ตอนที่ 1: เด็กชายผู้ล้มเหลว
“ค่าลบ”
“เด็กคนนั้นไม่มีพลังอะไรเลย”
*ถอนหายใจ*
ทุกคนได้แต่ถอนหายใจหลายครั้งทั่วทั้งห้อง ขณะที่ผู้คนมีสีหน้าจริงจังบนใบหน้าของพวกเขา พลางส่ายหัวด้วยความผิดหวัง
“ตอนนี้เขาอายุได้ 10 ปีแล้ว หากเขายังไม่พัฒนาพลังใดๆ เราทุกคนก็รู้ว่าไม่มีโอกาสสำหรับเขาในอนาคตเช่นกัน เขาเป็นคนที่น่าผิดหวังจริงๆ…(ถอนหายใจ)
“ฉันมีความคาดหวังอย่างมากจากเรื่องนี้จริงๆ ” หนึ่งในนั้นกล่าว
“น่าเสียดาย! เด็กที่พ่อเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งที่สุด กลับกลายเป็นว่าไร้ประโยชน์? เขาไม่ใช่แวเรียนท์ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับพ่อแม่ของเขา” ชายวัยกลางคนในกลุ่มพูด ขณะที่มองไปยังเด็กชายที่นอนอยู่บนโต๊ะผู้ป่วย
มีการแสดงออกบนใบหน้าของชายคนนั้น ซึ่งไม่ได้แสดงถึงความผิดหวัง
“ดูเหมือนว่าเราจะเสียเวลากับเขาไปเปล่าๆ น่าสงสารจัง!”
นักวิทยาศาสตร์ 3 คนกำลังคุยกันอยู่นอกห้องกระจก ขณะที่อยู่ข้างใน เด็กชายอายุ 10 ขวบกำลังนอนอยู่บนเตียง
เข็มฉีดยายังคงอยู่ในมือของเขา ซึ่งเชื่อมต่อกับเครื่องจักรขนาดใหญ่ในบริเวณใกล้เคียง มีหลอดหลายหลอดที่มีหมวกติดอยู่ที่หน้าอกของเขาด้วย
มีการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง
เด็กชายลืมการสนทนาไปอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากพื้นที่ทดสอบที่สร้างด้วยกระจกนั้นกันเสียง แต่เขามองเห็นแววตาของความผิดหวัง ดูหมิ่น และสยดสยองได้อย่างชัดเจนที่ชี้มาที่เขา
นิ้วก้อยของเขาประสานกันขณะที่เขารออยู่ที่นั่นอย่างใจจดใจจ่อ
เด็กผู้ชายคนนั้นมีผมสีเงินสวยงามกระจายอยู่รอบศีรษะ ซึ่งยาวมากจนถึงไหล่ของเขา มันแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ได้ตัดผมมาเป็นเวลานาน
เด็กชายสวมชุดพยาบาลสีขาวยาวถึงกลางต้นขา
เช่นเดียวกับเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน เขาไม่ได้มีลักษณะที่เร้าใจและมีความสุข แต่เขาดูเครียดและกลัวแทน
ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขามองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความรู้สึกผสมปนเปกัน รูม่านตาที่มืดมนของเขา กำลังสแกนทุกอย่างด้วยความกระวนกระวายและความขี้ขลาดที่มองเห็นได้ในตัวพวกเขา
“ไม่จำเป็นจะต้องเก็บเขาไว้ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เราควรแจ้งให้นายพลแม็กเวลทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา เราไล่เด็กออกจากที่นี่ เพื่อเราจะได้ย้ายไปทำงานที่สำคัญจริงๆ” นักวิทยาศาสตร์วัยกลางคนพูดอีกครั้ง ขณะที่เขามองดู กลุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนจากทุกคน
“จริงสิ เด็กคนนี้มันไร้ประโยชน์”
“ฉันมีความหวังสูงสำหรับเขา”
อีก 2 คนส่ายหัวพร้อมกัน แสดงถึงการยืนยันต่อเรื่องนี้ ขณะที่พวกเขาถ่มน้ำลายออกมา 2 ประโยค
นักวิทยาศาสตร์เรียกพยาบาลก่อนออกจากห้องแล็บ นักวิทยาศาสตร์ 2 คนเดินออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คนหนึ่งอยู่ข้างหลัง
เขามองดูเด็กชายที่นอนอยู่ในห้องกระจกและถอนหายใจ
ในใจเขารู้สึกสงสารเด็กคนนี้ โชคร้ายที่เขาเกิดมาไม่มีอำนาจใดๆ เขารู้สึกหงุดหงิดใจ แทนเจ้าตัวเล็กที่น่าสมเพชตัวนั้น
“พยาบาล พาเขากลับไปที่ห้องของเขา” นักวิทยาศาสตร์วัยกลางคนออกจากห้องแล็บด้วยสถานการณ์ที่วุ่นวายหลังจากพูดคำเหล่านั้น ไม่มีใครสังเกตเห็นกำปั้นของเขา ขณะที่เขาจากไป
เมื่อเดินเข้าไปในห้อง พยาบาลก็เดินไปหาเด็กชายและถอดกระบอกฉีดยาออกจากมือ
“ไปกันเถอะ” เธอบอกเด็กชายด้วยน้ำเสียงที่ข่มขู่เขามากขึ้น
เด็กชายตัวสั่น เมื่อเขายืนขึ้นและเดินตามเธอไปอย่างเงียบๆ
พยาบาลพาเด็กชายไปที่ห้องเล็กๆ
ภายในห้องสีเทาทั้งหมด มีเพียงเตียงเล็กและไม่มีอะไรอื่น ไม่มีหน้าต่าง มันเหมือนกับช่องเล็กๆ ในรถไฟที่ไม่มีหน้าต่างและที่นั่ง
พื้น เพดาน และประตูเป็นโลหะ และไม่ใช่โลหะธรรมดา สิ่งเหล่านี้ทำจากโลหะที่แข็งแกร่งที่สุดที่พบในโลก
พยาบาลทิ้งเด็กชายไว้ข้างใน ก่อนที่เธอจะล็อกห้องจากด้านนอก และจากไปด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ราวกับว่าเธอเป็นหุ่นยนต์
***
“ท่านแม่ทัพ หมอราวอยู่ในสาย”
ทหารในเครื่องแบบทหารเดินเข้าไปหาคนที่สวมชุดทหารและยื่นโทรศัพท์ให้เขา
“หมอราว การทดสอบเป็นอย่างไรบ้าง เด็กคนนั้นได้พัฒนาพลังใดๆ หรือไม่ เขาเป็นแวเรียนท์ที่ดีหรือไม่” นายพลแม็กเวลอดไม่ได้ที่จะถามคำถามอย่างรวดเร็ว ขณะที่วางโทรศัพท์ไว้ใกล้หู
หมอราวยืนอยู่ใกล้หน้าต่าง ดวงตาของเขามองออกไปนอกอาคาร
เสื้อคลุมยาวสีขาวของเขาสะอาดมาก ราวกับว่ามันถูกซื้อมาในวันนั้น เสื้อคลุมของเขาเข้ากับผมสีขาวของเขาที่ยุ่งเหยิง แต่ก็ยังดูสมบูรณ์แบบและควรจะเป็นแบบนี้เท่านั้น
“ผลลัพธ์เป็นลบ ท่านนายพล เด็กชายคนนั้นยังไม่มีพลังใดๆ และฉันเกรงว่าเราทั้งคู่จะรู้ว่าเขาไม่มีวันทำอย่างนั้นได้” หมอราวกล่าว
“เขาอายุได้ 10 ขวบแล้ว และคุณก็รู้ว่าไม่มีใครสามารถพัฒนาพลังได้ หลังจากที่พวกเขาอายุครบ 10 ขวบ” เขากล่าวต่อ เขาหยุดชั่วครู่หนึ่ง เพื่อประกาศคำตัดสินขั้นสุดท้ายโดยกล่าวว่า “มันเป็นความล้มเหลวสินะ”
ด็อกเตอร์ราวเป็นหนึ่งในนักวิทยาศาสตร์ 3 คนที่เพิ่งทำการทดสอบกับเด็กชาย
*ถอนหายใจ*
เกิดความเงียบงุ่มง่ามขึ้นก่อนที่ด็อกเตอร์ราว จะได้ยินนายพลแม็กเวล อีกครั้ง
