บทที่ 289 – สมาชิกคนล่าสุด (6)
โรเล็ตต้ากับฉันได้เข้าไปในคฤหาสน์อย่างไม่ลังเล เนื่องจากฉันพอจะรู้ในที่ๆเขาอยู่ ฉันจึงได้เดินนำเข้าไปในทันทีจากความรู้สึกของมานาเขาที่แพร่กระจายอยู่รอบๆนี้
อืมม นี้มันคือ…
“หือ เขามีชื่อของเทพสององค์”
ฉันได้พึมพัมออกมาทำให้โรเล็ตต้าเอียงหัวอย่างสงสัย
“สองหรอ? นั่นมันเป็นไปไม่ได้ เคน… เคน เซราฮาร์ดมีชื่อของเทพเพียงองค์เดียว”
“ไม่ เขามีสององค์ เขาได้ซ่อนมันเอาไว้หรือไม่ก็เขาเพิ่งจะได้รับมันมา”
[ฉันประหลาดใจจริงๆที่นายรู้ด้วย]
หลังจากที่เสียงนี้ดังขึ้นในช่องการสนทนากำแพงที่อยู่ในโถงทางเดินก็ได้ยกตัวขึ้นเหมือนกับห้องลับในหนัง ระหว่างกำแพงนั้นก็มีห้องเล็กๆอยู่
เคน เซราฮาร์ดได้มองพวกเขาอย่างกึ่งหลับกึ่งตื่นบนโซฟายักษ์ที่ดูเหมือนเตียงสำหรับเขา
“นาย….”
เมื่อเขาได้เห็นฉันเขาาก็เปิดปากขึ้นมาจากนั้นก็ปิดลงไป ฉันได้ใช้ช่วงนั้นสังเกตุดูเขา
ก่อนอื่นเลยสิ่งที่ฉันเห็นก็คือเสื้อของเขา เสื้อคลุมโปร่งแสงที่คลุกร่างกายของเขาได้ส่องแสงออกมาทุกสี ผิวหนังเล็กๆที่แสดงออกมาระหว่างคอได้แสดงว่าผิวของเขาซีดขนาดไหน
เขาตัวสูงและหุ่นเพรียวบาง แถมเขาก็ยังสวยมากจนเทียบได้กับผู้หญิง ฉันได้คิดว่าหลินเป็นคนสวยแล้วนะแต่ว่าคนๆนี้สวยงามยิ่งกว่าหลินอีก ผมยาวที่ถูกปล่อยทิ้งไว้มานานดูจะช่วยเสริมเสน่ห์ให้กับเขา ในท้ายที่สุดแล้วฉันก็เปิดปากออกมา
“หล่อมาก”
“แน่นอน นายก็หล่อมาก”
เคน เซราฮาร์ดได้ตอบกลับมาราวกับว่าจะก็อปคำพูดของฉันทันที เมื่อตระหนักได้ว่าเรากำลังนอกเรื่องพวกเราก็ปิดปากลงไป ความเงียบที่น่าอึดอัดได้กลับมาอีกครั้ง
…. ฉันได้เริ่มคิดว่าโรเล็ตต้าได้ตัดสินคนจากภาพลักษณ์หรือป่าวนะ
ไม่นานนักเขาก็มองไปทางโรเล็ตต้าและพูดขึ้นสั้นๆ
“มันก็สักพักแล้วนะ”
“ใช่ สักพักหนึ่งแล้ว”
นั่นมัน มันจะต้องเป็นเวลาหลายศตวรรษอย่างแน่นอน! แต่ก็แน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้ใจกว้างพอที่จะยินดีมองดูโรเล็ตต้าคุยกับรักแรกของเธอ แถมฮวาหยาก็ยังต่อสู้อยู่อีกด้วยทำให้ฉันก้าวออกไปพูดต่อทันที
“เพื่อนของฉัน… เพื่อนคนที่มีค่าของฉันกำลังอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย หนึ่งวินาทีก็สำคัญมาก ได้โปรดใช้พลังของนายช่วยเธอด้วย พวกเราต้องการหอกกุงเนียร์ของโอดิน”
“นายอยากจะให้ฉันใช้หอกกุงเนียร์สินะ?”
