Infinite Competitive Dungeon Society – บทที่ 101 – มอบอิสระภาพ (6)

บทที่ 101 – มอบอิสระภาพ (6)

การล่าจบลงแล้ว อย่างน้อยหกเดือนพื้นที่ดันเจี้ยนก็จะไม่เป็นอันตรายอีกต่อไป แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ชั่วคราว แต่วินเดอแมร์ก็จะกลับมาสู่ความสงบสุข

จากที่ฉันได้ยินการท่องเที่ยวก็จะกลับมาเช่นกัน ในขณะที่ผู้ใช้พลังระดับ A หรือสูงกว่าก็จะต้องสังเกตุการทะเลสาบต่อไปด้วย นักท่องเที่ยวก็จะไปกับพวกเราตลอดทาง อย่างไรก็ตามในสถานการณ์ร้ายแรงที่แขวนด้วยชีวิต ความปลอดภัยของนักกท่องเที่ยวก็จะไม่ได้มีการรับประกัน

จากอันตรายนี้ฉันได้สงสัยว่าจะมีใครกันที่จะมาที่แห่งนี้ อย่างไรก็ตามในทันทีที่พื้นที่ดันเจี้ยนถูกเคลียร์ นักท่องเที่ยวก็ได้หลั่งไหลเข้ามาในพื้นที่ ทะเลสาบวินเดอแมร์นี่น่าทึ่งจริงๆ ในอีกทางหนึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกว่ามันเหมือนกับการวิ่งไปหาฟ้าฝ่าในขณะที่ฝนตก

“ฮวาหยาเธอกำลังทำอะไรอยู่?”

ในคืนที่เราได้เคลียร์ดันเจี้ยน ฉันก็ได้ไปหาฮวาหยาตามปกติในฐานะครู่ที่สอนให้เธอควบคุมมานะและได้เห็นฮวาหยาเก็บของของเธอลงในกล่อง

“มันยังไม่ชัดเจนอีกหรอ? เพราะว่าเราได้เคลียร์ดันเจี้ยนเสร็จแล้วมันก็ไม่มีเหตุผลให้ฉันอยู่ที่นี่”

“โอ้ ใช่แล้ว ล่ะนี่เธอได้รับอนุญาติแล้วหรอ?”

“แน่นอนสิ ฉันได้ไปคุยกับรัฐบาลด้วยตัวเองแล้ว ขอบคุณนะชินนายเป็นคนที่ทำให้ฉันได้รับอิสรภาพคืนมา”

“อิสรภาพ เธอพูด…ขอบคุณฉันหรอ?”

ฉันได้ถามเธอกลับไปด้วยรอยยิ้ม

“ใช่แล้ว ที่พวกเราสามารถจะเคลียร์พื้นที่ดันเจี้ยนได้ก็เพราะนายแล้วนายก็ยังพบการกระทำผิดของบริทแมนอีกด้วย ฉันสามารถจะเดินทางกับไปที่เกาหลีได้ก็เพราะนาย ข้อมูลเกี่ยวกับบริทแมนมันมีประโยชน์มากในการเจรจาต่อรอง”

มันดูเหมือนว่าเธอจะบ่นและเปิดเผยในทุกๆอย่างเกี่ยวกับการทำผิดของบริทแมน บริทแมนได้ต่อยผู้ใช้พลังที่มีชื่อเสียงที่ฮวาหยาได้ขอความช่วยเหลือมาและทำให้เขาตกอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวติ ฮยาหยาได้โกรธอย่างมากในเวลานั้น มันเหมือนกันกับผู้ใช้พลังระดับ S ในปาตี้ของเธอ แม้ว่าคนผู้ใช้พลังจากประเทศอื่นๆจะทำเป็นตาบอดเพราะบริทแมนได้จ่ายเงินให้กับพวกเขา

