Chapter 18 ที่ที่สูงกว่า(5)
.
[ได้รับ 800 ค่าประสบการณ์.]
[ได้รับ 800 ค่าประสบการณ์.]
.
หลังจากปล่อยฝูงดาบออกมา ฝูงซัคคิวบัสที่ครั้งหนึ่งเคยทะลักออกมาได้ลดลงอย่างเห็นได้ชัด.
ผมหันไปรอบๆและเห็นอเวค 12 คนกำลังทุ้มทุกอย่างของพวกเขาเพื่อป้องกันแนวหลัง.
แม้กระทั้งแฟชั่นก่อการร้ายก็กำลังดึงความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขาที่เหลืออยู่ สู้กับซัคคิวบัสที่ฟื้นมา 3 ตัวที่ยังรอดอยู่.
ผมทนมองไปที่ชุดแฟชั่นของเขาไม่ได้ แต่จากทักษะของเขา เขาน่าจะจัดการพวกมันได้.
และนั้นต้องใช้เวลาซักเล็กน้อย.
“จบแล้วหรอ?”
ไม่มีมอนเตอร์ออกมาจากพอร์ทัลอีก.
เหลือเพียง 3 ตัวเท่านั้น.
ผมไปหาพวกมันและร่ายดาบทะลวงใส่ไม่ยั้ง.
ดาบทะลวงไม่โจมตรีอเวครอบๆ.
มันจะโจมตรีแค่เพียงพวกที่ผมคิดว่าเป็นศัตรูเท่านั้น.
[ได้รับ 1500 ค่าประสบการณ์.]
.
.
มันใช้เวลาไม่นานที่กำจัดซัคคิวบัสที่เหลือ.
แม้จะผ่านไปแล้ว 20 นาที ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของนักล่าที่สมาคมส่งมา.
อเวคผู้รอดชีวิตก่นด่าสมาคมและหอบหายใจอย่างหนักหน่วง.
“ฮ่า… ฮ่า…..”
“ไอ้พวกห่านักล่าสมาคมเอ้ย!”
มันเป็นช่วงเวลาเพียงซักพัก จากนั้นทุกคนจึงรีบเริ่มออกไปจากที่นี้.
มันคือสิ่งที่ควรทำเพราะพอร์ทัลยังไม่ปิดตัวลง มันหมายความว่าต้องมีตัวอะไรออกมาอีก.
“เร็วเข้า! รีบขึ้นรถ!”
แฟชั่นก่อการร้ายตะโกนมาที่ผมจากระยะไกลและเร่งเครื่องรถอย่างเร่งรีบ.
คนอื่นๆออกจากที่นี้ไปนานแล้ว.
มันเป็นเวลาที่บอสจะออกมา ผมมาเพื่อเวลานี้.
ต่อมา.
ผมได้ยินเสียงหัวเราะที่น่ากลัวจากที่ไหนซักแห่ง.
เมื่อผมหันไปหาที่มาของเสียง ผมเห็นสิ่งมีชีวิตคล้ายซัคคิวบัสใกล้พอร์ทัล.
สิ่งที่ออกมาจากพอร์ทัลคือ ‘อินคิวบัส’.
พื้นชุ่มไปด้วยเลือดและศพกระจุยกระจายเต็มสถานที่แห่งนี้จนแทบจะจำไม่ได้.
มือของผมถือดาบและง้าวอย่างเหนียวแน่น.
เสียงแตรรถและเสียงตะโกนดังต่อเนื่อง แต่ผมไม่มีแผนที่จะหนี.
“ฉันไม่ได้มาเพื่อเห็นหน้าแก แต่มาเพื่อฆ่าแก.”
เมื่อพูดจบ ผมเริ่มที่จะจริงจัง.
เพราะผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นไม่นานหลังจากนี้.
ด้วยไม่ต้องเดา อินคิวบัสชูมือขึ้นบนฟ้า จากนั้นซัคคิวบัสที่ตายลงทั้งหมด 200 ตัว ได้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง.
ไอ้เหตุการณ์บรรลัยนั้นเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง.
แต่ไม่จำเป็นต้องตกใจ เพราะผมรู้อยู่ก่อนแล้ว.
บอสไม่ได้มีความสามารถในการต่อสู้. หน้าที่ของบอสก็มีเพียงแค่ใช้มานาที่มีฟื้นชีพลูกสมุน.
“ไอ้ห่าซอมบี้.”
