Infinite Competitive Dungeon Society – บทที่ 247 – สิ่งที่เกิดซ้ำสองจะ… (7)

บทที่ 247 – สิ่งที่เกิดซ้ำสองจะ… (7)

ฉันรู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่ปรากฏอยู่ข้างหน้าพวกเรามันมีขนาดที่ใหญ่มหาศาลมาก ในทางกลับกันตัวมันก็รีบมากๆด้วย หางยาวได้ยื่นออกไปข้างหลังและตาของมันได้อยู่หน้าสุด

“กระเบน มันคือกระเบน”

[ข้าคือราชาของทุกคนที่ซ่อนตัวอยู่ ราชาของทุกคนที่ป้องกันระดับที่เปราะบางของตนไว้ด้วยการซ่อนตัว ข้าคือราชาแห่งการจำศีล]

[อ่า กระเบนสายฟ้า พลีนมันอันตรายเกินไป กลับไปที่คฤหาสน์ก่อน]

[เจ้า ฟังข้าก่อนสิ]

ในตอนที่ฉันได้สังเกตุลักษณะของมันว่าเป็นกระเบนสายฟ้าฉันได้รีบเรียกไพก้าออกมาและให้เข้ามาในร่างฉันทันทีและจากนั้นก็มองพลีนเพื่อให้เธอกลับไป ยังไงก็ตามพลีนได้ส่ายหัวอย่างจนปัญญา

[มันเปิดไม่ได้ ฉันกลับไปไม่ได้]

[ไม่มีใครจะหนีไปจากข้าได้ ข้าคือราชาแห่งการจำศีลที่จะปรากฏตัวเพียงแค่เมื่อข้ามั่นใจในชัยชนะและจะไม่ปล่อยเหยื่อหลุดรอดไป]

[เพ่งเล็งได้ถูกใช้งาน การเคลื่อนไหวของคุณได้ลดลงเล็กน้อย คุณไม่สามาถจะเปิดช่องเก็บของได้ ความเร็วในการฟื้นฟูพลังชีวิตและมานาลดลงเล็กน้อย ในตอนที่คุณถูกจ้องโดยศัตรูคุณจะไม่สามารถใช้ทักษะย้อนกลับได้]

[เวรเอ้ย]

ทักษะเพ่งเล็งเป็นทักษะที่ศัตรูของโลกทุกๆคนใช้ได้งั้นหรอ เมื่อจ้องมองลงไปที่ตาของมันทำให้ฉันไม่สามารถจะสงบใจได้ มันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องสู้กับมัน แต่ว่าก่อนที่มันจะทันได้โจมตีฉันได้รีบเรียกชาราน่าและริยูออกมา

[ชาราน่า ริยู ป้องกันทุกๆคน]

[ไว้ใจเราได้เลย]

กระเบนสายฟ้าได้ปล่อยสายฟ้าออกมาจากร่างของมันแทบจะในทันที

[จงชดใช้กับการที่ไม่สุภาพกับราชาผู้นี้ซะ]

[ไพก้า]

[ฉันรับมือเจ้านี่ได้]

เนื่องจากว่าเราได้อยู่ใต้น้ำสายฟ้าของมันจึงกระจายออกไปทุกๆด้านในตอนที่ถูกปล่อยออกมา พวกเราได้ถูกล้อมด้วยสายฟ้าของมันในทันทีและฉันได้แต่กัดฟันและทนมันเอาไว้ด้วยพลังของไพก้า ในเวลาเดียวกันฉันก็รู้สึกแปลกๆ

[…ไม่ใช่ว่าเจ้านี่อ่อนไปหรอ]

[ฉันก็คิดงั้น]

การโจมตีของมันไม่ใช่ว่าแย่กว่าที่ฉันคิดหรอ แน่นอนว่าส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะว่าพลังของไพก้าที่เป็นภูติธาตุสายฟ้า แต่ยังไงไพก้าก็ยังเป็นแค่ภูติธาตุในขณะที่ศัตรูเป็นถึงศัตรูของโลก มันเป็นเรื่องแปลกมากๆที่เราสามารถจะรับการโจมตีได้อย่างง่ายดายๆ

[ตอนนี้ฉันก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าทักษะเพ่งเล็งของมันก็อ่อนแอเหมือนกัน นอกไปจากนี้…]