บริทแมนได้อ้างอย่างไรสาระว่าเขาคิดว่าเขาถูกโจมตีและป้องกันตัวเอง มันทำให้ความโกรธของฮวาหยาไปถึงขีดจำกัด แต่ว่าฉันก็ได้ทำให้เธอใจเย็นลง มมันไม่มีอะไรที่จะได้จากการต่อสู้กับผู้ใช้พลังที่แข็งแกร่งที่สุดของอังกฤษ ที่สำคัญที่สุด ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอแก้แค้นแทนได้ บริทแมนได้ยิ้มออกมาและฉันก็ทำเช่นกัน

ไม่ว่ายังไงก็ตามด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้ฮวาหยาสมารถจะปลดตัวเองออกมาจากอังกฤษได้ง่ายขึ้นและรัฐบาลอังกฤษก็สามารถจะปกป้องเขาได้

แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะไม่ได้ไปสู่สาธารณะเพราะว่ารัฐบาลอังกฤษได้ขอร้องเอาไว้ แต่ด้วยความเห็นชอบจากฉัน ฮวาหยาได้ใช้เหตุการณ์นี้เพื่อสร้างแรงกดดันให้กับรัฐบาลอังกฤษ เธอบอกว่าเพื่อนของเธอที่เธอขอให้มาช่วยเป็นพิเศษได้รับความอัปยศจากบริทแมนอย่างไม่สามารถจะลบออกไปได้และบอกเธอว่าจะไม่มีแผนการที่จะก้าวเข้ามาในอังกฤษอีกเว้นเสียแต่ว่าจะเป็นวาระระดับชาติเท่านั้น หรือก็คือมันเหมือนกับที่ฮวาหยาเคยเตือนมาก่อนว่าอังกฤษก็จะสูญเสียเธอเพื่อแลกกับบริทแมน ไม่ว่าฉันจะคิดยังไงกับเรื่องนี้การกระทำของบริทแมนก็โง่อย่างมาก ฉันสงสัยว่าเขาเป็นที่ตาบอดเพราะความปรารถนาในผู้หญิงคนหนึ่งเลย

“เธอจะมาที่เกาหลีหรอ?”

“ใช่แล้ว ฉันได้วางแผนที่จะกลับไปที่เกาหลี แม่ได้บอกว่าแม่อยากจะตายมากกว่าที่จะมาอังกฤษ ฉันคิดว่าแม่ต้องการให้ฉันไปอยู่ด้วยที่เกาหลีมากกว่า ในตอนแรกฉันว่าจะลองโน้มน้าวแม่ แต่ว่าด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มันทำให้ฉันไม่อยากจะอยู่ในประเทศเดียวกับบริทแมน ถ้าเป็นเขา เขาจะต้องมาหาฉันแน่ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหนในอังกฤษ…นายไม่ต้องการให้ฉันไปเกาหลีหรอ?”

ฮวาหยาได้บ่นและถามออกมาอย่างลังเล แก้มของเธอได้เปลื่ยนไปเป็นสีแดงเหมือนกับผมของเธอ

“ไม่ใช่เลย พวกเราจะได้เจอกันบ่อยมันขึ้นเหมือนกัน ฉันดีใจนะ”

“…ใช่แล้ว พวกเราจะเจอกันบ่อยขึ้น อะแฮ่ม”

ฮวาหยาได้มองออกไปและไอแห้งๆ เธอหายใจผิดวิธีหรอ? ฉันได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับยิ่มขึ้นมา

“เธอคงจะยุ่งอยู่กับการเก็บของทั้งหมดนี่ ดังนั้นฉันจะกลับไปก่อนในวันนี้ อ่า อย่าลืมเอาปลาทูน่าละลายมาให้ฉันด้วยล่ะ”

“นายจะเก็บบางส่วยไว้ให้ฉันด้วยใช่ไหม?”