ฝูงซัคคิวบัสร้องเสียงแหลมและพุ่งมารุมผมอย่างล้นหลาม แต่ต่อหน้าสกิลที่ทรงพลัง พวกมันก็เหมือนกระดาษที่กำลังจะถูกตัดกระจุยกระจาย.
ถ้าคลาสนักรบร่ายจะจำกัดแค่ 10 ครั้ง แต่ผมร่ายได้ไม่จำกัด ผมสามารถรักษาจังหวะทั้งโจมตรีและป้องกันได้โดยการร่ายดาบทะลวงอย่างต่อเนื่อง.
และพลังทำลายก็เพิ่มเป็นสองเท่าตั้งแต่ที่ผมสามารถร่ายแยกกันด้วยมือแต่ละข้าง.
ดาบและง้าวทั้งหมดที่จัดการฝูงซัคคิวบัสได้พุ่งไปหาอินคิวบัสต่อทั้งหมดพร้อมกัน.
มันไม่มีความสามารถโจมตรี แต่มีความสามารถป้องกันสูงเฉกเช่นบอส.
ดังนั้นผมจึงปล่อยอาวุธไปไม่หยุด.
จากนั้น.
อินคิวบัสโดนการโจมตรีทั้งหมดอย่างช่วยไม่ได้ อินคิวบัสกรีดร้องและตายลงอย่างรวดเรวด้วยอาวุธทั้งหมดที่ทะลวงผ่านร่างไป.
ร่างกายของผมปกคลุมไปด้วยเลือด.
และราวกับว่าเลือดสว่างขึ้น หินเลือดได้ลอยออกมาจากฝูงศพ.
เหมือนว่าของดรอปจะออกมาหลังบอสถูกกำจัด.
การต่อสู้ทั้งหมดจบลงเมื่อสีเรืองแสงสว่างเจิดจ้าครอบคลุมพื้นที่.
ชุดก่อการร้ายวิ่งออกมาจากรถและถามคำถามจากระยะไกล.
“อะ… อะไรกัน? นายทำได้ไง?”
“…..”
ผมเก็บหินทั้งหมดและทิ้งอาวุธไว้บนพื้นจากนั้นก็มุ่งไปที่รถ.
‘อ้า… ผมต้องไปโรงเรียน…..’
ชุดก่อการร้ายพูดอย่างต่อเนื่องไม่หยุด.
“นายทำอย่างนั้นได้ไง? นายบอกว่าเป็นจอมเวทย์แต่นายใช้สกิลนั้น แล้วทำไมนายร่ายมันได้อย่างต่อเนื่อง? ตอบมา!”
“อ้า ช่างเหอะ! รุ่นพี่ชื่ออะไรล่ะ?”
“เอร์? เออะ. ฉันชื่อ ยีจองโฮ. ตอบฉันมาได้ละ. นายทำได้ไง!”
“รุ่นพี่จองโฮ ทำไมคุณต้องจับตามองผมละ?”
“ก็เมื่อ? เมื่อซัคคิวบัสออกมาใช่ป่ะ? ฉันก็ดูว่านายอยู่หรือตายไง.”
“เมื่อซัคคิวบัสฟื้นแล้วก็ตอนบอสออกมา… คุณใช่มั้ยที่บอกให้ผมหนี?”
“ใช่แล้ว มันเป็นสิ่งที่เสียเปล่าถ้าจะให้คนหนุ่มตาย. นั้นแหละคือเหตุผล.”
ดูเหมือนว่าเขาเป็นชายที่ใช้ได้เลยทีเดียว.
ความแปลกประหลาดที่เจอกันครั้งแรกได้หายไป.
แต่ดูเหมือนว่าผมต้องเลี่ยงการมองชุดของเขา.
เหมือนความคิดที่ว่าอำนาจและเงินไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ผมได้รับ.
ผมไม่ได้พยายามได้รับบางสิ่งที่น่าสลดผ่านการต่อสู้ที่อันตรายนี้.
แต่ ‘การได้รับสิ่งพิเศษเพิ่มเติมขณะทำอย่างเดียว’ มันคงไม่แย่อะไรหรอกมั้ง?
“เมื่อไหร่คนของสมาคมจะมา? ผมจำเป็นต้องได้เงินและออกจากที่นี้เร็วๆเพื่อไปโรงเรียน ไหนจะเปลี่ยนชุดอีก.”
“นายจะไม่บอกจริงๆหรอ? คำของฉันคงไม่หยาบเกินไป ไม่ใช่มั้ย? โทษที.”
จากนั้น ขณะที่เขาเซ้าซี้ผมอยู่ มีรถเคลื่อนที่มาจอดใกล้ๆ.
“ทุกคน รายงานความเสียหาย.”
