ขอแก้ไขจาก โล่มานา เป็น มานาซิล หรืออะไรก็ตามที่เป็นโล่ต่างๆ ต่อไปนี้จะเป็นซิลเพราะหลังๆมีคำว่า อาร์เมอร์ ที่แปลว่าเกราะ/โล่ ออกมา เดวจะสับสนและหลังๆเวทย์มนตร์ต่างๆผมจะแปลทับศัพท์(บางสกิล)เลย แปลไทยแล้วรู้สึกไม่เท่ 55 ขอบคุณครับ
48. The Firing from the Readied Marksman Begins (3)
หลังจากที่ผมมอบความพ่ายแพ้ให้กับกูลในดันเจี้ยนแล้ว ผมมุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางเพื่อหาทางออก.
ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงเศษหินที่ร่วงหล่นลงมา
เมื่อผมมาถึงเพดานกำลังพังลงมา
ตั้งแต่ที่ผมได้เห็นบอสลับหลายตัวก่อนหน้านี้ ผมรู้สึกตื่นเต้น
หากมอนเตอร์ทั้งหมดตายและมีเสียงดังออกมจากศูนย์กลางของดันเจี้ยน นั่นแปลว่า บอสลับ ออกมา.
ความตื่นเต้นของผมมาแค่เพียงช่วงสั้นๆขณะที่ผมกำลังจดจ่ออยู่ ด้านบนเพดานมีเขาและหัวของมันปรากฎออกมา.
บอสลับในดันเจี้ยน: ลิซคิง.
มันมีออร่าสีม่วง มันจ้องมองมาที่ผมพร้อมกับลมหายใจที่เหมือนน้ำแข็งที่เหน็บหนาว.
“ขนาดของมันไม่ใช่เรื่องตลก.”
มันเป็นโครงกระดูกทั้งตัว ที่หัวของมันประดับไปด้วยมงกุฎขนาดใหญ่.
หลุมที่เพดานกว้างซัก สองเมตรได้…
แต่นั่นก็ไม่มีเพียงพอที่จะให้หัวของมันเข้ามาได้ง่ายๆ.
กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้มไปทั่ว ผมรีบสูดอากาศบริสุทธิ์ก่อน.
มันดูเหมือนว่าต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่มันจะออกมาได้ทั้งหมด.
นั่นหมายความว่าผมต้องทนสูดอากาศเหม็นเน่านี่มากขึ้น.
ขณะที่ผมกำลังรออีกคนที่ไม่สามารถอดทนรอได้ก็คือมารจำแลงที่ผมซัมม่อนมันออกมา.
หลังจากจบการล่าผมได้หดตัวของพวกมันเท่ากำปั้น ทั้งสองสองตัวสูงกว่า 4 เมตร ที่ตอนนี้กำลังเทสกิลใส่ลิซคิง.
การโจมตีที่ทำให้ถึงตาย
แต่ดูเหมือนว่าลิซคิงมีซิลบางอย่าง
มันถูกเรียกว่า ‘สุดยอดมอนเตอร์นักเวทย์’.
จากที่ผมรู้มันใช้เวทย์ที่เหมือนกับนักเวทย์ร่ายเป็นอย่างมาก.
และตาที่เปลงประกายของเขา
มันเป็นบอสที่หายาก(rare boss) ที่มีพลังชีวิตและการโจมตีที่เพิ่มขึ้นตามสีของมัน
เหมือนกับสีของสายรุ้งมันถูกแบ่งเป็น สีแดง,สีส้ม,สีเหลือง,สีเขียว,สีฟ้าและสีม่วง.
สีที่ออกจากดวงตาของมันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งสีแดง.
แต่ตอนนี้สีในดวงตาของบอสตัวนี้เป็นสีม่วงซึ้งก็คืออันดับต่ำสุด
แม้จะเป็นอย่างนั้นแต่มันก็มีความแข็งแกร่งกว่าบอสปกติหลายร้อยเท่า
“คูววววว!”
ราวกับมันรำคาญการโจมตีของร่างมาร มันปล่อยความกลัวเข้าสะกดทั่วดันเจี้ยน.
มองไปที่มัน ผมสามารถทำให้มันเป็นเหมือนกับกลุ่มก่อนของขยะเหมือนกับตัวอื่นๆ
“ไอ้ห่าสารเลว มึงมีดีแค่ตะโกน.”
ผมได้เริ่มร่ายเวทย์ไอซเบิร์กขณะที่ผมไปด้านหน้าและทุบด้วยสิ่งนั้น
การโจมตีของผมทะลุซิลของมันและโดนกระโหลกของมันกว่า 1/3 ทันที
ปล่อยการโจมตีเข้าไปอีก ตอนนี้มันเริ่มที่จะกลัวมากขึ้น.