“แน่นอน เธอสามารถจะกินมันได้ ย่าง ซาชิมิ ตุ๋น นึ่ง ฉันจะทำให้เธอกินเต็มหลักสูตรเลย”

“ดี เยี่ยมเลย”

พวกเราได้แสดงออกถึงความสนิทสนมและยกนิ้วให้กันและกัน ทูน่าละลายที่เรากำลังพูดถึงไม่ใช่ใครอื่นนอกไปจากทูน่าที่ฉันได้ฆ่าไป! ฮวาหยาได้เก็บมันเอาไว้ในช่องเก็บของของเธอโดยใช้ข้ออ้างว่าเป็นเวทย์เก็บของมิติพิเศษและบอกว่าจะเอามาให้ฉันทีหลัง เพื่อแลกเปลื่ยนกับการแสดงของเธอต่อหน้าคนอื่นๆ ฉันได้สัญญากับเธอว่าเธอสามารถจะขอเนื้อทูน่าละลายได้อย่างไม่จำกัด ในความจริงฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะจัดการทูน่าละลายได้หมดทั้งตัว ดังนั้นฉันก็เลยดีใจที่ได้ฮวาหยามาช่วยจัดการมัน

“อ่าแล้วแบบนี้ฮวาหยา”

“ว่าไง?”

“ตอนไหนที่ฉันจะได้พายแอปเปิ้ลที่ดีที่นี่?”

“พายแอปเปิ้ล…?”

แม้ว่าฮวาหยาจะเอียงหัวงง เธอก็ยังตอบฉัน ฉันได้ขอบคุณเธอและไปจากบ้านพักของเธอ จากนั้นฉันก็ได้เดินไปตามทางที่ฮวาหยาได้บอกว่าฉันสามารถจะซื้อพายแอปเปิ้ลได้ที่ไหน เพราะกลิ่นที่ดึงดูดในที่สุดฉันก็จบด้วยการซื้อพายแอปเปิ้ลได้สองอัน หนึ่งในเหตุผลที่ฉันซื้อพวกมันมาก็เพื่อที่จะเอาไปแบ่งให้กับยุยเมื่อฉันกลับบ้านไป จากนั้นฉันก็ได้อัญเชิญธาตุและโคจรวงจรเพรูต้าในขณะที่รอฟ้าสาง

จากนั้นอีกเล็กน้อยก่อนที่ฟ้าจะสาง เมื่อไม่มีใครอยู่รอบๆอีกฉันก็ได้ไปที่ทะเลสาบโดยใช้พลังของริยู เพียงแค่การแช่แข็งน้ำและฉันก็เดินไปบนพื้นมัน ฉันได้รู้สึกแปลกๆของการมีอำนาจนี้ ในที่สุดหญิงสาวแห่งทะเลสาบก็จะให้อภัยฉัน!

“ฉันเอาพายแอปเปิ้ลมาแล้วน้า~”

[โชว์สิ!]

“อุหว่า!”

มันใดนั้นใบหน้าของหญิงสาวก็ได้ปรากฏขึ้นเหนือผิวน้ำ ฉันเกือบจะตกลงไปในน้ำเพราะความตกใจนี้ แต่ว่าริยูก็ได้ช่วยฉันเอาไว้ในทันทีด้วยการแช่แข็งน้ำทะเลรอบๆ ฉันได้ขอบคุณริยูและเพราะว่าฉันกำลังนอนอยู่บนน้ำแข็ง ฉันก็ได้เห็นใบหน้าของหญิงสาว ลักษณะของเธอดูจะไม่สมจริง

ผมสีน้ำเงินท้องฟ้าของเธอที่ครึ่งหนึ่งอยู่ใต้น้ำได้กำลังส่องแสงออกมาราวกับเป็นหลอดไฟ LED และมันก็ดูเหมือนว่ามีดวงตาสีน้ำเงินมองตรงมาที่ฉัน เธอดูราวกับว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในพื้นที่ แต่ว่าฉันก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเธอ ฉันได้คาดเดาว่าเธอดูเหมือนจะเป็นเด็กสาว

[เร็วเข้าเอามาให้ฉันดู!]

