ตอนที่ 13: ภาพหลอน
แม่น้ำแห่งความเดือดดาลไหลผ่านใจกลางของลูซิเฟอร์ แม้ว่าเขาจะฆ่าคนที่รับผิดชอบต่อความโกรธของเขาไปแล้ว แต่ความโกรธก็ไม่ลดลง
เขาโกรธผู้ชายที่แสดงให้เขาเห็นความเลวร้ายที่สุดของมนุษยชาติ ในขณะที่ ทำให้เขานึกถึงนักวิทยาศาสตร์ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะไม่ทำอะไรเลย แต่เขาในตอนนี้นั้นโกรธเคืองอยู่แล้ว
ความกระหายเลือดเพิ่มขึ้นภายในหัวใจของเขา ซึ่งดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยบางสิ่งบางอย่าง ที่ไม่อาจเข้าเข้าใจได้ ซึ่งเขาไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง มันเป็นครั้งแรกของเขาที่รู้สึกแบบนี้
สิ่งเดียวที่เขารู้คือเขาต้องการจะทำอะไรบางอย่าง… บางอย่างที่พ่อแม่ของเขา ไม่เคยจะได้รับการอนุมัติ
ลูซิเฟอร์เหลือบมองไปทางบ้านหลังเก่า เขาได้เห็นชาย 2 คนจากกลุ่ม 3 คน เข้าบ้านไป
เขาเริ่มเดินไปที่บ้าน
ประตูยังปลดล็อคอยู่ เนื่องจากผู้ชายไม่กังวลว่าจะมีใครเข้ามา คู่ของพวกเขายังคงออกไป อย่างน้อยก็ในสายตาของพวกเขา
เขาผลักประตูเปิดและเข้าไปในบ้าน
ชาย 2 คนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่เป็นทางการ มีโต๊ะไม้วางอยู่ข้างหน้า พวกเขา เทสารแป้งสีขาววางไว้บนโต๊ะ
ชายผมแดงผู้เป็นหัวหน้าของดูเหมือนกำลังจะผสมสารพวกนั้นอยู่ สารที่เป็นผง แววตาของความโลภเห็นได้ชัดเจนจากสายตาของเขา
“หืม? แกเป็นใคร?”
เสียงดังนั้นดึงดูดความสนใจของชายผมแดง เขามองไปทางซ้ายของเขาที่คู่หูเพิ่งจะถามออกไปเมื่อกี้
หลังจากที่สังเกตเห็นว่าคู่หูผมบลอนด์ของเขามองไปทางไหน เขาก็เปลี่ยนสายตาและ เห็นลูซิเฟอร์ยืนอยู่ใกล้ประตู
ชายผมแดงผงกศีรษะกลับไป ในขณะที่เขาเริ่มหัวเราะออกมาดังๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันเข้าใจ ดูเหมือนเขาจะเป็นลูกนอกสมรสของชายชราคนนั้น ฉันไม่รู้มาก่อนเลย ผู้ชายจะซ่อนลูกชายไว้ในบ้านของเขา!”
เขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวตนของลูซิเฟอร์และถือว่าเขาเกี่ยวข้องกับชายชราที่พวกเขาได้ฆ่า
“เฮ้ เด็กน้อย คุณเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกไหม” เขาถามลูซิเฟอร์ สงสัยว่า ลูซิเฟอร์เห็นพวกเขาฆ่าชายชราคนนั้นไหม
“พูดมากทำไม มัวแต่ยุ่งอยู่ได้ ฉันจะดูแลเด็กผู้ชายคนนี้เอง” ชายผมบลอนด์พูดขึ้น ขณะหยิบปืนที่วางอยู่บนโต๊ะ
เขาเล็งปืนไปที่ลูซิเฟอร์และยิงโดยไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว กระสุน พุ่งทะยานไปในอากาศ ทิ้งเสียงอันทรงพลังเอาไว้
ชายผมแดงมองคนที่ยิงด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“เฮ้ มาร์ลอน! ทำไมแกถึงฆ่ามันล่ะ! คงจะดีถ้ามีคนเอาไว้ใช้ทำงานบ้านของเรา” เขาบ่น “เพราะแก เราจึงเสียโอกาสดีๆ เช่นนี้ไป”
“เอ๊ะ ทำไมฉันคิดไม่ถึง!” มาร์ลอนอดไม่ได้ที่จะเอามือตบหน้าตัวเอง
“เฮ้อ มันสายไปแล้ว ยังไงก็ดูแลร่างกายของเด็กนั่นด้วย” ชายผมแดง ผิดหวังเมื่อจ้องมองมาร์ลอน