จากนั้นมันก็ดึงหัวออกจากรู
หลังจากนั้นไม่นานมันก็เอามือออกมาบังรู
“เยี่ยม ไอ้เหี้ย!”
มีดาวตกพุ่งเข้ามาที่ผม
ดาวตก.
ผมใช้มานาซิลโดยไม่ลังเล
ลูวเวอร์ซิลหรืออะไรก็ตามที่ผมไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรหากโดนโจมตี.
การโจมตีเวทย์มนตร์แรงค์A+
มันใหญ่มากจนผมไม่มีหวังที่จะวิ่งหนี
มานาซิลที่โดนดาวตกของลิซคิงเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
การสั่นสะเทือนกินเวลากว่า 3 วิฯ ก่อนที่เบื้องหน้าเริ่มที่จะมองเห็น
ผมรู้ว่ามันใช้สกิลของนักเวทย์ แต่ไม่รู้ว่ามันจะใช้สกิลดาวตกทันที.
อเวคที่อยู่ในค่าเฉลี่ยที่หลีกเลี่ยงดันเจี้ยนเลเวล 23 เพราะเหตุนี้.
ลิซคิง.
บอสที่อยู่ในระดับต่ำสุดสีม่วงยังแสดงให้เห็นถึงพลังขนาดนี้.
แล้วถ้าเป็นระดับสีแดงจะขนาดไหน…
ไม่ว่าจะเป็นคนโลภขนาดใหนก็ม้วนหางไว้ใต้หว่างขาเมื่อได้ยินเสียงของลิซคิง.
ทุกคนที่ได้รับเกราะของลิซคิงทั้งหมดเป็นแท้ง
หลังจากที่ถูกขุนอย่างสมบูรณ์แล้วเพื่อให้ได้อุปกรณ์นี้พวกเขาจึงต้องย้อนกลับไปยังเลเวล 23
มันเหมือนกับคำพูดที่ว่า, ‘หลีกเลี่ยงคนเซ่อเพราะความกลัว.’
กลิ่นเนื้อเน่าที่ชวนอ้วกของลิซคิงเริ่มรุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่อาจบรรยายได้มากกว่านี้
หลังจากเสร็จสิ้นการโจมตีครั้งแรกเสร็จมันก็ปรากฎตัวสมบรูณ์ นอกดันเจี้ยน.
เมื่อเทียบกับขนาดของมัน ร่างมาร ดูเล็กลงไปเลย
ได้หัวที่มีขนาดสองเมตร ร่างกายของมันต้องใหญ่กว่าเพื่อที่จะรับน้ำหนักของมันได้.
ชุดเกราะของมันก็ไม่มีจุดอ่อนแม่แต่จุดเดียว แม้แต่แสงก็ไม่สามารถส่องเข้าไปถึงภายในได้
อุปกรณ์ที่ทุกคนคิดว่ามนุษย์ไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้.
อย่างไรก็ตามมันยังไม่ใช่เวลาที่ผมจะมัวมาชื่มชมเกราะของมัน.
เวทย์มนตร์ที่ควบแน่นอยู่บนปลายของไม้เท้า
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องหลบหนี
ไม่ว่าอย่างไรการโจมตีของมันก็จะไม่ส่งผลตราบเท่าที่ผมยังมีมานาซิล
แต่ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงเอฟเฟคสะท้อน
มันเป็นเพราะลูกกลมๆสีดำที่บินฉีกอากาศมาทางผม
ร่างมารทั้งสองตัวถูกลูกกลมดูแล
มันเหมือนกับเห็นหลุมดำ
“เดาว่ามันคงโกรธมาก เนื่องจากโดนโจมตีไปที่ตาข้างนึง?”
สีแดงและสีดำได้ซึมเข้าไปยังส่วนที่กระโหลกของมันแตกราวกับว่ามันกำลังเติมพลังชีวิต
‘ความสามารถในฟื้นฟูระดับท๊อปของนักเวทย์?’
ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เนื่องจากมันใช้ฮีลใส่ตัวเอง ผมรู้สึกประหลาดใจมาก
ผมไม่สามารถปล่อยให้มันโจมตีผมได้เหมือนกัน
ผมกลับชอบมันทีละน้อย
ดาวตกขนาดใหญ่กว่าครั้งก่อนได้ปรากฎเหนือหัวของผม
เมื่อร่ายเวทย์เสร็จสิ้น และโยนดาวตกออกไป เกิดลมพัดอย่างรุนแรงในอากาศ.