“ใช่แล้ว ถ้าหากว่านายต้องการอะไรเป็นการแลกเปลื่ยนด้วย ฉันก็ยินดีที่จะทำตราบเท่าที่มันอยู่ในขอบเขตความสามารถของฉัน”
ถึงแม้ว่าฉันจะพูดไปแบบนั้น ฉันก็รู้ว่าเขาจะไม่ยอมรับคำขอนี้แน่ เขาได้ใช้ชีวิตอยู่ภายในห้องลับของปราสาทมานานหลายศตวรรษแถมยังซ่อนชื่อของเทพเอาไว้อีกด้วย ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันรู้สิ่งที่เขาทำ
แต่ถึงแบบนั้นที่ฉันมาเจอเขาได้เพราะมีโรเล็ตต้าช่วย ในระหว่างการเข้ามาหาเขาเรื่องนั้นมันไร้ประโยชน์
“ฉันขอปฏิเสธ มันไม่มีอะไรที่ฉันต้องการ”
เขาได้ตอบกลับมาในทันทีอย่างที่ฉันคิดเอาไว้
“มันไม่มีอะไรที่นายต้องการงั้นหรอ?”
“ใช่แล้ว ทุกๆสิ่งที่ฉันต้องการมันหายไปหมดแล้วและมันก็ไม่มีทางที่จะย้อนกลับมาได้อีก”
‘อย่างที่คิดเลย’ ฉันได้พึมพัมในใจ เนื่องจากฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับตัวเขาจากโรเล็ตต้าและคนอื่นๆแล้วฉันก็พอจะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
เขาเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายในโลกของเขา หรือพูดก็คือเขาได้ทิ้งโลกที่กำลังจะตายและหนีมาพร้อมกับพลังของโลก มันจะต้องผ่านมาแล้วหลายร้อยปีอีกด้วย
“นายก็น่าจะเข้าใจความหมายของฉันนะ ในตอนนี้นายคิดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?”
“นายกำลังซ่อนตัว”
“ใช่แล้ว ฉันกำลังซ่อนตัวอยู่”
ครั้งล่าสุดที่เขาขยับร่างกายมันเมื่อไหร่กันนะ? เขาได้ยกนิ้วขึ้นมา
“ฉันได้เสียทุกๆอย่างที่ฉันปกป้องและหลบหนีมาจากเสียงสาปส่งจากทุกๆอย่าง ในเมื่อฉันไม่มีสิทธิที่จะมีชีวิตแล้วฉันก็เลยได้แต่รอคอยให้ความตายมันมาถึง โชคร้ายที่มานาอันไม่สิ้นสุดของฉันมันไม่ยอมให้ฉันได้ตายไปง่ายๆ ฉันก็เลยต้องรอมานานมากๆ บางทีฉันก็อาจจะต้องรอไปชั่วนิรันดร์ก็ได้”
“ฉันไม่คิดว่าฉันจะเปลื่ยนความคิดของนายได้นะ… แต่ว่านายคิดผิดแล้ว”
โรเล็ตต้าได้พูดออกมา เสียงของเธอได้เต็มไปด้วยความโกรธจางๆ
“นายเห็นตัวฉันไหมเคน? นายเห็นกิลด์ผู้ดูแลทั้งหมดไหม? ถ้าหากว่านายช่วย พวกเราก็จะช่วยคนอื่นๆที่อยู่ในจุดๆเดียวกับนายได้อีกนับไม่ถ้วน ต่อให้ได้แค่นิดเดียวมันก็ดีมากแล้ว ดันเจี้ยนจะเป็นกำลังใจให้นายและทุกๆคนก็สนับสนุนนาย แต่นายกลับ…”
“เธอไม่เข้าใจโรเล็ตต้า”
“ฉันไม่เข้าใจอะไร!? ฉันได้มีประสบการณ์ในแบบเดียวกันกับที่นายเจอ! ทุกๆอย่างที่ฉันปกป้อง! ทุกๆคนที่ฉันอยากจะปกป้อง! ฉันได้เสียทุกๆอย่างที่สนับสนุนตัวฉันไป! พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน พวกพ้อง! โลกของฉันและชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในโลก! นายยังจะบอกว่าฉันไม่เข้าใจอีกงั้นหรอ!?”