“อ่า นี่”

ฉันได้หยิบเอาพายแอปเปิ้ลออกมาจากช่องเก็บของ จากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ได้แสดงท่าทางมีความสุขและค่อยๆคลานขึ้นมาบนก้อนน้ำแข็ง แม้ว่าฉันจะคิดว่าเธอจะไม่ใส่อะไรเลย แต่เธอก็ได้มีชุดสีน้ำเงินอ่อน ถึงแม้ว่าเธอจะมีร่างกายที่ผอมบาง แต่ว่าเธอก็ดูดีมากแถมยังสวยอีกด้วย แต่เพราะว่าฉันได้เห็นรูปลักษณ์ที่ยั่วยวนขอวฮวาหยามามากกว่าสัปดาห์ ฉันก็เลยสามารถจะทำใจเย็นได้

[พายแอปเปิ้ล! นี้มันพายแอปเปิ้ลจริงๆ!]

“ใช่แล้ว”

[ฉันกินมันได้ไหม? ฉันกินมันได้หรือป่าว?]

“เธอไม่จำเป็นต้องถามย้ำหรอกน่า นั่นมันเป็นของเอาไว้สำหรับเธอนะ”

[เย้!]

นิ้วเรียวยาวของเธอได้ยื่นออกมาข้างหน้าและจับที่แอปเปิ้ล เมื่อฉันรู้สึกได้ถึงความเย็นจากผิวหนังของเธอมันทำให้ฉันนึกขึ้นได้อีกครั้งว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ ในตอนนั้นเธอก็ได้หยิบเอาพายแอปเปิ้ลไปจากฉัน เธอได้กระพริบตาด้วยความสดใส มันดูน่ารักเหมือนกับไม่ใช่ความจริง

[นี่]

“ขอบคุณ”

[ขอบคุณสำหรับอาหาร!]

เมื่อฉันได้รับชิ้นที่เธอแบ่งออกมาให้ เธอก็ได้มองไปที่พายแอปเปิ้ลที่เหลือและจากนั้นเธอก็กัดมันลงไป จากนั้นแสงในตาของเธอก็ได้รวมตัวกันและทำให้เห็นเป็นรูปดาวอย่างชัดเจน ฉันได้ประหลาดใจมากสุดๆนี่เธอดูไม่เป็นที่ไม่เหมือนมนุษย์มากไปแล้ว! แล้วเธอสามารถจะควบคุมอนุภาคที่ส่องแสงได้ยังไง!?

[อร่อย! อร่อยมาก! นี้มันอร่อยสุดๆ!]

“ใช่แล้ว กินเยอะๆล่ะ”

“เย้!”

เธอได้เคี้ยวพายและทำให้ฉันสงสัยว่ามันจะไปอยู่ในส่วนไหนภายในร่างของเธอ พายแอปเปิ้ลได้หายไปในพริบตาและเธอก็ได้จ้องมาที่พายแอปเปิ้ลในมือของฉันซึ่งอนุภาคแสงในตาของเธอได้กระจายออกและกลับมารวมกันซ้ำๆ

“เธอต้องการมันไหม?”

[ว้าวววว!]

ราวกับว่าเธอได้รอให้ฉันพูดมานานแล้ว เธอได้คว้าชิ้นพายแอปเปิ้ลไปจากฉันและกินมันไป หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกพึงพอใจและนอนลงไปบนน้ำแข็ง

[ขอบคุณมาก! ฉันจะให้อภัยนายที่ทำร้ายฉัน!]

“ใช่แล้ว ขอบคุณ”

[ในตอนนี้ฉันชอบนายแล้ว!]