แม้ว่าราชาแห่งการจำศีลจะจำศีลและเชี่ยวชาญในการซ่อนตัว แต่ว่าเพราะทำไมกันมันถึงได้มาหลบซ่อนตัวมาตลอดเวลามาจนถึงตอนนี้ล่ะ

เมื่อลองๆคิดดูที่ๆฉันมาอยู่นี่มันก็ใกล้กับฟิลิปปินส์นะ ใช่แล้วล่ะ

เมื่อไม่นานมานี้ที่ฟิลิปปินส์มีมอนสเตอร์ที่น่ากลัวอยู่

“ราชาลาวากำลังหานาย”

[เจ้าเจอราชาลาวาหรอฮีโร่? ตะ แต่ว่าไม่มีทางที่เจ้านั่นจะรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่]

เขางับเหยื่อแล้ว

“นายกำลังซ่อนตัวจากราชาลาวา”

[ข้าแค่ปกปิดตัวเอง ข้าไม่ได้ซ่อนตัวจากราชาเพราะกลัวราชาคนอื่น]

อย่างที่ฉันคิดเลยมันกำลังซ่อนตัวจากราชาลาวา มันกลัวที่จะถูกพบหากเคลื่อนไหวดังนั้นเลยมาซ่อนตัวอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของมหาสมุทร

ฉันได้คิดมันในตอนที่ล็อทเต้ได้พูดออกมา แม้ว่าราชาทั้งห้าจะมีเป้าหมายร่วมเหมือนๆกัน มันก็ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้ดีเท่าที่ควร ถ้าหากวาราชาต้องซ่อนตัวจากราชาคนอื่นด้วยความกลัวมันก็คงไม่ใช่เพียงแค่กรณีนี้กรณีเดียวแน่ๆ

ในตอนนี้เมื่อฉันได้คิดแบบนี้ฉันก็อดขำออกมาไม่ได้ ฉันสามารถจะเข้าใจได้เลยว่าทำไมมันถึงได้ปรากฏออกมาแบบยิ่งใหญ่ พวกเราจะต้องเป็นมนุษย์กลุ่มแรกที่มันได้เห็นหลังจากผ่านมานานแน่นอน นอกไปจากนี้ไม่ต้องพูดถึงที่ว่าฉันเป็นฮีโร่ของโลกที่เป็นเป้าหมายหลักอีกด้วยที่มาปรากฏตัวอยู่หน้ามัน มันจะต้องดีใจมากๆเป็นแน่

ราชาแห่งการจำศีลก็ดูเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าฉันกำลังคิดอะไรทำให้มันพูดออกมาด้วยเสียงที่ไม่สบายใจ

[ฮีโร่ของโลกยโสมาก ถ้าหากเรารู้ว่าเจ้าโง่แบบนี้ พวกเราทั้งหมดคงไม่จำต้องเป็นจะต้องมา]

“หยุดพูดแล้วก็เข้ามาได้แล้ว”

ฉันไม่จำเป็นจะต้องยั่วยุมันอีกเนื่องจากว่ามันได้ปล่อยสายฟ้าที่ทรงพลังออกมาอีกครั้งในทันที แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามันจะโจมตีไปที่ไหน ฉันก็พุ่งเข้าไปหามันและตะโกนทันที

“กำลังเสริมเราจะมาเมื่อไหร่?”

[พวกเราต้องยอมแพ้เรื่องนี้สามีที่รัก แม้แต่ทีมที่ใกล้ที่สุดก็ยังต้องใช้เวลา 2 ชม. เพื่อที่จะมาที่นี่]

ฉันได้รับสายฟ้าของราชาแห่งการจำศีลตรงๆและคิดในขณะที่ทนมันเอาไว้ การโจมตีและมุ่งเอาชีวิตมันดีกว่าการที่จะทนการโจมตีของมันสองชั่วโมงกว่ามาก เนื่องจากว่าฉันเปิดช่องเก็บของไม่ได้แล้วฉันก็จะต้องสู้เพียงแค่โพชั่นไม่กี่ขวดที่อยู่ในมือ มันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะยื้อการต่อสู้ไปถึงสองชั่วโมงด้วยเพียงแค่โพชั่นเพียงน้อยนิดในมือ

[แสดงพลังให้ข้าเห็นสิฮีโร่]

[แน่นอนฉันทำแน่]

หลังจากตอบราชาแห่งการจำศีลกลับไปฉันได้เปลื่ยนอาวุธในมือเป็นหน้าไม้และยิงออกไป มันดูเหมือนว่าจะตกใจกับการโจมตีที่มองไม่เห็น แต่มันก็เป็นอย่างที่ฉันได้คิดเอาไว้ลูกศรหน้าไม้ได้ผลนิดเดียวเท่านั้น

[นี้มันอะไรนะ?]

