บทที่ 37 – จากวันนี้ฉันเป็นนักสำรวจอย่างเป็นทางการ (7)
[10000 ทองจะได้รับการแบ่งอย่างเท่าเทียมแก่คนในปาตี้ คุณได้รับ 1667 ทอง]
[รางวัลจะแจกตามลำดับของผลงาน]
[คัง ชินมีผลงานที่สูงที่สุด เลือกรางวัลของคุณ]
[1.หอกเงินของอัศวินลิซาร์ดแมน
2.โพชั่นขนาดกลาง
3.1000 ทอง
4.มานาโพชั่นระดับกลาง
5.เกล็ดมีด
6.1500 ทอง]
เมื่อมองไปที่รายการไอเทม ฉันกลายเป็นพูดไม่ออก มันจะแย่เกินไปมั๊ย!?
แม้ว่าฉันจะโชคร้ายในบางครั้ง แต่วันนี้มันมากเกินไป มันเป็รเพราะกลางขยับโง่ๆของเร็นในช่วงกลางๆงั้นหรอ? เนื่องจากว่าฉันสนใจใน ‘ยา’ ที่ลิซาร์ดแมนจะดรอปออกมา มันจึงช่วยไม่ได้ที่ฉันจะรู้สึกผิดหวัง ในตอนท้ายฉันจึงได้คว้าหอกเงินของอัศวินลิซาร์ดแมนออกมา
ฉันต้องการที่จะเปลื่ยนง้าวมานานแล้ว ฉันไม่สามารถจะใช้มันได้มากกว่านี้ มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะได้ใช้หอกที่ตรงกันกับเลเวลของฉัน
หอกเงินมันเป็นหอกที่ดี มันทำมาจากเงินและมีความแข็งแรงมาก แม้ว่ามันจะไม่ยาวเท่ากับของที่อัศวินลิซาร์ดแมนใช้ มันก็ยังคงยาวประมาณ 3 เมตรและมีความหนาที่ค่อนข้างดีมาก
ใบมีดบนหอกมันดูยาวพอที่จะใช้สำหรับฟันได้ และที่ปลายหอกของมันก็คมอย่างมาก ฉันชอบมัน ไม่ว่าจะเป็นในด้านฟั่งชั่นหรือรูปลักษณ์มันก็ทำให้ฉันพอใจ
มันไม่เหมือนกับง้าวของออร์คลอร์ด เมื่อฉันถทอหอกเงิน ข้อความก็เด้งขึ้นมา
[ด้วยการสวมใส่หอกเงินของอัศวินลิซาร์ดแมน ความแข็งแกร่งและความคล่องแคล่วของคุณเพิ่มขึ้น 2 ฉายาเจ้านายแห่งอัศวินลิซาร์ดแมนได้ทำให้ได้รับความแข็งแกร่งและความคล่องแคล่วอีกอย่างละ 3]
นี่มันถูกแบ้ว มันเป็นอาวุธที่มีผลแบบนี้ ด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจฉันได้มองออกไปรอบๆ ที่ๆสมาชิกในปาตี้ของฉันยืนอยู่
มันไม่มีบรรยากาศของความสุขอย่างที่ฉันคิดไว้ โดยปกติแล้วเมื่อเอาชนะบอสได้ ทุกคนก็จะมีความสุขไม่ว่าจะมีการสูญเสียมากแค่ไหน อย่างไรก็ตามสมาชิกในปาตี้ดูเหมือนจะโกรธ พวกเขาก็ยังได้จ้องมองไปที่เร็น
“คนอื่นตายก็เพราะเร็นทำในสิ่งที่ไม่จำเป็น”
“มันจะต้องมีการตัดคะแนนผลงานเช่นกัน”
“องค์รัชทายาททำมันได้อย่างเพอร์เฟ็ค! เพราะการพุ่งเข้าไปของเร็นทำให้องค์ชายต้องยกเลิกทักษะ!”
