บทที่ 117 – ความโลภเขมือบทุกสิ่ง (4)
ในหมู่คนที่รวมเดินทางกันรูเดียเป็นคนที่มีเลเวลต่ำที่สุดและคนอื่นๆรวมไปถึงฉันต่างก็เป็นนักสำรวจที่มีเลเวลอย่างน้อย 50 นอกเหนือจากจอมเวทย์ที่มีค่าสเตตัสความทนทานน้อยแล้ว พวกเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะเดินทางโดยที่ไม่ต้องพักหลายวัน เพราะแบบบนี้พวกเราก็จะหยุดเพื่อพักและกินอาหารเท่านั้น พวกเราไม่ได้นอนบ่อยนะ
การจัดการกับคิเมร่าที่ปีศาจได้ทิ้งเอาไว้ข้างหลัง จัดการล่าพวกพัน พักผ่อน และล่าพวกมันอีกครั้ง….หลังจากสองวันรูเดียก็ดูไม่ได้เลย
“รูเดียเธอไหวไหม?”
ในปัจจุบันพวกเราได้พักเป็นเวลา 2 ชั่วโมง พวกเราได้ถูกบอกว่าพวกเราจะตามกองทัพปีศาจทันในไม่กี่วันดังนั้นทหารรับจ้างต่างมิติต่างก็ได้เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ ในฐานะที่ฉันไม่ได้เหนื่อยล้าเลยสักนิด ฉันก็ได้กังวลเกี่ยวกับรูเดียที่ดูอยู่ในสภาพจริงจังแทน
“ฉันไม่เป็นไร มันไม่มีอะไรเทียบได้กับชินที่ชินะอาจจะต้องเผชิญมาจนถึงตอนนี้”
รูเดียได้ดื่มโพชั่นเพิ่มพลังชีวิตลงไปและตอบกลับด้วยคิ้วที่ขมวด
“ใครจะรู้ว่าสิ่งที่ชินะเผชิญอยู่ในตอนนี้คืออะไรบ้าง….ฉันไม่สามารถจะบ่นกับเรื่องแค่นี้ได้”
“นี่มาให้ฉันดูสิ”
“อ่า”
ฉันได้คว้าโพชั่นที่รูเดียถืออยู่และคิ้วเธอก็ได้โก่งขึ้น เธอดูเหมือนจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ยังไงก็ตามครู่หนึ่งรูเดียก็ได้ทำท่าทางแปลกๆมองดูว่าฉันกำลังจะทำอะไร
“นายกำลังทำอะไร”
“ฉันกำลังทำโพชั่นเหลวๆ”
“เหลว…”
ฉันได้แช่แข็งโพชั่นด้วยพลังน้ำแข็งของริยูจากนั้นก็เขย่ามัน! ด้วยแบบนี้ฉันได้ทำโพชั่นเหลวภายในไม่กี่วินาที เมื่อฉันส่งมันกลับไปให้รูเดียเธอก็เอียงหัวงง แต่ว่าหลังจกาเธอกินมันลงไปแล้วเธอก็พูดออกมาอย่างตกใจ
“มันเย็นและกรุบดี เยี่ยมไปเลย!”
“ใช่ไหมล่ะ!”
“ใช่ๆ!”
ในขณะที่ฉันมองรูเดียที่กำลังมีท่าทางที่สดใสขึ้น ฉันก็ได้ยินเสียงที่ฉันได้คุ้นเคยกับมันไปแล้ววในไม่กี่วันที่ผ่านมา
“ฉันจะขายนาย….”
“เจ้าสตอล์คเกอร์นี่….”
