อซื้อของให้คนอื่น ผมยอมไม่ได้
ผมไม่สามารถใช้เงินของตัวเองซื้อมันได้
ผมให้ 500 วอนคืนแก่แจฮยอก
“ห๊าาา ~ ไอ้ห่านี้ แม่งบ้าไปแล้ว?”
ในขณะที่เขากล่าวว่า เขาขมวดคิ้วของเขาและก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้
อาจจะเป็นเพราะผมเป็นมนุษย์ ผมจึงกลัว
แต่ผมไม่สามารถยอมจำนนได้
เพราะ 2000 วอนที่แม่ของผมให้กับผมในเช้าวันนี้ ไม่สามารถนำมาใช้ซื้อของให้ไอ้งี่เง่านี้ได้
“แกต้องการที่จะได้รับการสั่งสอนซักเล็กน้อยก่อน หรือแกอยากจะไปซื้อของก่อน?”
ผมไม่ตอบ
เขาเริ่มต่อยผม
ปัก! ปัก! ปัก!
หมัดของเขาพุ่งไปที่ท้องของผม
ผมหอบ มันเจ็บมาก!
“…. !”
เจ็บ
น่ารำคาญ
กลัว.
ถ้าไอ้สารเลวนี้ไม่ปรากฎตัวบนโลกนี้เหมือนคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อ … นั้นจะดีมาก
และ…
ในโลกที่ไม่ยุติธรรมนี้
ถ้าผมกลายเป็นเศรษฐี
ผมจะหัวเราะเยาะพวกขยะทั้งหลายที่อยู่ต่อหน้าผมและใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง
ผมจะทำทุกๆสิ่งที่อยากทำ อย่างแรกแม่ของผม …
พลัง!
จิตสำนึกของผมหายไป
และก่อนที่ผมจะหมดสติ
เหมือนมีบางสิ่งดังขึ้นในหัวของผม
.
.
[ร่างกายของคุณได้รับการอเวคแล้ว.]
[‘คุณได้รับบอลเวทย์ลึกลับ’]
คิมมินชอล
เลเวล: 1
ค่าประสบการณ์: [0/100]
คลาส: จอมเวทย์
ความสามารถพิเศษ: มานาไม่มีวันหมด.
แข็งแกร่ง: 10
มานา: ∞
คล่องแคล่ว: 10
อดทน: 10
แต้มที่ไม่ได้ใช้: 0