[ฉันก็แค่ลองดูนะ]

ฉันไม่ได้หวังอะไรกับการโจมตีในครั้งแรกนี้มากอยู่แล้ว หน้าไม้เป็นอาวุธที่ดีในการโจมตีเข้าไปในจุดสำคัญที่ศัตรูคาดไม่ถึง แต่แม้ว่าฉันจะยิงเข้าใส่ตาของมันก็ไม่ทำให้ระคายเคืองอะไร แทนที่จะทำให้มันบาดเจ็บกลับทำเพียงให้มันโกรธซะมากกว่า

แม้ว่าราชาแห่งการจำศีลจะดูอ่อนแอ แต่อย่างน้อยมันก็ยังเป็นหนึ่งในห้าราชาอยู่ดร มันจะต่างออกไปหากสมาชิกกิลด์รีไวเวิร์ลทั้งหมดอยู่ที่นี่ แต่ว่าแน่นอนว่ามันยากสำหรับฉันอย่างแน่นอนที่จะเอาชนะมันเพียงลำพัง ถ้าหากว่าฉันเผลอใช้โอเวอร์ลอร์ดไปก่อนหน้านี้ฉันก็จะต้องแพ้มันแน่นอน

ยังไงก็ถามถ้าหากฉันบังคับให้มันลดการป้องกันลงได้มันก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นไปได้ที่ฉันจะเอาชนะมันได้เพียงลำพัง และการที่จะให้มันลดการระวังตัวลง….

[สามีที่รักฉันจะช่วยด้วย]

[ฉันเกลียดการเปียก แต่ว่า…การที่ต้องเห็นฮีโร่ต้องเจ็บฉันเกลียดยิ่งกว่า]

[ฉะ ฉันก็จะร้องเพลงเหมือนกัน]

“แค่ระวังตัวอย่าทำให้ตัวเองต้องบาดเจ็บก็พอ ริยูคุ้มครองลิโคไรท์กับพลีน ชาราน่าคุ้มครองล็อทเต้”

[อื้อ]

[เข้าใจแล้ว]

ลิโคไรท์ พลีน ล็อตเต้ได้เข้ามาร่วมการต่อสู้ด้วยความช่วยเหลือจากภูติธาตุ เพื่อที่จะป้องกันสายฟ้าที่ราชาแห่งการจำศีลปล่อยออกมาจนถึงตอนนี้ริยูได้ปกป้องฟองอากาศที่ลิโคไรท์และพลีนอยู่ข้างฝย และชาราน่าได้เสริมพลังร่างกายของล็อทเต้ด้วยพลังลมของเธอทำให้ล็อทเต้สามารถจะเคลื่อนที่ไปมาในน้ำได้อย่างอิสระ แม้ว่าพวกเธอจะไม่ลบล้างผลของมันได้อย่างสิ้นเชิงแต่ว่ามันก็ยังดีกว่าการรับการโจมตีตรงๆ

เนื่องจากว่าลิโคไรท์สามารถจะใช้เวทย์ได้ทุกธาตุทำให้เธอเหมาะสมที่สุดในการต่อสู้กับศัตรูของโลก ในทำนองเดีวกันกับล็อทเต้ตราบใดที่เธอไม่ได้ถูกอัดด้วยสายฟ้า เธอก็จะสามารถสร้างความเสียหายจำนวนมหาศาลได้ด้วยพลังไฟของเธอ

ในทางกลับกันมันเป็นการยากที่พลีนจะสู้กับมัน ยังไงก็ตามฉันก็ยังไม่รู้ว่าเสียงของเธอจะส่งผลกับราชาแห่งการจะจำสิ้นได้มากแค่ไหน แต่แล้วพลีนก็ร้องเพลงออกไปด้วยใบหน้าที่แน่วแน่

[ลาลาล๊าา~]

