บทที่ 21 – นักเรียนใหม่ฤดูใบไม้ร่วง (3)
“พี่ชายชิน ทำไมคุณถึงได้เอาอะไรแบบนี้มาหละ?”
การต่อสู้ได้สิ้นสุดลง แน่นอนว่าฉันนั้มมีส่วนร่วมมากที่สุก เพราะว่าได้มีคนตายไป 3 คน ดังนั้นรางวับจึงมีแค่ 7 ชิ้นให้เลือก จากนั้นฉันก็ได้เลือกเอา ‘คริตัลสายฟ้า’ มา
มองจากด้านนอกมันเหมือนกับคริตัลโปร่งใส แต่ด้านในมันเป็นไปด้วยประกายสายฟ้าสีดำ มันทำให้ดูเหมือนกับเป็นโลกพลาสม่า ขณธที่ฉันได้มองไปที่มัน ฉันได้ยืนยันว่ามันเป็นยาที่เหมือนกับอิลิกเซอร์ต่างๆที่ฉันได้กินมาในก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามดูเหมือนชินะจะปฏิเสธไอเมที่ดีชิ้นนี้
“ฉันจะไปล่ามนุษย์หนูทมิฬอีกหลายรอบ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“งั้นหรอ? งั้นนั่นก็เป็นเหตุผลที่คุณอยู่ที่ชั้น 5 เป็นเวลาสามปี?”
อืมม…นั่นมันก็ใช่แต่ก็ไม่ใช่ในเวลาเดียวกัน ฉันได้ตัดสินใจว่าควรจะอธิบายให้เธอฟังดีมั้ย แต่ในตอนท้ายฉันก็หยักหน้ารับ
“ใช่แล้ว เธอรู้เกี่ยวกับมันใช่มั้ย? ไอเทมนี้ที่ดรอปบนชั้นของบอสมันจะเพิ่มสเตตัส”
“ฉันรู้ แต่ฉันได้ยินมาว่ามันมีโอกาสที่ต่ำมาและมันยังสามารถกินได้จำกัดอีกด้วย ฉันเคยได้ยินว่ามันไม่ได้รับประกันอะไรเลยว่าสเตตัสจะเพิ่มขึ้นแม้จะกินมันไปเป็นจำนวนมาก ดังนั้นฉันจึงไม่คิดจะท้าทายที่ชั้นของบอสเพื่อของแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าบอสของชั้นมันอันตรายเลย ถ้าคุณตาย คุณก็จะไม่สามารถเข้ามาในดันเจี้ยนได้หนึ่งสัปดาห์”
“อิลิกเซอร์บีบอัดกล้ามเนื้อ กระดูกและผิวหนังทั้งหมดนี้มันมีอัตราการดรอปที่ค่อนข้างสูง แม้ว่าเธอจะปฏิบัติตามเงื่อนไขเพื่อที่จะกินมัน สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ความทุ่มเทของเธอเอง ถ้ามันไม่ได้ดรอปลงมา เธอก็สามารถจะลดจำนวนคนในปาตี้ลงไปได้เสมอ”
“นอกจากนี้ก็ยังไม่ใช่ว่ามันจะไม่แสดงผลในทุกครั้ง มันเพียงแค่หลังจากครั้งแรกเป็นต้นไปเธอจะต้องกินมาหลายๆครั้งซึ่งมันจะให้ผลในรูปแบบเดียวกัน ใครก็ตามที่บอกเธอมาแบบนั้นจะต้องสับสนแน่ๆ อา แน่นอนว่ามันก็มีจำกัด สเตตัสแต่ละอย่างเพิ่มขึ้นได้มากที่สุดแค่ 10”
“ว้าว…”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉันชินะอ้าปากค้างมองมาที่ฉัน เธอได้ถามออกมา
“พี่ชายชินสามารถจะมี…สำหรับในบอสของทุกๆชั้น…?”
“มันเป็นเพียงแค่ชั้นที่ 5 กับชั้นที่ 10 แต่ว่าใช่แล้ว ฉันได้กินพวกมันทั้งหมดนั้นสเตตัสของฉันได้เพิ่มขึ้นด้วยอิลิกเซอร์จนถึงขีดจำกัด”
“ตามที่คาดเลย ตาของฉันไม่ได้มองผิดไป…พี่สาวก็เช่นกัน…”
“พี่สาว?”