“เราขังเขาไว้ในโรงงานเป็นเวลา 5 ปีโดยหวังว่าเขาจะมีพลังเหมือนพ่อแม่ของเขา แต่ฉันเดาว่ามันเป็นแค่ความพยายามที่ไร้ประโยชน์” นายพลแม็กเวลกล่าว ขณะที่เขามองลงไป
“คุณต้องการพาเด็กคนนั้นไปหรือไม่ เขาไร้ประโยชน์แล้ว” ดร.ราวถามนายพล
นายพลคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปิดปากอีกครั้งเพื่อเสนอแนะ
“ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราก็มีเรื่องอื่นอีกที่ต้องทำ” ดร.ราวพูดและรอคำตอบจากนายพล เขาแทบรอไม่ไหวที่จะข้ามหัวข้อนี้ไปแล้ว
“มันคืออะไร?” แม่ทัพแม็กเวลถามกลับแทบจะในทันที
“เราสามารถทำให้เขาเป็นตัวทดสอบสำหรับการวิจัยของเราที่นี่ได้ นั่นหมายถึงว่าถ้าคุณไม่ต้องการเขาอีก” ดร. ราวแนะนำขณะจิบกาแฟของเขา
“ใช่ ทำตามที่คุณต้องการเถอะ เด็กคนนั้นไม่มีประโยชน์สำหรับเราแล้วล่ะ” นายพลแม็กเวลกล่าวก่อนจะตัดสาย
ความเงียบเกิดขึ้นในห้อง ซึ่งพังทลายลงหลังจากไม่กี่นาทีโดยนายพลแม็กเวลเอง
“มาร์ค คุณไม่มีลูกใช่ไหม” เขาถามทหารที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาขณะส่งโทรศัพท์คืน
“เปล่าครับ ผมยังไม่ได้แต่งงานเลย” มาร์คตอบ เขาค่อนข้างสับสนว่าทำไมเขาถึงถูกถามคำถามแบบนั้น
“ถ้าลูกคุณไร้ประโยชน์ คุณอยากมีลูกไหม” นายพลแม็กเวลถามในขณะที่มองตรงมาที่มาร์ค
“ผมไม่เข้าใจครับท่าน” มาร์คตอบ ยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก
“เซล แอซเรล แวเรียนท์ที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติและเป็น วอร์ล็อค (นักเวทย์) ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา” นายพลแม็กเวลให้ความเห็น
“เขาเป็นผู้ครอบครองพลังธาตุทั้งสายฟ้า มืด และพลังทางกายภาพของการเสริมความแข็งแกร่ง พลังทั้งสองของเขามีระดับ S” เขากล่าวเพิ่มเติม ในขณะที่เขาอธิบายเพิ่มเติม
มาร์คพยายามทำความเข้าใจว่าทำไมนายพลแม็กเวลถึงพูดถึงเซล แอซเรล แต่จำเป็นต้องพูดถึงเขาด้วยเหรอ? คงไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่รู้จักเซล แอซเรลหรอก
โดยไม่สนใจความสับสนบนใบหน้าของมาร์ค นายพลแม็กเวล กล่าวต่อ “แคลรีส ภรรยาของเขา จอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในสมัยของเธอ และผู้ครอบครองพลังธาตุคู่ พลังระดับ A แห่งการควบคุมลม และพลังระดับ S ของ การเสื่อมสลาย คุณคงรู้จัก 2 คนนี้ใช่ไหม”
“ครับท่าน พวกเขาเป็นวีรบุรุษของมนุษยชาติ น่าเสียดายที่พวกเขาเสียชีวิต เมื่อ 5 ปีก่อน” มาร์คตอบพร้อมพยักหน้า
“ใช่ พวกเขาเป็นคนพิเศษ ฉันคิดว่าลูกชายของพวกเขาอาจมีพรสวรรค์เช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันทุ่มเทให้กับเขามาก แม้ว่าฉันคิดผิด ถ้าเขามีความสามารถแม้แต่เศษเสี้ยวของพ่อแม่ของเขา เขาก็คงจะเป็นสินทรัพย์ที่ดี แต่เขาไร้ประโยชน์นี่สิ” นายพลแม็กเวลอธิบาย
