บทที่ 74 – ผู้ใช้ธาตุที่ปิดผนึก ผู้ใช้ธาตุที่มาช่วยเหลือ (1)
“ชุดคลุมกันความหนาว คัมภีย์เวทย์ย้อนกลับ คัมภียย์เวทย์เสริมพลังไฟ…”
“ไม่ ฉันไม่ต้องการคัมภีย์เวทย์ย้อนกลับหรอก ฉันมีทักษะย้อนกลับอยู่แล้ว”
โรเล็ตต้าผู้ที่ได้เริ่มหยิบเอาของแปลกๆออกมา ได้เก็บคัมภีย์เวทย์ย้อนกลับลงไปหลังจากได้ยินที่ฉันพูด แม้ว่าฉันจะเฝ้าดูเธอด้วยดวงตาของฉันเอง แต่ฉันก็ไม่สามารถจะเห็นได้ว่าเธอเอาของมาจากไหน
เมื่อมองไปที่ไอเทมที่เธอหยิบออกมา เธอก็ได้หยักหน้าให้และจากนั้นก็ส่ายหัวอีกครั้ง จากนั้นเธอก็เอาหนังสือและหีบเล็กๆออกมา
“นายบอกว่านายมีหน้าไม้ใช่มั๊ย? นี่มันเป็นทักษะความแม่นยำหน้าไม้ ไอเทมนี้จะเริ่มขายที่ชั้นที่ 30 และถ้านายเรียนรู้มัน มันก็จะเป็นเรื่องง่ายที่จะยิงหน้าไม้ใส่ศัตรู นี้คือศรเพลิง ภายในศรนี้มันมีคุณสมบัติของเพลิงอยู่และมันจะระเบิดเมื่อชนกับบางสิ่งบางอย่าง…นี่มันเป็นไอเทมที่ขายในชั้นที่ 47 ขึ้นไป และจะขายแค่เฉพาะกับผู้ที่มีความสำเร็จเท่านั้น อย่าลืมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากคนอื่นๆด้วยนะ จำเอาไว้ว่ามันเป็นความลับ!”
มันปรากฏว่าตั๋วบอสและก็หุ่นไข่กามันเป็นไอเทมที่มีขายเฉพาะผู้ที่มีความสำเร็จเท่านั้น แม้ว่าฉันจะมีคุณสมบัติในการซื้อมัน แต่มันก็ดูเหมือนว่าฉันบิดเบือนมันเล็กน้อยเมื่อฉันให้เร็นซื้อพวกมัน แม้ว่าในภายหลังเร็นจะมีสิทธิ์ที่จะซื้อมันได้ก็ตามหลังจากที่ประสบความสำเร็จในการเอาชนะบอสเพียงลำพัง
“ฉันเข้าใจแล้ว ถ้างั้นสำหรับชุดคลุมกันความหนาวกับคัมภีย์เสริมพลังไฟมันราคาเท่าไหร่ล่ะ?”
“ใช่แล้ว มันคือ 600…ไม่สิ 450000 ทอง”
มันเป็นส่วนลดที่มหาศาล ถึงแม้กับฉัน ฉันต้องการถามว่า ‘มันจะไม่เป็นไรหรอ?’ เลยทีเดียว เธอได้ยื่นมือมาอย่างง่ายๆเพื่อรับเงิน ในท้ายที่สุดโรเล็ตต้าก็ได้ช่วยฉันเอาไว้อีกแล้ว
“นี่ 450000 ทอง”
“โอเค ขอบคุณสำหรับการซื้อสินค้านะคุณลูกค้า”
“โรเล็ตต้า เธอสามารถจะขายมันในราคานี้ได้จริงดิ?”