“มะ มันไม่มีอะไร”
ชินะได้ส่ายหัวของเธอ จากนั้นก็พูดออกมา
“ต่อสู้กับบอสของชั้นหลายต่อหลายครั้ง…ฉันไม่มีความมั่นใจเลย ฉันไม่สามารถแม้แต่จะคิดว่าจะทำมัน ถ้าหากว่าตายก็จะไม่สามารถเข้าาได้ดันเจี้ยนทั้งสัปดาห์…มันเหมือนกับนรก ฉันไม่รู้ว่าคุณแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ฉันคิดว่าคุณจะต่อเสี่ยงท้าทายกับบอสชั้นอย่างต่อเนื่อง ฮุฮุ ในเส้นทางนี้คุณจะต้องมีความแข็งแกร่งอย่างมาก ไม่ใช่แค่ความแข็งแกร่งทางร่างกาย แต่จิตใจก็เช่นกัน”
“เธอกำลังชมฉันมากเกินไปนะ”
นักสำรวจดันเจี้ยนทุกคนต่างก็มีเหตุผลที่เข้ามาในดันเจี้ยน แม้ว่ามันจะต่างกันออกไปเล็กน้อยกว่าคนอื่นๆ แต่มันจะเหมือนกันสำหรับกรณีของพ่อ เนื่องจากว่าดันเจี้ยนมันเป็นแหล่งรายได้สำหรับครอบครัวของพวกเขา พวกเขาจึงไม่สามารถจะประมาทได้
ในกรณีนี้ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ดีกว่าเมื่อเทียบกับพวกเขา แม้ว่าจะมีวิกฤติที่เกิดขึ้นบนโลก แต่สถานการณ์ในตอนนี้มันยังไม่ร้ายแรง ฉันสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นในตอนแรก แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่เคยเข้ามาคุกคามครอบครัวของฉันเลย
นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันจึงสามารถจะสำรวจดันเจี้ยนได้อย่างกล้าหาญ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันสามารถไปได้อย่างช้าๆและผ่อนคลายเพื่อที่จะได้รับความแข็งแกร่ง
ฉันเพียงแค่โชคดีกว่าพวกเขา นั่นมันคือสิ่งที่ฉันคิด ถ้าหากว่าโลกของฉันกกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังแบบในทวีปลูก้าหรืออีเดียส ฉันก็คงไม่สามารถจะใช้เวลาหลายเดือนเพื่อต่อสู้กับบอสของชั้นตัวเดิมๆได้ ฉันจะไม่ได้มีโอกาสค้นพบว่าฉันสามารถเพิ่มสเตตัสได้จากการฆ่าบอสของชั้น และที่มากกว่านั้นฉันก็จะรู้ถึงวิธีเพาะปลูกมานาถ้าโลกของฉันมันเป็นแบบทวีปอื่นๆ
โดยไม่สนใจถึงสายตาของหญิงสาวที่มองมาที่ฉันด้วยความชื่นชม เพราะอย่างนี้ฉันเลยเงียบลงไป ชินะดูเหมือนจะวาดข้อสรุปของเธออยู่
อย่างไรก็ตามฉันก็ได้เอาชนะมนุษย์หนูทมิฬและได้ครับคุณสมบัติในการไปที่ชั้นที่ 16 แล้ว
[คุณได้กินคริสตัลสายฟ้า ความต้านทานต่อสายฟ้าของคุณเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ความสัมพันธ์กับสายฟ้าของคุณเพิ่มขึ้น]
“…หา?”