“กินซะ!”
โจมตีไปยังขาที่ตายแล้วของมัน
เกิดแรงระเบิดที่น่าทึ่งกลับขาทั้งสองข้างของมัน หัวเขาของมันถูกระเบิดหายไป
ตอนนี้คูลดาวน์และการร่ายจะอยู่ที่ 8 นาที สำหรับไอซ์เบิร์กและดาวตกจะสามารถใช่ได้อีกครั้ง
ด้วย CDR (cooldown reduction) 20%และการความเร็วในการร่าย (haste) ที่เพิ่มมากขึ้น แต่มันก็ยังลดลงเหลือแค่ 4 นาทีในแต่ละเวทย์เท่านั้น.
ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้สกิลอื่นเท่านั้น
ทางเลือกของผมจึงเลือกไฟช็อคทันที
เมื่อขาหายไป ร่างกายของมันกำลังจะล้มลงบนพื้น
ระยะความเสียหายของไฟช็อคเท่ากับร่างกายของมันทันที.
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงเล็งไปที่ขาของมันและรอมันล้มลง
ผมวิ่งไปยังซากร่างของราชา(ลิซคิง)และปล่อยเปลวเพลิงทันที
จากหัวถึงขาที่ยังเหลือยู่ของมันถูกสุมอยู่ในเปลวเพลิงทันทีและค่อยๆเสียพลังชีวิต.
ดูเหมือนว่ามันไม่มีแรงแม้แต่จะไอเป็นเลืิอด
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังร่ายเวทย์ด้วยไม้เท้าของมัน
“คุ… คุรุง.”
“ฉันจะมองไปยังเบื้องหน้า”
จากนั้นมือของผมก็เอามือไปไว้เหนือหัวของมันพร้อมกับปล่อยสายฟ้าจำนวนมากวิ่งผ่านร่ายกาย.
พลังชีวิตของมันหายไปเกือบหมด
แม้แต่ไลท์นิ่งสเปย์ก็สามารถฆ่ามันได้
[ประสบการณ์ที่ได้รับ 5,000,000]
ผมไม่สนกับ Exp ที่ได้มา.
เป็นเพราะผมเสียสมาธิกับของขวัญที่ดรอปหลังจากซากศพของมัน.
และExp ก็ได้มาไม่มากนัก
มันไม่มากพอที่จะเท่ากับมอนเตอ์ 50 ตัวในดันเจี้ยนเลเวล 18
ผมเอามือออกจากกระโหลกของมันและมุ่งหน้าไปยังหัวใจ
ภายในชุดเกราะที่มืดมิดราวกับคืนเดือนมืดมีหนังสือสกิลสองเล่ม.
แม้ว่าอีกหนึ่งมันจะดูแปลกๆ
หนังสือสกิลปกติจะมีสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าคลาสไหนใช้ได้หรีืออย่างน้อยก็เป็นรูปลักษณ์ของสายนั้นๆ.
แต่ที่ผมถืออยู่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นสกิลของคลาสไหน
มันราวกับว่ามียางอย่างที่อยูในหนังสือที่เป็นเหล็กเหลววิ่งไปมาเหมือนกับโลหะทั่วไป.
มันเพียงแค่รูปร่างมันเท่านั้น แต่ผมก็ไม่สามารถเปิดมันได้
“นี่คืออะไร หรือว่ามันเป็นของไร้ประโยชน์?”
เพดานของดันเจี้ยนยังอยู่ ดังนั้นอาจเป็นไปได้ที่เศษซากร่างกายของลิซลิงจะร่วงลงมา?
ผมกดหนังสือสกิลไว้ที่อกของผม
[คุณไม่เป็นไปตามข้อกำหนด.]
“หืม?”
‘ทำไมที่สาวถึงทำแบบนี้?’ นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะพูด.
ผมไม่เคยได้ยินคำบรรยายแบบนี้มาก่อน
สกิลที่ผ่านมาทั้งหมดไม่มีเงื่อนไขที่จำเป็น.
ผมไม่เคยเจอข้อจำกัดที่ผมไม่สามารถเรียนกรู้มันได้มาก่อน
และคาถาส่วนใหญ่ก็ไม่มีมานาพอที่จะใช้
แต่สกิลนี้มีข้อกำหนดเบื้องต้น
เนื่องจากผมไม่สามารถใช้แอฟฯในดันเจี้ยนได้ผมจึงต้องออกไปด้านนอก.
