Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม – ตอนที่ 134: ปกป้องหนู

ตอนที่ 134: ปกป้องหนู

เคนเดินต่อไปในอุโมงค์ใต้ดิน ตามเฮนริกที่เดินนําหน้าพวกเขา ผู้หญิง 2 คนที่เป็นส่วนหนึ่งของทีมเดินตามหลังพวกเขาโดยปิดปากเงียบ

ตลอดการเดินทาง มีเพียงลูซิเฟอร์และเคนเท่านั้นที่พูดคุยกัน อีก 3 คนยังคงนิ่งเงียบ และแม้แต่ลูซิเฟอร์ก็พูดได้ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เฮนริกยกมือขึ้นไปข้างหน้า แตะพื้น ซึ่งทําให้อุโมงค์ใหญ่ขึ้นและก้าวหน้าต่อไป สําหรับดิน มันเป็นเรื่องลึกลับและเป็นปริศนาที่ใหญ่ที่สุดสําหรับลูซิเฟอร์

ลูซิเฟอร์อยากรู้เรื่องดิน เมื่ออุโมงค์ยาวขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับดินที่ถูกรื้อออกไป? ราวกับว่ามันยังคงหายไปเรื่อยๆ

เขาสงสัยว่าความสามารถของเฮนริก นั้นคล้ายกับพลัง แห่งการเน่าเปื่อยของเขาหรือไม่ ความสามารถของ เฮนริก สามารถทําลายดินให้กลายเป็นความว่างเปล่าเพื่อสร้างอุโมงค์ใช่หรือไม่? ลูซิเฟอร์ประหลาดใจกับความคิดนั้น ขณะ ที่พวกเขาเดินต่อไป

ในอีกด้านหนึ่ง โรงงานทั้งหมดถูกปกปิดโดยไอย์ ภายในสุสานน้ำแข็งปิดกั้นจากมุมมองของศัตรู เธอทําเพื่อปกป้องมนุษย์ธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักวิทยาศาสตร์ที่อยู่ในสถานที่นั้น

อย่างไรก็ตาม เธอรู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ในขณะที่ศัตรูได้ข้ามการป้องกันที่เธอเคยใช้ไปแล้ว เธอไม่รู้และไม่รู้เรื่องนี้เลย

ในความเป็นจริง ด้วยการสร้างสุสานน้ําแข็ง เธอทําให้สถานที่นั้นไม่มีการป้องกันและเปราะบางต่อศัตรูมากยิ่งขึ้น

สิ่งนี้เกิดขึ้นเพราะเธอไม่ได้คาดหวังว่าศัตรูจะสร้างเส้นทางอื่นโดยขุดอุโมงค์ใต้ดินเพื่อเข้าไปในสถานที่แห่งนั้นโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ภายในสุสานน้ําแข็งมีแวเรียนท์ APE เพียงคนเดียวคือเยล

แม้ว่าเยลจะเป็นเพียงแวเรียนท์เพียงคนเดียวที่นี่ แต่เขาก็ยังมั่นใจในความแข็งแกร่งของเขาตั้งแต่เขาเป็นรองกัปตันของหน่วยเบต้า

เขาไม่ได้อยู่นอกอาคาร ขณะที่เขากําลังเดินผ่านทางเดินพยายามไปหาหมอราวและหมอเรย์แมนตามคําสั่งของไอย์

แม้ว่าเขาจะทําตามคําสั่งของกัปตัน เขาก็เกลียดมัน

“ฉันโชคร้ายที่ต้องติดอยู่กับหน้าที่คุ้มกัน น่ารําคาญจริงๆ! ศัตรูตัวฉกาจของเราอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของกําแพงน้ําแข็ง และฉันจะนั่งอยู่ในสถานที่ปลอดภัยแห่งนี้”

หมัดของเขากําแน่น ขณะที่เขากระแทกผนังด้านข้างของเขา เขาไม่สามารถซ่อนความหงุดหงิดที่เขารู้สึกได้ในตอนนี้

“มันน่ารําคาญ! ฉันเกลียดมัน! ฉันเกลียดมันมาก!”

เขาก้าวเดินต่อไปอย่างยาวนาน ในขณะที่เขาพยายามควบคุมความคับข้องใจของเขา แต่ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น

“โรงงานแห่งนี้ก็ติดขัดเช่นกัน! ไม่มีการสื่อสารจากภายในออกไปและไม่มีการสื่อสารจากภายนอกเข้ามา! ฉันไม่สามารถรับข้อมูลอัปเดตเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในการต่อสู้ได้!” เยลยังคงบ่นต่อไป

ขณะที่เขากําลังเดินผ่านทางเดิน เขาก็เห็นยามที่เป็นมนุษย์

“นายน่ะหยุด!” เขาเอื้อมมือออกไปแล้วชี้ให้ชายคนนั้นหยุด

ผู้คุมทุกคนได้รับแจ้งว่า APF อยู่ที่นี่และรับคําสั่งอยู่ครู่หนึ่ง ดังนั้นยามจึงไม่แปลกที่เขาเห็นหนึ่งในพวกเขาที่นี่