“ฉันได้สูญเสียผู้หญิงที่ฉันรักไป ผู้หญิงคนที่ฉันแคร์มากยิ่งกว่าโลกทั้งใบ”
ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชานี้ของเขาทำให้โรเล็ตต้าตอบกลับไปเงียบๆ
“ใช่แล้ว ถ้าหากว่าจะมีอะไรที่ฉันไม่เข้าใจมันก็คงจะเป็นความรู้สึกของการเสียคนรัก แล้วทำไมนายถึงสอนมันให้ฉันล่ะ? นายนี่มันเป็นคนยังไงกัน”
“….”
“ฉันไม่อยากจะทำให้ฮีโรจากโลกอื่นๆต้องมาเผชิญกับความจริงแบบที่ฉันเคยเจอ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันถึงได้ยอมรับในข้อเสนอของลอร์ดและช่วยสร้างดันเจี้ยนขึ้นมา ฉันได้สร้างเส้นทางสู่โลกนับไม่ถ้วนที่กำลังถูกศัตรูของโลกโจมตีและช่วยนักสำรวจให้เดินไปในเส้นทางที่ถูกต้อง ในตอนแรกนายก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้นเคน”
นักสำรวจทุกๆคนเป็นหนี้บุญคุญดันเจี้ยนอย่างแน่นอน นี่มันไม่ต้องสงสัยเลย เพราะการเข้ามาในดันเจี้ยนทำให้พวกเราได้รับพลังที่จะต่อต้านศัตรูของเราและพวกเราก็ได้พัฒนาจนแข็งแกร่งขึ้นไปด้วยการอาศัยพลังของดันเจี้ยน
แต่ว่าเคนได้ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่พักอาศัยของบียอนกับพลังที่เขาได้รับมาก แม้ต่อให้เวลาผ่านไปหลายร้อยปีเขาก็ยังเป็นนักสำรวจที่แข็งแกร่งที่สุด ถ้าหากว่าเขาเข้ามาร่วมกับกิลด์ผู้ดูแลหรือทำงานในฐานะทหารรับจ้างต่างมิติในช่วยเวลาเหล่านั้นเขาจะต้องช่วยโลกที่ล่มสลายได้อีกมามายแน่ๆ
แต่ว่า
“เขาไม่ได้ถูกผูกมัดให้ทำอะไรโรเล็ตต้า ไม่มีใครที่จะสามารถไปบังคับให้คนอื่นทำสิ่งที่ต้องการได้… ต่อให้โรเล็ตต้าเคยทำในอดีตก็ตาม”
“ใช่ ฉันเป็นคนที่ผิดหวังกับตัวเองมาก เพราะว่าฉันเชื่อใจตัวเขามันเลยทำให้ฉันตกใจมากเมื่อฉันได้เจอกับความเป็นจริงนี้”
ยิ่งโรเล็ตต้าไว้ใจเคนมากแค่ไหนก็มีเพียงแต่ว่าเธอจะต้องเจ็บมากเท่านั้น
…เธอเคยบอกกับฉันว่าให้หลบหนีถ้าหากว่ามันมีเรื่องมีมันเกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บ นี่เป็นเพราะว่าเธอไม่อยากจะเจ็บ เธออยากจะลดความคาดหวังของเธอลงไป
พูดตามตรงนี่มันค่อนข้างไร้สาระมาก ความอ่อนแอและความอ่อนโยนมันไม่น่าจะเป็นเสน่ห์ที่เธอรู้สึกได้จากฉันสิ
“…โรเล็ตต้า ฉันมีบางอย่างที่จะพูดกับเขา”
ฉันได้พูดออกมาก่อนที่เธอจะมีอารมณ์ไปมากกว่านี้ ไม่ใช่แต่โรเล็ตต้าเท่านั้นแต่เคน เซราฮาร์ดก็ยังเบิกตากว้างขึ้นมา มันดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าฉันจะทำแบบนี้
“มันไม่มีอะไรที่ฉันจำเป็นจะต้องได้ยินแล้ว ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่านายจะพูดอะไรแค่นั้นเอง ถ้าหากว่านายรู้ในสถานการณ์ของฉันแล้วนายก็น่าจะรู้ว่ามันมีแค่คำตอบเดียวที่ฉันจะให้นาย”
“เคน ช่วยชิน! นายควรจะทำแบบนั้นได้สิ! มันไม่ใช่ว่านายจะต้องเสียอะไร… อุป!?”