“โอ้นี่เป็นเหตุผลที่คุณไม่สามารถจะเข้าร่วมปาตี้กับผู้คนจากทวีปพาแนน”
“ขอโทษ ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของฉัน ฉันไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ”
อา มันก็เป็นแบบนี้แหละ ฉันได้ยิมออกมาอย่างแจ่มใส นักสำรวจดันเจี้ยนคนอื่นๆก็เช่นกัน พวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการจู่โจมและพวกเขาจะต้องรู้สึกลำบากใจในเรื่องนี้ มันเป็นในสถานการณ์ที่ยุ่งยากเรื่องคนที่ด้อยกว่า
ในสถานการณ์เช่นนี้้คนที่เลวร้ายยิ่งกว่าพวกเขาก็ได้ปรากฏตัว เร็นแม้ว่าเขาจะกระตือรือร้นและรุ่มร้อน การกระทำของเขาได้นำไปสู่การทำลาย
คนเหล่านี้เพียงแค่ต้องการที่จะหาคนที่ด้อยกว่าเพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูดีขึ้นเพียงแค่นั้น
นี้มันน่าขันจริงๆเลย
สิ่งที่มันทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆเลยก็คือเร็น ซึ่งแตกต่างจากอารมณ์ที่ร้อนแรงของเขาในสนามรบ เขาได้ยอมรับข้อผิดพลาดของตัวเองและก้มหัวขอโทษออกมา แม้ว่ามันจะไม่ได้น่ายกย่อง แต่คนส่วนใหญ่จะเลือกที่จะไม่ขอโทษ เขาได้ทิ้งความประทับใจไว้กับฉัน ตั้งแต่ที่ฉันคิดเกี่ยวกับความแตกต่างนี้ ฉันก็ตัดสินใจเข้าไปตัดบท
“โทษนะ ฉันควรจะบอกพวกนายทุกคนเกี่ยวกับทักษะของลิซาร์ดแมนก่อน เพราะว่าความยโสของฉัน มันทำให้ฉันลืมมันไป มันเป็นความผิดของฉัน ฉันขอโทษ”
“มะ ไม่! องค์ชายรัชทายาทได้ทำมันอย่างยอมเยี่ยมแล้ว”
“ถูกแล้ว! พวกเราสามารถจะเอาชนะมาได้ต้องขอบคุณคุณ”
“เร็น นายรู้ว่าองค์ชายกำลังจะช่วยรับความผิดพลาดของนายเอาไว้ใช่มั๊ย?”
“กึก…ฉันของโทษ เจ้าชายรัชทายาท”
“ไท้ ฉันไม่ได้เป็นเจ้าชาย อย่าปฏิบัติกับฉันแบบคนชนชั้นสูง”
ต้องขอบคุณฉันสมาชิกในปาตี้ได้หยุดตำหนิเร็นที่สงบลงไปและเลือกรางวัลของพวกเขา แม้ว่าเร็นจะมีส่วนร่วมอย่างมากในการตัดหางของบอส แต่เนื่องจากความผิดพลาดของเขาที่ทำให้สมาชิกในปาตี้ตายในตอนท้าย ผลงานของเขาเลยต่ำที่สุด ดังนั้นเขาจึงได้รับโพชั่นขนาดกลามมาและอยู่ในอารมณ์ที่เศร้า โพชั่นขนาดกลาง…ฉันเคยเลือกมันมาครั้งหนึ่ง…
เร็นได้ปรบมือตัวเองพร้อมกับโพชั่นขนาดกลายและบนพึมพัมออกมาอย่างซึมๆ
“เวรเอ้ย เมื่อใดก็ตามที่ฉันเข้าสู่การต่อสู ฉัน…!”
“นายสามารถจะคิดได้อย่างใจเย็นในสถานการณ์ปกติ แต่จะกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนในการต่อสู้ใช่มั๊ย?”