คริสตัลสายฟ้าที่ฉันกลืนลงไปโดยหวังให้มันเพิ่มค่าสเตตัสกลับให้ผลรับที่ยากและไม่ยากจะยอมรับทั้งสองอย่าง แม้ว่าความสัมพันธ์กับสายฟ้าของฉันจะเพิ่มขึ้น แต่ว่ามันก็ไม่สำคัญเพราะฉันไม่ใช่นักเวทย์
ฉันชอบในการที่ความต้านทานสายฟ้าที่เพิ่มขึ้น เนื่องจากว่าผลของการกินไอเทมชิ้นนี้มันดูเหมือนจะเพิ่มความต้านทานถึงสิบครั้ง ฉันสามาระจะเพิ่มควมต้านทานได้อีกเก้าครั้ง เมื่อสิ่งนั้นมันเกิดขึ้น ฉันก็จะได้ไม่ต้องกังวลกับเวทย์สายฟ้านัก
‘น่าอับอายอะไรแบบนี้’
เมื่อเทียบกับผลไม้หวานในชั้นที่ 5 และชั้นที่ 10 ได้ได้จากบอสของชั้น คริสตัลสายฟ้ามันรู้สึกจะน่าผิดหวัง ดูเหมือนว่าฉันจะต้องมองไปที่เซ็ตของมนุษย์หนูและฉายาผู้พิฆาตมนุษย์หนูทมิฬเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะดีใจที่ไม่ต้องเสียเวลาไปอีกหรือว่าจะเสียใจที่ได้ได้มีโอกาสเพิ่มสเตตัสดี
ด้วยการถอนหายใจ ฉันก็ได้มายืนอยู่ที่ชั้นที่ 16 แล้ว ในตอนนี้ฉันไม่สามารถจะทำข้อผิดพลาดซ้ำสองได้อีกแล้ว
“เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว”
ด้วยการแสดงออกอย่างซีเรียส ฉันได้เปิดหน้าต่างเพื่อนขึ้นมา รวมกับชินะแล้ว ฉันในตอนนี้มีเพื่อนแค่เพียง 3 คนเท่านั้น ฉันมองหาชื่อของเพลรูเดีย มันอยู่ตรงนั้น เธอยังอยู่ในดันเจี้ยน
ฉันได้คลิกไปที่ชื่อของเธอและส่งข้อความออกไป
“เพลรูเดีย นี่ฉันเองนะ”
[….]
“ขอโทษนะเพลรูเดีย สำหรับที่ฉันไม่ได้ตอบกลับเธอไปในก่อนหน้นี้ ฉันนั้นอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย ดังนั้นฉันจึงตั้งใจที่จะติดต่อเธอในภายหลัง แต่ว่า…”
[นี่ใครหรอ?]
“ฉันเองไง คัง ชิน”
[ฉันไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้นะ]
“ไม่ดิ ฉัน…ขอโทษ”
[ฉันไม่รู้นะว่านายต้องการจะขอโทษเรื่องอะไร ฉันไม่ได้รู้จักออร์คแบบนาย]
‘เธอยังจำได้! นอกจากนี้ฉันก็ไม่ใช่ออร์ค!’
“อ่า ฉันผิดเอง ให้อภัยฉันเหอะ”
[นั่นคือสิ่งที่นายต้องการจะพูดหลังจากที่เมินฉันมาตั้งนานหรอ? แค่นี้อะนะ?]
‘ฉันจะต้องทำอะไรอีก?’
ฉันรู้สึกอยากจะโวยวายออกมา แต่ฉันก็สงบสติลงด้วยการคิดถึงรอยยิ้มของยุย ใช่แล้ว ฉันได้สงบลงไปในทันที
“ขอโทษ ถ้าหากเธอมีอะไรที่ต้องการให้ฉันทำก็บอกมาสิ”
[ฮึ่ม นายคิดว่าการทำแค่นี้มันจะชดเชยได้งั้นหรอ อย่าโง่ไปหน่อยเลย]
“อย่าพูดแบบนั้นสิ โอกาสแบบนี้ไม่ได้หาง่ายๆนะ”
[น้ำเสียงของนายไม่ได้ดูจะรู้สึกผิดเลย! นายรู้อะไรไหมว่าฉัน…อึก]
“หืมม? อะไร?”
[ไม่ต้องถาม]
เพลรูเดียนั้นเหมือนกับหนังสือทางการแพทย์เลย ฉันไม่สามารถจะเข้าใจเธอได้เลยแม้แต่น้อย
[…นายจะทำอะไรได้บ้าง?]
“ถ้าหากว่ามันอยู่ในขอบเขตความสามารถของฉัน”
[ไม่เป็นไร นายมันขี้ขนาดเจ้าออร์ค]
“พูดมาเถอะน่า”
[…]
เพลรูเดียได้เงียบลงไปครู่หนึ่ง เมื่อฉันสงสัยว่าเธออาจจะโมโหและจะลบฉันออกไปจากรายชื่อเพื่อน เธอก็ได้สงข้อความกลับมาหาฉัน
[รีบมา]
“หืมม?”
[รีบๆปีนขึ้นมา! ที่ชั้นที่ 25 ชั้นของบอส]
“เอ๊ะ?”