หญิงสาวผมสีม่วงที่อยู่บนโฮเวอร์บอร์ดได้จ้องมาที่ฉันเหมือนกับว่าฉันได้ฆ่าพ่อแม่ของเธอไป ฉันได้ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดขึ้น
“ฉันบอกนายว่าอย่าเข้าใกล้รูเดีย”
“อ่า เธอเป็นหนึ่งในทหารรับจ้าง…”
รูเดียก็ดูเหมือนจะสังเกตุเห็นเธอเหมือนกัน เธอได้ก้มหัวเล็กน้อยเพื่อทักทาย หญิงสาวคนนั้นก็ได้หายใจดังขึ้นซึ่งมันดูน่าขยะแขยงจริงๆ
“สะ เสื้อคลุมของเจ้าหญิงที่ยู่ยี่…อึก ทนไม่หวแล้ว”
“ถ้าทนไม่ไหวแล้วก็ช่วยกลับไปที่ดาวของเธอและหยุดทำให้ฉันขนลุกได้แล้ว”
“ฉันก็ต้องการจะทักทายเธอด้วย”
“เพียงแค่ไปซะ!”
ในขณะที่ฉันกำลังเถียงกับเธอ เสียงขอรูเดียก็ได้ต่ำลงด้วยเหตุผลบางอย่าง
“นายรู้จักเธอหรอ? พวกนายสนิทกัน?…พวกนายมีควมสัมพันธ์แบบชายหญิงกันหรอ?”
“ฉันไม่เคยเจอเธอมาก่อนจนกระทั่งมาถึงที่นี่เลย อย่าได้พูดอะไรที่มันน่ากลัวอย่างนั้นสิ”
“ไม่! ทำไมฉันจะเป็นแบบนั้นกับผู้ชายด้วย…!”
ผู้หญิงคนนั้นได้ตะโกนดังออกมาจากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งบนโฮเวอร์บอดร์และทุบที่อกของเธอ
“ฉันซีเมียร์ บาเมอร์ตูโน่ ฉันเป็นนักรบระดับแรกของอาณาจักซีน่อน”
“และเธอก็ยังเป็นพวกรักร่วมเพศ”
ฉันได้เสริมการแนะนำตัวของเธอ จากนั้นรูเดียก็ได้รีบร้อนถอยกลับไป ซีเมียร์ บาเมอร์ตูโน่ก็ได้เปล่งจิตสังหารออกมา
“ฉันต้องการที่จะบอกเธอช้าๆ!”
“โทษนะ แต่ฉันไม่ได้มีแผนให้เพื่อนของฉันกับเธอ”
“ฉะ ฉันเป็นคนปกตินะ ฉะ ฉันก็มีคู่หมั่นอีกด้วย!”
“คู่หมั้น!? นั่นใครกัน? ฉันจะไปฆ่าเขา!”
จากนั้นซีเมียร์ บาเมอร์ตูโน่ก็ได้ค่อยๆหยิบเอาแส้เหล็กออกมา ฉันได้ผงะไปครู่หนึ่งและหยิบเอาหอกออกมาเหมือนกัน
“ชะ ชิน? นายกำลังจะต่อสู้จริงดิ?”
“รูเดียหลบหน่อย”
“หละ…!?”
ครู่ต่อมา ฉันก็ได้กอดเธอและกลิ้งตัวไปกับพื้น ตูม! เหนือพวกเราแซ่ของบาเมอร์ตูโน่ก็ได้ปะทะกับบางอย่าง
“มันเป็นการซุ่มโจมตี! ทุกคนเตรียมตัวต่อสู้!”
“โฮ่ เธอป้องกันได้หรอ? ไม่เลวเลย!”
พร้อมด้วยเสียงเรียกของเบลโลดก็ได้มีเสียงกรีดร้องที่ดูไม่พอใจดังขึ้น ฉันได้ยกหัวขึ้นมาในขณะที่ถอยกลับไปรวมกับคนอื่นๆพร้อมด้วยรูเดียในมืออีกข้างหนึ่ง พวกเราได้สังเกตุเห็นพวกมันช้าเกินไป! พวกเราได้ถูกล้อมไปเรียบร้อยแล้ว …เจ้าพวกนี้มันแข็งแกร่งมาก!
“อบอุ่น…นี้มันไม่ยุติธรรม”
“รูเดียเธอพูดอะไร?”
“ไม่ ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันไม่เป็นไรดังนั้นตอนนี้ปล่อยฉันได้แล้ว”
“ยังก่อน แม้ว่าเธอจะไม่ชอบแต่รอเดี๋ยว”
“งี่เง่า ฉันไม่ได้ไม่ชอบมันดังนั้น…!”
“เด็กใหม่ปกป้องเธอ! ถ้าเธอได้รับแม้แต่รอยขีดข่วนฉันจะฆ่านาย!”
“อย่าได้มองมาทางนี้และไปสู้เถอะน่าบาเมอร์ตูโน่!”
มีปีศาจอยู่ 16 ตัว แต่ว่ามีจำนวนของคิเมร่าเป็นสี่เท่า ในขณะที่ฉันถอยกลับไปพร้อมรูเดีย หัวของจอมเวทย์บางคนก็ได้ถูกตัดออกไปแล้ว ทหารรับจ้างต่างมิติหลายคนก็ยังได้ใช้ทักษะย้อนกลับหรือไม่ก็หนีเข้าไปในดันเจี้ยน เวรเอ้ยพวกเราสนใจแต่ความปลอดภัยของพวกเขาที่สุด!
“ไวเวิร์นเผาพวกมัน!”
[ก๊าซซซซ!]
“สู้มัน! จอมเวทย์ใจเย็นและร่ายเวทย์ซะ! แม้ว่าพวกมันจะเป็นปีศาจ แต่พวกเราก็สามารถจะฆ่าพวกมันได้!”
“เจ้าต้องการจะใช้เวทย์ต่อหน้าพวกข้า? น่ารักอะไรแบบนี้!”
การต่อสู้ได้กลายเป็นวุ่นวายไปอย่างรวดเร็ว ฉันได้ส่งคิเมร่าที่เข้ามาโจมตีพวกเราให้ออกไปด้วยเท็มเพรสและพยายามดูแลความปลอดภัยของรูเดีย ในขณะเดียวกันบาเมอร์ตูโน่ก็ได้ต่อสู้กับปีศาจที่โจมตีเรา ปีศาจนั้นมีร่างกายที่เหมือนกับมนุษย์ แต่มีผิวสีน้ำเงินดำ และเขาหนึ่งอันบนหัวของพวกมัน ดวงตาสีดำสนิทของมันทำให้ฉันรู้สึกเกลียดชังไปเองโดยธรรมชาติ ยังไงก็ตามปีศาจพวกนี้แข็งแกร่ง แข็งแกร่งมากพอที่ที่จะโจมตีพวกเรา
“แก แกเล็งเป้ามาที่องค์หญิง!”
“ฉันอะไร? เธอคือองค์หญิงหรอ?”
“อึก!”
มันได้ใช้แส้เหมือนกับบาเมอร์ตูโน่ แต่ว่าแส้ของมันยาวและบางกว่าซึ่งเห็นได้ชัดว่าแข็งแกร่งกว่าแส้เหล็กของบาเมอร์ตูโน่ เธอได้ตะโกนออกมาพร้อมเส้นเลือดที่ปรากฏขึ้นบนหน้าผาก
“ฝนเหล็ก!”
แส้ของเธอได้แยกออกและกลายเป็นเข็มเหล็กยิงออกไปใส่ปีศาจ ปีศาจได้ยกแซ่ขึ้น เหล็กนี้ได้ตกลงไปอย่างรวดเร็วและเธอก็หัวเราะขึ้น
“ฮ่าๆๆ ไม่เลว! ฉันไม่ได้เรียนเทคนิคแส้มา แต่ว่าข้าเกิดมาพร้อมกับพลังในการใช้เหล็ก!”
ฉันควรจะรู้ได้ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นโฮลเวอร์บอร์ดของเธอ!