“คับ!”
“คับ!”
ในที่สุดไอ้พวกห่าสมาคมก็มาถึง.
‘มันคือการถามหาตะเกียบหลังจากที่ผมทำราเมงให้?’
10 คนในพวกนั้นที่เป็นนักล่าที่สมาคมส่งมาไปที่จุดเกิดเหตุ ขณะที่พนักงานสมาคมสูทสะอาดกำลังพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์กับคนที่เหลือ.
เนื่องจากไม่มีใครอยู่แถวนี้นอกจากพวกเราสองคน พนักงานสมาคมจึงเดินมาหาพวกเรา.
“ไง! ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก. พวกเราเฝ้าดูสถานการณ์การณ์ตอน 10 นาทีที่แล้วผ่านทางโดรน แต่กรุณาบอกรายละเอียดเพิ่มเติมด้วย.”
เนื่องจากศพพูดไม่ได้ มันอาจเป็นไปได้ว่าสถานการณ์จะเกิดขึ้นจากการผิดใจกันขณะสู้กันแย่งของดรอป ดังนั้นไอ้พวกห่าสมาคมจึงดูพวกเราผ่านทางโดรนก่อนจะมา.
พวกเขาหวังให้คนที่เพิ่งเหนื่อยมาอธิบายสถานการณ์ หลังจากที่มาช้า.
ผมไม่ต้องการคุยกับพวกเขา.
ผมจ้องไปที่จองโฮด้วยสายตาที่ว่า ‘คนที่เหนื่อยมากที่สุดเท่าที่ผ่านมา’ และพูด.
“รุ่นพี่จองโฮ ออกไปบอกเขาที.”
“เอร์? เออ ฮืม ได้.”
จองโฮออกจากรถและอธิบายสถานการณ์.
เนื่องจากผมเก็บของดรอปทุกอย่าง สมาชิกสมาคมจึงเดินมาหาผมหลังจบการสนทนา.
“ผมได้ฟังเรื่องเต็มๆมาแล้ว. กรุณาแสดง ‘อเวคไอดี’ ของคุณด้วย.”
มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการมากกว่าทานอาหารกลางวัน – เวลาเก็บเงิน.
หลังส่งไอดีของผมไป ผมลองประเมินเงินที่ผมจะได้.
‘ 1 หินแรงค์ C กับ 13 แรงค์ D และผมสงสัยว่าพวกเขาจะจ่ายให้เท่าไหร่?’
ขณะสมาชิกสมาคมกำลังยุ่งกับการหาอะไรบางอย่าง ผมถามจองโฮเบาๆข้างรถ.
“รุ่นพี่ว่าพวกเขาจะให้เท่าไหร่ในกรณีนี้?”
“อืม… มันเป็นประตูระดับ 13 ประมาณ 260 ล้านละมั้ง?”
“เฮ้ เลิกล้อเล่นได้แล้ว บอกผมมา.”
“260 ล้าน! ฉันก็บอกนายอยู่หรือว่ามันไม่ถูก?”
‘100 ล้านไม่ได้พูดขึ้นมากง่ายๆเหมือนการเรียกชื่อซะหน่อย นายน่าจะไปพูดที่อื่นนะ นายมันเหลวไหล! พวกเขาจะให้เงินผมมากขนาดนั้นจริงๆหรอ?’
อย่างไรก็ตามเหมือนว่าจองโฮไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดต่อ.
“เมื่อผมได้เงินแล้ว ผมจะให้รุ่นพี่เท่าไหร่ดีล่ะ?”
“ให้ฉัน? ทำไมล่ะ?”
เมื่อเขาถูกถาม สีหน้าของเขาเบิกกว้าง.
“มันเป็นสิ่งที่พวกเราทำกันอย่างยากลำบาก. และคุณก็ยังเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ที่นี้, อย่างน้อยผมก็ควรให้รุ่นพี่บ้าง.”
“อ้า ไม่จำเป็น. ทำไมคนที่หลบอยู่ข้างหลังอย่างฉันควรได้รับบางสิ่งนอกจากความละอายละ? รุ่นพี่อาจจะไม่มีเงิน แต่รุ่นพี่มีจิตสำนึก. เมื่อฉันแข็งแกร่งขึ้น ฉันจะล่าคนเดียวและได้รับเงินอย่างภาคภูมิใจ.”
“แต่…..”
จากนั้นคนของสมาคมก็ยืนอุปกรณ์รับสัญญาณมาให้ผม.
“นี้คับ. กรุณายืนยัน 260 ล้านวอน.”