“ชินสถานที่แห่งนี้มันเป็นพื้นที่ของฉัน มันไม่มีสายตาของพวกสอดรู้สอดเห็นใครอื่นที่สามารถเจ้าเข้ามาถึงได้ นอกจากนี้หากพื้นที่ๆซ่อนอยู่พึ่งจะเปิดขึ้น ฉันก็คิดว่ามันเป็นสถานที่ๆอันตรายแน่นอน ฉันต้องการที่จะช่วยป้องกันนายจากการไปที่นั่น ถ้ามันเป็นเพียงแค่นี้ ฉันก็แน่ใจว่าตาแก่…ฉันหมายถึงลอร์ดน่ะ เขาจะต้องยอมรับมันเช่นกัน”
แม้ว่าฉันจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ฉันก็ได้ตัดสินใจที่จะยอมรับในความช่วยเหลือของโรเล็ตต้า ไพก้ากำลังตกอยู่ในอันตรายฉันไม่มีเวลาเหลืออยู่แล้ว อย่างแรกเลยฉันได้เรียนรู้ทักษะความแม่นยำหน้าไม้
[คุณได้เรียนรู้ความแม่นยำหน้าไม้ คุณสามารถที่จะจับใช้หน้าไม้ทำดาเมจแก่ศัตรูได้อย่างแม่นยำมากขึ้น เมื่อระดับของทักษะเพิ่มขึ้น เป้าหมายที่เข้าเป้าและอัตราคริติคอลก็จะเพิ่มขึ้น]
“ชิน ถ้าหากมันยากเกินไป ก็แค่หาภูตธาตุและใช้ย้อนกลับนะ ถ้าชินเสียชีวิตมันก็แค่จะมีพลังชีวิตที่เหลือศูนย์และมาเกิดใหม่เท่านั้น แต่ว่าภูตของนายจะไม่สามารถอัญเชิญได้อักและหายไปอย่างสิ้นเชิง”
โรเล็ตต้าได้เตือนฉันเมื่อฉันได้ใส่เสื้อคลุมกันความหนาว ด้วยดวงตาสีทองที่มองมาที่ฉันอย่างจริงจัง ฉันทำได้เพียงแค่หยักหน้ารับ
“ระวังตัวด้วย ภูตธาตุที่บ้าคลั่งมันจะเป็นอันตรายอย่างยิ่ง แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ในเวลานั้นก็ตาม แต่ว่าแม้แต่ผู้ใช้ธาตุของสวนแฟรี่ก็ไม่มีความมั่นใจที่จะฆ่าเธอและได้ผนึกเธอเอาไว้จนกระทั่งถึงตอนนี้ ชินนายอาจจะไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำอะไรกับเธอเลย จำเอาไว้นะถ้าพลังชีวิตของชินเป็นศูนย์ ภูตธาติก็จะหายไป”
“ฉันรู้แล้ว ฉันจะต้องไม่สูญเสียไพก้าไปแน่นอน ถ้างั้นฉันไปนะ”
“กลับมาอย่างปลอดภัยพร้อมด้วยภูตนะ…แล้วก็”
ฉันได้หยิบเอาลูกศรกระดูกขึ้นมาและตรวจสอบมันฉันเพียงแค่ซื้อมันเอาไว้และเก็บมันเอาไว้มานานแล้ว ตราบใดที่มีลูกศรหน้าไม้อยู่ในช่องเก็บของ หน้าไม้มันจะรีโหลดอัตโนมัติด้วยตัวเอง
เมื่อฉันได้เสร็จสิ้นการตรวจสอบอุปกรณ์แล้วฉันก็ได้ยกหัวขึ้น โรเล็ตต้าได้มาอยู่ตกหน้าฉัน เมื่อเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเธอมาอยู่ใกล้ๆกับหน้าฉัน ร่างกายของฉันก็ได้แข็งทื่อไปเอง และเสียงที่น่าสงสารอะออกมาจากปากฉัน
“ฮะ ฮึก?”