****
สกิลอื่นๆที่ผมไอ้เหน็บไว้ที่รักแร้ของผมได้ถูกลืมมานานมากแล้ว
ความสนใจของผมอยู่ที่ไอเทมนี้แทน
หลังจากแสกนเสร็จแล้วก็พบกว่า
[Error]
“แกคนขนถั่ว มันไม่ใช่ไม่เป็นไปตามข้อกำหนก แต่เป็น error?”
ตั่งแต่ที่มันเริ่มดึกมากแล้วผมตัดสินใจที่จะหยุดล่า.
ร่างกายของผมรุงริ่งจนผมไม่สามารถกลับบ้านได้ทันที.
ใกล้ๆดันเจี้ยนเลเวล 23 มีห้องอาบน้ำและห้องซาวน่าจำนวนมาก
เช่นเดียวกับร้านอาหารใกล้ๆดันเจี้ยน คนทั่วไปโดยเฉลี่ยแล้วจะเปิดธุรกิจตามที่เห็นสมควร
พวกเขาต้องดำเนินชีวิตในแบบของพวกเขาเอง
****
“วู้ ฉันรู้สึกว่ามีชีวิตกลับมาอีกครั้ง.”
เข้ามาอาบน้ำในห้องที่เต็มไปด้วยไอน้ำผมรู้สึกว่าความเมื่อยล้าของผมกำลังหายไป.
ผมสามารถบอกได้เลยว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงชอบแบบนี้
ผมซื้อตั๋วเพื่อเข้ามาอาบน้ำในห้องส่วนตัวเพื่อทำความสะอาดกลิ่นที่เน่าเหม็นของผม
แม้ในห้องอายน้ำผมก็จ้องไปที่หนังสือสกิล
ความต้องการแบบไหนที่ผมไม่สามารถเรียนรู้ได้…
“ฮยอง นี่ผม.”
“ฮืม อ่า…..”
เสียงงัวเงียที่ผ่ายมาทางโทรศัพท์ของจุงโฮราวกับว่าเขาเพิ่งตื่นขึ้นมา
“เดาว่าคุณกำลังหลบอยู่ ผมขอโทษ เดวจะโทรหาใหม่วันพรุ่งนี้.”
“ไม่ ไม่ มันไม่เป็นไร ฉันกำลังหลับสบาย แต่นายก็ปลุกฉันขึ้นมา แกมันสารเลว!”
“อุฟฟ! มีบางอย่างที่ผมอยากถาม.”
“มันคืออะไร? ถ้ามันไม่สำคัญฉันจะตีนาย นายต้องเลิกใช้มานาซิลด้วย OK?”
“ผมยอมรับมัน ตอนนี้มีข้อกำหนดอะไรในการเรียนสกิลไหม?”
“ความต้องการ? ไม่ มันไม่ควรจะมีอะไรสักอย่าง? ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนั้น”
“อ่า…ใช่มั๊ย?”
“ช่าย นอกจากนี้มันยังไม่มีข้อจำกัดในการที่นายจะสามารถเรียนรู้ได้เท่าไร.”
“แปลกจัง..มันโอเค ฮยองนอนหลับให้สบายนะ.”
“อะไร? นี่คือ? ฉันจะขยี้แก พระพรุ-”
“รักนะ!”
ความต้องการของหนังสือสกิลที่แม้แต่จุงโฮก็ไม่รู้
ความคาดหวังที่สูงที่จะได้รู้เรื่องจากเขากลายเป็นผิดหวัง
ผมอ่านหนังสือสกิลอื่นๆ
‘ไฟออบ’ สกิลโจมตีระดับ F.
มันคงเป็นเพือนกับฟรอส์ออบ
“เป็นเพราะตาสีม่วง? แทนที่จะเป็นเกราะหรือก้อนหินสิ่งที่ผมได้รับคือขยะเหมือนกับหนังสือ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่ลิซคิงปรากฎ ผมคากหวังกับมันสูงมาก
แต่บางทีมันอาจจะเกี่ยวกับระดับของบอสลับ?
ของที่ดรอปมาก็นับว่าน่าผิดหวังไม่น้อย
หลังจากที่กลับบ้านแล้วผมก็โยนหนังสือไว้ที่มุมห้อง.
บางทีมันอาจจะอยู่ที่เลเวลหรือสถานะบางอย่าง และผมหวังว่ามันจะเจอสาเหตุของมัน.
ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความแข็งแกร่งหรือมานาของผม
ถ้ามันจะเป็นต้องใช้ความชำนาญมันจะต้องใช้เวลานาน
“ตอนนี้ก็เหลือแค่เลเวลที่เป็นปัญหา.”