“ลูกชายของพวกเขากลายเป็นขยะที่ไม่มีอำนาจ ฉันคิดว่าถ้า เซล และ แคลรีส ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็คงจะไม่ต้องการลูกชายแบบนั้นเหมือนกัน” นายพลแม็กเวลกล่าว ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง “ฉันพูดถูกใช่ไหม”
“ครับท่าน”
แม้ว่ามาร์คจะไม่เห็นด้วยกับทั้งการตัดสินและการสันนิษฐานเหล่านั้น แต่เขาก็ยังพยักหน้ายืนยัน เขาไม่มีตัวเลือกอื่นให้ทำอย่างอื่น เนื่องจากนายพลแม็กเวลเป็นหัวหน้าของเขา และมันคงไม่ดีถ้าเขาทำให้เขาขุ่นเคือง
*****
เป็นเวลาตี 4 และดวงอาทิตย์เพิ่งเริ่มขึ้นในขอบฟ้าอันไกลโพ้น ฉายแสงสีทองเพื่อขจัดความมืด
สิ่งอำนวยความสะดวกมีอยู่กลางไม่มีที่ไหนเลย มันได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาโดยกองทัพของสาธารณรัฐเอลิเซียม
นักวิทยาศาสตร์ 3 คนกำลังเดินไปด้วยกันในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง วันนี้พวกเขาทั้ง 2 คนอารมณ์ค่อนข้างดี ในขณะที่คนที่ 3 ดูเหมือนเขาอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“หมอราว เราควรทำการทดลองกับลูซิเฟอร์จริง ๆ ไหม เขาอยู่กับเรามานานมาก นอกจากนี้ เขายังเป็นเด็ก ฉันไม่รู้สึกว่าเราควรทำเช่นนี้กับเขา” นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง ซึ่งเดินตามหลังอีก 2 คนมาพูดกับนักวิทยาศาสตร์ที่เป็นผู้นำ
“หมอมิน คุณไม่ควรเอาความรู้สึกส่วนตัวของคุณไปยุ่งกับงาน และเด็กคนนั้นก็ไม่มีอำนาจอยู่ดี คุณควรมีความสุขที่คิดว่าเขาไม่ได้ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง” ดร.ราวตอบ
หมอเรย์แมน ซึ่งเป็นบุคคลที่ 3 ในทีมเห็นด้วยกับหมอราว
“เรากำลังทำสิ่งนี้เพื่อปรับปรุงมนุษยชาติ ดังนั้นเขาจึงมีประโยชน์ต่อมนุษยชาติ นอกจากนี้ จะใช้เวลามากเกินไปในการรับวิชาทดสอบอื่นที่นี่” เขากล่าวเสริม
“แน่นอน ทำไมเราควรชะลอการทดลองวิจัยของเรา ในเมื่อเราสามารถเริ่มการทดลองได้ทันที” หมอราวยืนยัน
“แต่นี่เป็นเพียงการทรมาน การทดลองนี้เป็นเพียงวิธีการดูว่าร่างกายมนุษย์สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้มากแค่ไหน มันสามารถฆ่าเขาได้ หากเราไม่ระวัง!” หมอมินเถียง
“หมอมิน จงจำไว้สิ่งหนึ่งเสมอ เมื่อเรารู้เพียงข้อจำกัดของร่างกายเท่านั้น เราก็สามารถหาวิธีทำลายข้อจำกัดเหล่านั้นได้ในอนาคต ใครที่จะทดสอบมันได้ดีกว่าลูกชายของวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติ และถ้าเขาตาย อย่างน้อยก็เป็นการตายที่มีประโยชน์” ดร.ราวให้ความเห็น “ไม่ต่างจากพ่อแม่ของเขาที่ตายไปอย่างไร้ประโยชน์”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของหมอราว แต่ไม่มีใครเห็นมัน ในขณะที่เขาเป็นผู้นำ