ฉันไม่สามารถจะดูการต่อสู้นี้ได้นานนัก แม้ว่าฉันจะกลับเข้าไปใกล้แคมป์ของเรามากขึ้นและก็มีคิเมร่ามากขึ้นที่เข้ามาใกล้พวกเรา
“เป้าหมายอยู่นั่น”
“ไม่ใช่ผู้ชาย แต่เป็นผู้หญิงที่มันจับอยู่!”
“จับเธอโดยที่ไม่ฆ่า!”
ชิ เจ้าพวกพวกปีศาจเวร! ด้วยรูเดียที่อยู่ในอ้อมแขนข้างหนึ่งฉันไม่สามารถจะต่อสู้ได้อย่างอิสระ
“รูเดียหนีไปที่ดันเจี้ยนเดี๋ยวสิ! พวกมันได้เล็งเธออยู่!”
“ฉันไม่สามารถจะหนีไปได้ในขณะที่ทุกๆคนกำลังต่อสู้อยู่!”
“ฉันจะเรียกเธอเมื่อการต่อสู้จบแล้งดังนั้นไปดันเจี้ยนซะ! เธอกำลังขวางทางนะ!”
“เป้าหมายกำลังจะพยายามหนีไปในดันเจี้ยนแล้ว!”
“หยุดเธอ! ตัดแขนขาของเธอ!”
อึก ไอ้พวกเวรนี้! แกต้องการที่จะตัดแขนขาเพื่อหยุดเธอจากการเข้าดันเจี้ยนงั้นหรอ!? ฉันมีเพียงแค่จะต้องทำลายพวกมันเท่านั้น!
“ริยู!”
[ก๊าซซซซซว!]
ในไม่ช้าทุกๆสิ่งที่มองเห็นก็ได้ถูกย้อมในสีขาว ริยูได้สร้างกำแพงน้ำแข็งเพื่อป้องกันฉันและรูเดียอย่างสมบูรณ์
“มันไม่นานหรอก รีบไปดันเจี้ยนซะ!”
“อึก”
“ฉันบอกว่าฉันจะเรียกเธอเมื่อการต่อสู้จบแล้วไงดังนั้นไปซะ”
“นาย…!”
“นอกจากนี้รูเดียเมื่อเธอกลับมาก็จะต้องเชื่อในคำพูดของฉัน”
“อะไรนะ”
เสียงแตกจากการทำลายของคิเมร่าได้ดังขึ้นมา ฉันได้ปล่อยรูเดียไป จากนั้นฉันก็จับหอกแน่นและพูดกับเธอ
“ฉันคิดว่ามันแปลกที่มันเลือกเวลาโจมตีได้เหมาะกับที่เราพักผ่อน บางสิ่งบางอย่างมันผิดไป พวกมันรู้ข้อมูลเรามากเกินไป มีแนวโน้มว่าจะมีสายลับอยู่มาก”
“โอเค…อย่าปล่อยให้ฉันรอนานนะ…อย่าตาย ถ้านายคิดว่าไม่ไหวนายจะต้องหนี”
รูเดียได้ยกแขนขึ้นและเปิดประตูดันเจี้ยน ฉันได้หยักหน้าและมองเธอจากไปด้วยรอยยิ้ม
ทันทีหลังจากนั้นกำแพงน้ำแข็งก็แตกกระจายออกไป
“เป้าหมายหนีไปแล้ว!”
“จับตัวประกัน! ชายคนนั้นมีความสัมพันธ์กับเป้าหมาย!”
เฮ้ พวกแกทำพลาดแล้วนะ! เมื่อยืนยันในจำนวนของคิเมร่าที่พุ่งเข้ามาหาฉัน ฉันก็ได้รีบทำให้ริยูมีรูปธรรมและขึ้นไปบนหลังของเธอ จากนั้นฉันก็กินมานาโพชั่นลงไปในปาก
“เข้ามานี่มา!”
[คุณได้ใช้ทักษะยั่วยุ! ศัตรูจะโจมตีคุณจากทุกๆด้านด้วยความเกลียดชัง!]