“เอ๊ะ?”
เร็นได้มองมาที่ฉันด้วยตาว่างเปล่า
“นายต้องการที่จะท้าทายแม้ว่าจะรู้ว่ามันจะสูญเสีย นายจะต้องการที่จะก้าวข้ามความแข็งแกร่งของตัวเอง เพราะนายไม่ต้องการสูญเสีย นายเลยทำมันให้ดีที่สุดหรือแม้กระทั่งหลอกตัวเอง แม้ว่าเมื่อนายได้กลายเป็นคนที่สับสนและเกลียดตัวเอง นายก็ไม่สามารถจะหยุดการกระทำเช่นนี้ได้อีก”
“นะ นั่นมันถูกต้องแล้ว! นายรู้มันได้ยังไง?”
“มันง่ายๆเลย”
ฉันก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ฉันได้ตอบเขาไปด้วยรอยยิ้ม เร็นได้กระโดดเข้ามาหาฉัน
“จ จะแก้ไขมันได้ยังไง?”
“นั่นมันง่ายมากเลยล่ะ นายต้องการจะแก้ไขมันใช่มั๊ย?”
“แน่นอน! ฉันคือความหวังเดียวความหวังเดียวของทวีปพาแนน ไม่ว่าจะเป็นสำหรับผู้ที่ตายไปหรือสำหรับเซอร์เรบิคผู้ที่เลือกฉันให้กลายมาเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนแทนที่จะเป็นคนอื่นๆ ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้น”
“ฉันรู้ ฉันชอบความมุ่งมั่นของนาย ฉันคิดว่าฉันสามารถจะช่วยได้”
ฉันต้องการสิ่งหนึ่งเช่นกัน ฮ่าๆ ด้วยทักษะใหม่ที่ฉันได้รวบรวมมา ฉันต้องการที่จะจัดระเบียบพวกมัน แม้ว่าการต่อสู้กับมอนสเตอร์มันก็ดี แต่มันจะดีกว่านี้อีกถ้าหากฉันได้ซ้อมต่อสู้กับคนที่แข็งแกร่ง ฉันได้หยักหน้าด้วยความพึงพอใจและหยิบเอาหอกเงินที่ฉันพึ่งจะได้รับมา
“เอาล่ะ อย่างแรกมามาสู้กับฉันก่อน นายจะพบกับคำตอบของนายหลังจากนั้น”
“โอ้! ขอบคุณๆ! เจ้าชายรัชทายาทเป็นคนที่ต่างออกไปจริงๆ”
“ไม่จริงหรอก นายจะไม่ขอบคุณฉันนานนักหรอก”
“ไม่ ฉันจะขอบคุณนายจากก้นบึ้งหัวใจของฉัน”
นายจะไม่แน่นอน แม้ว่าฉันจะบ่นแบบนั้น ฉันก็ได้ยิ้มออกมาอย่างสนุก เพียงแค่นี้ฉันก็ได้รับกระสอบทร… ฉันหมายถึงคู่ซ้อมนะ
****
“ฉันเกลียดนาย”
เร็นผู้ที่ล้มลงอยู่กับพื้นอย่างน่าขบขัน เขายังคงมีชีวิตอยู่อย่างไม่น่าเชื่อ ฉันได้จิบน้ำผลไม้เพื่อฟื้นๆความเหนื่อยล้าของโรเล็ตต้า และตอบเขาไป
“ฉันบอกนายแล้ว นายไม่ขอบคุณฉันนานนักหรอก”
“ฉันคิดว่านายจะฆ่าฉันจริงๆ!”