เยอึนยินดีด้วยนะที่นี่ก็มีคนที่คล้ายกับเธอด้วย แต่ว่าฉันได้รับใจมากจากเธอเพียงแค่เพราะพายแอปเปิ้ล ความยากลำบากมันต่ำกว่าแม้แต่กับเยอึน! เมื่อฉันได้คิดเกี่ยวกับเฟรนฟรายทั้งหมดที่ฉันจะต้องให้เยอึนกินไปก่อนที่เธอจะพูดว่าชอบฉัน อ่า เยอะจริงๆเลยนะ

“ชะ ใช่แล้ว ถ้่า….ถ้าเธอไม่ก่อกวนคนอื่นๆ ฉันก็จะชอบเธอเหมือนกัน”

แม้ว่าฉันจะไม่แน่ใจว่าเธอดูเหมือนจะแตกต่างไปจากบอสตัวอื่นที่แสดงความเกลียดชังอย่างชัดเจนต่อมนุษย์ เธอต้องการเพียงแค่ให้พวกเขาได้ฟังเสียงเพลงของเธอ

เธอไม่ได้รู้ถึงอันตรายของสิ่งที่เธอกระทำและมันน่ารำคาญที่เธอได้เลือกที่จะปรากฏตัวในระหว่างต่อสู้กับ แต่เนื่องจากว่าเธอยังไม่ได้ฆ่าใครมันก็ยังไม่สายเกินไป เธอยังสามารถจะถอนตัวออกมาได้ คำพูดต่อจากนี้ก็คือหลักฐาน

[แต่ว่าฉันไม่เคยทำร้ายใคร! นอกจากที่คนที่บอกให้ฆ่านายแล้ว ทุกๆคนก็บอกว่าฉันสามารถจะร้องเพลงได้อย่างที่ต้องการ! ฉันจะไม่รังแกคนที่ไม่ทำร้ายฉันก่อน!]

“ใช่แล้ว แต่ว่าใครกันที่เป็นคนบอกให้เธอฆ่าฉัน?”

[ฉันไม่รู้ ฉันจำไม่ได้! ฉันได้ลืมไปในตอนที่ฉันมาที่นี่!]

“….เธอรู้มั๊ยว่าทำไมเธอจะต้องฆ่าฉัน”

[เพราะว่านายเป็นฮีโร่! นั่นก็คือทั้งหมดที่ฉันรู้! แต่ว่าฉันจะไม่ฆ่านาย ฉันจะไม่ทำร้ายคนอื่น!]

เธอได้รับคำสั่งให้มาฆ่าฉัน…เพราะว่าฉันเป็นฮีโร่ ฉันได้รู้สึกสั่นเล็กน้อย แต่แล้วฉันก็ได้หยักหน้า จากนั้นฉันก็ตอบคำถามของเธอ

“แต่ว่าฉันรู้ว่าคนอื่นๆกำลังรำคาญกับการร้องเพลงของเธอ”

[ทำไมล่ะ? การร้องเพลงของฉันมันแย่หรอ?]

“ปัญหามันก็คือมันดีเกินไป มันทำให้คนลุ่มหลงเพราะมัน”

[มันแย่หรอ?]

“ถ้าพวกเขาลุ่มหลงในเพลงของเธอและสูญเสียสติไป พวกเขาก็จะตกลงไปในน้ำ แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นล่ะ?”

[ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะมาเล่นกับฉันใต้น้ำหรอ?]

“พวกเขาจะตาย”

[พวกเขาจะตายเลยหรอ!?]

“ใช่แล้ว”

คำพูดของฉันมันทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจ อนุภาคในดวงตาของเธอก็ได้หมุนวนด้วยความตกใจ

[ฉันเกลียดการฆ่า แต่ว่าทุกๆคนพยายามจะฆ่าคนอื่น ฉันกลัว เขาบอกว่าฉันพิเศษ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พยายามที่จะเข้าใจฉัน]

“พิเศษ หือ…เพราะว่าตั้งแต่ที่เธอเกลียดการฆ่าคนอื่น เธอก็เป็นมอนสเตอร์ที่พิเศษอย่างแน่นอน แต่ว่าใครกันล่ะที่เธอกำลังพูดถึง?”