ฉันได้ปิดปากของโรเล็ตต้าเอาไว้
“โรเล็ตต้าขอบคุณที่ช่วยฉันนะ เธอได้ทำสิ่งที่เธอจำเป็นต้องทำแล้ว นับจากนี้ไปฉันจะโน้มน้าวเขาเอง”
“ชะ ชิน…!?”
โรเล็ตต้าได้ส่งเสียงออกมาอย่างตลกๆเหมือนกับว่าเธอไม่อาจจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันคิดได้ แม้ว่าหูของเธอจะกระพือไปอย่างน่ารักแต่ว่าฉันก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่จะแสดงท่าทางอะไรออกไปได้ ฉันทำได้แค่หยักหน้าบอกเธอ
“ไว้ใจฉันสิ”
“…กะ ก็ได้”
ในท้ายที่สุดแล้วโรเล็ตต้าก็หยักหน้าพร้อมกับใบหน้าสีแดง
“ถ้างั้นไว้เจอกันนะ ฉันจะกลับแล้ว! เคน ซิคาทราได้ฝากบอกสวัสดีด้วย! อย่าลืมช่วยชินนะ!”
จากนั้นโรเล็ตต้าก็หันหน้าไปและเดินไปพร้อมกับใบหน้าสีแดง เมื่อเห็นเธอจากไปเงียบๆ เคนก็พึมพัมเบาๆ
“ขอบคุณ”
“มันไม่มีอะไรที่นายจะต้องขอบคุณหรอก ฉันรักเธอและเธอก็รักฉัน ทั้งหมดมันก็แค่นั้นเอง”
“….นายพูดถูก”
หลังจากเสียงพึมกัมนั้น เขาก็พูดด้วยเสียงทื่อๆ
“แต่ว่าฉันก็ยังต้องปฏิเสธ”
“จริง!?”
“มันไม่มีอะไรที่นายจะใช้โน้มน้าวฉันได้แล้ว ปล่อยฉันไว้เถอะ”
“มันเป็นความรู้สึกของการเสียการควบคุมงั้นหรอ?”
“ไม่ มันอาจจะเป็นแบบนั้นในสองร้อยปีแรก แต่ว่าเมื่อมันผ่านนานไปฉันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว”
หลังจากได้ยินแบบนี้ฉันก็สูดหายใจลึก จากนั้นก็เสริมขึ้นไป
“ถ้างั้นมันก็คงเป็นความรู้สึกของการไร้พลังสินะ”
ดวงตาของเคนได้เปิดกว้างขึ้นเล็กน้อย สถานการณ์นี้มันไม่ใช่เรื่องน่าขำเลยแต่ว่าฉันอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“แล้วตอนนี้นายพร้อมจะคุยกับฉันหรือยัง?”