“ยะ อย่าเข้าใจผิดนะ โอเค? อย่าเข้าใจผิดนะ”
ด้วยแบบนี้ เธอก็ได้วางมือลงบนแก้มซ้ายของฉันและกดริมฝีปากของเธอลงบนแก้มอีกข้างนึงของฉัน
[คุณได้รัพรของราชีนีเอลฟ์ สำหรับห้าชั่วโมงต่อไป คุณจะได้รับผลต่อไปนี้ คุณจะได้ป้องกันจากสถานะผิดปกติระดับต่ำและระดับกลางทั้งหมด คุณสามารถจะคงสติไว้ได้ 5 นาทีหลังจากที่ตกอยู่ในสวาวะกึ่งตาย โชคของขึ้นเพิ่มขึ้น 100 สมาชิกเผ่าพันธ์แฟรี่ทั้งหมดจะมองคุณในเกณฑ์ที่ดี]
“วะ วะ วะ วะ หว่า….”
“พะ พร มันเป็นพรน่ะ ฉันได้ให้พรแก่นายเพื่อที่จะให้นายกลับมาอย่างปลอดภัย! ดังนั้นอย่าเข้าใจผิด!”
แก้มของโรเล็ตต้าได้กลายเป็นสีแดงสด แต่อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ได้แดงเท่ากับแก้มของฉันที่เพิ่งจะถูกจูบไป ฉันรู้สึกว่าแก้มของฉันมันได้ร้อนจนเหมือนกับถูกเผาและฉันก็ตัวแข็งไปราวกับว่ากลิ่นของโรเล็ตต้าได้ทำให้ฉันสูญเสียการควบคุมร่างกายไป เมื่อนั้นฉันก็คิดว่าฉันอาจจะลืมหายใจไป ไม่สิฉันแทบจะหายใจไม่ได้เลย
“มันบอกว่าราชินีเอลฟ์…คุณแต่งงานแล้วหรอ?”
“กระสุนที่สองแห่งการทำลายล้าง”
“อ๊ากกก!”
ได้มีอาการแสบร้อนอยู่ในกระเพาะอาหารของฉัน ฉันได้ทรุดตัวลงไป
“ฉันยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่นะ! ราชีนีนั่นมันเป็นแค่สมญานามเท่านั้น ชินนายพูดอย่างนี้กับฉันได้ยังไงกัน?”
“ธะ เธอก็แค่พูดมา..เฉยๆก็ได้….”
“…ชิน? ชิน….ชิน!?W
ค่าพลังชีวิตของฉันเกือบที่จะกลายเป็นศูนย์ก่อนที่จะได้เข้าไปในดันเจี้ยนซะอีก
[คุณได้เข้าสู่เหตุการณ์ดันเจี้ยน]
ทันทีที่ฉันได้เข้ามาในดันเจี้ยนลมหนาวที่น่าเกรงกลัวก็ได้ซัดผ่านมาหาฉัน แม้ว่าฉันจะใส่ชุดคลุมป้องกันความเย็นก็ตามแต่ความหนาวเย็นมันก็ยังสามารถที่จะทำให้ฉันตายได้เลย
“ฉันควรจะใช้คัมภีย์เสริมพลังไฟเป็นอย่างแรก”
เมื่อฉันได้นำคำภีย์เสริมพลังไฟมาใช้กับหอกของฉัน คัมภีย์ก็ได้ถูกเผ่าไปในทันที และในเวลาเดียวกันหอกของฉันก็ได้เปล่งออร่าสีแดงร้อนแรงออกมา ฉันสามารถจะรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ออกมาจากมันด้วยความร้อนที่ออกมาจากหอกนี้ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ด้วยการถูกับหอก ฉันได้ลืมความหนาวเย็นไปครู่หนึ่ง
ด้วยความเย็นที่ถูกแก้ไขไปแล้ว ฉันก็ได้ถือหอกไปในมือและมองไปรอบๆ มันมีแต่หิมะยาวไกลไปจนสุดสายตาของฉันและก็มีต้นไม้ที่ฉันเห็นอยู่และมันก็มีหิมะเป็นดอกแทนใบ แม้ว่าฉันจะกังวลเกี่ยวกับไพก้าและต้องการจะทำมันให้รวดเร็ว แต่ฉันรู้ว่าการทำมันอย่างเร่งร้อนมีแต่จะทำให้มันเลวร้ายลงเท่านั้น
ฉันได้หลับตาลงและจดจ่อกับตัวเอง โชคดีที่หลังจากที่ฉันเข้ามาในเหตุการณ์ดันเจี้ยนแล้วฉันก็สามารถจะเชื่อมโยงกับไพก้าได้อีกครั้ง อย่างไรก็ตามฉันไม่สามารถจะยกเลิกการอัญเชิญหรืออัญเชิญเธอมาได้
“ไพก้าเธอได้ยินฉันมั๊ย?”