“ทหารรับจ้างต่างมิติอยู่ไหนกัน!? พวกนายจะต้องทำงานกันให้หนักขึ้น!”
“พวกเราไม่ได้มีเวลามาจัดการกับเจ้าพวกมันฝรั่งจิ๋วอย่างคิเมร่านะเจ้าเด็กใหม่!”
“เจ้าพวกเวรปีศาจนี่! พวกมันแข็งแกร่งมาก!”
ฉันได้ตระหนักว่าทหารรับจ้างต่างมิติต่างก็กำลังต่อสู้กับปีศาจ ในที่สุดอัศวินก็ได้จัดรูปแบบฟอเมชั่นของพวกเขาเองขึ้น แต่ว่าจอมเวทย์ได้ตายไปกว่าครึ่งแล้ว เวรเอ้ยพวกเขาน่าจะใส่แต้มไปที่ความทนทานหน่อยสิ…!
“เส้นทางวายุ!”
[หลบ!]
[อย่าไปรับมัน วิ่ง!]
“เหมือนฉันจะปล่อยให้แกทำแหละ! มานี่มา!”
ในตอนนี้พวกมันได้ติดผลกระทบจากทักษะของฉันแล้ว มีเพียงปลายหอกของฉันที่รอพวกมันอยู่เพียงเท่านั้น! ฉันได้แทงหอกและฟันพวกมันโดยไม่ลังเลใดๆ หลังจากที่ได้จัดการส่งคิเมร่าบินออกไปในการโจมตีสุดท้าย ในที่สุดฉันก็สามารถจะหาสถานที่ๆมั่นคงได้
[ทักษะเส้นทางวายุระดับต่ำได้กลายเป็นเลเวล 7! ความเสียหาแบบพื้นที่ของทักษะได้เพิ่มขึ้นและทำให้คุณสร้างความเสียหายให้กับศัตรูที่ไม่ได้อยู่ในเส้นทางของคุณ!]
“นี่มัน…”
ปีศาจหลายตัวได้ตายไปเช่นเดียวกับคิเมร่าส่วนมาก เหลืออัศวินเหลืออยู่เพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ถ้หากว่าพวกที่โจมตีพวกเราเป็นพวกระดับสูงของกองทัพปีศาจแล้ว ถ้างั้นหลังจากที่ชนะการต่อสู้นี้มันไม่ใช่ว่าเป็นไปได้ทีจะเร็จภารกิจได้อย่างสมบูรณ์งั้นหรอ
ยังไงก็ตามทหารรับจ้างต่างมีติส่วนใหญ่ได้หนีไปแล้ว หรือก็คือพวกเขาได้ตัดสินใจว่าภารกิจนี้จะไม่ประสบความสำเร็จ แน่นอนว่าพวกเขาก็ต้องตระหนักว่ามีสายลับอยู่ในท่ามกลางพวกเรา ถ้าหากมีศัตรูอยู่ภายในก็มีแต่จะลำบากมากยิ่งขึ้น
ถึงแม้ว่าจะมีทหารรับจ้างต่างมิติอยู่ราว 6 คนที่กำลังต่อสู้อยู่กับปีศาจ แต่ถ้าหากมองดีๆดูเหมือนว่าพวกเขาจะยอมแพ้ในไม่ช้า
จากนั้นเองก็ได้มีบางสิ่งกลิ้งมาข้างหน้าเท้าของฉัน เมื่อมองที่มันดวงตาของฉันได้เบิกกว้าง
นั่นก็คือหัวของซีเมียร์ บาเมอร์ตูโน่
“นั่นเป็นารต่อสู้ที่สนุกมากเลย แล้วเจ้าจะทำให้ความสนุกของข้าเพิ่มขึ้นอีกไหม ‘ฮีโร่ชาวโลก?’”
เมื่อฉันได้เงยหน้าขึ้น ฉันก็ภาพของปีศาจที่ต่อสู้กับบาเมอร์ตูโน่ เลือกที่อยู่บนแส้ของมันดูสดและชัดเจน
“อาจจะไม่ ฉันแข็งแกร่ง แกก็รู้….ฮ่าห์!”