“คุณทำเพราะคุณเกลียดรุ่นก่อนหน้านี้ที่ไม่ช่วยภรรยาของคุณในช่วงภัยพิบัติครั้งใหญ่ในปี 2028 ใช่ไหม” หมอมินถาม เมื่อน้ำเสียงของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย หมัดของเขาที่กำอยู่แน่นนั้นแน่นมากขึ้นเพื่อควบคุมความโกรธของเขา
ด็อกเตอร์ราวอดไม่ได้ที่จะกำหมัดของเขาทันที เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ใบหน้าของเขากระตุกอย่างควบคุมไม่ได้
“หมอมิน! ฉันจะขอบคุณมากถ้าคุณไม่ไปข่มเหงชีวิตส่วนตัวของฉัน ฉันไม่ปล่อยให้ความรู้สึกส่วนตัวของฉันไปกระตุ้นการกระทำของฉันเหมือนคุณ สิ่งที่ฉันทำอยู่เพื่ออนาคตของมนุษยชาติที่ดีขึ้นเท่านั้นและ ไม่มีอะไรอีกแล้ว!” หมอราวยืนยัน
หมอมินไม่ตอบเพราะเขารู้ว่าสิ่งที่เขาพูดจะไม่ผ่านไปยังชายคนนั้น
ดร.ราวเป็นผู้อาวุโสและรับผิดชอบที่นี่ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากสาปแช่งและสวดอ้อนวอนให้ลูซิเฟอร์ตัวน้อยตาย
หมอมินตามเขามาสักพัก ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นหมอราวหยุดอยู่หน้าประตูโลหะ
หมอราวเปิดประตูและเข้าไปข้างในพร้อมกับนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ
พวกเขาเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแม้จะรู้สึกถึงการมีอยู่ของพวกเขา ในห้องนี้ไม่มีอะไรให้เขาทำอีกแล้ว
“ลูซิเฟอร์ แอซเรล มากับพวกเรา” ดร.ราวกล่าว
“ผมจะถูกทดสอบอีกไหม? ผมสามารถพัฒนาพลังเหมือนพ่อของผมได้ใช่ไหม ผมอยากจะเป็นเหมือนพ่อแม่และช่วยเหลือทุกคน” เด็กชายคนนั้นถ่มคำพูดออกมาอย่างพรั่งพรู ทำเอานักวิทยาศาสตร์ทุกคนประหลาดใจ
เขาเหลือบมองนักวิทยาศาสตร์ด้วยรอยยิ้มที่ฉาบบนริมฝีปากและดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง
รอยยิ้มแทงทะลุหัวใจของหมอมินและทำให้เขาตั้งคำถามกับงานของเขา แต่เขาก็แค่หลับตาลงและหายใจเข้าอย่างหนัก
“ไม่ แกจะไม่มีวันมีอำนาจ จะดีกว่าถ้าแกไม่พูดกับใครเลยว่าแกเป็นลูกชายของ เซล แอซเรล และ แคลรีส” หมอราว กล่าว
เขาไม่รู้สึกเขินอายแม้แต่น้อยที่คุยกับเด็กแบบนั้น “ไม่อย่างนั้น คนที่ได้ยินแบบนั้นจะพากันหัวเราะเยาะให้กับฮีโร่ที่มีลูกชายที่ไร้ค่าเช่นนี้”
คำพูดของเขาค่อนข้างรุนแรงสำหรับคนตัวเล็กที่คำพูดเหล่านั้นดูเหมือนแหลมคม
ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตของเด็กชายจะเป็นอย่างไร และการกระทำของพวกเขาจะสร้างฝันร้ายให้กับเขาได้อย่างไร
…..ยังมีต่อ