[นายท่าน! ท่านมาหาฉัน!]
วูว มันดูเหมือนเธอจะไม่เป็นอะไร ฉันได้ถามเธอออกไปอย่างโล่งอก
“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? เธอได้อยู่ในอันตรายมั๊ย?”
[มันหนาว ฉันน่ะไม่เป็นไร แต่ว่าเด็กๆที่มาด้วยอาจจะแข็งตายได้ นายท่าต้องรีบๆมา]
“เธอไม่ได้พบกับภูตธาตุอื่นๆใช่มั๊ย?”
[อืม? ไม่นะ แต่ว่าฉันพบกับมอนสเตอร์แปลกๆจำนวนมาก ระวังตัวด้วยนะนายท่าน!]
มอนสเตอร์แปลกๆหรอ? เมื่อฉันได้เปิดปากขึ้นเพื่อจะถามรายละเอียด ฉันก็รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกและกลิ้งไปข้างหน้า
“ฟุ! อั๊ก หิมะ!”
“ก๊าซซซซ!”
ในขณะที่ฉันคายหิมะออกไปจากปาก ใครบางคนหรืออะไรซักอย่างก็ได้ส่งเสียงออกมา เพื่อความปลอดภัยของฉัน ฉันกลิ้งไปข้างหน้าอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้นและมองไปรอบๆ ที่นั่นมันมีมอนสเตอร์ที่สูงเกือบ 3 เมตรกำลังมองลงมาที่ฉัน ร่างของมันได้ถูกปกคลุมไปด้วยขนสีขาวและมีเขาเล็กๆที่ยื่นออกมาจากหัวของมัน
“ก๊าซซซซ”
“…หืม นายนี้ตัวใหญ่ทีเดียวนะ”
ฉันได้ชมมันออกไปตามปกติและจับหอกของฉันมั่น ถ้ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าสังคม ฉันหวังว่ามันจะอายและชมหมวกไม่ก็หอกของฉันกลับมา แต่น่าเสียดายที่มันได้เหวี่ยงกรงเล็บสีดำของมันมาแทน
“กึก!”
“ก๊าซซซซ!”
“ก๊าซซซซซซซ!”
แม้ว่าฉันจะคาดหวังเอาไว้มาก ในความจริงแล้วมันยังมีอีกตัวหนึ่ง! ในเวลเดียวกันตัวหนึ่งได้เข้ามาโจมตีฉันจากข้างหน้า และอีกตัวทันใดนั้นมันก็โผล่ขึ้นมาจากข้างหลังฉัน และเล็งมาที่หลังของฉัน โดยไม่ลังเลใจเลยฉันได้พุ่งออกไปหาตัวข้างหน้า ตอนนี้ฉันกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ลึกลับถึงสองตัว ฉันจะต้องจัดการเจ้าตัวแรกก่อน
“ฮ่าห์!”
“คุฮ๊ากก!”