ฉันได้ใช้ฮีโรอิคสไตรค์พร้อมด้วยความเร็วศักดิ์สิทธิ์ นี่มันเป็นครั้งแรกที่ฉันถูกป้องกันได้ด้วยปีศาจ ถึงแม้ว่าจะมีบาดแผลขึ้นบนมือของมัน แต่ว่ามันก็ถูกฟื้นฟูในทันที การฟื้นฟูนั่นมันอะไรกัน? อยากบอกฉันนะว่ามันสามารถจะฟื้นฟูตัวเองได้เรื่อยๆ?
“ฮีโร่นี่คือครั้งแรกที่เจ้าได้เห็นการงอกใหม่ที่เร็วแบบนี้งั้นหรอ? ใบหน้าที่ตกใจนั่นคืออะไรกัน?”
ฉันได้แทงหอกของฉันไปใส่มันอีกครั้ง แม้ว่าฉันจะใช้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง มันก็ป้องกันไว้ได้ ในครั้งนี้ฉันได้ทำใหเแขนทั้งสองข้างของมันระเบิดออก แต่ว่ามันก็ได้ฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว
แต่เมื่อเห็นว่ามันป้องกันหัวใจนั่นก็หมายความว่าพลังการฟื้นฟูจะไม่ทำงานถ้าหากหัวใจถูกทำลายไป เพราะแบบนั้นนั่นก็หมายความว่ามันไม่ได้เป็นอมตะ
“ข้าสามารถจะมองเห็นวิถีหอกของเจ้าได้ ถ้าเจ้าเพียงแค่แทงมาตรงๆ ข้าก็สามารถจะป้องกันการโจมตีของเจ้าได้โดยที่ไม่จำเป็นตรงสนใจในความเร็ว ฮีโร่เจ้าอ่อนแอมากเลยนะ อ่อนแอยิ่งกว่าเจ้านังผีหญิงเหล็กสารเลวนั่นซะอีก”
มันได้โยนร่างของบาเมอติโน่มาใส่ฉัน ฉันได้รับร่างเธอเอาไว้อย่างตกใจและล้มลงไปอย่างระมัดระวัง จากนั้นฉันก็ถามออกไป
“ฉันไม่ได้แสดงหลักฐานใดๆว่าฉันเป็นฮีโร่หลังจากมาถึงที่นี่ แกรู้ได้ยังไง?”
“เป็นแบบนั้นหรอ? อัศวินทั้งหมดไม่รู้เลยงั้นหรอ?”
“อย่างที่ฉันคิดเลย”
ถึงแม้ว่าฉันจะรู้อยู่แล้ว แต่ในตอนนี้ก็ทำให้ฉันมั่นใจ มันเป็นใคร? ใครที่เป็นสปาย? ฉันไม่รู้เลย สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือความอยู่รอด
“แกเป็นใคร?”
“เป็นคำถามที่ดีนี่ ข้าเป็นมือขวาขององค์เหนือหัวเดม่อนลอร์ด ผู้บัญชาการกองทัพปีศาจชาตูโน่”
“ถ้างั้นมันก็หมายความว่าแกคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพปีศาจตอนนี้”
“ใช่แล้ว”
แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อใจมัน แต่มันก็เป็นไปได้ว่านี่คือความจริง เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะต้องโกหกและมันก็ให้ความรู้สึกว่าเป็นปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดที่โจมตีพวกเรา นอกจากมันยังสามารถเอาชนะทหารรับจ้างต่างมิติได้อย่างง่ายดาย
ในกรณีนี้….
“ฉันต้องการที่จะเก็บเอาไว้….แต่ว่ามันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”
“หืม?”
“การพิสูจน์แห่งไดฟิค!”
ถ้าฉันไม่แข็งแกร่งพอ ฉันก็จะต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์ที่สอนฉัน!