“คับ? ได้…..”
“เซ็นต์ตรงนี้.”
“คับ.”
“คุณควรจะรู้อยู่แล้วว่านี้เป็นเงินปลอม. เราจะให้เงินจริงก็ต่อเมื่อคุณไปที่สมาคมและยืนยันตัว. อย่างไรก็ตามคุณต้องไปภายใน 1 เดือน.”
“……”
เมื่อพอร์ทัลระเบิด คุณสามารถป้องกันความเสียหายได้มหาศาลและหยุดสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ไว้ได้.
เพราะเหตุนั้น ทางสมาคมพิจารณาว่ารางวัลจะเป็นตามระดับของพอร์ทัลและจ่ายให้อย่างเหมาะสม.
หลังจากสือหนังสือสกิลกับแหวนไป ผมพบว่าอเวคเครดิตของผมแทบจะเป็น 0.
แต่ด้วยเงินที่สมาคมให้ผม 260 ล้านวอนได้ถูกเพิ่มกับ 3 ล้านวอนของผม.
จากที่ฟังอธิบาย เหมื่อนว่าผมยังไม่สามารถใช้ 260 ล้านวอนได้ในปัจจุบัน.
อ้า พวกนี้เป็นคนดี…..
ความรู้สึกขณะนั้นจาก ‘ไอ้ห่าพวกสมาคม’ กลายเป็น ‘ท่านสมาคมท่านผู้ที่ผมขอบคุณและซาบซึ้งตรึงใจ’.
“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก. งั้นพวกเราไปล่ะ.”
เนื่องจากบัญชีเงินไม่มีคลาสขึ้นบอก ดังนั้นสมาชิกสมาคมจึงพูดโดยไม่สงสัยอะไร.
หลังจากจบการสนทนาและเดินจากไป เขาหันหลังอย่างกระทันหัน.
“อ้า บางทีคุณอาจเป็นอเวคที่เคลียร์ดันเจี้ยนระดับ 12 คนเดียว ภายในไม่กี่วันหลังจากที่อเวค? ชื่อของคุณเหมือนกัน. สมาคมบอกให้ผมดูแลเป็นพิเศษกับบุคคลเช่นนั้น…..”
ผมควรจะตอบยังไงดี ผมจำเป็นต้องบอกความจริง? ถ้าผมบอกไป ผมจะเสียเวลาล่าและแน่นอน ความสามารถของผมถูกเปิดเผยแน่ๆ.
มันก็ไม่ได้แย่ที่ผมจะเผยความสามารถ แต่ผมอาจถูกเสนอให้เป็นผู้ผดุงความยุติธรรมหรือบางอย่าง.
ขณะผมจมอยู่ในความคิด จากนั้น.
“เอ๋ คุณไม่ใช่เขาใช่มั้ย? เขาเป็นจอมเวทย์ ไม่มีเหตุผลที่เขาจะมาอยู่ที่นี้. เอาล่ะ ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก.”
ผมรู้สึกขอบคุณที่เขาพูดเองตอบเอง ดีจริงๆ.
ผมสงสัยว่าเขาเป็นคนของรัฐบาลได้ไงด้วยหัวบนไหล่แบบนี้.
ดูเหมือนว่าขณะผ่านดันเจี้ยนจะถูกระบุทางเครื่องรับสัญญาณและบันทึกเก็บไว้โดยสมาคม.
‘นี้เป็นเรื่องที่น่ารำคาญ. แต่ตอนนี้ปล่อยมันไปก่อน.’
หลังจากคิดเส็จ ผมคุยกับจองโฮผู้ที่ดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ.
“รุ่นพี่ ผมขอโทษนะ ช่วยไปส่งผมที่บ้านได้มั้ย?”
“ได้! ได้! ไปกันเลย! เราจะไปกัน! ขับไปคุยไป. ถ้านายจะกลับไปเปลี่ยนชุด รุ่นพี่คนนี้จะให้นายยืมเอามั้ย?”
‘…..’
ผมกลัวมากกว่าการเผชิญหน้ากับอินคิวบัสซะอีก.
‘อ้า ขนลุก! ผมคิดว่าผมไม่สามารถเอาเศษอาหารหรือขยะชุดอย่างนี้กลับบ้านได้’ ถึงผมอยากจะตอบแบบนี้ แต่ผมทำไม่ได้เนื่องจากผมเริ่มเป็นมิตรกับจองโฮแล้ว.
“อ้า ฮ่าฮ่า. ไม่ ไม่เป็นไร. ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่เป็นไร. ฮ่าฮ่า…”