ฮีโร่อิคสไตรค์ที่ฉันได้แทงออกไปด้วยเสียงตะโกนมันได้พุ่งออกไปด้วยแสงสีขาวในขณะที่แทงทะลุเข้าไปในคอของมอนสเตอร์ เพราะว่าการเสริมพลังไฟด้วยทำให้หอกที่เข้าไปในคอของมันได้ไฟลุกขึ้นมา ในฐานะที่มันเป็นมอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ๆเป็นหิมะ มันจึงดูเหมือนว่ามันจะได้รับความเสียหายจากไฟอย่างมหาศาล
ฮีโรอิค สไตรค์ในตอนนี้ได้ใช้พลังชีวิตและมานาของฉันไปเพียงประมาณ 15% แต่มันก็สามารถจะจัดการกับมอนสเตอร์ได้ ถ้ามันเป็นแบบนี้ฉันก็สามารถจะต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่เหลืออยู่โดยที่ไม่ต้องใช้ฮีโรอิค สไตรค์ก็ได้!
“ก๊าซซซซ!”
“ฟู่…ฮ่าห์!”
ในตอนนี้ฉันไม่ได้มีไพก้าอยู่ด้วย ฉันก็เลยไม่สามารถจะใช้เสริมธาตุได้ หรือสั้นๆก็คือฉันไม่สามารถจะใช้พลังในฐานะผู้ใช้ธาตุได้ ฉันจะต้องพึ่งพาเทคนิคหอกและศิลปะการต่อสู้เท่านั้น อย่างไรก็ตามฉันก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นตามสถานการณ์ที่มันอันตราย เส้นผมของฉันได้หยุดลงไปโดยที่ชุดคลุมไม่สามารถจะป้องกันได้ ด้วยแบบนี้ฉันจึงพบว่าการจู่โจมของมอนสเตอร์นี้มันมีพลังข้ามแข็งอยู่ด้วย
ฉันได้ย่อตัวลงและพุ่งตรงเข้าไปหามัน มันดูเหมือนว่ามันจะกังวลกับหอกของฉันมันจึงถอยหลังกลับไป แต่ว่ามันช้าเกินไปแล้ว เมื่อถึงเวลาที่พบจุดอ่อนในการป้องกันของมัน ฉันก็ได้ตัดแขนซ้ายของมันไปแล้ว
“ก๊าาาาาา!”
ประมาณหนึ่งในสามส่วนของมันได้ถูกตัดออกไป เลือดได้หยดลงไปบนพื้นหิมะและแข็งตัวในทันที ฉันได้มองไปอย่างสงสัย มันไม่ใช่เพราะว่าน้ำแข็งมันหนาวเย็น แต่มันเป็นเพราะว่าเลือดมันมีอุณหภูมิที่ต่ำซึ่งทำให้มันกลายเป็นคริสตัลไปได้ หรือก็คือฉันจะต้องระวังเลือดของมัน
“เจ้าสิ่งเหล่านี้มันคืออะไร…? ฮ่าห์!”
ในสายตาของฉันความเสียหายที่ฉันอาจจะได้รับจากความเย็นมันอันตรายกว่าการโจมตีตรงๆซะอีก โดยเฉพาะแขนซ้ายที่พ่นเลือดสีน้ำเงินนั่นมันเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในการจัดการกับมัน ฉันจะต้องตัดมันออกและใช้พลังไฟในหอกของฉันเผามันให้ไหม้เกียม นั่นคือสิ่งที่ฉันจะต้องทำมัน
“ย๊ากก”
ฉันได้แทงหอกของฉันที่บรรจุมานาลงไปใส่แขนที่ตกอยู่บนพื้นของมันซึ่งจากนั้นมันก็หายไปเป็นละออง ฉันได้จับเข้าไปใกล้ๆกับปลายหอกและพุ่งเข้าไปหาเจ้ามอนสเตอร์ ฉันได้กระแทกมันและจากนั้นก็ใช้หอกตัดส่วนที่เหลืออยู่ของแขนซ้ายมันด้วยหอก
“เคี๊ยกกกก!”
“ตาย!”
ฉันได้ยินเสียงการเผาไหม้แผลของมัน สิ่งนี้มันทำให้ฉัน…หิวเล็กน้อย มันเป็นกลิ่นที่ดีมาก
“ฮึก ฉันทำไม่ได้!”
“ก๊าาาาาา!”
เสียงร้องของมันเป็นเเหมือนกับเพลงพื้นหลัง ฉันได้กดแรงลงไปให้มากขึ้นและมากขึ้นจนทำให้เแผลของมันไหม้ไปโดยสมบูรณ์ และฉันก็ใช้เวลาที่มันสะดุดไปหลังจากที่สูญเสียแขน ฉันได้แทงหอกไปข้างหน้าราวกับหอกของฉันมันได้ถูกดูดไป มันได้แทงไปที่คอของมอนสเตอร์และเจาะทะลุผิวหนังหนาๆของมัน
[ติดคริติคอล]
“ก๊าซซซซซ!”
“ฮ่าห์ แกได้ตายไปแล้ว!”
หลังจาก 5 นาทีฉันก็ได้เจาะทะลวงคอของมันทะลุไปได้อย่างสมบูรณ์ มันได้ร้องคำรามออกมาก่อนจะล้มลงไป
[คุณได้รับเลือดของเยติ]
[คุณได้รับ 5500 ทอง]
“ฟู่…ถ้างั้นเจ้านี่คือเยติ”
เยติ แม้ว่าการต่อสู้ของฉันกับมันจะจบลงแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่ชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ มันไม่ได้ทำให้ฉันพอใจเลย
ฉันได้อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่และศัตรูของฉันก็ย่ำแย่ที่สุด เยตินั้นมันมีทั้งร่างกายและเลือดที่เป็นอาวุธ และพวกมันก็ยังมีพลังป้องกันที่สูงอีกด้วย ไม่ต้องพูดถึงด้านสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยหิมะและลมหนาวที่รุนแรงที่มันทำให้ฉันยากที่จะเปิดตาและรักษาความสมดุลของร่างกาย เท้าของฉันมันได้จมลงไปในหิมะทุกๆการก้าวเดิน ตอนที่ฉันลืมสังเกตุมันฉันก็อาจจะได้รับบาดเจ็บร้ายแรงได้ ที่นี่มันเป็นสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายที่สุดในการต่อสู้
อย่างไรก็ตามสถานที่นี้มันก็เป็นสถานที่ๆดีที่สุดในการพัฒนาตัวเอง ฉันได้อยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายๆแบบนี้ในตอนที่ฉันฝึกกับพ่อเหมือนกัน ผลสัมลิทธิ์ของสภาพแวดล้อมที่รุนแรงมันจะเป็นการช่วยฝึกศิลปะการต่อสู้ของฉัน
ใช่แล้ว ฉันคิดว่านี่มันคือการฝึกฝน ไม่เช่นนั้นฉันก็จะไม่มีเจตน่าที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป
“เอาล่ะ…ไปกันเถอะ!”
หลังจากที่ได้คิดกับตัวเอง ฉันก็ได้ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งใขณะที่กอดหอกดินดำเอาไว้เพื่อสร้างความอบอุ่นให้ตัวเอง ด้วยความเชื่องโยงระหว่างฉันกับไพก้ามันได้พ่อฉันว่าเธออยู่ไหน
อย่างไรก็ตาม…มันมีบางอย่างแปลกๆ
“มันคืออะไร…? นอกจากไพก้าแล้ว ยังมีอีก…”
ในทิศทางเดียวกันกับไพก้า แต่สิ่งนั่นไม่ใช่ไพก้าได้ดูเหมือนจะกำลังเรียกหาฉัน
บางสิ่งบางอย่างที่เชื่อมโยงกับฉันด้วยสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง บางสิ่งบางอย่างที่จะต้องอยู่กับฉัน
นำโดยเสียงเรียกที่ไม่รู้จักนี้ ฉันได้เดินไปตามความสงสัยเล็กๆในหัวใจ ฉันรู้ว่าคำตอบที่ฉันสงสัยมันจะต้องอยู่ที่ปลายสุดของทุ่งหิมะนี้