เขาหันกลับมามองลูซิเฟอร์เพียงเพื่อให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
“อืม มาร์ลอน ทำไมเด็กผู้ชายคนนี้ถึงยังยืนนิ่งอยู่ล่ะ” เขาถามด้วยสีหน้าว่างเปล่า “นั่นก็เหมือนกัน นี่แกยิงที่หัวของมันแล้วใช่ไหม”
แทนที่จะเห็นลูซิเฟอร์ล้มลง ทั้ง 2 คนกลับเห็นลูซิเฟอร์ยืนสูงขึ้น ไม่เพียงแค่นั้น, ลูซิเฟอร์เริ่มเดินไปหาพวกเขาอย่างช้าๆ
“บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง!” มาร์ลอนหอบหายใจขณะยืนขึ้น
ทั้ง 2 คนรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติที่นี่
“เรามีอาการประสาทหลอนอยู่แล้วหรือ? ชายผมแดงถาม ขณะขยี้ตาของเขา. เขาสงสัยว่ายาเข้าสู่ร่างกายของเขาหรือไม่ตอนที่เขาผสมมัน
“เราไม่ประสาทหลอนในเวลาเดียวกันหรอกน่า!” มาร์ลอนยืนยันในขณะที่เขาตระหนักว่า พวกเขาตกอยู่ในอันตราย
เขาเล็งปืนไปที่หัวของลูซิเฟอร์อีกครั้งก่อนเริ่มยิง
ทีละนัด กระสุนทั้งหมดว่างเปล่าในตัวลูซิเฟอร์
มาร์ลอนไม่ได้หยุดยิงในเวลานี้จนกว่าปืนของเขาจะว่างเปล่า น่าเสียดายสำหรับ เขา ลูซิเฟอร์ยังไม่ล้ม
ไม่เพียงเท่านั้น วิธีที่ลูซิเฟอร์จับกระสุนได้ง่าย มาร์ลอนรู้สึกเหมือนอยู่ใน นรก เขากำลังฝันร้ายที่ปีศาจได้แปลงร่างเป็นเด็กเพื่อทำให้พวกเขาหวาดกลัว
“ทำไมมันไม่ตายล่ะ!” มาร์ลอนคำราม ขณะขว้างปืนไปทางลูซิเฟอร์
ลูซิเฟอร์โบกมือเบา ๆ โยนปืนออกข้าง ๆ โดยไม่ปล่อยให้มันกระทบเขา
มาร์ลอนรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า เขาเริ่มวิ่งไปทางลูซิเฟอร์ขณะที่เขาชก
เนื่องจากปืนไร้ประโยชน์ เขาจึงยอมปล่อยให้มือของเขาทำงานเพื่อผลักลูซิเฟอร์ออกไป
คราวนี้โชคไม่ดีที่เขาไม่ปล่อยมันไป เพราะมือของเขาจับมันได้ง่าย
ลูซิเฟอร์จับหมัดของมาร์ลอนที่พุ่งเข้ามาหาเขา
มาร์ลอนพยายามผลักลูซิเฟอร์แต่ล้มเหลว ราวกับว่ามือของเขาถูกจับโดยภูเขาที่กำลังสั่นคลอนไม่ได้
ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ขยับมือไม่ได้ ไม่เพียงแค่นั้น ในไม่ช้า เขา เริ่มรู้สึกราวกับว่ามือของเขากำลังไหม้อยู่ในเปลวเพลิงแห่งนรก
ไม่นานความรู้สึกนี้ก็ได้แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาอ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว ริ้วรอยเริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้า เมื่อร่างกายเริ่มหดตัว เขาเริ่มแก่ขึ้น ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนผู้ชายคนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไง ต่อการตอบสนองก่อนที่เขาจะเสียชีวิต
ชายผมแดงมองลูซิเฟอร์ด้วยใบหน้าซีดเผือด ขณะที่เขาเห็นเพื่อนของเขาตาย นั่นคือ ความตายที่น่าสยดสยอง
เขากลัวมากขึ้น เมื่อเห็นร่างแห้งของคู่หูของเขา
“ค-คุณคือแวเรียนท์เหรอ!” เขาตะกุกตะกัก เมื่อรู้ว่านั่นไม่ใช่ภาพหลอนของเขา นั่นหมายความว่าเด็กที่อยู่ข้างหน้าเขามีความสามารถพิเศษ เขาเป็นแวเรียนท์