“นายเป็นแค่หน้าใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามาในบียอน… นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”
“ฉันไม่ได้อยากจะโม้นะ แต่ว่าฉันกำลังจะเข้าไปในบียอนชั้นที่ 31 แล้ว แถมในดันเจี้ยนที่หนึ่งฉันก็อยู่บนชั้นที่ 81 แล้วด้วย”
แม้ว่าฉันจะเป็นคนพูดมันแต่ฉันก็ยังรู้สึกภูมิใจ ฉันมาไกลมากแล้ว
มันดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้นที่คิดแบบนี้ เคนก็ยังพูดออกมาอย่งตกตะลึง
“….นายได้ก้าวข้ามฉันในบียอนไปแล้ว ในเวลาสั้นๆแค่นี้ด้วย… นายยังใช่มนุษย์จริงๆงั้นหรอ?”
“เมื่อเร็วๆนี้ฉันก็สงสัยเหมือนกัน แต่ว่าในตอนที่ฉันเกิดมาฉันยังเป็นมนุษย์แน่นอน”
“พรสวรรค์… มันคือสิ่งที่คนเรียกว่าพรสวรรค์งั้นหรอ? ไร้เหตุผลอะไรแบบนี้ ในช่วงชีวิตที่ยาวนานของฉันนี้มันเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็นคนแบบนาย”
ฉันได้ยิ้มขึ้นกับคำนี้ของเขา
“แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับช่วงชีวิตนายแล้ว อายุของฉันมันน้อยจนกว่ากลัวเลยล่ะ แต่ว่านะเคน อ่า ฉันเรียกนายว่าเคนได้ใช่ไหม?”
“นายมีคุณสมบัตินั้น”
“เคน ช่วงอายุของฉันมันซับซ้อนหน่อย บางทีมันก็อาจจะซับซ้อนจนนายไม่อาจจะเข้าใจได้หมดเลย”
ดวงตามารของฉันได้ส่องแสงขึ้นมาเอง บางครั้งดวงตามารก็จะเปิดใช้งานขึ้นมาเองตามอารมณ์ของเจ้าของมัน นี้มันเป็นข้อบกพร่องหนึ่งของดวงตามารแต่ว่ามันไม่ได้สำคัญกับเคนแน่นอน เขาไม่ได้อ่อนแอจนโดนผลกระทบจากดวงตามาร
“มาคุยกันดีกว่าเคน คุยให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ฉันสัญญาว่าฉันจะให้สิ่งที่ฉันให้นายได้ได้ดังนั้นให้ฉันยืมพลังนายเถอะนะ”
“สิ่งที่นายจะให้ได้……นายพูดแบบนั้นสินะ”
“ฉันจะมั่นใจได้หลังจากที่ฉันตระหนักได้ถึงสิ่งที่นายมี นั่นคือสิ่งที่ฉันจะให้นาย”
ขอโทษนะ แต่ว่าฉันก็ไม่สามารถจะรับประกันได้ ฉันแค่จะพยายามให้มากที่สุด
เคนก็ยังมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่ย่นเล็กๆแต่ว่าเขาก็ได้ยิ้มออกมาอย่างน่าแปลกใจ
“ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมโรเล็ตต้าถึงได้ตกหลุมรักนาย”
เขาได้ลุกขึ้น ผมของเขาสะบัดไปมาและแม้ว่าจะผ่านไปหลายร้อยปีก็ตามแต่ชุดที่คลุมตัวของเขาก็ยังอยู่ดีดังเดิม หลังจากที่เขาได้ยืนขึ้นมามั่นคงและเขาก็สูดหายใจขึ้นมาและฟื้นคืนพลังชีวิตกลับมา
จากนั้นก็มองมาที่ฉัน
“ถ้างั้นมาดูกัน ไม่มีใครจะมากวนพวกเราได้ในทีแห่งนี้ ดังนั้นผ่อนคลายและแสดงทุกๆอย่างที่นายมีมาให้ฉันดูซะ”
“ด้วยความยินดี”
และนั่นคือสิ่งที่ฉันทำ
เพราะแบบนี้เคนได้เข้าร่วมรีไวเวิร์ล