[ฉันไม่รู้ ฉันลืมไปแล้ว!]

ฟู่ มันไม่มีอะไรที่ฉันจะหาได้เลย…ฉันอยากจะบอกเธอว่าเธอแทบจะคนไปแล้วโดยปราศจากความโกรธ แต่ฉันก็ห้ามตัวเองไว้ อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะโกรธจากสิ่งที่ฉันเพิ่งจะพูดไป

[นอกจากนี้ฉันก็ไม่ใช่มอนสเตอร์!]

“อ่า โทษที ถ้างั้นฉันจะเรียกเธอยังไง?”

[ฉันก็คือฉัน]

“เธอไม่มีชื่อ?”

[นั่นมันคืออะไร]

“มันเป็นสัญลักษณ์ที่กำหนดตัวตนของเธอ มันเป็นวิธีแยกเธอออกจากคนอื่นๆในโลกนี้ สิ่งที่สามารถจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นเธอ”

[ว้าว]

ฟู่ จริงๆแล้วมันก็เหมือนกับการสอนเด็กเลย จริงๆแล้วฉันไม่ได้วางแผนที่จะคุยกับเธอแบบสบายๆอย่างนี้…แม้ว่าฉันจะไม่ได้รับข้อมูลอะไรที่ต้องการแต่ฉันก็ไม่สามารถจะไล่เธอออกไปได้ดังนั้นฉันก็เลยตัดสินใจที่จะอยู่กับเธอซักระยะ

[ถ้างั้นนายช่วยมอบชื่อให้ฉันหน่อยสิ]

“ฉันหรอ?”

[ใช่แล้ว ถ้าเป็นนาย มันจะไม่เป็นไร]

ฉันได้ลังเลอยู่พักหนึ่ง อย่างไรก็ตามเมื่อฉันได้เห็นดวงตาที่ไร้ดวงสาของเธอกระพริบอยู่ในใจของฉัน ฉันก็เลยได้ตั้งชื่อเธอออกมา

“พลีน”

[ว้าว ดีจัง! นั่นชื่อของฉันสินะ? เย้!]

เธอดูเหมือนจะชอบในชื่อที่ฉันมอบให้ในขณะที่กระโดดโลดเต้นไปมา ในขณะนั้นข้อความที่ฉันไม่คาดคิดก็ได้ดังขึ้น

[คุณได้ทำความสำเร็จในการฝึกฝนบอสมอนสเตอร์ระดับ A+ ‘ไซเรน’ คุณได้รับโบนัสแต้มทักษะ 1 แต้มทักษะปัจจุบัน: 16]

[คุณสามารถจะรับคลาสรอง ‘ผู้ฝึกมอนสเตอร์’ ได้ แต่ว่าคุณจะต้องทิ้งคลาสรองปัจจุบัน ‘นักสะสม’ ไปเพื่อที่จะรับคลาสรองใหม่ ถ้าคุณยกเลิกคลาสรองนักสะสมคุณจะไม่สามารถใช้นาฬิกาพกพาได้อีกต่อไป คุณต้องการจะเปลื่ยนคลาสรองหรือไม่?]

[ถ้าคุณไม่ได้รับความรองผู้ฝึกมอนสเตอร์ คุณก็จะไม่สามารถใช้มอนสเตอร์ของคุณที่ฝึกในเหตุการณ์ดันเจี้ยนหรือในดันเจี้ยนปกติได้ อย่างไรก็ตามคุณไม่จำเป็นจะต้องทิ้งมอนสเตอร์ที่ฝึกไว้และสามารถจะให้มอนสเตอร์ติดตามคุณในพื้นที่ดันเจี้ยนได้]