เสียงของเธอได้ไหลผ่านฟองอากาศที่ถูกเสริมขึ้นด้วยพลังของริยูโดยที่ไม่เกิดการต่อต้านใดๆ ฉันได้หวังว่ารมันจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่แล้วมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงของเธอไม่ได้ออกไปไกลและอยู่ใกล้ๆกับเรา ฉากที่แปลกๆนี้ทำให้แม้แต่ราชาแห่งการจำศีลหยุดการโจมตีลง จากนั้นเองผลลัพธ์ของเพลงที่พลีนร้องออกมาก็แสดงขึ้นในรูปแบบข้อความ

[เสียง ‘เพลงแห่งการอวยพร’ ได้ดังก้อง ความเร็วของคุณเพิ่มขึ้นอย่างมากและความต้านทานต่อพลังโจมตีของศัตรูเพิ่มขึ้น โอกาสคริติคอลที่คุณจะได้รับลดลง โอกาสคิติคอลของคุณเพิ่มขึ้น]

[นี้มันคือ…บัฟ]

ฉันรู้สึกตกใจมากแม้ว่าฉันได้เจอกับตัวเอง ฉันคิดมาเสมอว่าพลีนเชี่ยวชาญในด้านการดึงดูดฝูงมอนสเตอร์กับการสาปเป็นดีบัฟ แต่ว่ามันดูจะไม่ใช่แบบนี้

ในตอนที่ฉันมองกลับไปด้านหลังฉันก็ได้พบกับพลีนที่กำลังร้องเพลงต่อไปในท่าทางที่ภูมิใจ ฉันอยากจะชมเธอแต่ว่ามันต้องหลังจากนี้ แต่ฉันก็จำเป็นจะต้องบ่นเธอด้วยที่ไม่บอกฉันแต่แรกว่าทำแบบนี้ได้

[เป็นการร้องเพลงที่สวยงามอะไรแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้สวยงามมาก]

“มันเข้ามาแล้ว”

มันได้ปล่อยสายฟ้าออกมาอีกครั้งหนึ่ง ฉันได้พุ่งตรงเข้าไปและใช้ทักษะสับเปลื่ยนอาวุธมาใช้หอกโกลาหล

“ไพก้าสำหรับตอนนี้เน้นไปที่การป้องกันก่อน”

[โอเค]

ล็อทเต้ที่ตอนนี้สามารถจะขยับได้ราวกับบินอยู่ด้วยพลังของชาราน่าได้พุ่งเข้ามาทางราชาแห่งการจำศีลจากฝั่งตรงข้ามของฉัน เมื่อเห็นหัวของเธอที่แดงขึ้นฉันได้คิดขึ้นทันทีว่าเธอกำลังจะใช้ลมหายใจมังกรเข้าใส่ราชาแห่งการจำศีล

ฉันได้รีบพุ่งไปต่อและเล็งไปที่ด่าของมันในทันที แม้ว่าสายฟ้าจะแรงขึ้นและลดพลังชีวิตของฉันไป แต่มันก็ไม่ได้เจ็บจนทำให้ฉันต้องสนใจแม้แต่นิด

“มาลองดูกันว่าตาของแกฉันแข็งสักแค่ไหน”

[เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าทำหรอ!?]

ราชาแห่งการจำศีลได้สบถขึ้นและตั่วสั่น ฉันได้หยุดพุ่งต่อในทันทีเนื่องจากว่ามันได้หายไปโดยสมบูรณ์

“ฉันตรวจจับมันไม่ได้เลย”

ฉันคิดว่ามันเป็นทักษะประเภทล่องหน แต่ว่ามันไม่ใช่ ฉันไม่รู้สึกการมีอยู่ของตัวตนมันเลยแม้แต่นิด ล็อทเต้ที่พุ่งมาจากฝั่งตรงข้ามก็ยังหยุดลงด้วยความงุนงงเช่นกัน ราชาแห่งการจำศีลมีทักษะแบบนี้ด้วย

[เยี่ยม นี่แหละท่าทางที่ข้าชอบ ข้าจะกลืนผู้หญิงไปพร้อมๆกันกับที่เธอร้องเพลงเลย]

เสียงของมันได้ยินออกมาจากไกลๆ เป้าหมายของมันไม่ใช่ฉันแต่เป็นพลีนกับลิโคไรท์

“เวรเอ้ย นี่มันการเทเลพอเทชั่นงั้นหรอ”

ปากกระเบนยักษ์ได้ถูกเปิดออกมา แต่ว่าก่อนที่มันจะได้หุบลงและหลืนลิโคไรท์กับพลีนลงไป มีแท่งน้ำแข็งปรากฏขึ้นด้านล่างของเพดานปากมันในทันที

[ก๊าซซซซซซซซ]

ราชาแห่งการจำศีลได้ร้องออกมาและพ่นสายฟ้า แต่แล้วลิโคไรท์ก็ร่วมมือกับริยูได้เป็นอย่าดีทำให้ออกมาจากระยะทันเวลา

[ภูติธาตุหลบเร็ว]

[ฉันกำลังไป]

“อึก”

มันพุ่งเข้าไปาหาลิโคไรท์กับพลีนอีกแล้ว ฉันได้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์และปาหอกเข้าในมือออกไป เป้าหมายก็คือตาของมัน

“ตายซะ”

[น่าขันอะไรอย่างนี้]

แรงต้านจากน้ำทำให้หอกช้าลงอย่างมากมากเกินกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีก แต่ว่าโชคดีที่มันก็โดนเป้าก่อนที่ราชาแห่งการจำศีลจะหลบมันได้

ยังไงก็ตามแม้ว่าหอกของฉันจะเจาะลึกเข้าไปในดวงตาของมัน ราชาแห่งการจำศีลก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรนะ นี้มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้แม้ว่าหอกของฉันจะได้ถูกเสริมด้วยพลังต่างๆแต่ว่าหากเทียบกับตาขนาดใหญ่แล้วหอกฉันเป็นเพียงแค่ไม้จิ้มฟัน

[คุฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าทำอะไรนะ ข้าหวังกับเจ้าไว้มากเลยนะ แต่ในท้ายที่สุดเจ้าก็เป็นแค่มนุษย์]

“ก่อนอื่นมันจะดีกว่านะหากเจ้าควรจะแก้ไขนิสัยด่วนตัดสินของเจ้านะ”

ฉันได้หัวเราะกลับไปและกำหมัดน่น ตามมาด้วยวงจรเพรูต้าที่เชื่อมโยงกับหมัดของฉันและหอกของฉันมานาของฉันได้จุดเพลิงโกลาหลขึ้นและเผาภายในดวงตาของมัน

ยังไงในท้ายที่สุดแล้วเพลิงโกลาหลก็ยังคงเป็นไฟ เนื่องจากว่ามันไม่สามารถจะจุดขึ้นได้ง่ายๆในใต้น้ำนี่คือสิ่งที่ฉันจะต้องทำ ด้วยการอาศัยเทคนิคขั้นสูงอย่างวงจรเพรูต้าและไต้ฝุ่นคลั่งมันทำให้ได้ผลออกมาอย่างยอดเยี่ยม

[ก๊าาาาาาา]

“เยี่ยมล่ะ เพลิงโกลาหลใช้ได้ผล

ในก่อนหน้านี่ฉันไม่สามารถจะใช้เพลิงโกลาหลได้เพราะศัตรูคือราชาลาวา แต่ว่ายังไงก็ตามในครั้งนี้ศัตรูเป็นมอนสเตอร์ที่อยู่ใต้น้ำ เพลิงเป็นสิ่งที่เยี่ยมที่สุดที่จะย่างปลา หลังจากที่มั่นใจในปริมาณเพลิงโกลาหลที่ฉันจัดขึ้นแล้ว ฉันได้ดึงมือกลับมาเล็กน้อยเพื่อเรียกหอกกลับมา เพลิงโกลาหลที่ราชาแห่งการจำศีลไม่สามารถต้านทานได้ยังคงเผาต่อไปเรื่อยๆ

[ข้ารู้แล้ว ไฟนี้จะไม่หายไปจนกว่าข้าจะฆ่าเจ้าฮีโร่….]

ดูเหมือนว่ามันก็จะรู้ตัวว่าสิ่งที่มันเจออยู่คืออะไรทำให้มันหันมาเผชิญหน้ากับฉันตรงๆ สายฟ้าสีน้ำได้ส่งประกายออกมาอย่างต่อเนื่องรอบๆตัวของมันและกระจายมารอบๆ ปริมาณมานาจำนวนมหาศาลที่ฉันเคยรู้สึกได้จากตัวของราชาลาวากำลังรวมกันอยู่ในตัวของมัน

[นี้คือพลังของราชา จงสิ้นหวังซะ]

[ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำลายฮีโร่แน่]

ก่อนที่ราชาแห่งการจำศีลจะปล่อยสายฟ้าออกมา ล็อทเต้ก็ได้เตะหางของมัน เตะ!? ฉันรู้สึกว่าฉันมองผิดไป แต่ว่าล็อทเต้ได้บินผ่านน้ำด้วยความเร็วที่มากๆและเตะไปที่หางของมันอย่างต่อเนื่อง

หางของมันได้ขาดลงไปครึ่งหนึ่งในทันที การโจมตีที่มุ่งเน้นพลังลงไปในส่วนๆหนึ่งของเธอได้ทำให้ส่วนนั้นของราชาขาดลง ปัญหาหลักก็คือการตอบสนองจากราชาแห่งการจำศีล

[ไม่มีปัญหา ข้าจะฆ่าเจ้าก่อนเลยนังผู้หญิงสารเลว]

สายฟ้าที่สร้างขึ้นบนร่างของมันได้ถูกยิงออกไปใส่ล็อทเต้ในทันที แม้ว่าล็อทเต้จะพุ่งกลับไปและชาราน่าได้ร่ายเวทย์บาเรียลมรอบๆเธอ สายฟ้าของราชาแห่งการจำศีลก็ยังไม่หยุดลง

ให้ตายสิแม้แต่ความเร็วศักดิ์สิทธิ์ฉันก็ยังไม่ใกล้เธอพอ แม้ว่าฉันจะชินกับการเคลื่อนไหวในน้ำแล้วก็ตาม แต่ว่าสายฟ้าของราชาแห่งการจำศีลก็ยังเร็วกว่าที่มือของฉันจะเอื้อมไปถึง

[เจ้ากระเบนนี้]

ราวกับว่าเธออ่านใจของฉันได้ลิโคไรท์ได้มาถึงที่ๆมือฉันยื่นออกไป พลังเวทย์ของลิโคไรท์ได้ถูกดูดออกไปอย่างไม่สิ้นสุดทำให้เกิดเสาน้ำแข็งปรากฏขึ้นทุกๆที่และตกลงมากระแทกร่างของกระเบนยักษ์ ยังไงก็ตามเสาเหล่านั้นก็ยังไม่เพียงพอที่จะหยุดสายฟ้านี้ได้และในที่สุดแล้วสายฟ้านี้ก็ไปถึงตัวล็อทเต้

[อ๊าาาา]

“ล็อทเต้”

[ไม่เป็นไร มันไม่ใช่การโจมตีโดยตรง]

หัวใจฉันแทบจะหยุดเต้นเมื่อคิดว่าฉันจะต้องเสียเธอไป แต่ว่าเสียงตะโกนของชาราน่าได้ทำให้ฉันใจเย็นลง ยังไงก็ตามล็อทเต้ก็หมดสภาพจากการโจมตี

นี้เป็นความผิดพลาดของฉัน แม้ว่าฉันจะโจมตีมันด้วยเพลิงโกลาหลแต่ว่าล็อทเต้ก็ต้องมาบาดเจ็บเพราะว่าฉันประเมินในสายฟ้าของมันต่ำเกินไป เพื่อเป็นการแลกเปลื่ยนกับการทำให้ราชาแห่งการจำศีลแล้วล็อทเต้ก็ต้องถูกเอาออกจากการต่อสู้ไป นี้มันเห็นได้ชัดเลยว่าเราเสียเปรียบ

โชคดีที่ว่าความสัมพันธ์กันกับน้ำของราชาแห่งการจำศีลจะไม่ได้สูงเหมือนกับความสัมพันธ์ของราชาลาวากับไฟ เนื่องจากว่ามันไม่สามารถจะฟื้นฟูบาดแผนได้ผ่านการสัมผัสกับน้ำ

[ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็นถึงความน่ากลัวของราชาผู้นี้]

ยังไงก็ตามพร้อมกับคำพูดนี้ราชาแห่งการจำศีลก็หายตัวไปอีกครั้ง ฉันได้ตระหนักถึงความลับของมันแทบจะในทันที

ฉันได้มั่นใจขึ้น

ฉันสามารถจะเอาชนะมันได้