ฉันได้กรอกน้ำผลไม้ลงไปในปากของเร็ฯและเร็นก็กลืนมันลงไปในทันที
โรเล็ตต้าได้เฝ้ามองฉันจากด้านข้างและถามออกมา
“คุณลูกค้า คุณรู้ใช่มั๊ยว่าคุณไม่สามารถจะทิ้งศพไว้ที่ร้านของฉันได้”
“เขายังไม่ตาย ไม่ต้องกังวลหรอก”
“แค่กๆ”
เร็นได้ไอออกมาหลังจากที่ดื่มน้ำลงไป มันเป็นเรื่องที่ตลก…แต่เร็นก็ดูเหมือนจะคิดแบบอื่น ฉันได้ย่อลงไปดูเร็น
“แล้ว? นายรู้สึกดีขึ้นหรือยังล่ะ?”
“ฮะ?”
“นายได้โจมตีฉันแบบท่าทางทำหรือตายจนมาถึงตอนนี้ แต่นายในตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้วนะ”
“มันเป็นเพราะว่าฉันหมดแรง”
เขาได้หอบเหมือนกับกำลังจะตาย อย่างไรก็ตามดวงตาของเขาได้สว่างขึ้นเรื่อยๆ ฉันชอบมัน เขาเหมือนกับฉัน
“แล้วนายจะบอกว่า เมื่อได้มีแรงกลับคืนมา นายจะเข้ามาโจมตีฉันอีกครั้ง”
“ถูกแล้ว ฉันไม่สามารถจะทำอะไรกับสัญชาตญาณการแข่งขันของฉันได้”
“อย่ากังวล มันจะถูกแก้ไขในเร็วๆนี้ น่าจะสักเดือน”
“นั่นมันเป็นจำนวนที่แน่นอนสินะ”
“นั่นมันเป็นเวลาที่พ่อของฉันใช้ในการแก้ไขนิสัยที่ไม่ดีอันนี้ของฉัน”
ด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น ฉันได้ตอบกลับเร็นไปในขณะที่นึกถึงวันเก่าๆของฉันในตอนที่อายุ 14 ปี ฉันเพิ่งจะแข่งขันกับเหล่าทายาทของตระกูลอื่นๆและรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากเกินไป ฉันเชื่อว่าไม่มีใครจะสามารถเอาชนะฉันได้ และมันยังเป็นช่วงเวลที่ฉันรบเร้าพ่อของฉันเพื่อที่จะให้ฉันได้กลายเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนเร็วๆ
ฉันยังจำมันได้อย่างชัดเจน พ่อหัวเราและมองไปบนท้องฟ้า พึมพัมออกมา ‘มันยังเร็วเกินไปสำหรับแก’
บ่ายวันนั้นฉันก็ได้ดวลกับพ่อ เขาได้เอาชนะฉันอย่างขาดลอย จริงๆแล้วจากหัวจรดเท้าสถานที่เดียวที่หอกไม้ของพ่อไม่ได้ตีก็คืออภัยวะเพศของฉัน ฉันรู้สึกว่ามันผิดปกติ ฉันได้ท้าทายพ่ออีกครั้งและอีกครั้งเหมือนกับพวกมอดที่บินเข้ากองไฟ พ่อไม่ได้อ่อนให้ฉันเพียงแค่เพราะฉันเป็ฯลูกของเขาและจริงๆแล้วเขาได้ตีฉันอย่างจริงจัง พ่อเป็นคนที่เป็นแบบนี้
และนั่นมันใช้เวลาต่อเนื่องถึงหนึ่งเดือน
“และในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ฉันได้เรียนรู้ที่จะไม่พุ่งเข้าไปหาศัตรูตรงๆ แต่ต้องใช้เวลาและวิเคราะห์ฝ่ายตรงข้าม ฉันได้เรียนรู้การรอที่จะโจมตี และเรียนรู้ว่าการป้องกันมันดีกว่าการต่อสู้ตรงๆ”
“เห็นได้ชัดว่าผู้คนที่มาจากสายเลือดของฉันมักจะมีช่วงที่จะมีความรุนแรงเข้ามาในหัว ในช่วงเวลานี้ใครก็ตามที่จะต้องเอาชนะเพื่อหยุดเราให้เรามีระเบียบวินัย สิ่งนี้มันเรียกว่าขั้นตอนการทุบตี”
เมื่อครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงของพ่อพูดถึงขั้นตอนการทุบตี ฉันได้รู้ถึงมันอย่างดี อย่างไรก็ตามโรเล็ตต้าที่ฟังอยู่ก็ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วย
“พ่อของคุณลูกค้าเป็นคนโง่จริงๆ ฉันไม่คิดว่าจะมีคนที่โง่กว่าคุณลูกค้าในโลกนี้…”
“พ่อก็เหมือนกับลูก…”
“เร็นถ้านายฟื้นตัวมากพอที่จะพ่นเรื่องไร้สาระออกมา นายก็ควรเตรียมพร้อมสำหรับรอบสองนะ อา พวกเราจะเข้าไปต่อสู้กับบอสอีกครั้งในหนึ่งชั่วโมง
“เอ๊ะ? จู่โจม? ยังไง?”
เร็นได้เอียงหัวงงและถามออกมา ฉันกำลังจะถามว่าทำไมเขาถึงถามคำถามโ.ๆแบบนี้ แต่ว่าฉันก็ได้ตระหนักได้ว่าเร็นนั้นไม่รู้เกี่ยวกับตั๋วต่อสู้ เมื่อฉันมองไปที่โรเล็ตต้าเธอก็ตอบคำถามของเร็น
“คุณลูกค้าคุณต้องการที่จะต่อสู้กับอัศวินลิซาร์ดแมนอีกครั้งมั๊ย?”
“นะ นั่นมันมีทางที่จะทำแบบนั้นหรอ? แน่นอนฉันจะทำ! ฉันเร็นจากพาแนน ถ้าฉันไม่ได้แก้แค้นเจ้าอัศวินลิซาร์ดแมน ฉันก็จะไม่เป็นฉันอีกต่อไป! ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นถ้าหากว่าฉันเอาชนะมันได้!”
“เธอว่ายังไงโรเล็ตต้า? ดูเหมือนว่าเขาจะมีคุณสมบัติอย่างที่เธอเคยพูดนะ”
นั่นมันคือสิ่งที่ฉันชอบในตัวของเขาในตอนแรก ธรรมที่ร้อนแรงไม่เหมือนกับนักสำรวจคนอื่นๆ แน่นอนว่าฉันคิดว่าถ้าเขาไม่มีพรสวรรค์เขาก็คงจะเป็นคนที่งี่เง่า
เมื่อฉันได้ถามโรเล็ตต้า โรเล็ตต้าก็กระพิบตาและหลบการจ้องมองของฉัน เอ๊ะ? ตอนนี้ฉันทำอะไรผิดพลาดงั้นหรอ?
“อะ อะแฮ่ม ไม่เป็นไร แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยตรงตามมาตราฐานของฉัน ตะ แต่เนื่องจาก…เนื่องจากว่าชินพาเขามา ฉันก็จะขายมัน”
“ขาย? ขายอะไร?”
เร็นไอเอียงหัวอย่างงุนงงและถามออกมาด้วยท่าทางไร้เดียงสา โรเล็ตต้าได้หยิบเอาตั๋วตัวสู้ออกมาเต็ม และจากนั้นเธอก็พูดตามแบบฉบับของเธอ
“ตั๋วต่อสู้บอสประจำชั้น! มันจะช่วยให้คุณสามารถจะเอาชนะขีดจำกัดในการต่อสู้วันละครั้งได้และมันจะทำให้คุณท้าทายได้อีกครั้ง! ถ้าคุณซื้อมันในตอนนี้ คุณจะได้รับของเหล่านี้ในราคา 4000 ทองต่ออัน! เพียงแค่ 4000 ทองต่อชิ้นเท่านั้นคุณลูกค้า”
เธอมันหลอกลวง