[ฉันบอกว่าฉันจะรอนาย! ดังนั้นรีบๆขึ้นมาที่ชั้นที่ 25! พวกเราจะสามารถเอาชนะบอสของชั้นได้ด้วยกัน]
“อ๋อ เอาไว้ทำมันกันในชั้นที่ 30 เถอะ”
[เฮ้]
มันจะต้องใช้เวลาหลายเดือนเพื่อนที่จะผ่านชั้นที่ 15 และชั้นที่ 20 อยางไรก็ตามเพลรูเดียก็ดูเหมือนจะไม่สนใจในข้อเสนอของฉัน
[ฉันจะให้เวลานาย 3 เดือน ดังนั้นนายจะต้องมาให้ถึงชั้นที่ 25 ก่อนหน้านั้น ไม่เช่นนั้นแล้ว ฉันจะไม่พบกับนายอีกเลย]
“ฮะ เฮ้”
[ไม่มีแต่]
ด้วยข้อความมันได้สิ้นสุดไปเพียงเท่านี้ ฉันได้พยายามที่จะติดต่อเธอไปอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ตอบกลับมา เด็กคนนี้ เธอรู้ว่าฉันอยู่ชั้นที่เท่าไหร่แล้วงั้นหรอ? และเธอหมายความว่ายังไงที่ว่าจะไม่พบกับฉันอีก? ไม่ใช่ว่าครั้งสุดท้ายที่พวกเราพบกันก็เมื่อตั้งแต่ 4 ปีก่อนหรอกหรอ?
ฉันพูดไม่ออกเลยล่ะ
“สามเดือน? นั่นมันเป็นไปไม่ได้ เป็นผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
ฉันได้บ่นกับตัวเองและถอนหายใจ แม้ว่าเธอจะเรียกฉันว่าออร์ค แต่ฉันก็รู้ว่าเธอก็คิดว่าฉันเป็นเพื่อนของเธอ เพราะฉันรู้ว่าฉันเป็นคนผิด ฉันจึงต้องการที่จะชดใช้ แต่ว่านั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องทำลายแผนการของฉันไป ถ้าหากว่าเธอไม่ต้องการจะเจอฉัน ถ้างั้นก็ไม่ ฉันได้ตัดสินใจไปแล้ว
อย่างไรก็ตามโลเล็ตต้าในร้านขายของที่ชั้นที่ 15 ได้ยิ้มให้กับฉัน
“คุณลูกค้าคุณมีแฟนแล้ว?”
“ไม่ เธอเป็นแค่เพื่อนนะ เธอช่วยหยุดยิ้มแบบนั้นซักทีได้มั้ย? มันน่าขนลุก”
“นายมาเล่นตลกกับฉันก่อนนะคุณลูกค้า ดังนั้นมันจึงยุติธรรมที่ฉันจะทำแบบเดียวกัน”
“อย่าเหลวไหลสิ นอกจากนี้เพลรูเดียเป็นเพียงแค่เพื่อนของฉันจริงๆ เธอโมโหง่าย มองฉันเป็นออร์ค ตัวเตี้ยและมีหน้าอกที่เล็ก”
“เธอเป็นเพื่อนของนาย? น้ำเสียงนั้นมันเหมือนจะใช้กับศัตรูเลยนะ”
โลเล็ตต้าได้แสดงท่าทางซีเรียสที่หาได้ยากและให้คำแนะนำแกฉัน
“นายควรจะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเธอทันที จากสิ่งที่ฉันเห็นเธอได้ทำบางอย่างที่ผิดกับคุณลูกค้า เช่นกรลักพาตัวนายและใช้นายเป็นทาสทางเพศ
“เธอกำลังพูดอะไร?”
ฉันได้มองโลเล็ตต้าอย่างเย็นชามากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ในชีวิตนี้
“….”
“ยะ อย่ามองฉันแบบนั้นนะ! ฉันเพียงแค่เพิ่งจะอ่านนิยายแบบนั้นมาเมื่อเร็วๆนี้เอง!”
“…”
“อ่า ดวงตาของนายเย็นชากว่าก่อนหน้านี้อีก! หัวใจของฉันกำลังจะถูกแช่แข็งแล้ว ได้โปรดมองไปทางอื่น!”
โลเล็ตต้าได้ใช้เวลา 10 วินาทีในการตั้งสติกลับมาด้วยตัวเอง จากนั้นเธอก็เอาบางอย่างออกมาจากกระเป๋าในขณะที่ฉันกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ชั้นที่ 16
“ลูกค้านี่มันเป็นข้อเสนอพิเศษจากทางร้าน!”
“เธอกำลังจะพยายามขายอะไรให้ฉันอีกแล้วหรอ?”
“นี่มันเป็นไอเทมที่พิเศษมากๆ มันเป็นตั๋วที่จะละเว้นข้อจำกัดที่สามารถต่อสู้กับบอสของชั้นได้แค่วันละครั้งและมันจะช่วยให้สามารถที่จะท้าทายบอสของชั้นได้อีกครั้ง! นี่มันคือ ‘คูปองต่อสู้กับบอสของชั้น’ “
“ถ้าหากว่ามันมีอะไรแบบนี้ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้กันเล่า?”
“มันจะเริ่มขายในราคาที่ถูกแค่ 3000 ทอง”
“6 ล้านวอนเลยหรอ!?”
ฉันแทบขะไม่สามารถออกจากอาการตกใจได้ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงได้มาบอกเรื่องนี้แก่ฉันในตอนนี้ ทุกๆครั้งที่ฉันเอาชนะราชินีวิญญาณเพียงลำพังฉันจะได้รับ 3000 ทอง มนุษย์หนูทมิฬก็ให้เงินแค่ 5000 ทอง และจากการแบ่งกับคนในปาตี้ฉันก็จะได้รับแค่ 500 ทองเท่านั้น มันจะเป็นการสูญเสีย 2500 ทองทุกๆครั้งที่ฉันใช้มัน
“นี่มันราคาแพงมากๆ”
“แต่ว่าลูกค้าไม่ได้ถูกมันล่อลวงงั้นหรอ? ในความจริงแล้ว ฉันจะขายมันในราคาต้นทุนเพราะว่ามันไม่เคยมีใครมาซื้อมันไปเลยในช่วง 300 ปีที่ผ่านมา พวกมันจึงถูกกว่าปกติ?”
“ถ้าหากว่ามันไม่เป็นที่นิยมจนใน 300 ปีมานี้มันไม่เคยมีใครซื้อไปเลย ทำไมเธอไม่ทำให้มันถูกลงไปอีกหละ?”
โลเล็ตต้าดูเหมือนจะไม่สะดุ้งอะไรในข้ออ้างของฉัน
“อย่างน้อยฉันก็จะต้องได้ต้นทุนในการผลิตคืน! คุณลูกค้า ฉันได้กำลังใจดีกับข้อเสนอนี้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าทุกคนไม่สามารถจะซื้อมันได้ อา ด้วยวิธีนี้นายจะสามารถใช้งานมันได้สองครั้งต่อวัน ดังนั้นโดยรวมแล้วนายจะสามารถต่อสู้กับบอสของชั้นได้สามครั้งต่อวันW
มองไปที่ดวงตาที่จริงใจของโรเล็ตต้า ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้โกหก มันเป็นความจริงฉันได้เก็บสะสมทองเอาไว้มากมาย แต่ถ้าฉันได้ใช้ทองซื้อของสิ่งนี้เพื่อที่จะต่อสู้กับมนุษย์หนูไปเรื่อยๆ กระเป๋าฉันก็จะแฟบไปในที่สุด
ถ้าฉันใช้มัน ฉันจะสามารถจบการกวาดล้างชั้นที่ 15 และชั้นที่ 20 ได้ใน 3 เดือน ฉันมั่นใจได้เลย สิ่งที่เพลรูเดียได้ตั้งเอาไว้มันเป็นแค่ผลพลอยได้ การเจริญเติบโตของฉันที่รวดเร็วต่างหากที่มันล่อตาล่อใจ ในกรณีนี้…
“…ไม่มีปัญหา”
“โอ้! ดังนั้นนายจะซื้อพวกมันหรอ!?”
“ฉันจะซื้อพวกมันหลังจากที่ฉันไปถึงชั้นที่ 20”
“อ้าว”
โรเล็ตต้าได้ทำท่าทางผิดหวัง ฉันได้ยิ้มและโบกมือให้เธอ จากนั้นฉันก็เดินต่อไปที่ชั้นที่ 16 ฉันสงสัยว่าทำไมฉันกับเพลรูเดียจะต้องพบกันในช่วงสามเดือนนี้
‘เอาหละเพลรูเดีย ถ้างั้นฉันจะไปเจอเธอ อย่าแปลกใจล่ะหลังจากที่ได้เห็นรูปลักษณ์ที่เปลื่ยนแปลงไปของฉัน’