มีตราสัญลักษณ์อยู่ที่หน้าอกของเยล ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นถึงความเกี่ยวข้องของเขากับ APE

“ครับ?” ยามถาม

“พาฉันไปที่ห้องทํางานของหมอราวตอนนี้” เขาสั่ง พลางมีร่องรอยของการระคายเคืองอยู่ในน้ําเสียงของเขา

ยามไม่ถามอะไรมาก และตกลงตามคําเรียกร้อง เขาพาเยลไปที่สํานักงานของหมอราว

เยลก็เหมือนแซนเดอร์และไอย์ เขาไม่มีการเคาะห้องแม้ แต่น้อยในขณะที่เขาก้าวเข้าไปในสํานักงาน

“เฮ้อ เหลือ 2 คนและคนที่ 3 ก็มาแล้วสินะ” ด็อกเตอร์ ราวพูด ขณะถอนหายใจเมื่อเยลมาถึง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเยล แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าเขาเป็นใคร

เยลก้าวไปข้างหน้าและนั่งบนเก้าอี้ที่ว่างเปล่า ในขณะที่เขาตอบอย่างประชดประชันว่า “ฉันไม่สนใจที่จะอยู่ที่นี่และปกป้องหนู 2-3 ตัวเช่นกัน”

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม อารมณ์ของฉันก็แย่อยู่แล้ว เพราะฉันไม่สามารถออกไปต่อสู้ข้างนอกได้ อย่าทําให้ฉันเสียใจอีกต่อไป ฉันไม่ต้องการอธิบายให้คนอื่นฟังว่าทําไมฟัน 64 ของแกถึงหายไป” เขาแถมขู่หมอด้วย

“ 64 ซึ่งั้นเหรอ? เขามีฟันแค่ 32 ซี่” หมอเรย์ แมนพูดขึ้นอย่างสับสน ผู้ชายคนนี้ไม่มีความรู้เรื่องวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์หรือไม่? เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่ามนุษย์มีฟันกี่ซี่?

“อย่ากังวลกับวิชาคณิตศาสตร์ของฉัน ฉันนับได้ 32 ฉันจะหักห้ามใจที่จะโจมตีแกทั้งสองไม่ได้ ถ้าพวกแกไม่หุบปาก” เยลตอบ ในขณะที่เขาจ้องไปที่หมอเรย์แมน “งั้นก็เป็นเด็กดี อย่ากวนฉันอีก”

เมื่อได้ยินการคุกคามอันละเอียดอ่อน ดร.เรย์ แมนก็ปิดปากของเขาทันทีและหยุดพูด

“นายพูดถึงการทะเลาะวิวาทข้างนอก การสื่อสารทั้งหมดที่นี่ติดขัด และเราไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปด้วย เกิดอะไรขึ้นข้างนอก? มีคนโจมตีเราหรือเปล่า” หมอราวถามโดยไม่ต้องกังวลกับภัยคุกคาม

“มีใครบ้างงั้นเหรอ? กองทัพ แวเรียนท์เกิดใหม่ทั้งหมด มาที่นี่เพื่อทําลายสถานที่นี้และฆ่าแก แกทําให้พวกเขาโกรธแล้วจริงๆ” เยลตอบอย่างเกียจคร้าน

“ลูซิเฟอร์อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?” หมอราวถามอย่างตื่นเต้น

“นี่แกเป็นมาโซคิสม์เหรอ? ฉันกําลังพูดถึงศัตรูที่มาฆ่าแกและแกก็กําลังรู้สึกตื่นเต้นใช่ไหม” เยลถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“นายยังไม่ได้ตอบฉันเลย! ลูซิเฟอร์อยู่กับพวกเขาด้วยหรือ” หมอราวถามอีกครั้งโดยไม่สนใจคําเย้ยหยันของเยล

“เฮ้อ ฉันคิดว่าฉันคิดถูกเกี่ยวกับแก แกปวยจริงๆ” เยลพูดขณะถอนหายใจ

เขาวางขาข้างหนึ่งไว้บนอีกข้างหนึ่ง ขณะที่เขานั่งอย่างสงบมากขึ้นก่อนจะพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้ว่าลูซิเฟอร์อยู่ที่นี่หรือไม่ ฉันถูกบอกให้มาที่นี่และปกป้องแกก่อนที่ฉันจะมองเห็นได้อย่างถูกต้อง ฉันว่าพวกแกพูดมาพอแล้ว หุบปากแล้วอย่ามารบกวนฉันอีก”

เขาไม่อยากพูดเพราะยิ่งพูดถึงมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่นอกอาคาร ต่อสู้กับศัตรูที่ทําให้เขาหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก